Ik tel nog 10 dagen: Opnieuw ‘The Final Countdown’

Hier ben ik weer! Eindelijk nog eens een berichtje op die vertrouwde vrijdag…
Deze keer meen ik het écht, het zal een kort(er) bericht zijn. Ik weet echt niet meer wat zeggen! 
Neen, zo erg is het nog niet. Maar tussen maandag en vandaag is er echt niet veel meer gebeurd… Zoals beloofd heb ik foto’s van de begrafenis en nog enkele foto’s van het didactisch materiaal toegevoegd. Ik zou normaal nog enkele klasfoto’s toevoegen, maar die gaan we maandag pas nemen. Er zijn allerlei vergaderingen op school de laatste dagen, waardoor er enkele klassen niet volledig zijn of helemaal geen les hebben. Maandag zou alles terug normaal verlopen.

En hoe lopen de voorbereidingen voor de opdrachten die we jullie gegeven hebben? Ik ben er zeker van dat jullie al flink aan de slag zijn, niet?! Stel ons nu niet teleur hé! (Het schijnt dat schuldgevoel opwekken effectiever zou werken?! Dit is dus een test…)

Woensdagavond 5 mei, schreef ik het volgende:

Precies 80 dagen geleden het. Op de luchthaven kocht ik heel benieuwd de krant, waar een artikel over Claire en mij in verscheen. Even later stapte ik even benieuwd en zenuwachtig het vliegtuig op! Vandaag, woensdag 5 mei, resten mij nog 11 nachten in Kameroen. Waarvan de laatste nacht eigenlijk niet meetelt, aangezien we dan slapen in het vliegtuig. Hoog in de lucht. Op een vlucht richting België! Nooit verwacht dat ik België zo hard zou missen. Maar we zijn niet op DE vlucht, want ik weet zeker dat ik Kameroen ook heel hard zal missen!

Al was Kameroen niet volledig “het paradijs” waar we op gehoopt hadden. Wat grotendeels te danken valt aan de geldgerichte en klaag mentaliteit. We hadden beide gehoopt om drie maanden aan deze ‘Westerse’ mentaliteit (die niet elke Westers blijkt te zijn), te kunnen ontsnappen. Tevergeefs.

Maar één ding beseffen en weten we nu wel heel goed: WAT HEBBEN WIJ EEN PRACHTIG LEVEN IN BELGIË!!! Misschien is het wel goed dat we dit, na dit avontuur, echt beseffen en inzien…

Ik ben wéér eens een nieuw boekje begonnen. Voor de tien dagen die me nog resten in Kameroen en voor de eerste dagen terug in België.

Ik heb daarnet al een valies gemaakt. De grote valies, waar ik alle souvenirs en kleding dat ik niet meer nodig heb, heb proberen in te duwen. Claire dacht nooit dat ik erin zou slagen, maar het is me gelukt! Ik vrees wel voor het gewicht…

Het was een raar en dubbel gevoel om mijn valies te pakken. Maar ik vermoed dat de laatste dagen allemaal raar en dubbel zullen aanvoelen…

Donderdag 7 mei

Ik ben net even bij de familie in het salon gaan zitten en we hebben wat bijgepraat. Ik heb de foto’s laten zien van mijn schilderproject, want aangezien Emilienne nu een jaar niet meer buiten mag zal het ook nog een jaar duren voor ze het resultaat zal kunnen zien!

Ik ben blij dat ik deze week nog kan meemaken hier in Kameroen. Alles verloopt terug zoals voor de dood van André. We mogen terug gezellig praten, zeveren en lachen. Er is nu ook een tante in huis, die echt super lief, bezorgd en behulpzaam is! Ik moet dringend het fototoestel van Claire nog eens lenen om ook met haar op de foto te gaan.

Emilienne heeft me net verteld dat Jules ons zal vergezellen naar Douala en ons zal uitzwaaien op de luchthaven. Ik had eigenlijk niet meer verwacht dat er familie zou meegaan. Emilienne had al van in het begin gezegd dat zij mee zou komen het laatste weekend. Maar ja, door deze onvoorziene omstandigheden kan ze nu niet meer mee.

Ik heb ook net mijn afscheidscadeau besproken met Emilienne. Ik zou eerst een tapijt of dergelijke cadeau doen. Maar ik heb me bedacht dat ze momenteel veel meer kunnen doen met cashgeld. Ze hebben veel kosten bij het ziekenhuis. De begrafenis voor ongeveer 600 mensen, zal ook wel heel veel gekost hebben… Emilienne stemt in met mijn voorstel en bevestigt inderdaad dat ze momenteel veel meer kan doen met gewoon geld.

What’s next?

Telkens als Claire en ik bij elkaar zijn (wat de laatste dagen bijna elke dag is door alle opdrachten voor school), blijven we maar snakken en verlangen naar België! Het is net als de laatste tien dagen vóór ons vertrek. Toen wilden we het liefst ook zo snel mogelijk vertrekken. Nu hebben we dus hetzelfde ‘probleem’…
Zaterdag gaan Claire en ik shoppen in Bafoussam, op aanraden van Anne.
Zondag “moet” ik naar de kerk van Emilienne. Ik moet afscheid nemen van de mensen daar en de priester. Met andere woorden ik ga weer mogen rechtstaan en iedereen kan me dan nog eens goed bekijken. Emilienne weet dat ik dat niet graag doe, dus heeft ze Chantel (die eerst heel hard met mij aan het lachen was) verplicht om samen met mij recht te staan. De uitdrukking ‘wie laatst lacht, best lacht’ vind ik hier wel heel toepasselijk…
Dit weekend zal ik ook enkele bloemen schilderen in de kamer van de tweeling. Ze zijn nu al dolenthousiast! Ik ben benieuwd of de bloemen mooi zullen zijn, want dat is wel een beetje moeilijker dan gewoon een continent met een cirkel rond…
Volgende week nog een beetje les geven en afspreken met de islamleerkracht van de andere school, voor onze opdracht van Godsdienst. Wij vinden dit echt een leuke en interessante opdracht en we hebben al heel veel boeiende discussie gehad rond de verschillende geloven.
Woensdag is het ons afscheidsfeestje. De inspectrice en directeur hebben zichzelf al uitgenodigd. Ook Jules heeft dit gedaan. Misschien dat Chantal en Christelle ook zullen afkomen… m.a.w. iedereen nodigt zichzelf uit en Claire en ik hebben geen idee meer met hoeveel we nu zullen zijn…
En donderdag stappen we op de bus richting Douala. Daar gaan we de stad nog eens verkennen, ’s avonds eens goed uitgaan en de uren aftellen tot we op het vliegtuig mogen stappen…

STAGE

Op dinsdag 4 mei heb ik mijn materiaal voorgesteld aan de leerkrachten. Ze willen niet langer blijven na school, dus moet het tijdens de recreation gebeuren. Ik had daar eerlijk gezegd niet vel zin in, want dan is er zoveel lawaai… Maar ik had geen keuze. Bovendien waren sommige leerkrachten en de directeur niet aanwezig, dus moet ik het speciaal voor hen nog eens uitleggen.
Ik moest helaas ook snel werken, dus ik weet niet of iedereen de uitleg goed begrepen heeft. Maar goed, de leerkrachten waren wel ENORM enthousiast! En dat ik nog maar een understatement. De complimentjes en applausjes vlogen me om de oren. De leerkrachten zien de meerwaarde van het materiaal in, ze begrijpen dat het niet veel werk is (of slechts één keer veel werk) en ze beseffen echt dat het de leerlingen zal helpen.
Eén leerkracht was zelfs zo enthousiast dat ze vanavond al materiaal zelf ging maken. Ik ga ook mijn restjes karton en gekleurd papier aan haar geven. Dit moet ik zo goed mogelijk stimuleren!
Ik ben héél blij met hun enthousiasme! Ik hoop dat ze elkaar aanmoedigen bij het maken van het materiaal! Wat ik ook heel positief vond is dat ze al andere mogelijkheden, andere toepassingen zagen met het materiaal! Deze gedrevenheid en dit inzicht had ik niet durven dromen.
Het laatste wat ik nu wil proberen is de directeur overtuigen om een budget vrij te maken, zodat er materiaal aangekocht kan worden om nog meer materiaal te maken. Ik vrees er wel wat voor.
Diezelfde dag heb ik mijn materiaal ook nog aan de directeur voorgesteld. Hij vond het ook heel mooi materiaal en vroeg me om sommige materialen eens te tonen in de klas. Dat zal ik zeker eens doen! Ik denk wel dat hij de zinvolheid snapt, maar hij is de laatste persoon die in staat is om de leerkrachten aan te sporen en te motiveren. Helaas…
Woensdagochtend kwam madame Jacqueline heel fier tonen wat ze gisterenavond al gedaan had! Ze heeft karton gezocht en heeft dit in verschillende stukken geknipt. Ze gaat er letters uit knippen, cijfers in Frans en Engels op schrijven, de kleuren in Frans en Engels,… Het is echt fantastisch hoeveel ideeën ze heeft en hoe gemotiveerd ze is! Ik moedig haar aan en geef zoveel mogelijk materiaal om haar te stimuleren. Ik hoop dat haar enthousiasme en resultaten de anderen ook stimuleert om aan de slag te gaan. Ik was alleszins aangenaam verrast, omdat ik dacht dat het slechts bij woorden ging blijven.
Ik vrees alleen dat de directeur hier nooit geld voor zal vrij maken, waardoor de leerkrachten niet lang gemotiveerd zullen zijn. Dat is echt zó spijtig!

Waarschijnlijk is dit mijn laatste bericht vanuit Kameroen, tenzij we in Douala nog even de tijd hebben om een internetcafé te zoeken.
Ik kijk echt uit naar onze thuiskomst!
Tot héél binnenkort!
Dikke zoen
Giga knuffel

Vaderland
Vaderland
Is moederland
En moederland
Is kinderland
En kinderland
Is wonderland
En wonderland is zoek
In volwassenenhoek.

Er is een tijd van komen, er is een tijd van gaan

Zo…
Weer een week voorbij…
Weer een week dichter bij mijn thuiskomst…
Ik tel nog 13 dagen op mijn kalendertje!

Ik zal héél kort mijn week wat vertellen, want ik heb veel te vertellen over het weekend. Deze week ook nog een beetje uitleg over mijn projecten.
Ook deze week heb ik enkele foto’s toegevoegd. Neem eens een kijkje in de mappen ‘Uitstap Douala’ en ‘Didactisch materiaal’. Vrijdag kom ik (normaal gezien) terug online, met een nieuw blogbericht(je) maar vooral met nieuwe foto’s. Ik zal dan nog enkele foto’s van school, meer didactisch materiaal (jajaaa Anne Mus, nu ga je eindelijk kunnen zien waarover wij altijd aan het praten waren! ;-) )en ook de foto’s van de begrafenis van André online zetten. Fidel zal mij morgen pas enkele foto’s kunnen doorsturen… Bereid je voor op enkele lugubere beelden, hier is het namelijk héél normaal dat men lijken fotografeert! Slik…


Maandag 26 april 2010

Vanaf vandaag zal er elke dag gebeden worden ’s avonds. Vanaf woensdag zal er steeds meer volk zijn en dus steeds minder rust…
Ik ga mee in de woonkamer zitten om te bidden. Ook al snap ik niets van het Bamoun en kan ik geen enkel liedje meezingen,… Ik vind dit een enorm emotioneel moment. Na een tijdje ben ik gewoon naar buiten gelopen…
Alle leerkrachten van mijn schooltje zijn ook komen bidden. Ze vragen of ik bij hen wil komen zitten. Mad. Suzanne neemt het woord en zegt volgende dingen: “Els, je was vandaag niet op school… Daar waren we erg van geschrokken, want normaal ben je er altijd. We wisten dus dat je het heel moeilijk hebt en daarom zijn we ook allemaal gekomen vanavond. We willen je graag steunen, we willen er voor je zijn.”
Ik vond dit zo’n mooie woorden! Het zijn echt zo’n schatten van mensen! Ik ga ze echt enorm hard missen als ik hier weg ben! Uiteraard heb ik tijdens het aanhoren van deze woorden weer enkele traantjes moeten wegpinken.


Dinsdag 27 april 2010

Ik vertrek ’s ochtends naar school. Een uur later keer ik al huiswaarts. Ik ben enorm misselijk en voel me echt niet goed. Ik heb een hele dag geslapen.


Woensdag 28 april 2010

Omdat het slechts een halve dag is, raap ik alle moed bij elkaar om naar school te gaan. Ik ben nog niet helemaal ‘in mijnen haak’. Ik geef één lesje. Meer kan ik niet doen… Het zijn weer toetsen vandaag en morgen.
’s Avonds is er enorm veel volk thuis. Iedereen komt samen bidden.

Donderdag 29 april 2010

Vandaag een hele dag naar school geweest. Applaus! Ik heb twee toetsen Engels moeten opstellen en afnemen. Dat duurt hier allemaal héél lang, waardoor ik –ondanks de toetsen- toch nog een zinvolle dag had. De leerkrachten vonden mijn toetsen wel telkens veel te moeilijk, waardoor ik telkens de helft moest weg laten en de andere helft zo vereenvoudigen dat de kinderen helemaal niet meer moesten nadenken… Ik was het daar uiteraard niet mee eens. Toen een leerkracht dan nog eens de antwoorden begon voor te vertellen heb ik hem (met enige dwang) het zwijgen opgelegd. Hij begreep de boodschap en heeft voor de rest van de toets niets meer gezegd. Maar ja… Zo gaat het hier nu eenmaal… Het bezorgt me van tijd tot tijd toch de nodige frustraties…

Vrijdag 30 april 2010

Ik sta op om 6.30 uur en houd me rustig bezig op mijn kamer. Rond 9.30 uur komt Géneviève zeggen dat ik me klaar moet maken en bij ma’tje moet gaan zitten in de woonkamer. Ik doe mijn wit kleed aan en voel me net een pattattenzak… Maar goed… Mijn zusjes lopen er ook zo bij.
Rond 10 uur vertrekt Emilienne naar het Mortuarium. Ik moet wachten op mijn zusjes. We gaan allemaal samen in een busje naar Foumban, waar het mortuarium is.
Ook al wisten ze goed genoeg om hoe laat ze moesten vertrekken, het is weer op het laatste moment (wat dus al te laat is) dat ze zich nog moeten wassen en omkleden… Maar goed, inmiddels doet me dat echt niets meer.
We kruipen in de busjes. Plots beginnen Valdez, Fidel, Géné en Mireille enorm hard ruzie te maken met de chauffeurs en staan heel luid te roepen. Ik heb geen benul van wat er gebeurd, want alles wordt in het Bamoun besproken. Iedereen moet terug uit de busjes. Vervolgens mag je terug IN het busje kruipen als je naam afgeroepen wordt. Blijkbaar waren er ook enkele mensen in de busjes gekropen die op voorhand niet betaald hadden.
Als je dan denkt te kunnen vertrekken ontstaat de volgende ruzie. Nu doet de chauffeur weer lastig. Hij wil nu al het geld voor de terugrit, maar dat krijgt hij uiteraard niet. Enfin, we zijn weer vertrokken voor een kwartier heen en weer geroep en gescheld.
Om 10.45 uur vertrekken we eindelijk. Slechts drie kwartier te laat… Ik vind het echt zo bizar dat zelfs op de dag van een begrafenis er nog zoveel ruzie gemaakt wordt en zo luid geschreeuwd wordt… Dit zou je bij ons nooit zien gebeuren, denk ik!
Tijdens de rit begint Chantal enorm hard te wenen. Ze roept regelmatig “Papa! Papa, kom terug!”
Dit grijpt ons allemaal zo hard aan dat na vijf minuten heel het busje aan het wenen is…
Als we aankomen bij het mortuarium blijkt ook hier vertraging te zijn, dus uiteindelijk maakt het niets uit dat we wat later zijn… Mijn zusjes, vooral de tweeling, zijn enorm hard aan het huilen en worden in een auto geduwd. Ze duwen mij erbij, om hen te troosten… Maar ik denk niet dat ik op een moment als deze, enige troost kan bieden… Chantal blijft heel hard huilen en roepen… Arme meid!
Na een uur wachten ongeveer mogen we binnen in het mortuarium. Geen gekoelde ruimte zoals bij ons. Een hele gewone zaal. De kist staat in het midden. Emilienne zit er naast. Tegen de wijzers in lopen we in een treintje rond de kist. André ligt er vredig bij… Met de windels van de operatie nog om zijn hoofd… Bij het zien van hun vader beginnen mijn zusjes weer heel hard te huilen.
Hierna kruipen we terug in het busje. Weer de nodige ruzie en problemen en dan vertrekken we terug naar Baigom, naar de kerk.
Samen met een andere vrouw van het dorp, die ook deze week begraven wordt, wordt er een korte viering gehouden in de kerk. Echt héél kort. Ik denk dat het maar een half uurtje heeft geduurd.
Daarna wandel ik met al mijn zusjes terug naar huis.

Thuis aangekomen kruip ik in bed. Ik heb enorm veel hoofdpijn. Rond 18 uur komt Claire aan. Om 19 uur begint ‘la veillée’, wat zoveel betekent als een hele nacht zingen. Claire en ik kruipen rond 21 uur in bed. We kunnen toch niet meezingen, wegens onze gebrekkige kennis aan het Bamoun.


Zaterdag 1 mei 2010

In de voormiddag hoor je af en toe mensen zingen, maar je hoort vooral de luide muziek die ze afspelen. Een cd met allemaal –lijkt mij vrolijke- kerkmuziek. Af en toe test de dj zijn microfoon, ook al gebruikt hij deze nooit. Maar goed, het oogt stoer zeker?!
In de voormiddag werkt Claire nog wat aan het eindwerk en ik knutsel nog wat aan mijn didactisch materiaal…

Om 14 uur begint de viering. Voor ons huis staan een vijftal tenten, met heel veel stoelen onder. Hier gaat de afscheidsviering doorgaan. Er zijn echt enorm veel mensen aanwezig! Er zijn veel stoelen te kort en een heleboel mensen moeten gewoon rechtstaan.
André was lid of president van allerlei verenigingen en koren enz… Allemaal komen ze een woordje voorlezen. Niets dan lof over deze gemotiveerde man veel principes, die zich engageerde voor zoveel dingen.
Om 15 uur komen ook verschillende familieleden aan het woord, die bijna allemaal hetzelfde zeggen over het leven van André. Ze beschrijven ook de laatste uren van zijn leven. Overgebracht naar Douala, geopereerd, veel tekenen van hoop en dan onverwachts gestorven…
Daarna nog een woord van de priester en het voorlezen van enkele Bijbeltekst en in het Frans en het Bamoun.
Hierna wordt André begraven, op het familiekerkhof naast het huis. Enkel de naaste familie mag mee naar het kerkhofje. Ik mag ook mee. Claire en Joshua blijven bij Bernadette.
Heel veel tranen, zware woorden,… nog meer tranen en dan een man met een camera die een close-up van je neemt! Waarom ze deze gebeurtenis willen filmen snap ik echt niet! Er worden ook heel veel foto’s getrokken. Fidel heeft me daarnet nog overtuigd om met André op de foto te gaan. Dat vond ik echt heel griezelig. Wie wil er nu op de foto met een lijk??!!! Hier is dat heel gewoon allemaal… Fioew!
Het lichtpuntje van de dag: Alexis en Solange waren ook op de begrafenis! De buik van Solange is echt enorm dik geworden! Nog een dikke maand en ze moet bevallen! Solange is nog steeds de vrolijkheid zelve en weet al gauw een lach op mijn gezicht te toveren. Ze wil ons graag nog eens zien voor we terugkeren naar België, maar daar hebben we helaas helemaal geen tijd meer voor. Solange moet helaas weer snel door, want ze moet nog naar de andere begrafenis.
Hierna verneem ik dat mijn twee zusjes (de tweeling) allebei flauwgevallen zijn en naar het ziekenhuis van Baigom zijn gebracht. Claire en ik haasten ons daar naartoe. Christelle is al bijgekomen en ligt rustig op bed. Chantal haar ogen zijn ook open, maar ze reageert amper en heeft rare stuiptrekkingen. Na vijf minuten concludeer ik dat Chantal gewoon een beetje comedie aan het spelen is. Ze zal nood hebben aan een beetje aandacht, wat ergens wel te begrijpen valt op een dag als deze. Na een kwartier bevestigd Claire mijn vermoeden. Vijf minuten krijgt Chantal een kalmerend prikje. Even later slaapt ze.
Er was een oude vrouw die op blaadjes kauwde en dit dan op Chantal spuwde. Daarna begon ze met één of andere noot over het lichaam van Chantal te wrijven. Zo maak je dus kennis met een traditionele heler IN EEN ZIEKENHUIS!!!!! Dit gaat mijn petje te boven! Hier kan ik echt niet bij! Ik begrijp NIET waarom ze dit toelaten. Ik zeg tegen Valdez dat ik het niet erg vind dat die vrouw wat met een nootje zit te wrijven, maar dat ik niet wil dat ze meer gaat doen. Valdez laat de vrouw stoppen, die me de rest van de avond erg kwaad aan kijkt.
Valdez probeert me uitleggen dat ik traditie is en rituelen zijn die ‘moeten’ uitgevoerd worden bij een tweeling. Ik zeg dat dat allemaal wel mooi kan zijn, maar dat ik er niet in geloof en dat ik ECHT gevaarlijk kan zijn! Zolang het hierbij blijft is het niet erg, maar ik zou er niet stom van staan moesten ze binnenkort gaan denken dat Chantal bezeten is door de duivel. Wat zouden ze dan met haar gaan uitvoeren?! Uiteindelijk was het nog een interessante discussie over traditionele geneeskunde… Maar het helemaal begrijpen, zal ik nooit.
Rond 19.15 uur keren we terug naar huis. Ik probeer Emilienne gerust te stellen, maar zij staat erop dat de zussen naar huis gebracht worden. Jules gaat ze halen.
Ik ben kapot! Wat een vermoeiende dag! Er leek maar geen einde te komen aan alle miserie… Wat een avonturen… Wat een gebeurtenissen… Wat een verhalen… We zijn doodmoe en gaan vroeg slapen.

Zondag 2 mei 2010

Om 5.15 uur ’s morgens staan we op. Om 5.30 uur worden de bloemen op het graf gelegd. De maan en sterren verlichten onze weg. We luisteren naar weer heel veel woorden in het Bamoun. De bloemen worden neergelegd en we verlaten het kerkhofje. Mijn twee oudere zussen moeten weer heel hard huilen. De tweeling mocht niet meekomen.
Dit was de laatste fase van de begrafenis.
Hierna lijkt het alsof alles terug heel normaal is. Mensen beginnen terug luider te praten. Er wordt terug gelachen onder elkaar. Men begint op te ruimen. Dit duurt nog een hele dag. Ik wil graag helpen met opruimen maar ik ervaar dat ik gewoon in de weg loop. Dus ook vandaag werk ik een hele dag in mijn kamer. Het didactisch materiaal is bijna af…


Het stagedeel:
-Het schilderproject

Ik koos bewust voor een kleurrijk project (om de school wat op te vrolijken), maar toch een educatief project dat de kinderen iets zou kunnen bijbrengen. Zo ontstond de idee om verschillende continenten op de muren te schilderen.
Ik had gehoopt dat het nieuwe gebouw zo goed als af zou zijn, dan kon ik daar nog ‘Centraal Amerika’, ‘Groenland’ en ‘Antarctica’ schilderen. Dan zou het veel vollediger zijn. Maar er wordt al een maand niet verder gewerkt aan het gebouw! “Ze wachten op de regen”, werd mij verteld. Raar maar waar… Wij hebben liever geen regen…
Ik ben met dit project gestart op zaterdag 17 april (8u-12u en 14-17u). Op die dag heb ik alle continenten in kleur gezet. Zondag 18 april begon ik samen met Blaise (Stagiair) om 13u te werken. Rond 14u kwamen Claire en Anne helpen. Rond alle continenten, behalve Noord-Amerika, werd de oceaan ingekleurd. Helaas was de blauwe verf te vroeg op, om alles te kunnen afwerken. Op de zijkant werd ook de tekst al in krijt geschreven.
Maandag 19 en donderdag 22 april heb ik nog een hele dag geschilderd. Voornamelijk afwerking (tweede laag bij de lichte kleuren en het blauw). Ik wil nu nog ‘bienvenue’ in verschillende talen schilderen, maar ik vrees dat ik daarvoor niet voldoende tijd meer heb!

Tijdens het schilderen werden we aangemoedigd door de kinderen van school en door vele mensen van het dorp. Ik word regelmatig aangesproken op straat en krijg veel complimenten over ‘mijn goed werk dat ik verricht heb’. De leerkrachten zijn heel enthousiast. Ze zijn verbaasd hoe ‘creatief’ wij zijn en hoe we er toch altijd op komen… Maar het leukste is dat de kinderen enthousiast zijn. Ik had nooit verwacht dat het zo goed zou aanspreken, vee kinderen kunnen nu zelfs de continenten al opsommen! Super gewoon…
Er is zelfs een leerkracht die nu Kameroen met al zijn provincies, zal schilderen in zijn klas! Dat moet ik natuurlijk stimuleren! Het valt op dat deze kinderen nood hebben aan veel visualisatie. Maar door dit onderwijssysteem blijven de kinderen op hun honger zitten.


- Project met didactisch materiaal

Volgend materiaal had ik mee vanuit België of heb ik hier aangekocht, voor heel de school:
- Meetlat van één meter
- Passer voor op bord
- Boek : Anglais (Engelse grammatica in eenvoudige woorden uitgelegd)
- Boek : Wiskunde (Didactiek rond wiskunde in het Frans)
- Boek : English (Een werkboekje van hier, met voornamelijk veel oefeningen)

Elke leerkracht van het lager onderwijs (6) en Blaise (stagiair) krijgen elke, als afscheidscadeautje, een pennenzak met 5 stylo’s, 5 potloden, scherper en liniaaltje! Dat leek mij een zinvol en stimulerend geschenkje! Elke leerkracht krijgt ook nog een beetje kleurkrijt.

Volgend materiaal heb ik zelf gemaakt. Ik probeer de kostprijs zo laag mogelijk te houden, zodat ik de leerkrachten kan stimuleren om, als ik weg ben, ook zulk materiaal te ontwikkelen. Wees gerust, ik ben voldoende nuchter om te beseffen dat er waarschijnlijk nooit nog iets met dit materiaal zal gedaan worden! Maar ik kan maar proberen. Wie niet waagt, niet wint… Het probleem is dat ze met deze nieuwe vorm van werken vanaf het begin van het schooljaar moeten beginnen. Nu overschakelen is veel te moeilijk! Maar ja, dan ben ik er niet meer!
Volgende week zal ik de bedoeling en gebruikswijze van al het materiaal toelichten aan de leerkrachten.
Het volgende heb ik gemaakt:
- M.A.B.-materiaal in karton. Voordeel van dit materiaal: het kan ik alle jaren gebruikt worden (van Sil tot CM2). Het helpt voor getalbegrip, inzicht in het talstelsel, cijferen, hoofdrekenen,…
- Dankzij de breukenstroken worden verschillende breuken gevisualiseerd. Hierdoor kan je z ook makkelijker met elkaar gaan vergelijken, waardoor het voor kinderen eenvoudiger is om inzichten te verwerven.
- Ik heb enkele flitskaarten met de maaltafels gemaakt (tafels 2,3,4,5,6,7,8 en 9). Voor optellingen en aftrekkingen heb ik het MAB-materiaal ontwikkeld. Delingen worden al cijferend uitgerekend, dus moeten ook hiervoor de maaltafels goed gekend zijn. Die zijn helemaal niet gekend nu, dus ik hoop dat deze flitskaarten een beetje zullen helpen! Ik ga de leerkrachten proberen te overtuigen om elke dag 10 minuten vrij te maken om met dit materiaal de tafels te herhalen. Dat zal het geheugen van de kids stimuleren, waardoor het rekenen algemeen veel beter zal gaan. (Hopelijk)
- Ik het een teldoosje (sluitbaar doosje met aantal steentjes) en letterdoosje (sluitbaar doorsje met alle letters van het alfabet) gemaakt. Slechts één van elk, want het dient louter als voorbeeld. Ieder kind zou zo één van elk moeten hebben…
- Ik heb ook nog 3 eierdozen van telkens 10 ‘eieren’ toegevoegd. Dit om inzicht in ons 10-delig talstelsel te verwerven en de brug over 10 (of 20) eenvoudiger te maken. Heel eenvoudig materiaal dat zoveel kan helpen.

Nu hopen dat ze er even enthousiast over zijn als ik en het allemaal zullen gaan gebruiken! En liefst nog zelf ontwikkelen ook… Maar ik vrees dat dat zeker een brug te ver is!


Zo dat was het dan voor deze week.

Binnen twee weken landen wij al in Brussel! Wij zien dat echt al helemaal zitten, maar we vrezen toch een beetje voor die fameuze ‘cultuurschok’ die op ons staat te wachten…
Om deze cultuurschok zo min mogelijk te maken, hebben wij het lumineuze idee gehad om van onze aankomst in Zaventem een hele uitdaging te maken!

Liefste familie, vrienden en klasgenootjes!
WIJ DAGEN JULLIE UIT!

We hebben vernomen dat België het paradijs op aarde zou zijn! Na drie maanden weg te zijn, kunnen we ons dat niet allemaal zo goed meer herinneren. Aan jullie dus om te bewijzen dat België wel degelijk een 5-STERREN-LAND is!!!
Wij hebben 5 opdrachten bedacht die kunnen bewijzen hoe fantastisch België toch is en welk prachtig land we gedurende die drie maanden toch hebben moeten missen! Bij elke opdracht die jullie goed kunnen uitvoeren, verdienen jullie EEN STER! (Dit komt bekend voor, niet?!)

Hier komen de opdrachten:
1. Al na één week wisten we wat we het meest zouden missen aan België : HET OVERHEERLIJKE ETEN! Bij de kleinste herinnering aan alle lekkernijen beginnen al onze smaakpupillen te watertanden! Daarom volgende opdracht: “VERWEN ONS DE EERSTVOLGENDE DAGEN (of weken) NA ONZE THUISKOMST MET DE MEEST HEERLIJKE GERECHTEN, DESSERTEN, DRANKJES, HAPJES,… ALLES WAT JE MAAR KAN BEDENKEN!

2. Dat wij hier, in Kameroen, telkens in het midden van de belangstelling staan… Dat weten jullie al. Het woord ‘Nansa’ zal jullie even bekend in de oren klinken als aan ons. MAAR we vrezen dat het een hele schok zal zijn als wij NIET MEER de enige Nansa’s zijn!!! We zullen er mee moeten leren leven dat niet alle aandacht meer aan ons besteed is… En eerlijk waar… dat wordt moeilijk! Dat wordt loodzwaar! Dat wordt afkicken… Om deze intense pijn wat te verzachten hebben we de volgende opdracht bedacht. OM TOCH NOG EEN BEETJE TEGEMOET TE KOMEN AAN ONZE BEHOEFTE AAN HEEL VEEL AANDACHT, WILLEN WE GRAAG TWEE (grote of kleine) SPANDOEKEN ZIEN IN DE LUCHTHAVEN! EENTJE VOOR CLAIRE EN EENTJE VOOR ELS! We hopen dat dit toch al een beetje zal helpen…

3. Omdat we Kameroen zeker zullen missen, willen we ook daarvan een beetje terugvinden in België! WE ZOUDEN HET HEEL FIJN VINDEN ALS ER TWEE MENSEN VERKLEED GAAN ALS AFRIKAAN(tje)!! Op die manier voelen we ons toch zeker nog een beetje in Kameroen… Wat de grote schok ongetwijfeld ook wat zal verminderen!

4. De kans bestaat dat we door deze Afrikaanse figuren gaan vermoeden dat we in het verkeerde land zijn afgestapt, dus: OM ALLES TERUG EEN BEETJE IN EVENWICHT TE BRENGEN, VERWACHTEN WE MINSTENS 20 NANSA’S (Blanken dus, voor de leken onder jullie) DIE ONS ENTHOUSIAST EN MET OPEN ARMEN ZULLEN OPWACHTEN IN DE LUCHTHAVEN! Familie, vrienden en klasgenootjes: laat jullie niet kennen!

5. En om af te sluiten in schoonheid! Wij komen –eindelijk- terug en dat betekent maar één ding: FEEST!!! Als wij aan feest denken, denken wij ook meteen aan leuke versiering dus: VERSIER ONS HUIS EN DE AUTO MET HEEL ‘LEUK’ ZELFGEMAAKT, ZELF OPGEBLAZEN, ZELF GEKOCHT MATERIAAL! Het hoeft niet veel te kosten! Hier worden de huizen ook met de meest gekke dingen versierd, zoals strandballen, valse bloemen, posters uit tienerboekjes, papieren bloemen…
TIP : HOE KITCHERIG HOE BETER!!!

Zo, zoals je ziet kijken we al helemaal uit naar onze thuiskomst!
Laat jullie niet kennen en bewijs ons maar hoeveel sterren jullie landje waard is!
Opgepast: als blijkt dat Kameroen meer sterren waard is, dan spreekt het voor zich dat we het eerste vliegtuig terug naar hier nemen! Logisch toch… DUS! Neem dit niet op als een grap! Wij zijn heel ernstig, serieus en wij menen het echt! GO FOR IT en vooral: veel plezier ermee!!! 


Zoals elke week krijgen jullie van mij
Een DIKKE ZOEN!
En een GIGA KNUFFEL!

Groetjes!!!!


Fernweh – Marianne Jonker

Ben ik in een buitenland
Dan verlang ik naar mijn eigen bed met dun kussen.
Terug thuis woelt al snel weer
het reiskriebelen in hart en hoofd.
Nieuwsgierigheid gloeit naar
Vreemde planten, dorpen en drank
Die armoede om me heen verdooft.
O won ik maar een prijs,
Dan kon ik weg met trein, op paard
’n privéchauffeur en in hobbelende bussen.