Het leven… Het zijden draadje… En de schaar…

Lieve, trouwe bloglezers

Vandaag geen vrolijk bericht over mijn wilde avonturen.
Vandaag een bericht vol verdriet over een onverwacht, onvoorzien en ongewild avontuur.
Vandaag een bericht vol poëzie om dat verdriet een plaats te kunnen geven.


Vrijdag 23 april 2010

Om 8 uur spreken Claire, Anne en ik af aan het tankstation in Foumbot. Daar nemen we de auto naar Bafoussam. Gevolgd door nog een andere auto. Om dan in een grote bus plaats te nemen. Wat maakt dat we om 10.30 uur in Bafoussam vertrekken. We vertrekken naar Douala. Het laatste weekend dat wij drieën samen een uitstap maken. Het laatste weekend dat wij drieën samen zijn. Maandag vertrekt Anne terug naar Nederland!

Om 14 uur belt Emilienne. André wordt momenteel geopereerd aan zijn hoofd. Ik beloof om ’s avonds op bezoek te komen in het ziekenhuis. Ondertussen naderen wij Douala. Om 15.30 uur staan we op een parking, om 16 uur komt Bernard ons daar ophalen. Om 16.30 uur zijn we in het Percure-hotel. Er is geen plaats meer voor het hele weekend. Dit verhaal komt me bekend voor… (zie eerste blogbericht vanuit Kameroen) Op zoek naar een ander hotel. Om 17.30 uur hebben we een kamer in een ander hotel. Doodmoe en ziek (Anne en Claire toch) ploffen we neer op het bed. Ik douche me en ga eten. Alleen, de anderen hebben geen honger. Ondertussen belt mama.

Om 19.30 uur belt Geneviève. Ze wacht op me beneden het hotel. Ik ga naar haar toe. Eerst gaan we naar het huisje waar zij en Mireille wonen. Een klein bouwvallig huisje, het lijkt alsof ik me in de sloppenwijk van de stad bevind. Geneviève laat een foto van André en Emilienne zien in het ziekenhuis. Ze zien er beide niet goed uit. Ik zie dat André beademd wordt. Zijn toestand is dus fel achteruit gegaan…

Daarna nemen we samen de moto naar het ziekenhuis. Geneviève weet me te vertellen dat het al veel beter gaat met André! Voor de operatie reageerde hij niet meer en deed hij zijn ogen niet meer open. Enkele uren na de operatie zou hij wel al reageren op geluid en zou hij zijn ogen zelfs al openen! We wachten op de ambulance. Momenteel wordt André overgebracht van l’hôpital général naar dit kleiner ziekenhuis. Hij werd daar enkel geopereerd, want ze hebben daar geen kamers meer vrij. L’hôpital général is het grootste –en beste- ziekenhuis van Douala.

We zien de ambulance aankomen. Ik word geconfronteerd met de Afrikaanse manier van handelen in een ziekenhuis. Blijkbaar zijn ook hier geen kamers meer vrij. André heeft een speciale kamer nodig waar zuurstoftoevoer is. Ze zullen nog een uur moeten wachten tot er een kamer vrij is! Hij blijft in de ambulance liggen. De verpleegster beademt hem. Ik erger mij aan de manier waarop, want ze pompt helemaal niet op een gelijkmatig tempo! Maar André beweegt wel af en toe met zijn voeten en probeert zijn ogen kort te openen.

André is geopereerd aan een hersenbloeding. Aan elke zijde van de schedel hebben ze een gaatje gemaakt om het bloed af te laten vloeien. Zo wordt de druk in zijn hoofd aanzienlijk verlaagd en zou het terug beter moeten gaan.

Er is heel veel familie. Ik schat zo’n 15 personen! Zoveel mensen mogen er in onze ziekenhuizen in België niet binnen. Hier wel…

Rond 22.15 uur verlaat ik het ziekenhuis en ga ik terug naar het hotel. Ondertussen ligt André op een kamer. De dochters en zonen verversen de lakens en zorgen dat alles goed gaat. Ik heb André niet meer gezien in zijn kamer, want ik mocht niet meer binnen. Ik neem samen met één of andere neef de moto. Hij zet mij af aan het hotel. Anne en Claire zullen al wel slapen ondertussen. Ze zijn half wakker als ik binnenkom en ik doe kort de uitleg hoe het nu met hem gaat. Morgen zullen we hem samen nog eens gaan bezoeken.

Om 23.19 uur krijg ik telefoon. De naam ‘Mère Baigom’ verschijnt op mijn scherm. Ik neem op. Dan volgen volgende woorden:
“Els? Papa, il est mort!”
‘TU DIS?!’
“Papa est mort, il n’est plus la! Nous rentrons cette nuit à Baigom, avec le corps de papa.”
‘Mon dieu, c’est pas vrais! C’est pas possible! Ohnon!!!
“C’est vrais. C’est comme ça…”
Emilienne begint te wenen en hangt op.

Daar zit je dan. Met verstomming geslagen. Anne vraagt wie er nu zo laat belt! “Het was Emilienne, André is dood!” Claire en Anne springen recht. Dat kan niet waar zijn!
Daar zitten we dan, alle drie. Met verstomming geslagen. Vol ongeloof. We zuchten en zeggen voortdurend ‘ohneeee’. Wat nu gedaan?!

Ik twijfel aan wat ik gehoord heb. Misschien heb ik het wel gedroomd?! Dat kan toch echt niet waar zijn! Maar mijn ontvangen oproepen bevestigen dat ik een oproep van Emilienne kreeg.
Bernadette belt. ‘André is dood, wist je dat al?’ stel dat ik nog van niets zou weten zou dit echt een héél ongepaste manier zijn om zoiets te vertellen.
“Je moet nu echt verhuizen! Ik laat iemand je spullen pakken!”
‘Non! Je ne veux pas! Je reste là! Je veux soutenir la famille!’
We zien zondag wel…

Hierna nog telefoon van Mireille en Geneviève. Ondertussen twijfel ik niet meer aan mezelf. Het was geen droom. Het is de realiteit! De O zo bizarre en moeilijke waarheid.

Ik begin heel hard te wenen. Mijn eerste tranen in dit Afrikaanse continent. Ik vind het zo vreselijk voor mijn zusjes! 15 jaar en geen vader meer! Verschrikkelijk gewoon! Gelukkig zijn Claire en Anne bij me. Ze troosten me. We praten nog een beetje, over heel andere dingen. Poging om mijn gedachten wat te verzetten… Om 1.30 uur gaan we terug slapen. Alleszins Claire en Anne gaan slapen. Ik doe geen oog dicht. Ik blijf denken. Ik kan geen rust vinden. Wat nu? Moet ik veranderen van gezin? Ik wil dat niet! Aan wat zou hij overleden zijn? Zou hij ook dood geweest zijn moest hij niet overgebracht zijn?! …


Geen slaap – Els Rogier

Hersenspinsels
Ingewikkeld web
Hersenkronkels
Zonder einde
Hersengedachten
Onvermoeibaar

Niets
Nooit
Willen of Kunnen
Begrijpen
Over
De Dood



Zaterdag 24 april 2010

We blijven de hele voormiddag in de kamer. Ik ben een wrak. Ik ben doodmoe maar kan niet slapen. Ik schrijf enkele gedichten.
In de namiddag verkennen we Douala met behulp van een kennis van Anne. Hele vriendelijke jongeman die heel normaal met ons omgaat. Heerlijk gewoon. Deze uitstap verzet mijn gedachten een beetje. Maar ik ben echt heel emotioneel. Om de kleinste dingen krijg ik tranen in mijn ogen. Volgende week komen de foto’s van deze uitstap online.


De keuze – Els Rogier

Je maakte de keuze
Je ging ervoor
Je koos
Niet de traditionele paden
Je koos
Het pretpakket
De uitdaging

Je hebt geen keuze
Je moet doorgaan
Je kreeg
Unieke en onvoorziene paden
Je kreeg
Een (over)leefpakket

Je kreeg
Het echte leven
En dus ook
De dood



Zondag 25 april 2010

We zwaaien Anne uit. Hoe raar! Echt bizar! We zien haar niet meer terug hier in Afrika! Echt heel gek, want wij hebben haar heel de tijd gekend! Ze was al voor ons in Kameroen. Nog drie weken zonder haar.

Vrijdagmiddag was ik nog aan het verkondigen dat ik ook naar huis wil. Maar nu ben ik blij dat ik hier nog ben. Ik kan er nog 3 weken zijn voor mijn familie. Gelukkig…

Om 13 uur vertrekt onze bus al. We werken heel flink door aan ons eindwerk en we rusten uiteraard veel tijdens deze 5-uur-durende rit. Om 18.10 uur kom ik thuis aan. Er staan heel veel stoelen in de woonkamer. Alle andere meubels zijn verdwenen. In de hoek ligt een matras. Emilienne slaapt. Ik laat haar slapen.

Rond 19uur is ze wakker. Ik ga bij haar zitten. Tranen rollen over mijn wangen. Ik kan ze niet tegenhouden. Emilienne weet niet aan wat André gestorven is. Ik vermoed een nieuwe en deze keer fatale hersenbloeding… Emilienne verzekert mij dat ik hier mag blijven wonen. Ze wil echt dat ik hier blijf, dat had ze ook al aan Bernadette vertelt. Oef, een pak van mijn hart!



Klepperavondtoer met vader – Paul Gellings

In het dal waar nevel als een laken boven zweefde
Reik je mij misschien nog eens de hand.
Je had je eigen heuvel al toen je nog leefde,
Voor altijd reisje door dit oude land.

Samen reizen zoals toen, dat is mijn droom en wens.
Liefst aan het einde van de dag en van de zomer,
Langs watermolens aan de grens,
Langs dodenheuvels achter bomen.

Laat me dan één keer nog het koele water horen vallen,
Terwijl zware steen en zuchtend hout
Weer knarsen en weer kreunen op het koren,
En avondzon de weg opnieuw bedekt met goud.

In het dal waar nevel als een laken boven zweefde
Reik je mij misschien nog eens de hand.
Je had je eigen heuvel al toen je nog leefde,
Voor altijd reisje door dit oude land.



maandag 26 april 2010

Vandaag ben ik niet naar school geweest. Daar staat mijn hoofd nu helemaal niet naar. Ik probeer de familie te helpen. Ik ben naar Foumbot geweest om een gasfles te zoeken, maar alles is uitverkocht. Jules zal het morgen in Bafoussam gaan halen.

Ik ben heel blij dat ik hier mag blijven wonen, want inmiddels voel ik me hier echt al thuis. Maar het is moeilijk. Er zijn constant vreemde mensen. Mijn deur moet altijd op slot, want misschien wordt er wel gestolen. Er is veel lawaai, van ’s morgens heel vroeg tot ’s avonds laat. Wenende baby’s, wenende vrouwen… Het huis is heel vuil en je kan je niet rustig wassen. Maar heel lang zal dat niet meer duren.

Dit weekend nemen we al afscheid van André. Een man die moeilijk te doorgronden was. Maar die me net voor onze reis naar het Noorden in zijn hart liet kijken. Ik heb hem toen alles vergeven. Ik wilde met een nieuwe lei beginnen na die vakantie. Maar die kans heb ik nooit gehad. Ik heb geen woord meer kunnen zeggen tegen hem. Ik heb zijn stem niet meer gehoord. Zijn hand niet meer gevoeld.
Dit weekend nemen we afscheid van André. Hij was slechts 61 jaar. Laat 7 kinderen achter en een hele lieve vrouw. Hij laat een tweeling achter van 15 jaar… Een periode in het leven waarin een man in het huis net zo noodzakelijk is.
Vrijdag gaan we het lichaam al halen in Foumban. Dan zullen we waarschijnlijk heel de nacht zingen. Zaterdag wordt André al begraven! Dat gaat echt heel erg snel. Daarna zal het wel rustiger worden.

Nu kan ik een deuil wel van heel dicht meemaken, zo zei Jules. Dat is waar. Wat is me al opgevallen, na één dag?
- Emilienne blijft dag en nacht op de matras in de woonkamer zitten en slapen. Blijkbaar zal ze hier nu een jaar lang moeten blijven liggen. Zo hoort het, in Kameroen. Ik vind het echt heel erg. Ze moet al lijden om het verdriet en nu moet ze ook nog lichamelijk lijden! Want ook zij heeft last van haar rug.
- Rond 5 uur ’s morgens wordt er gebeden (= gezongen).
- Er zitten altijd veel mensen in de woonkamer. Heel het dorp komt langs. Ze komen hun spijt betuigen. Maar eigenlijk zeggen ze niets. Ze zitten daar gewoon een half uurtje en gaan dan weer weg.
- Enkele oudere vrouwen kruipen soms bij Emienne op de matras en beginnen dan heel luid te wenen. Ze wenen niet echt. Ze maken gewoon veel lawaai. Te veel om oprecht over te komen. Ze kunnen zelfs wenen zonder tranen! Ik vind het zo hypocriet en belachelijk. Maar zo hoort het! Dit is de manier waarop zij hun medeleven tonen. Terwijl ik in stilte, in het donker, subtiel enkele tranen probeer weg te vegen.
- Er is heel veel familie die in achterkeuken het eten klaarmaakt. Deze familie blijft hier ook slapen (en in het huis van de grootmoeder hier achter).
- De dood maakt hier deel uit van het leven. Ze gaan er relatief luchtig mee om. Toch vergeleken met hoe wij omgaan met de dood. Bij ons is het echt een verlies. Hier wordt het echt gezien als een deel van het leven.
- Emilienne heeft het wel heel moeilijk. Zij rouwt en denkt op dezelfde manier als wij dat zouden doen.
- Ik heb zijn zussen en broers amper zien wenen! Ze zijn te druk bezig met het organiseren van de deuil misschien. Maar hier vloeien echt veel minder tranen dan bij ons.

Ik vind het heel sterk hoe zij met de dood omgaan. Maar ik kan het echt niet. Ik voel me triest, ook al heb ik deze man amper gekend.


Een man – Els Rogier

Mijn tranen vloeien
Om een man die ik amper gekend heb
Mijn stem schreeuwt
Om een man die ik amper gehoord heb
Mijn handen beven
Om een man die ik amper geholpen heb
Mijn hart bloedt
Om een man die zijn familie achterliet

Dank je, man
Dat ik je heb mogen kennen
Dank je, man
Dat ik je heb mogen aanhoren
Dank je, man
Dat ik je heb mogen helpen
Dank je , man
Dat ik er mag zijn voor jouw familie



Zo, hier rond ik vandaag al af. Neem eens een kijkje bij de foto’s. Ik heb drie nieuwe albums toegevoegd: Verjaardag Anne, Huwelijk en mijn schilderproject op school. Volgende week zal ik over dit laatste wel wat meer vertellen.

Hou jullie goed ginds.
Ik zal me ook sterk houden, beloofd.
Nog slechts 21 dagen en ik kom aan in Zaventem! Ik kijk er echt al naar uit!


Dikke zoen!
Giga knuffel!



Verlanglijstje – Tim Gladdines

Het liefst
Wil ik een wonder,
Het allerliefst
Een bovenwonder:

Alles waar ik ooit van droomde
Alles wat ik eerst niet kreeg
Verzameld in een koffertje,

Een koffertje van rood fluweel.

Maar ook met een
Samenraapsel
Hemellichaam
Ogenschouw

Ben ik, dank u,
Heel tevreden.

Het verlangen naar een stoel

De stoel staat hier of daar
Zo stevig, zelfbewust
Dat ik niet wil zitten
Alleen maar kijk en denk:
Die stoel zou ik wel willen wezen
En houtig denken aan de man
Die hier of daar niet wil zitten
Alleen maar om een stoel te zijn.

Gedicht van Remco Ekkers


Zozo, lieve lezers. We zijn weer eens een weekje verder. Een nieuw blogbericht komt eraan. Niet zo lang als het vorige bericht, gelukkig. De opbouw kennen jullie inmiddels ongetwijfeld al! Laten we dan maar meteen van start gaan.

Woensdag 7 april 2010

André moest voor controle terug naar het ziekenhuis. Hij is gelukkig terug thuis als ik terug kom van Bafoussam. Ze weten eigenlijk helemaal niets nieuws. Ze hebben geen idee wat hij heeft en de dokter zegt ook helemaal niets. Hoe frustrerend moet dat niet zijn! Emilienne kreeg twee baxters mee, die ze hem nog moet geven.

Gisterenavond werd het allemaal een beetje te veel voor mijn zusjes. Ze zijn echt bang en moesten veel huilen. Ik probeer er te zijn voor de meisjes, maar het is moeilijk. Iemand troost bieden in je eigen taal is al moeilijk. Ik ken de juiste woorden niet in het Frans. Maar een knuffel biedt hen misschien ook een vorm van steun…

’s Avonds zeg ik tegen Emilienne dat ik vind dat ze een sterke vrouw is. Ze krijgt tranen in haar ogen en zegt dat het heel moeilijk en vermoeiend is. Ze heeft het gevoel dat ze niets meer kan doen. Alles ligt nu in de handen van God… Nu krijg ik tranen in mijn ogen.

Donderdag 8 april 2010

Gelukkige verjaardag Anne! Vandaag wordt Anne 23 jaar. Claire had het fantastische idee om een survivalpakket te maken voor haar terugkeer naar Nederland! Nog twee weken en ze is weg! Hoe bizar! Ik zal haar wel missen, die gekke meid.

Ik heb de hele voormiddag (5 uur lang) aan het Fantastisch Unieke en Complete Survivalkitzak gewerkt. Om 15 uur gaan we bij Anne thuis en geven het pakje. Ze is heel blij en verrast. Daarna gaan we iets drinken in Foumbot. Wendelijn is er dan ook bij. Heel lang rekken we het eigenlijk niet.

Vrijdag volgde deel twee van Anne’s verjaardag. Dan hebben we cake/taart gebakken en een lekkere maaltijd gegeten.

Zaterdag 10 april 2010

Om 8 uur sta ik in Foumbot. Om 9.15 uur zitten we pas in een auto richting Foumban. Vandaag is het de dag van het huwelijk. We zitten met 7 dames in de auto, allemaal met dezelfde lelijke outfit! We vragen ons echt af wie deze stof gekozen heeft! (Ik verdenk de bruid)

De ceremonie begint pas om 12 uur. De bruid komt aan en zet zich neer. Dan zie we er nog één, en nog één en nog één,… We snappen er helemaal niets van! Er zitten nu koppels voor onze neus. Dankzij het lawaai dat Bernadette en Co maken kunnen we afleiden welk koppel wij nu eigenlijk vertegenwoordigen.

Onze bruid draagt een blauwe jurk. Niet meteen onze smaak… Maar ook de andere jurken zien eruit alsof het oude afdankertjes zijn vanuit het Westen. Minstens 20 jaar oud, vol kant en broderie. Bah! Echt niet mooi!

Deze ceremonie is niet zo speciaal. De namen worden afgeroepen, de huwelijkswetten worden afgerateld, er wordt nog eens nagevraagd of ze zeker zijn dat ze willen trouwen, de ringen worden overhandigd, papieren ondertekend, trouwboekje uitgedeeld en gekust… Vrij gelijklopend dus met huwelijken bij ons!

Rond 13.15 uur is de ceremonie in het gemeentehuis afgelopen en volgt er nog een fotoshoot in de tuin.

Hierna gaan we richting het ouderlijke huis waar we een middagmaal krijgen voorgeschoteld. (couscous, kip en vieze bittere groenten)

Rond 15.30 uur begeven we ons naar het plaatselijke kerkje. Rond 16 uur begint de misviering. Ook dit is echt heel gelijklopend aan de huwelijken bij ons. Ik vind wel dat de priester een beetje TE negatief praat over het huwelijk. Ik weet wel dat een huwelijk niet alleen rozengeur en maneschijn is en ergens is het goed dat hij waarschuwt dat het niet makkelijk zal zijn. Maar ik ben blij dat ik niet moest trouwen, want ik kreeg al schrik!

Rond 18 uur is de mis gedaan. Ik ben verbaasd dat ook dit deel zo snel ging! We stappen in stoet terug naar het huis. Ondertussen wordt er gezongen, gedanst en muziek gemaakt. Claire, Anne en ik amuseren ons met de (gerecycleerde!!!) confetti. Zoals gewoonlijk hebben wij niet veel nodig om ons bezig te houden. We doen meer dan een half uur over een stukje weg dat we daarnet in nog geen 10 minuten hebben afgelegd!

Tijdens het volgende deel hebben we vooral veel gezeten en gewacht op het eten. Achter ons was het jeugdkoortje aan het zingen. Ik kon me niet houden en ik heb daar een danske geplaceerd. Ik ben er ook in geslaagd om Anne, Claire en Therèse (de vriendin van Joshua) te laten dansen!

Rond 21.30 zijn we terug in het hotel, om het cadeau op te halen. We worden opgewacht door twee gasten. Twee vuile kakkerlakken! We schreeuwen mooi in koor! Claire was heel dapper en ondernam een poging om de beesten buiten te zetten. Ze slaagde helaas niet in haar opzet.
Anne beweerd dat die beesten ook op bed kruipen. Dat geloofde ik niet echt…
We hebben trouwens ook geen stromend water en moeten ons tevreden stellen met een emmer water. Geen hotel om naar huis te schrijven dus, maar het was goedkoop en we wilden er niet veel geld aan uitgeven.

Het is ondertussen 22 uur en ik besluit om in het hotel te blijven. Mijn rug laat het niet toe om nog te dansen en ik heb geen zin om daar dan gewoon een hele nacht te zitten… Ik kruip in bed. Claire en Anne keren terug naar het feest.

We hebben besloten om het licht te laten branden in de redenering dat kakkerlakken minder actief zijn als er licht is… Ik kan vredig inslapen. Heel vast slaap je niet want je hoort constant enkele vrouwen luid janken door een microfoon. Daar wordt ook een huwelijk gevierd. Fun! Bovendien ben je niet helemaal op je gemak met die kakkerlakken onder je bed.

Het spreekt voor zich dat je van het minste wakker wordt en gelukkig maar! Plots voel ik iets kruipen aan mijn voeten. En jawel hoor, daar kruipt een kakkerlak over het laken! Ik schop hem uit bed en val hem aan met mijn fles water. Maar ook hij weet helaas te ontsnappen en hij kruipt terug over bed. Echt slapen doe ik hierna niet meer…

Rond 2 uur ’s nachts zijn de meiden terug. Veel had ik blijkbaar niet gemist. Ik vertelde in gebarentaal aan Claire dat er een kakkerlak op mij zat. Het lijkt me het best om dat niet aan Anne te vertellen, omdat zij zoveel schrik had. Maar even later verspreken we ons en weet ze het toch. We durven het aan en gaan slapen. Nu zijn we met drie om het bed te verdedigen, dat komt wel goed…

Ik hoor nog enkele vieze geluidjes, maar ik heb gelukkig nies meer op mij gevoeld! Wat een avontuur… Het wordt me nog eens bevestigd wat voor luxebeesten wij toch zijn! “Waarom hebben wij eigenlijk zoveel schrik van kakkerlakken, die doen op zich niets!?” Daar filosoferen we een beetje over en vallen in slaap.

Zondag 11 april 2010

We hebben de nacht overleefd zonder kakkerlakkenaanval! Ik heb die ene kakkerlak getraumatiseerd en nu durfde hij niet meer terug te komen.

Rond 10 uur verlaten we het hotel. We zoeken een restaurantje om te ontbijten. Dit is zonder twijfel ons goedkoopste ontbijt! 830F voor een lekker omelet met brood. Nu zijn we helemaal klaar voor de artisanale markt! We springen op de moto.

Jawel hoor, ik heb het afbieden al beter onder knie! In eerste instantie was ik niet van plan om iets voor mezelf te kopen, want ik heb geen plaats meer in mijn valies! Maar deze maskers zijn ZO mooi en de prijzen zijn echt niet duur! Ik koop 3 maskers… Hoe ik ze moet meenemen naar België is een zorg voor later! 
We komen langs een huisje waar deze zaken gemaakt worden. Het maken (en dan vooral het versieren) van een stoel neemt twee weken in beslag! Alles met de hand natuurlijk. Ze gaan al volgt te werk: eerst tekenen ze de tekening met potlood op het hout. Het overbodige hout rond de prent wordt weggestoken waardoor al een 3D-effect ontstaat. Daarna steekt men alle potloodlijnen uit, maar veel minder diep. En dan volgt de afwerking waarbij de randjes worden afgerond. Nog even vernissen en het kunstwerk ik klaar. Ik ben blij dat ik dit proces niet gezien heb VOOR we spulletjes gingen kopen, want anders had ik nooit zoveel durven afbieden.

De artisanale markt van Foumban is veel minder toeristisch dan deze van Maroua. Dat speelt in ons voordeel want de prijzen zijn ook veel minder toeristisch.

Rond 16 uur ben ik terug thuis. Ik bewonder mijn maskers, slaap een beetje en schrijf in mijn boekje…

André ziet er echt niet goed uit. Guineviève (mijn zus uit Douala) is op bezoek. Al mijn zussen huilen. Zelfs Cédric huilt! Ik heb er echt geen goed oog in. Hopelijk kan Anne me meer vertellen, nadat ze hem morgen bezocht heeft in het ziekenhuis.

Ik heb nood om Oma te horen. Tante en nonkel zijn ook op bezoek. Ik slaag er niet in om vrolijk over te komen het telefoontje kruip ik in bed. Ook bij mij staan de tranen in de ogen. Als alles maar goed komt! Ik slaag erg onrustig.

Woensdag 14 april 2010

Gisteren ben ik na school naar Foumbot gegaan. Ik ben –eindelijk- mijn kaartjes gaan posten. Op mijn vraag wanneer de kaartjes zullen aankomen kreeg ik als antwoord: ‘Dans quelques semaines…’ Een algemener en ontwijkender antwoord kan ik niet krijgen! Dus ik hoop echt dat ze voor mij zullen aankomen!

Ik heb André bezocht in het ziekenhuis. Hij ziet er echt slecht uit! Hij had rode ogen, grote wallen en een getrokken gezicht. Hij was wel (relatief) actief. Zijn ogen waren open en hij probeerde af en toe te praten. Daarvoor gebruikt hij vooral gebaren. Hij eet ook terug een beetje. Maar hij gedraagt zich echt als een dement persoon. En een dement persoon gedraagt zich als een klein kindje… Hij speelt en prutst met zijn kleding, hij lacht heel dwaas zonder enige reden, hij kan zich niet rechthouden, doet erg koppig en hij kwijlt…
Waar is die oude, stoere en norse André naartoe?! Wat mis ik hem! Gek he…

De diagnose van André luidt als volgt: hij heeft de kattenkrabziekte. Op zich is dat niet gevaarlijk. Deze ziekte wordt pas actief (en dus gevaarlijk) als je weerstand héél erg daalt. Voor één of andere tot nog toe onverklaarbare reden is de weerstand van André heel plots fel gedaald. Toen werd hij snel en zwaar ziek. Hij werd in het ziekenhuis opgenomen, voor de eerste keer. Stel dat men vanaf toen zijn medicatie had toegediend zoals het hoort, dan was hij waarschijnlijk niet zo zwaar ziek geweest! Maar om één of andere reden (geld? Slechte voorlichting door de dokter?) werd de medicatie niet correct gegeven. Anne vermoed dat Emilienne gewoon niet wist wat ze moest doen. Hoeveel medicatie? Wanneer? Hoe lang? De dokter legt dit amper uit.
En Emilienne is dan nog verpleegster geweest! Je kan je wel voorstellen hoe andere families er helemaal niets van zullen begrijpen!

Op vlak van geneeskunde en dan vooral voorlichting heeft Afrika nog veel werk! Maar goed, ondertussen blijft André wel heel ziek. Het kan makkelijk nog een maand duren voor hij genezen is.. Mijn oudere broers en zussen zijn erg bezorgt. Ze hebben een soort aflossysteem bedacht. Daardoor is er altijd een andere broer of zus hier bij ons. Op die manier zal ik dan toch al mijn broers en zussen gezien hebben! Een geluk bij een ongeluk zeker?

Afrika… nog maar twee maanden ben ik hier… En toch… reeds … nu al…
Afrika… het heeft me veranderd. Het heeft me rustiger gemaakt vanbinnen. Alsof ik hier in harmonie kan zijn… Hopelijk lukt het me om dit vol te houden in onze gejaagde, stressvolle en veeleisende wereld…

donderdag 15 april 2010

Nog precies 1 maand en ik zit op het vliegtuig terug richting België! Wat gaat het snel! Maar ergens ben ik ook wel blij dat het einde in zicht is… Ik heb een dipje wat betreft de stage en dat beïnvloed toch veel van je algemene beleving. André is ziek. Ik zie Emilienne amper. Het is niet meer zo gezellig thuis, we lachen minder. Ik heb veel werk voor school, dus geen tijd om spelletjes te spelen. En zo stapelt alles zich maar op. Normaal gezien belt papa vanavond, ik kijk er al naar uit. Zoals elk telefoontje uit België doet ook deze heel goed! Het is eens leuk om over dingen te praten die zich bij jullie afspelen, in plaats van constant Afrika als gespreksonderwerp te hebben…

Volgende week gaan Claire en ik mee naar Douala om Anne uit te zwaaien! Ik heb daar eigenlijk echt geen geld meer voor… maar ze klonk echt enorm teleurgesteld toen ik zei dat ik twijfelde. En Claire twijfelde ook… Het is niet enkel het geld, maar ik heb mijn buik vol van het reizen hier! Weer zo lang op die domme bus zitten… Al kunnen Claire en ik die tijd wel zinvol invullen door te brainstormen en te werken aan ons eindwerk.


STAGE

“Kleine” ergernis; de directeur is mijn project waarbij ik kinderen ga begeleiden in kleine groepjes helemaal vergeten! Hij herinnert er zich niets van… Ik wilde er maandagnamiddag aan beginnen, maar hij heeft liever dat ik een les Engels geef in CM1. Morgen mag ik ermee beginnen zegt hij. Maar we zien morgen wel hoe het loopt!

Ik zou me kunnen heel hard kunnen ergeren of zorgen maken rond mijn stage, maar dat probeer ik niet te veel te doen. Di IS nu eenmaal stage in Afrika. Zo werkt het. Dit IS de manier waarop alles loopt… Ik ben te gast, dus ik moet me aanpassen. Komt dat project er nu niet, dan is het morgen of misschien zelfs niet…

De leerkracht van CE2 is –weer- ziek. Hij ligt in het ziekenhuis. Malaria. Het lijkt me een goed idee om hier dan maar les te geven. De hele week probeer ik ze zinvol bezig te houden. Het begeleidingsproject zal nog niet voor deze week zijn…

De kinderen van deze klas reageren amper, slapen half en praten enorm veel en luid. Je komt amper boven hun lawaai uit. Het is zo moeilijk om de kinderen stil te houden! Dat komt omdat ze echt met véél op één bankje zitten. Het is heel vermoeiend. Ik betrap mezelf erop dat dit echt veel energie vergt, waardoor ik minder geduld heb met de kinderen. Maar aan de andere kant moet je wel kortaf zijn bij deze kinderen, anders luisteren ze helemaal niet!

Het is een dubbel gevoel, maar ik voel me er alleszins niet goed bij. In België vind ik het heel belangrijk dat kinderen positief benaderd worden. Ik weet niet waarom, maar hier heeft dat het omgekeerde effect! Als je iemand te veel positief benaderd wordt het een ettertje die denkt dat hij alles mag! Echt raar en frustrerend ook! Want dan kan je niet anders dan het kind soms afkraken. Met mijn in het hart uiteraard, maar slaan doe ik niet, dus blijft er enkel nog dat over… Ik ben blij dat dit nooit in België moet! Een groot verschil is wel dat de kids hier de woorden helemaal niet persoonlijk opnemen. Ze laten het over zich gaan, want ze zijn het gewend. Gelukkig maar!

Ik ben met verstomming geslagen als blijkt dat sommige kinderen helemaal niet kunnen lezen! 10 jaar en niets kunnen lezen van het bord! Ik was er echt niet goed van! Schandalig gewoon! Hoe kunnen deze kinderen slagen voor hun testen?! Omkoping waarschijnlijk… Het is overduidelijk geen waterdicht systeem!
Bij het verbeteren van de schriften viel het me ook op dat sommige kinderen helemaal niet kunnen schrijven! Ze krabbelen gewoon, zoals kleuters! Je kan er zelfs geen letters in herkennen. Slecht aangeleerd of is het dyslexie? Het zal een vraagteken blijven, vermoed ik.
Maar ik ben echt diep geschokt dat 10 jarigen niet kunnen lezen en schrijven! Waar gaat dat naartoe? Waar eindigt zo’n kind?

Woensdag werd afgesloten door een gevecht tussen twee kinderen. Een gevecht tot bloedens toe. Claire was net aangekomen. Ze keek toe met grote ogen en hielp me om die twee uit elkaar te trekken. Wat een dag! Claire en ik hebben behoorlijk onze gal gespuugd bij elkaar. Man, dat deed goed! Zij begrijpt perfect al mijn ergernissen! Ik was ZO gefrustreerd. Ik denk dat ik een kwartier heb lopen klagen!

De volgende dag laat ik alles over mij gaan. Gisteren ergerde ik mij als ze niet werkten of te veel praten. Nu zeg ik: het is hun keuze! Ik geef les aan diegene die geïnteresseerd zijn.

En zo mijn lieve lezers heb ik me door deze week proberen te worstelen. Ik had te veel verwacht van deze week, waardoor ik een beetje teleurgesteld was. Ik wilde vol enthousiasme aan de projecten beginnen, maar ik vrees dat het begeleidingsproject niet meer zal uitgevoerd worden… Ik ga wel nog didactisch materiaal ontwikkelen dat ik dan uitleg aan de leerkrachten.

Vandaag (vrijdag) heb ik een halve dag les gegeven en het ging eigenlijk echt heel goed en dat ZONDER leerkracht! Wie had dat ooit verwacht. Ik was heel streng. Als ze niet werkten of te veel aan het praten waren vlogen ze buiten. Ik heb de indruk dat ze die straf veel erger vinden dan geslagen worden. Raar maar waar... Dus, ik heb de ideale manier gevonden om de klas in bedwang te houden.

Mon grand visiteur (= de muis op mijn kamer) liep net langs om te vragen of het licht uit kan. Hij wil graag gaan slapen. Dat lijkt me een goed idee. Ik ga dat ook doen. Deze week geen nieuwe foto’s, want veel nieuwe zijn er niet en ik heb niet voldoende tijd om ze te formatteren. Volgende keer krijgen jullie nog een paar extra foto’s van onze reis naar het Noorden (de foto’s van Claire).

Liefs!
Hou jullie goed!
Tot binnenkort!

Dikke zoen!
Giga knuffel!


Heimwee is voortvluchtig – Gery Florizoone

Heimwee is voortvluchtig,
Werpt op het strand
Wat meeuwen uit zijn kim
Als pijnlijk voer
En trekt met boten
Strepen door mijn rekening.

Hoog op de duin
Sluipt hij vóór mij uit
Naar de witte schuur,
Het epos van mijn polder.

Dan keer ik om,
Hevig aanwezig in
Geschonden refreinen.

Het is een reis, die je normaal alleen op een blog leest

Stel dat je hieronder een heel lang bericht te zien krijgt, dan heb ik de problemen met mijn stick kunnen oplossen... Anders, dan vrees ik dat jullie nog een beetje langer zullen moeten wachten! Duimen maar... HET IS GELUKT!! HIP HOI


Het volgende stukje tekst moet je meezingen op de melodie van volgend liedje : Het is een nacht – Guus Meeuwis.

Je vraagt of ik moe ben
Ik knik ja
’t Is twee uur ’s nachts
We zitten op de trein
In een land, in een stad
Waar niemand ons verstaat
Waar niemand ons kent
En iedereen naar ons staart

Nu zit ik hier echt al heel erg lang
Mijn kont doet pijn en ik voel me vuil
Een groot insect, vliegt om ons heen
Ja deze reis is alles, wat in ervan had verwacht!

Refrein:
Het is een reis
Die je normaal alleen op een blog leest
Het is een reis
Die je bijblijft heel je leven lang
Het is een reis
Waarvan ik hoopte dat ik hem ooit beleven zou
Ja, deze drie maanden zijn fantastisch!
Who-ooh

‘k Lig onder mijn klamboe
En ik staar naar het plafond
Denk terug aan hoe de reis een maand geleden begon
Er zomaar vandoor gaan met jou
Niet goed wetend waar de reis ons heen brengen zou

Nu liggen we hier in een wildvreemde stad
En hebben net een hel van een busrit gehad
Maar het is zalig!
Ja, we genieten er echt van!
Hoeveel het lijkt dat de tijd voorbij vliegt en echt véél te snel!

REFREIN

Deze reis blijft niet alleen bij woorden,
Het wordt ook mooi in beeld gezet.
Ja, deze reis met jullie is gewoon prachtig!

REFREIN

En ik weet dat dit me altijd bij blijft!


Dit heb ik geschreven maandagnacht 22 maart 2010. Het begin van onze reis. Dat lijkt nu al een eeuwigheid geleden… We hebben zoveel fantastische momenten beleefd! Ik heb er zin in om het neer te schrijven en jullie zo goed en zo kwaad als het kan alles mee te laten beleven! Geniet ervan!!! Je kan je wel inbeelden dat dit een lang bericht wordt, aangezien ik twee weken moet beschrijven!


Vrijdag 19 maart 2010

Ik ben er nu echt zeker van: ik ben vervloekt! Internet wil maar niet lukken, terwijl de computer van Claire het wel doet! Echt frustrerend! Gelukkig mag ik op de vaste computer werken, die gaat echt VEEL sneller! De vloek is doorbroken! Hopelijk heb ik er nu geen last meer van.

Ik heb mijn jurkje, topje en rok vandaag afgehaald. Het is echt SUPER mooi! Ik ben echt GEK van het jurkje! Daar ga ik echt nog veel geniet van hebben! Mijn kleding voor het huwelijk was nog niet klaar, omdat ze het model vergeten waren. Als ik het resultaat van Claire en Anne bekeek, kon ik me maar één ding bedenken: “Dit doe ik maar 1 keer aan!” Op het huwelijk dus. De stof is echt zo lelijk – niet door ons gekozen- waardoor het nooit echt mooi kan zijn. Ik heb dus voor een lange rok gekozen. Dat vind ik typisch Afrikaans. Een ideaal kledingsstuk voor mijn verkleedkoffer!

Zaterdag 20 maart 2010

Tot 7.30 uur geslapen. Ik ben echt ZO verkouden! Voel me heel ziek. Echt niet aangenaam. Ik heb ook constant de idee dat ik koorts heb, maar dat is gelukkig niet zo. Ik heb wel keelpijn, hoofdpijn, verstopte en toch loopneus,… Doodmoe!
’s Avonds kruip ik heel vroeg in mijn bed. Ik zou nog naar een huwelijk gaan, maar ik was te lang blijven plakken in Foumbot. De viering was al gedaan. Maar dat vond ik niet zo erg want ik wilde enkel mijn bed en slapen!

Mijn zusjes, Ma’tje en Erna vinden mijn nieuwe schoentjes echt heel mooi. Ma’tje zei: ‘Jij hebt echt een heel goede smaak! We gaaan samen eens de markt doen!’ Dat lijkt me een leuk idee, als het maar niet te lang duurt want ik shop echt niet graag!

Zondag 21 maart 2010

Claire en Anne zouden om 8 uur het ticket voor de bus gaan kopen. Rond 9.30 à 10 uur zou de bus vertrekken, dus ik heb rustig de tijd om me klaar te maken. De tweede dag op rij was ik me met warm water. Echt mijn nieuwe verslaving! Ik ben verslaafd aan warm water! Wie kan me dat kwalijk nemen?! De kans is toch groot dat ik snel zal moeten afkicken, want ik hoop dat ik niet te lang ziek meer zal zijn.

Om 8.23 uur kreeg ik een sms van Claire: “De bus vertrekt om 9 uur!” Je moet weten, ik ben een half uur onderweg naar Foumbot, dus ik had nog welgeteld 5 minuten om mijn zak te maken! Ik heb me dus heel hard moeten haasten, ben uiteraard veel vergeten mee te nemen én ik stond nat in het zweet. Z dan de brommer op – een brommer vinden was al een hele klus -, maar dus bezweet op een brommer is niet bevorderlijk voor de verkoudheid. Ik kwam om 9.15uur eindelijk aan waar ik moest zijn, helemaal gefrustreerd. Ik kan er niet goed tegen om me zo onnodig te moeten haasten. Enfin, dat werd al gauw goed gemaakt door een heerlijk ontbijt (mijn tweede van de dag).

Om 11.30 uur vertrok de bus pas! Het zou minder ver zijn dan Douala, dus minder dan 5 uur rijden. Ook dat bleek niet waar te zijn, we komen pas aan in Yanoundé om 18 uur, door de ontelbare keren dat we gestopt zijn onderweg.

Yaoundé, de hoofdstad van Kameroen. Stelt eigenlijk niet veel meer voor dan Douala. Er was wel straatverlichting! Maar dat hebben ze in Douala ook… Er was zelfs een vuilniswagen! We tuimelen van de ene verbazing in de andere! Yaoundé zag er dus helemaal niet meer ontwikkeld uit dan sommige andere steden. Ook hier overal wegenwerken zodat je zit te dansen op je stoel van de bus/auto zonder dat je er zelf energie aan verspilt.

Het station van Yaoundé viel we op. Niet omdat het groot was, want vergeleken met onze station was dit maar een kleintje. Maar er stonden echt VEEL mensen te wachten voor het station. Het was een gek zicht.

De treinreis samengevat:
- De tweede klasse viel echt heel goed mee! Het was helemaal niet gevaarlijk! In de eerste klasse was er wel meer beenruimte, dus we twijfelen wat we zullen doen voor de terugreis.
- In het begin (het eerste half uur) reden we heel traag. Slechts 30 km/u , schat ik. Even later waren we op topsnelheid en doorkruisten we het land met de volle 80 km/u.
- Rond 19 uur begaven we ons richting het restaurant van de trein. We waren met drie, dus er bleef telkens iemand op de zakken passen terwijl de anderen aan het eten waren. Zo losten we elkaar af.
- De avondmaaltijd was verbazend lekker als je de levende insecten en vliegen even wegdenk uit je bord. Mijn maaltijd bestond uit sla, worteltjes, ajuin en vinaigrette als voorgerecht. Het hoofdgerecht was rijst met kip en saus. Als dessert krijg ik een klein stukje papaja. Dat alles ging vlotjes naar binnen!
- De nacht was vermoeiend. Echt vast slapen lukt me niet. Telkens als je indommelt val je omver. Mijn kont deed echt zoveel pijn! Naar de ochtend toe kan je je geen pijnloze houding meer bedenken.
- Rond 7 uur gingen we nieuwsgierig ons ontbijt halen. Ik bleef eerst bij de valiezen. Claire kwam terug en was heel enthousiast over het ontbijt! Ik begon meteen te watertanden.
- In theorie zouden we rond 6 uur ’s ochtends aankomen. We kwamen aan om 10 uur.
- Op de trein werd ik heel goed verzorgd! Ik kreeg een –pijnlijke- voetmassage van Marcel. Een jonge Kameroenees die z’n voeten niet kon thuishouden! (Hij was constant mijn z’n voet over mijn arm en been aan het wrijven.) Meermaals zuchten, boos kijken, arm wegtrekken en uiteindelijk ook kwaad zeggen dat hij moet stoppen, hielden hem niet tegen. Ik was blij dat ik van hem verlost was toen we aankwamen.

Rond 11 uur vertrok de volgende bus. We hebben dus maar een uurtje moeten wachten, wat echt heel goed meeviel. Dit is de properste en modernste bus waar ik tot hiertoe ingezeten heb in Kameroen! Te veel moet je daar ook niet van verwachten. Het waren gewoon relatief nieuwe zetels die relatief goed zaten. 6 uur heeft deze rit nog geduurd. We waren het reizen ECHT beu!

We genieten van de luxe die aanwezig is op de universiteit (waar we gratis kunnen verblijven). Toilettten die je kan doorspoelen, kranen met lauw water, douches met iets frisser water,… Deze frisse douche kwam net op tijd! Want we voelden ons echt héél vies!

Na het wassen (jezelf en kleding) en het installeren op de kamer, gingen we uit eten. Porte Mayo werd ons aangeraden. Porte Mayo werd het dus en WAUW wat een luxe! We werden ook omringd door heel veel blanken. Dat vonden we eigenlijk een raar gevoel! Een beetje ongemakkelijk zelfs!
Het eten was HEERLIJK! We namen alle drie een andere pizza die we dan onder elkaar verdeelden. Als dessert namen we een Banana Split!!! Wauw, wat mis ik al onze heerlijke gerechten en desserten!

Doodmoe kropen we rond 22.30 uur in ons bed. We hadden echt uitgekeken naar een bed om in te slapen!

Dinsdag 23 maart 2010

Rond 10 uur komen Ralf en Barbara aan. Zij zijn de docenten die hier de projecten begeleiden van de biologiestudenten van de universiteit van Leiden. We gaan ze even groeten. Het was een aangenaam gesprek met veel anekdotes en grappige (en soms minder grappige) verhalen.

Enkele tips die we meekregen:
- Als je in een park bent, stap dan nooit uit de auto. Anders jaag je de dieren weg. Voor sommige dieren kom je over als een bedreiging als je gewoon rondloopt, waardoor je aangevallen kan worden.
- Let altijd op of er geen gifslangen zijn als je je haren aan het kammen bent. Anders kan het gebeuren dat je gif in je ogen krijgt, zoals onze voorgangster. Zij had geluk dat er maar een beetje gif in haar ogen terecht was gekomen, waardoor ze slechts drie dagen niets meer zag.
- Ga nooit zonder licht ’s nachts tussen de bosjes wandelen, anders word je gebeten door een schorpioen, zoals een andere voorganger.

Ik denk dat dit de voornaamste tips waren. Het was wel lachen bij sommige verhalen. Grappig hoe dom sommige studenten kunnen zijn! Zeker als het dan nog biologiestudenten zijn… Zij zouden de gevaren toch moeten kennen, denk je dan.

In de namiddag bezoeken we de artisanale markt, waar ik echt VEEL te VEEL geld heb uitgegeven! Aan het geld te zien dat ik op één dag uitgegeven heb, valt het op dat ik echt niet goed ben in afbieden! Anne is hier zoveel beter in! Volgende keer (in Foumban) ga ik haar tactiek ook toepassen. Nu had ik te laat door hoe het moest…

Ook vanavond op restaurant, zoals elke avond hier op reis! Dit keer een Afrikaans restaurantje, goedkoop en heel lekker!

Zoals elke avond kijk ik naar de maan, ik weet dat Oma dat ook doet! Vanavond heb ik haar ook even gebeld. Wat zal ik blij zijn als ik haar terug zie!

Woensdag 24 maart 2010

Rond 9 uur komen we aan in het Wazapark. We regelen alle kosten en rond 9.30 uur gaan we het park in. Na 10 minuten zie ik de eerste giraf! Ik ben blij dat ik hem als eerste heb kunnen bespeuren. Ervoor hadden we ook al schattige aapjes gezien.
Het was echt indrukwekkend. We zagen: aapjes, heel veel giraffen, struisvogels, heel veel verschillende soorten vogels met heel veel verschillende kleuren, antilopen, nog een andere soort antiloopversie, een coyote (soort hond), drie wrattenzwijnen en dat zal het ongeveer zijn.

De beste tactiek is lang wachten aan een waterpoel en in de auto blijven zitten. Dan durven de dieren te komen. Wij hebben echt geluk gehad dat we zoveel dieren gezien hebben!

De Amerikanen (15 jongeren die we op de bus richting Maroua hebben leren kennen) hebben een leeuwin met 3 welpjes gezien. Helaas, wij hebben er ook nog naar gezocht maar niet gevonden. Misschien komen we ze tegen in het andere park!?

Donderdag 25 maart 2010

Na alweer een korte nachtrust (9 uur slapen is hier echt weinig voor mij), vertrekken we rond 6 uur ’s ochtends terug het park in. Eerst langs de waterpoel op leeuwenjacht. Helaas ook vandaag helemaal geen leeuw te bespeuren…

Dan maar naar de andere kant van het park, op olifantenjacht. De gids vermoed dat de olifanten zich bij de bossen bevinden. Op de weg naar deze bossen laat de gids de auto heel plots stoppen. We stappen uit en klimmen achterop de jeep. Daar zie je heel vaag een paar olifanten. Ze vallen wonder boven wonder echt niet op tussen het hoge gras. We kunnen dichterbij komen en naderen tot op nog geen 50 meter van een immense kudde olifanten. De gids zegt dat het er 50 zijn, maar ik tel er minstens 70!!! Er lopen enkele mini-olifantjes tussen, erg schattig! Maar ook enorm impressionante en best wel angstaanjagende mannetjes. Je staat bijna oog in oog met een gigantisch dier dat bovendien nog erg agressief kan zijn. Zeker als er kleintjes bij zijn!

We rijden nog een stukje dichterbij. Nu staan we op slechts 30 meter afstand, schat ik. ZO ENORM INDRUKWEKKEND! Dit gevoel zal je nooit voelen als je in een dierentuin bent. Echt onvergelijkbaar.

’s Avonds in je bed denk je nog even terug aan die prachtige momenten in het wazapark! Echt een prachtig park. Niet zo groot: 40 km bij 40 km, dus een oppervlakte van 1600 km². Voor mij, als leek, lijkt aan dit park echter geen eind te komen. Het leuke om met biologen te spreken is dat je ook meer te weten komt over het park. Dingen die niet in je Travel Guide beschreven staan en die ook niet verteld worden aan de toeristen.

Zoals de volgende weetjes:
- Blijkbaar is dit park, dat in de Bradtgids beschreven wordt als één van de mooiste parken dankzij de gevarieerde fauna, aan het leeglopen. De dieren verlaten dus langzaamaan het park.
- Dit kan mogelijks te wijten zijn aan het feit dat er te veel menselijke ingrepen plaatsvinden. Enkele jaren terug hebben ze één of andere ingreep gedaan om het water, aanwezig in het park, te beïnvloeden. In eerste instantie was dit goed bedoeld, maar nu loopt het een beetje fout waardoor de dieren wegtrekken.
- Ik vind het ook erg spijtig dat ze het lange gras telkens afbranden. Dit zodat de toeristen de dieren beter kunnen zien. Maar het beïnvloed wel de beschutting van de zwakkere dieren.
- De giraffen hier hebben een gemiddelde lengte van 3 à 4 meter hoog. Blijkbaar zijn de donkergekleurde giraffen de mannetjes en de lichtgekleurde de vrouwtjes.
- Er zouden slechts drie leeuwengroepen meer zijn in het park, maar daar hebben we helaas niet van kunnen zien.

Vrijdag 26 maart 2010

Onze tocht naar Boubandjida, het andere nationaal park waar we Hermen gaan helpen met zijn onderzoek. Vandaag moeten we een grote afstand afleggen, maar het belooft het paradijs te zijn!

De chauffeur schat dat het 2 à 2.30 uur rijden is naar Garoua, daar maken we dus 4 à 4.30 uur van… Dat betekent dat we rond 10 uur in Garoua zouden zijn. Dan zijn we in de helft, dus rond 14 uur komen we aan in het park. Dit was al ruw geschat, dus er was een kans dat het zou kunnen kloppen. Ik ben allesbehalve een thrillerschrijver, dus je voelt me waarschijnlijk al van ver aankomen. Inderdaad, deze uren werden niet echt gerespecteerd…

Om 6.10 uur vertrekken we, slechts 10 minuten vertraging, dat valt heel goed mee!
En dan, om 8 uur, zoals ik al een half uur aan het vermoeden was, omdat de auto onnodig veel aan het bibberen en het shaken was; onze eerste panne…
Krik onder de auto, wiel er af. De chauffeur zegt: “Oei, we zijn enkele bouten verloren onderweg.” Dat klinkt niet echt veilig… Zijn remschijf ziet er ook allesbehalve veilig uit! Vol deuken en hobbels. Dat lijkt me niet echt bevorderlijk voor de remafstand. MAAR GOED, we zullen er niet te ver bij nadenken… ‘Het komt goed, het komt goed,…’ een mantra die ik mezelf steeds toefluister… Misschien helpt het…

Rond 10 uur de tweede panne. Dit keer bleek de oorzaak zich ergens onder de motorkap te bevinden. We verliezen ook één of andere vloeistof en nog vrij veel ook. Dit ziet er niet zo goed uit! Blijkbaar zit er een barst in één of andere schroef. Dat moet gelast worden (dat mogen wij uiteraard betalen). “Ik ben binnen 5 minuten terug” zegt de chauffeur en weg is hij.
Slechts een uur en half later is hij –eindelijk- terug.

Rond 13.30 uur komen we eindelijk aan in Garoua. Leuk weetje: we zitten blijkbaar nog niet in de helft! Enkele uren later, een 200-tal kilometer verder e we zijn nog steeds aan het rijden… Het gaat goed: geen panne meer gehad!

Inmiddels hebben we de geasfalteerde wereld verlaten en zijn we op weg naar het park, op een enorm hobbelige zandweg. Dat de chauffeur het ook beu is kunnen we merken aan zijn rijgedrag. Hij wil er zo snel mogelijk zijn en duwt de gaspedaal extra in. We schommelen en botsen van voor naar achter, van links naar rechts en van boven naar onder… Na herhaaldelijk roepen ‘DOUCEMENT’ van mijn kant uit, blijkt het geen zin te hebben. Dus ik zwijg.

Rond 19.30 uur komen we EINDELIJK aan in het hotel! WELKOM IN HET PARADIJS!!!! Een 10-tal prachtige bourakou’s vormen het hotel. Alles is prachtig ingericht. Sfeervolle verlichting. Rustige sfeer. Stromend, warm water. Zalige –krakende- bedden inclusief klambou! We moeten dus geen
acrobatie meer uithalen om onze klamboe omhoog te hangen.
Om 20 uur is het etenstijd en krijgen we een FANTASTISCH drie gangenmenu voorgeschoteld. WAUW,WAUW, WAUW!!! Het ellendig lang reizen was dit echt wel waard!

Net voor het eten ontmoeten we Hermen. Hij viel volledig uit de lucht toen bleek dat wij voor hem kwamen. Het was Ralf en Barbara dus duidelijk niet gelukt om Hermen op te bellen via de satelliettelefoon. We laten Anne het volledige verhaal doen. Hij ziet het zitten dat we hem gaan helpen met zijn project. Wat een opluchting!

We gaan vroeg slapen. Helemaal uitgeput. Fioew, veel indrukken te verwerken vannacht!

Zaterdag 27 maart 2010

We lopen in een opgedroogde rivier. Er zijn dagen dat Hermen helemaal geen leeuwenpoep vindt, maar vandaag is zijn Lucky dag! In de voormiddag alleen al vinden we 10 drollen!

Hoe ga je te werk?!
1. Je wandelt in de rivier en bekijkt alle poep. (Inmiddels weten we al welke poep bij welk dier hoort. Net als welke voetsporen van welk dier zijn)
Als je een leeuwenpoep vindt, komt Hermen kijken of het wel écht van een leeuw is. Voor alle zekerheid natuurlijk.
2. Je legt een latje naast de drol en neemt een foto.
3. Je zet de gps aan en zoekt je gps-punt. Of beter het gps-punt van de drol.
4. Je doet een handschoen aan. In je andere hand neem je het kleine buisje waar je een staaltje in zal steken.
5. Je draait de drol om en trekt een stukje korst van de drol. (Aan de onderkant komt geen zonlicht. Aangezien UV-stralen DNA afbreken, is de kans dus groter dat je meer DNA terugvindt aan de onderkant van de drol. Hermen prefereert een stukje van de korst omdat daar meer slijmen van de darmwand aan zitten, wat ook de kans op DNA verhoogt.)
6. Je propt dit stukje drol in het buisje. Een takje kan je hier goed bij helpen. Zorg ervoor dat de drol volledig onder de vloeistof zit. (Deze vloeistof zorgt er voor dat het DNA niet verder afgebroken wordt, DNA-afremmers dus.)
7. Hermen noteert alles zorgvuldig in zijn boekje. Hij geeft de drol een nummer, hij schat hoe oud de drol is, noteert het gps-punt en de naam van de rivier.
8. Je trekt de handschoen uit, realiseert dat je hand (soms fel) stinkt naar leeuwenpoep, je trekt een vies gezicht en je gaat op zoek naar de volgende drol!

Het klinkt gek, maar het was leuk om te doen. Op een bepaald moment waren de handschoenen op en moest het dan maar zonder… Lang leve ontsmettingsalcohol! Het is zoveel leuker om te wandelen in het park, te helpen, mee te onderzoeken,… Zoveel boeiender dan enkel maar toeristje spelen!

Welke dieren zagen we allemaal? , kuddes olifanten, krokodillen, cheval antiloppe, Hartenbeest, schattige grote hertjes, door ons omgedoopt tot ‘pluchkes’, singe-verte (aap), bavianen, vogels, buffels, soort das-achtigen, 2 giraffen (deze heb ik niet gezien omdat ik ziek was), wrattenzwijnen, nog andere hert-achtigen waarvan ik de nam niet kan onthouden (een soort iets met ‘kop’ en het andere soort iets met ‘harnas’),…

Dat is het ongeveer. Alleszins een veel uitgebreidere fauna dan in het wazapark! Ook de flora is veel gevarieerder! Het is hier veel groener. Het ene moment zie je enkel droog riet, even later zit je tussen de bomen, nog even later sta je in een uitgedroogde rivier met enkel zand en nog even later bevind je je op een terrein dat DE IDEALE omgeving is om een groot spel te spelen om kamp!

Als je meer te weten wil komen over de leeuw, dan moet je zeker mijn reisdagboekje eens lezen! (Ik heb namelijk geen zin om dat allemaal over te schrijven ;-) )

Zondag 28 maart 2010

Deze morgen werden we aan de ontbijttafel omringd door een vijftal bavianen! Ze komen echt dichtbij! Dat geeft toch een speciaal gevoel hoor, wilde dieren waar je dichter bij kan dan in de dierentuin…

Het gevoel dat je nu voelt in je buik kan je onmogelijk neerschrijven op papier. Zelfs woorden bestaan niet om dit fantastische avontuur je beschrijven. Et is één van die momenten in je leven dat je niet kan overbrengen aan iemand die het niet meegemaakt heeft. Dat is wel een beetje frustrerend, want we willen dit zo graag met iedereen delen. Aan de andere kant hebben Claire, Anne en ik nu iets wat ons verbind. We hebben geen woorden nodig om te begrijpen wat de andere voelt. Dat is toch ook best speciaal. Ik ben blij dat ik deze reis met hen kan maken!

Rond 16 uur gaan treken we terug ‘de jungle’ in. We gaan leeuwen roepen! De gidsen hebben een grote toeter mee, waarop ze het gebrul nadoen van een leeuw. Als het goed gaat, dan antwoordt de leeuw en komt hij je opzoeken. Dit omdat hij denkt dat er een andere leeuw op zijn territorium is en dat mag uiteraard niet.

Wij hebben helaas geen geluk. De leeuwen komen niet. Heel spijtig!
Aan de andere kant, wie kan er zeggen dat hij in Afrika, in een nationaal park, op leeuwen geroepen heeft?! Niet zoveel mensen, dacht ik zo… Weer een moment om in te kaderen!

Nog zo een uniek moment: ik heb stenen beschilderd in dit nationaal park! Deze stenen geven weer op welke weg je je bevindt. Op die manier is het makkelijker –voor de toeristen- om hun weg terug te vinden. Zo speciaal is het niet hoor, het nummer 201 en 202 op een steen schilderen… Maar toch! Wie kan er zeggen dat hij in Afrika, in een nationaal park, stenen heeft beschilderd die er bovendien nog jaren en jaren zullen staan?! Niet zoveel mensen, dacht ik zo…

Maar deze dag is niet alleen rozengeur en maneschijn. Neenee, vandaag is het ook de tragische dag dat mijn fototoestel, of beter het scherm ervan, gesneuveld is! SORRY PAPA! Dit toestel was blijkbaar niet echt opgewassen tegen de schokken van de auto… Ik kan gelukkig nog foto’s nemen, maar ik zie niet wat ik getrokken heb. Ik kan ook niet meer van menu veranderen… Stom, Spijtig,… Maar eigenlijk maar een luxe-probleem! Er zijn ergere dingen…

’s Avonds bleef ik nog napraten met Hermen, Dominique en Pauline. Gezellig op het terras, verlicht door het maanlicht! Het is volle maan… Dit moment zou perfect romantisch kunnen zijn… Maar bij dit gezelschap is het gewoon zalig gezellig!

Maandag 29 maart 2010

Over vandaag valt er niet zoveel te vertellen. We zitten weer een hele dag in de auto. Dit keer geraken we in Maroua zonder pauze te moeten nemen! Pauze om de auto te herstellen bedoel ik dan. Plas- en bidpauzes zijn noodzakelijke uiteraard!

Waar houden we ons gedurende die 11 uur dan allemaal mee bezig? We lossen gekke raadsels op, spelen spelletjes zoals ‘ik ben een banaan’ of woordslang, we lezen, we slapen, we zingen, we luisteren muziek, kijken naar het landschap en we maken de meest bizarre filmpjes die heel duidelijk weergeven in welke staat je je bevindt na zo lang in de auto te zitten. Als je braaf bent en het héél vriendelijk vraagt, dan laat ik dat filmpje misschien ooit wel eens zien…

Dinsdag 30 maart 2010

EEN ZWEMBAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAD!!!! Eindelijk!!!! Het eerste waar we in kunnen zwemmen sinds we in Kameroen zijn!!! Bij deze temperaturen is dit zéér welkom! Claire en ik zijn altijd jaloers als we de verhalen van Lies lezen. Zij zit precies elke dag aan het zwembad! Nu is het onze beurt! Super!!! We spelen frisbi met één of andere metalen plaat die heel veel pijn doet als je het tegen je enkel krijgt…

Om even te tonen dat ik nog altijd even lomp ben, ook in Afrika: ik ben daarnet gevallen aan het zwembad toen we achter Anne liepen om haar nat te maken. Plots was er een gat! Dat had ik niet gezien. Toen lag ik op de grond… Mijn knie gewond. Een schaafwonde, dat is lang geleden! Grappig… Geen nood, mijn been hangt er nog aan en alles is in orde! Nu hebben Anne en ik allebei een litteken. Nu Claire nog! ;-)

’s Avonds gaan we op restaurant met Barbara, Ralf en Hermen. Een gezellige avond met boeiende verhalen over de wantoestanden, chantage en geprofiteer in dit land. Heel boeiend!

Woensdag 31 maart 2010

Vandaag hebben we NIETS gedaan! Geslapen, geschreven,… ieder op zijn eigen kamer. Claire en ik zijn ENORM hard verbrand en zijn constant après-soleil aan het smeren!

’s Avonds kijken we naar een film waar een stukje in voorkomt waarbij twee mannen op een jeep door een safaripark rijden. Hilarisch! Dat zijn wij precies! Bovendien zingen ze ook nog het liedje ‘In the jungle’, wat ik hier al 2 maanden constant aan het zingen ben! Grappig…

Donderdag 1 april 2010

Je preut staat open! Mopje!!! 1 april… Jaja, ook in Afrika houden we ons bezig met deze domme mopjes!

Om 9 uur vertrekt de bus al, richting Mokolo. We hebben maar 3 kwartier moeten wachten! Wat een wonder! Na een dik uurtje zijn we al in Mokolo. We zoeken een moto, waar we 39 km mee zullen afleggen! Een dik uur rijden dus!

Welkom in mijn grootste nachtmerrie… De schrik van mijn leven… De hatelijkste en langste rit ever!

Je kan je amper vasthouden op deze moto. De chauffeur scheurt over de bulten en putten! Vriendelijk vragen om trager te rijden… Roepen om trager te rijden… Het helpt niet! Je vliegt omhoog, je voeten en kont in de lucht. Enkel je handen proberen de moto vast te houden. Genieten van het landschap kan ik echt niet!

Trillend op de benen en met tranen in de ogen komen we aan. Wat een hel! Anne en Claire vonden het heerlijk… Volgens mij hebben we dan toch een andere weg genomen hoor!

Mooi hotel. Prijs is doenbaar. Zwembad. Geen bikini! Stromend, warm water. Gevolgd door een interessante rondleiding in het dorpje van RUMSIKI. Het animisme krijgt nu wat meer vorm in onze hoofden. Wat zeer interessant is voor onze opdracht van Godsdienst!

We bezoeken de ‘Crab Sorcerer’ of de ‘krab waarzegger’! We stellen allemaal dezelfde vraag: “Zullen we kinderen hebben later?”
Claire zal 4 kinderen hebben! 2 jongens en 2 meisjes. Het eerste kind zal een meisje zijn. Bovendien zal Claire heel oud worden en met een stokje rondlopen.
Anne zal een tweeling krijgen en zal samen met de man beslissen hoeveel kinderen ze zullen hebben.
Ik weet enkel dat mijn eerste kind een jongen zal zijn. Meer had de krab blijkbaar niet te vertellen over mij…
Hilarische antwoorden want Claire is al de hele reis aan het zeggen dat ze geen kinderen wilt en nu krijgt ze er 4! Echt super veel! En Anne heeft echt al miljoenen keren herhaald dat ze GEEN tweeling wilt! Je kan je inbeelden dat we dus goed hebben moeten lachen om deze antwoorden! Mijn eerste zal dus een jongen zijn… Allemaal goed voor mij… Ik hoop dat er daarop wel een meisje volgt! J

Vrijdag 2 april 2010

In de voormiddag maken we een mooie wandeling in de vallei. We staan zelfs even in Nigeria! En dat zonder paspoort en visum! Stoer he?!

Het was een mooie wandeling. Het is eens leuk om rond te stappen i.p.v. altijd te zitten en rondgereden te worden.

Rond de middag kruip ik met een héél, héél, héél klein hardt terug op de moto. Deze chauffeur rijdt al iets beter en ik kan af en toe eens genieten van het landschap. In Mokolo aangekomen hebben we meteen een bus. Hij vertrekt terwijl er maar 4 mensen in zitten! We geloven onze ogen niet!!! Gek-gekker-gekst! De wonderen zijn de wereld nog niet uit! Dit is de eerste bus die vertrekt terwijl hij nog niet vol zit! Fantastisch gewoon! Wat een luxe!

Zaterdag 3 april 2010

Om 8 uur zijn we aan het busstation. Om 9.30 uur vertrekt de bus. Om 17.30 komen we pas aan in Ngaoundere.

Het is BALEN als blijkt dat de treintickets allemaal uitverkocht zijn! Echt stom!

We zoeken een hotel. Slecht hotel! De kok is er niet, dus geen maaltijd, ik krijg een warme FRISdrank, veel te veel lawaai, onbeleefde bediening, we slapen met drie in een tweepersoonsbed, enz, enz… Wat ben ik een luxekind geworden door deze reis!

Zondag 4 april 2010

We slapen uit tot 9 uur, maken ons rustig klaar en gaan onze treintickets kopen. Het is enkel omdat we blank zijn dat we nog een ticket krijgen. De mensen rond ons krijgen ten vroegste een ticket voor dinsdag! We zijn blij dat wij wel een ticket krijgen maar we schamen ons en vinden dit echt niet eerlijk! Hier discrimineren ze het eigen volk. Dat gaat toch te ver! Wij blanken zijn niet beter of specialer dan jullie! Waarom willen ze dat niet begrijpen, inzien?!

Om 17.15 uur bel ik naar Oma. Ik weet dat de familie daar nu zit! Het is leuk om iedereen te horen op de achtergrond! Spijtig dat ik niet veel krediet meer had, anders had ik langer kunnen bellen en iedereen dag zeggen!

Om 17.45 uur zitten we op de trein. Om 20 uur vertrekt hij eindelijk! 16 uren heeft deze rit geduurd(zonder het wachten inbegrepen). De rit lijkt sneller te gaan, maar tegelijkertijd ook niet. Ik heb buikkrampen en diarree. Het wc-papier is op. Echt gezellig was het dus niet! Ook de zakdoekjes waren op. Gelukkig passeert er een jongens die zakdoekjes verkoopt! Oef!

Maandag 5 april 2010

Pas om 11.30 uur komen we aan in Yaoundé. Mohamed komt ons ophalen. Wat is het handig om in mannetjes te hebben in steden als deze! We haasten ons naar de bushalte voor de bus richting Foumbot. Ik heb stiekem de moed opgegeven dat we deze nog zullen halen. Maar je blijft natuurlijk hopen…

We hebben geluk! De bus staat klaar en er zijn nog 2 plaatsen vrij. Claire gaat op een houten krukje zitten.

Om 12 uur vertrekken we. Ik moet naar het toilet…
Om 17 uur zijn we in Foumbot. Ik ben zo blij als ik een kwartier later het toilet zie thuis! Ik ben natuurlijk ook heel blij dat ik ma’tje en de zusjes terug zie!

Er is veel bezoek. André is ziek. Hij heeft net vier dagen in het ziekenhuis gelegen. De diagnose is me niet helemaal duidelijk… Hij heeft veel hoofdpijn, blijkbaar ook koorts en hij zou de mensen niet meer herkennen… Hij ligt en bed, slaapt en woelt veel. Hopelijk is hij snel de oude! Ma’tje is er duidelijk niet gerust op! ‘Hij is nu in Gods handen’… Wat een mooie uitspraak… Ik begin toch ook ongerust te worden… Hopelijk houdt God zijn handen goed gesloten…
De medicatie blijkt niet te helpen… André opent zijn ogen niet, hij slaapt constant, hij ijlt en heeft precies stuiptrekkingen. Ik heb net met Anne gebeld, ze liet iets vallen van hersenvliesontsteking. In dit land vrees ik dat dat erg is… Mijn zusjes wenen. Emilienne houdt zich sterk. Ik probeer een steun te zijn. Eenvoudig is het niet. De juiste woorden vinden in je eigen taal is al zo moeilijk. Ik ben constant woorden aan het zoeken die ongeveer uitdrukken wat ik graag zou willen zeggen.

Woensdag 7 april 2010

Vandaag hebben ze André terug naar het ziekenhuis gebracht. Toen ik wakker werd zag ik blije gezichten, het ging blijkbaar al veel beter met André. Hij was eindelijk, na 3 dagen, wakker geworden en hij kon duidelijk praten. Hij vroeg achter mij. Hoe lief! Ik hoop dat hij vanavond terug thuis zal zijn en dat alles in orde komt!

Het internet in Foumbot is stuk. Ik ga deze namiddag naar Bafoussam waar ik dit bericht dan zal plaatsen.



Zo, trouwe lezers! Dat was het dan voor deze keer!
Dit was zonder twijfel mijn langste bericht, hopelijk heb je het einde gehaald!

Ik neem het normale ritme van mijn Afrikaans leven terug op! Volgende week eindelijk terug les geven! Ik kijk er al heel hard naar uit!

Nog vijf weken en ik ben terug thuis! Ik ben dus al over de helft… Want gaat het snel!!! Ik wil hier nog zoveel doen en ik wil nog niet weg! Maar ik mis zoveel mensen en ik mis zoveel dingen en plaatsen in België, dat ik ook wel terug wil komen!

Ik sluit terug af in schoonheid, met een schoon gedichtje!
Dikke zoen!
Grote knuffel!


Heimwee – Liselore Gerritsen

Een blaadje van de bloesem van de meidoorn in mei
Een sneeuwvlok verdwaald in een sneeuwstorm, zijn wij
Een flard van een liedje, een woord uit een gedicht
Een glimpje van de waarheid, een deeltje van licht
Een korreltje strand, een druppeltje zee
Een vonkje uit het vuur, en net zo alleen
Als een pluisje van een paardenbloem
Dat niet meer weet
Dat het een losgeraakt deeltje is van het geheel.
Een stukje van een ster
Dat op drift is geraakt
En zijn weg in ’t heelal kwijt is geraakt
Zich door de tijd heen voortbeweegt
Vergeten naar wat het heimwee heeft.