Pésake

Hoe gaat ie?

We zijn weer een week verder! Wat vliegt de tijd… Het is vrijdag, dus hier ben ik weer met een brok leesplezier. Hopelijk kunnen jullie een beetje meegenieten met al onze avonturen. Want na amper drie weken durf ik al te stellen dat dit een prachtige levenservaring is, die nu al zijn sporen na laat in mijn denkwijze en gedrag.
Laten we maar meteen van start gaan!

Vrijdag 26 februari 2010

Na het internetmoment vorige vrijdag zijn Claire en ik op bezoek geweest bij de meisjes (Anne en Emke). Daar hebben we Jungle Speed gespeeld. Wat blijft dat toch een fantastisch verslavend spel! Die af en toe toch blijvende hersenschade veroorzaakt! Joshua kon er niet bij zijn. Zijn laptop heeft het begeven en hij moest die avond nog naar Foumban om die te herstellen. Erg lang zijn we niet gebleven, want we moeten natuurlijk voor de donker thuis zijn.

Zaterdag 27 februari 2010

Zaterdag ben ik om 6.30 uur opgestaan! Uitslapen zat er niet in, want ik ben samen met Chantal mijn kleren gaan wassen. Alles met de hand uiteraard! Amai, ZO vermoeiend! Vooral omdat ik veel vuile was verzameld had. Ik heb enkele foto’s getrokken, maar daar sta ik niet echt flaterend op. Ik draag een lelijk voetbaltruitje die ik vrijdag van Fidel gekregen heb. Fidel is mijn broer. Hij woont samen met de andere broer en zussen in Douala. Alleen Jules – de oudste – woont ergens anders. Fidel had “toevallig” een voetbalshirt meegebracht. Waarom “toevallig”; thuis loop ik soms rond in een topje met dunnere bandjes. Ik vermoed dat ik te ‘naakt’ rondliep, dus hebben ze me maar vlug iets cadeau gedaan. Wat doe je dan? Dan maar doen alsof je er heel blij mee bent. Daarom ook dat ik het zaterdagochtend aantrok. Maar nu verdwijnt het voorgoed naar de bodem van mijn valies…

Om 9 uur had ik met de anderen afgesproken aan het ziekenhuis, om naar de begrafenis te vertrekken. Om 8.58 uur kwam Emilienne zeggen dat het bijna tijd is! Ik had geen horloge aan en het wassen duurde veel langer dan ik verwacht had. Het concept ‘tijd’ en ‘op tijd leren komen’ moet hier duidelijk nog eens uitgelegd worden. In plaats van rond 8.30 uur te verwittigen dat het ‘bijna’ tijd is… Dan heb je nog voldoende tijd om je klaar te maken! Want het is nog een kwartier stappen. Maar goed… Ik was dus lichtjes gefrustreerd, want ik kom niet graag te laat. De anderen waren er al! Ik haast me, maar Emilienne had duidelijk geen haast. Ik heb nog een kwartier moeten wachten. Onderweg had ze door dat ze ook haar gsm nog vergeten was, dus kon ik nog wat wachten. Om 9.45 uur kwamen we eindelijk aan bij het ziekenhuis.

Samen nemen we de auto naar Foumban, waarna we overstappen in nog een andere taxi. We komen aan op de plaats waar de begrafenis zal plaatsvinden. Onderweg speelden we het spelletje letterslang, met als thema ‘eten en drinken’. WateR – RosbieF – FrieteN – NectarineS – Spaghetti - … Het deed ons allemaal watertanden!

Om 11 uur aangekomen bleek Solance er nog niet te zijn. Ze was mee het lichaam gaan ophalen. Vandaag wordt de grootvader van Solance begraven. Na een uur wachten komt ze aan. Ze is zo blij om ons terug te zien! En wij ook!! Zij blijft zonder twijfel de leukste Afrikaanse vrouw die ik ooit ontmoet heb en ze zal mij nog heel lang bijblijven!

Solance leidt ons rond. Haar grootvader bleek een groot en belangrijk man te zijn. Hij had 12 vrouwen en wel 64 kinderen!!! Hij was Getuige van Jehova, maar dat wil daarvoor niet zeggen dat alle kinderen dit ook waren… We lopen naar beneden. Links en rechts van ons bevinden zich alle woningen van de verschillende vrouwen. Helemaal onderaan van de straat, staat het grootste huis. Hier woonde de grootvader.
De man is op 14 februari overleden. Je kan je wel voorstellen dat hij er niet zo goed meer uitzag! Solance was er even niet goed van.

Het is 14 uur, de plechtigheid begint. Helaas hebben we net ‘het dankwoord’ gemist. We komen wel op tijd om de begrafenis zelf te zien. Ze laten de kist in de grond zakken. Gooien er aarde over. Dan komt er beton en tralies overheen, zodat je een soort van gewapend beton krijgt. Anne zegt: “Hier moeten ze geen schrik hebben van vampieren! Er raakt niemand meer in of uit!” Inderdaad, waarom het zo verstevigd moet worden snap ik ook niet goed.

Enkel de naaste familie was triest. Bij een enkeling rolden er tranen over de wangen. Er was een oude man die tegen het lijk begon te praten. Eerst stilletjes, maar even later stond hij echt te schreeuwen! Net alsof hij de overleden man aan het uitschelden was! Blijkbaar was de man zijn gevoelens aan het uiten… Maar ‘wij’ – de blanken – waren gelukkig niet de enigen die raar opkeken.

Het was 14.30 uur en Emilienne wilde al weg. Maar wij nog niet! Solance wilde ook niet dat we al gingen. Dus bood ze Emilienne nog een maaltijd aan. Wij kregen een drankje. Maar Emilienne wilde echt weg. Solance deed er alles aan om tijd te rekken. Ze groette iedereen die ze tegenkwam en stelde ons telkens voor. We mochten niet alleen naar huis, want dan zou André kwaad zijn. Alsof we kleine kinderen zijn die ons plan niet kunnen trekken. Maar goed… Het is niet altijd even gemakkelijk, deze ouders. Ze zijn te oud, denk ik. Te ouderwets. Was Solance maar mijn gastmoeder, dat zou fun zijn!

Ik vertelde het al aan de andere meisjes; verblijven in een gastgezin is zo vermoeiend! De hele dag moet je je al aanpassen op school en alle nieuwe dingen in je opnemen, een plaats geven en er naar handelen. Als je thuiskomt kan je nog niet jezelf zijn. Je moet constant de ongeschreven en ongesproken regels trachten te achterhalen en ze correct uitvoeren. Ik heb er echt moeite mee dat mijn familie niet gewoon eerlijk durft te zijn. Waarom zeggen ze niet gewoon waar het op staat? Dat zou zoveel misverstanden voorkomen… Ik troost me met de idee dat dit de cultuur is. Al is dat niet helemaal waar, want in jonge gezinnen is het communicatieprobleem niet zo extreem als hier.

Ik heb het gevoel dat ik constant aan het klagen ben. Even voor de duidelijkheid: dit avontuur is fantastisch! Ik geniet er echt van. Enkel het leven in het gastgezin valt me zwaarder dan verwacht. Maar ach, het komt allemaal goed. Nog slechts drie weken en dan gaan we met z’n drieën (Anne, Claire en ik), twee weken reizen naar het Noorden. Daarna zijn we hier nog slechts vijf weken, waarvan de laatste week vooral afscheid nemen zal zijn…

Ik herinnen mij dat ik me mateloos ergerde dat we in België zoveel klagen. Ik dacht: ‘In Afrika hebben ze het zoveel moeilijker en daar klagen ze niet.’ Niets is minder waar. Ze doen hier niets anders dan klagen en roddelen! Ze proberen medelijden te weken in de hoop dat je hen veel cadeaus zou geven. Dit ben ik echt beu aan het worden hoor…

Zondag 28 februari 2010

Zondag ben ik naar de kerk geweest in Baigom. De andere meisjes waren naar de kerk in Foumbot. Wat me opvalt is dat de meeste vrouwen een wit kleed dragen. Ze dragen ook allemaal een doek op het hoofd, behalve ik… De mannen dragen een kleed en een hoedje. Ik dacht dat enkel moslim dit droegen, maar blijkbaar geldt dat hier niet. Ik ken ook helemaal niet veel over het protestantisme, dus ik zal me er eerst nog wat verder in verdiepen.

De mis begon met liederen en muziek. Er was iemand die een trom bespeelde, en enkelen die met schudders het ritme mee bepaalden. Alle muziek tijdens de viering is telkens heel vrolijk en opgewekt. Daar lijkt onze kerkmuziek echt klaaggezang tegen. Ze beginnen ook spontaan te dansen. Niet uitbundig, zoals we wel eens op tv zien, maar gewoon rustig met de kont heen en weer zwieren.

In het begin van de viering heeft de priester mij aan de hele kerk voorgesteld. Ik mocht gezellig helemaal alleen rechtstaan, waarbij hij vertelde dat ik uit België kwam en dat ik hier stage loop als leerkracht. Ik vond het eigenlijk vooral een genant moment. Zeker toen de priester dan nog vroeg of ik iets te zeggen had aan de parochianen of aan God. Ik heb vluchtig iedereen bedankt, zodat ik snel terug kon gaan zitten. Ik kwam naar de mis met de intentie om rustig te kijken. Maar het is onmogelijk om hier anoniem te zijn. Hier kan je niet opgaan in de massa van grijze muziek, zoals dat bij ons zo makkelijk kan. Soms heb ik daar toch nood aan.

De viering begon om 9 uur en was pas om 11.30 uur gedaan! Ik was helemaal versuft en geradbraakt (mijn rug) door de slechte banken. Ik had echt moeite om wakker te blijven. Gelukkig zag ik rondom mij een enkeling die het gevecht tegen de slaap verloren hadden. De preek duurde echt eeuwen. Eerst werden de drie Bijbelteksten waarop de priester zich gebaseerd had voorgelezen. Dit in het Frans en het Bamoun. Daarop volgde de preek waarin hij eigenlijk het meeste gewoon herhaalde. Ik vind het spijtig dat hij de bijbel zo weinig vertaalde naar het dagelijkse leven hier, naar de realiteit. Ook de preek werd in het Frans verteld en telkens vertaald in het Bamoun. Vandaar dat het allemaal enorm lang duurde.

De communie mocht ik niet nemen. Misschien maar goed ook, want iedereen dronk van dezelfde beker wijn. Om mijn deel te betalen bij de offerande was ik natuurlijk wel goed genoeg. Maarja, ook dat verbaasd mij helemaal niet meer.

Maandag 1 maart 2010

Vandaag heb ik een heel belangrijke afspraak met mezelf gemaakt. Ik ga vanaf nu niet meer klagen over mijn gezin. Daarnet nog overweegde ik om met Anne in het Ashia-huis te gaan wonen. Maar uiteindelijk kan ik dat deze familie niet aandoen! Ze doen echt hun best. Ik zou beter ook meer mijn best doen. Als ik na school thuiskom, zijn ze altijd blij om me te zien. André doet terug relatief normaal. Hij zegt niet veel en ik zie hem amper, maar dat stoort me niet. Mijn zusjes zijn echt super leuk en Maurel begint ook los te komen. Ik moet het leven in dit gezin meer zien als een uitdaging, in plaats van het als een frustrerend feit te bekijken. Het is een feit dat het moeilijk is voor mij om terug ‘thuis’ te wonen, na drie jaar alleen te wonen en alles op mijn eigen manier te doen. Enkel Emilienne doet de laatste dagen nogal opdringerig en betweterig. Maar ik denk dat ze aanvoelt dat ik niet helemaal goed in mijn vel zit. De familie is lief. Ze doen hun best. Het is tijd dat ik nu mijn goed hart toon en alles over de andere boeg gooi. Ik ben benieuwd wat het effect zal zijn. Vol goede moed en helemaal overtuigd van de woorden die ik net geschreven heb, ga ik ervoor. Want wat je ook wil bereiken… Ga ervoor! ;-)

Het volgende stukje zal overkomen alsof ik van de hak op de tak spring, maar er zijn nog zoveel onderwerpen waarover ik wil schrijven! Bevindingen, gekke dingen of gewoon ervaringen en verhalen…

Zo blijf ik het bijvoorbeeld een heel gek zicht vinden dat de kippen en geiten hier los rondlopen op straat! De kippen komen ook regelmatig binnen in de klas. Ik ben dan de enige die raar opkijkt.

Heel kort wil ik even vermelden dat mijn rasta’s als stuk zijn!!! Nog geen week zijn ze blijven zitten! Stom he… Dinsdagavond hebben Chantal en Christel het allemaal hervlochten. Op die manier blijven ze toch nog een :weekje langer zitten.

“Kijk een Blanke/Nansa”
- Die heeft veel geld!
- Die heeft een makkelijk leven in België
- Die neemt me mee naar België
- Die wilt zeker met me trouwen
- Die is slim
- Die zal me zeker extra les willen geven!
- Die vragen we het dubbele van de juiste prijs
- …
Interessant voor ons eindwerk, dat wel. Maar ik word er zo nu en dan echt gek van! Neen, ik ben niet rijk… Neen, ik heb geen zin en tijd om heel het dorp te onderwijzen… Je hebt van die dagen dat je al dit gezever makkelijk van je af kan laten glijden. Maar vandaag is zo een dag dat ik liever wil dat ze me met rust laten. En zo is het elke dag wel iets nieuws, iets anders, een nieuwe uitdaging.

Maandagavond zijn we (Anne, Claire en ik) iets gaan drinken met 5 Afrikaanse jongens die hier verpleegkunde studeren. Anne kent hen van het ziekenhuis. Het was eigenlijk echt gezellig en we hebben goed gelachen. Ik kreeg wel een hele reeks liefdesverklaringen te verwerken. Er zaten er een paar “originele” tussen, zoals: ‘Jij maakt me gek, ik heb jou nodig want jij bent mijn medicijn!’ hahaha! Ik heb goed gelachen met alle melige dingen die de jongens maar bleven verzinnen. Volgende week zaterdag (13/3) gaan we samen dansen. Dat wordt sowieso een top avondje! Ondanks de soms melige en opdringerige praat, kon je echt goed praten met deze jongens. Ze doen echt hun best om uit te leggen hoe alles hier werkt in Afrika. Ze begrijpen echt dat het soms moeilijk moet zijn voor ons. Ze zijn echt nog goed op de hoogte van Europa! Dat was een aangename verrassing. Eén zin blijft me bij van die avond. De tv stond aan, het nieuws speelde. We zagen beelden van een oorlog. Eén jongen zei: ‘Voila, la réalitée d’Afrique, toujours la guerre!’ Ik vond dat zo een gevatte en tegelijk ook confronterende waarheid…

vrijdag 5 maart 2010

Vandaag was echt een FANTASTISCH mooie dag! Eigenlijk begon het gisterenavond al. Toen hielden we een filmavond met z`n zessen. (Joshua, Anne, Emke, Arnaud, Claire en ik) Tussendoor speelden we uiteraard ook een spelletje! Het was super gezellig. Om 1 uur kropen Claire en ik in bed. We bleven gezellig allemaal in hetzelfde huis slapen! Helaas moesten we er om 6.30 uur al terug uit!

Vandaag hebben we allemaal een dagje vrij genomen. Geen werkdag dus, maar een toeristische dag. We hebben de berg in Baigom beklommem! Ik kan me de naam niet meer zo goed herinneren, iets in de aard van Mont Bapit. Allesinds het was LOODZWAAR! We vermoeden dat we ongeveer een 15 km hebben gewandeld, waarbij er geen enkele meter platgelijk was! De eerste 3 uur was voortdurend stijgen! Het is dan ook logisch dat je heel die weg terug moet dalen... En het was stijl! Niet normaal!

Maar mooi!!!! ZOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO mooi! Volgende week krijgen jullie foto`s te zien. Die moet ik eerst nog formateren voor ik ze op mijn blog kan plaatsen. Eerst gingen we naar een meertje kijken, in een uitgedoofde vulkaan. Prachtig gewoon! “waauuuwww” en “ooooow” en “moet je kijken!”,... volgens mij zijn deze woorden het vaakst gevallen.

Van mijn kant uit was er ook wel regelmatig “pffff, ik kan niet meer”, of “Ik moet dringend iets aan mijn conditie doen”, of “Mijn kuiten doen pijn!” –van al dat stijgen- en uiteraard ook “mijn rug doet pijn”. Al moet ik bekennen dat dat laatste al bij al super goed meeviel. Bovendien heb ik ZALIGE pijnstillers mee, die al werken na een kwartier en waarbij ik dan helemaal niets meer voel! Dat doet zo af en toe eens deugd!

Rond 13.30 waren we terug thuis. Ik was kapot! We waren zo vuil, door al het stof! We hebben ons meteen gewassen, hebben iets gegeten en dan ben ik in slaap gevallen in de zetel! Vervolgens de moto op en meteen komen internetten. Mails checken en blogberichten lezen... Dankjewel allemaal voor de super fijne berichten! Daar kikker je nu echt van op. Ik heb even de slappelach gehad en nu krijg ik de lach niet meer van mijn gezicht! Ik word daardoor wel wat raar aangekeken, maar I don`t mind!

Ik krijg nog steeds heel veel berichten van mensen die mijn foto`s niet kunnen bekijken. Ga als volgt te werk:
- Tracht de rechterkolom op deze blog terug te vinden. Daar vind je wat uitleg over mijzelf. Meteen daaronder vind je de titel –in the picture-, waaronder je in heel klein formaat enkele foto`s ziet passeren.
- Klik OP deze foto.
- Je komt op een andere pagin terecht, waar je alle foto`s in het groot kan bekijken.
- Om van album te veranderen, klik je bovenaan op –FOTOALBUM-, dan krijg je verschillende albums te zien waarin zich alle foto`s bevinden.
- Geniet maar van alle foto`s!
- Hopelijk lukt het jullie nu wel!

Zo, ik heb alle onderwerpen besproken, die ik graag nog wilde vertellen. Over de laatste vier dagen valt er niet zoveel te vertellen. Enkel dat de werkdagen echt voorbij vliegen! Het is al donderdag als ik dit schrijf. Woensdag namiddag is Claire op mijn laptop komen werken. Zaterdag ga ik eens uitslapen, want elke dag om 6.30 uur opstaan... Dat is echt niet voor mij weggelegd! ;-) Na mijn iets langere nachtrust ga ik mijn kleren wassen. In de namiddag komt Claire en dan gaan we voor ons eindwerk werken. JAJA, er wordt hier wel degelijk –af en toe- eens gewerkt! Het is niet enkel vakantie... Al bestaat stress hier helemaal niet hoor! Leuk he? Zondag heb ik nog niets gepland. Het is een of ander kerkelijk feest in Foumbot, dus waarschijnlijk zullen de blanchekes daar wel terug te vinden zijn! Tegen feest zeggen wij geen neen! En zo vliegt de tijd razendsnel voorbij! Geen last meer van heimwee of cultuurschok. Gewoon genieten en beseffen dat ik het hier toch wel ga missen!

Liefs,
Miss Els



Rutger Kopland
Men wil die kaart met dat pleintje, in de zon
die slapende hond, die oude man in de schaduw,
en men weet niet waarom, verzinkt in gepeins.

Geef niet toe aan het verlangen naar dat eeuwige
vragen, naar alles, wees realistisch, stel alleen
vragen die dat niet zijn of geef ook het antwoord.

Schrijf dus een verhaal waarin iets gebeurt omdat
het nu eenmaal gebeurde, het toeval het voorschreef,
verzin dan een oorzaak die er niet was en niet is.

Men blijft kijken naar die kaart met dat pleintje,
die hond in de zon, die oude man in de schaduw,
en men wordt week, voelt een glimlach, een traan.

Geef niet toe aan het verlangen zacht en weemoedig
te worden, laat uw gevoel achterwege, het gaat
om alles, behalve om u, het gaat om die kaart.

Wees dus humoristisch, behalve als het niet kan,
wees het echter ook dan en verscheur wat u schreef,
humor is streng, zij laat niet met zich spotten.