The choise of our holidays is more perhaps than anything in our lives an expression of ourselves. [Alec Waugh]
The distance is nothing; it's only the first step that is difficult. [Marie De Vychy-Chamrond]

dinsdag 30 maart 2010

Met een jeep door de savane, met een stoet giraffen om ons heen!

Ik weet het, enkele dagen te laat!
Nog meer teleurstelling : ik heb nog maar een kwartierte de tijd op internet, dus ik zal niet veel kunnen schrijven.

MAAR deze vakantie is zalig!
Woensdag en donderdag hebben we het Wazapark bezocht. Super mooi. Gigantisch veel giraffen. Een mooiere beschrijving en foto's volgen later, als ik terug in Baigom ben.

Vrijdagavond, na een ellendig vermoeiende autorit van 13 uren, kwamen we aan in Boubandjida een ander nationaal park. Na deze lange rit leek dit echt paradijs!
In dit park hebben we Hermen geholpen met zijn onderzoek naar leeuwenpoep. Heel veel bijgeleerd! Helaas geen leeuwen gezien, maar Hermen heeft ze ook nog niet gezien dus dat is een goede troost. We hebben wel op leeuwen geroepen, helaas zonder succes! Maar toch, wie kan er navertellen dat hij in een opgedroogde rivier leeuwen heeft zitten roepen. Niet zoveel mensen, dachten we zo... Het was best wel spannend!
We hebben ook prachtige dieren gezien. We hebben weer een stukje paradijs op aarde ontdekt. Dit is en blijft een fantastisch schitterend land!

Maandag (gisteren) dezelfde lange rit terug naar Maroua. Normaal gezien zouden we gisteren de trein naar huis nemen, maar we zouden die trein waarschijnlijk missen. Het paradijs in Boubandjida was een beetje héél duur uitgevallen, waardoor we geen centjes meer hebben om naar het Korup-park te gaan. Daarom hebben we besloten om enkele dagen langer in het Noorden te blijven en het hier verder te verkennen.

Momenteel zijn Anne en Claire met de frisbi in het zwembad aan het spelen! Zalig weertje, we zijn alle heel mooi rood... Zonnecrème factor 50 blijkt nog niet voldoende resistant te zijn tegen deze zon. Maar ZO erg vinden we dat niet, want OOIT wordt dat lekker bruin! ;-)
We moeten jullie toch jaloers kunnen maken bij thuiskomst he!

Goed, mijn tijd zit erop en het zwembad lonkt!

Ergens volgende week komt er een nieuw bericht. Ik beloof dat het uitgebreider zal zijn! En natuurlijk prachtige foto's van de fauna en flora hier uit het Noorden!

Dikke zoen!
Grote knuffel!

Els

vrijdag 19 maart 2010

Kirikou est tout petit comme ça, mais il est fort!

Welkom in de Afrikaanse hitparade! Kirikou staat zonder twijfel op nummer één! Echt een heel leuk liedje. Wees maar zeker dat ik de cd meebreng naar België! Dat wordt sjansen, dansen en shaken met de kont! Ik krijg trouwens danslessen van mijn zusjes, ik zal met plezier deze kennis doorgeven aan al wie geïnteresseerd is! En ja, dat geldt ook voor de mannen onder jullie; want mannen shaken hier minstens even hard met de kont! Olléé

Wat heb ik vandaag voor jullie in de aanbieding:
- Zoals altijd zal ik over sommige dagen iets vertellen.
- De –voorlopige- planning van onze reis
- En vandaag een relatief lang stuk over de stage.
- Een afsluitend gedicht.

Inderdaad goed opgemerkt, de vertrouwde opbouw van altijd. Ik durf al niet meer te zeggen dat het eerste deel waarschijnlijk niet zo lang zal zijn. Jullie geloven mij toch niet meer als ik dat schrijf… Toegegeven, de tekst is altijd veel langer dan ik eerst verwacht had!


Maandag 15 maart 2010

Vannacht heeft het de hele nacht geregend! Ik vind het een heerlijk geluid, de regen op het golfplatendak! Toen ik opstond was het nog een beetje aan het druppelen. Ik was benieuwd of we wel naar school moesten. Blijkbaar is het enkel als het echt heel hard regent dat men niet buiten komt. Logisch, anders ben je doorweekt…
En ja hoor, doorweekt ben ik al geweest! Toen ik zondag, na het internetten, rond 16 uur de moto naar huis nam werd ik verrast door een fikse stortbui. Onderweg moesten we even halt houden, omdat de chauffeur niets meer zag. We stonden met 80 onder een klein afdakje. Ik vond het echt een grappig zicht. Helaas was er ook héél veel wind waardoor het echt heel koud was! Ik had kippenvel! Bovendien had ik een witte broek aan, al leek hij op dat moment vooral doorschijnend. Chantal moest heel hard lachen toen ik thuis kwam! Het moet inderdaad een grappig zicht geweest zijn!

Ik vind het verbazend hoe stipt het regenseizoen is! Die laat zich blijkbaar niet beïnvloeden door de Affrikaanse als-het-vandaag-niet-is,-is-het-morgen – cultuur. Zondagnacht was de eerste flinke regenbui daar. Vanaf nu zal het elke nacht regenen en ook meer en meer overdag. Het leuke aan het regenseizoen is dat je soms niet naar school moet! Haha, niet waar, want dan verveel ik me echt! Neen, het leuke aan het regenseizoen is dat de natuur echt super mooi is nu! De tropische bloemen komen in bloei te staan de bergen die mijn dorpje omringen zijn prachtig groen! Twee weken terug waren deze bergen nog droog en stofferig. Nu zijn ze echt prachtig! Vele foto’s en wandelingen zullen zeker volgen!

Ik herinner mij dat ik het fijn vond dat we de twee seizoenen zouden meemaken. Nu ben ik toch al minder enthousiast! Ik heb liever zon! Stiekem hoop ik dat het regenseizoen nog niet begonnen is in het Noorden! Maar ik vrees ervoor…
Nu, het regenseizoen is niet alleen kommer en kwel. Elke dag ben ik aangenaam verrast door de prachtige natuur. Er komen ook meer en meer vlinders! Echt super mooi. Helaas zijn er ook wel meer insecten… Dat went echt niet!

Daarnet stond er een leerling voor de klas met een voetbalshirt van Anderlecht aan. Elke dag kom je herkenbare T-shirts tegen met soms erg grappige opschriften! Maar ik vind het heel erg dat deze kledingsstukken hier verkocht worden! Wij geven deze kleding mee in de hoop dat ze gratis uitgedeeld worden onder de mensen die het nodig hebben. Maar dat is helemaal niet het geval! Het wordt hier gewoon verkocht en nog relatief duur ook. En zo zijn het altijd dezelfden die rijker worden en dezelfden die arm blijven… Lang leve de op-winst-gerichte-wezens die men ‘mens’ noemt…

Maandagavond stond me nog een verrassing te wachten. Chantal kwam me roepen, ze had een grote grijns op haar gezicht! Ik wist dat het om een dier zou gaan. Met een klein hartje volgde ik haar, want ik verwachte de grootste spin die ik ooit ontmoet had! Dat was het gelukkig niet. Het bleek een pasgeboren muisje te zijn! Enorm schattig! Ik heb er veel foto’s van genomen. Even later gooide Ma’tje het muisje koudbloedig buiten. Om te zeveren zei ik dat ik nu een deuil zou organiseren. Dat vond Ma’tje blijkbaar enorm grappig want ze blijft het maar herhalen. Dinsdagochtend was het muisje verdwenen. Waarschijnlijk opgegeten door een kip of verdronken door de regen… Maar kom, het is maar een muis. Die zijn ze hier liever kwijt dan rijk. Begrijpelijk! Dat is bij ons ook het geval!


Dinsdag 16 maart 2010

Tijdens de pauze op school heb ik even mijn leerkracht-functie vergeten en heb ik mee gesprongen met de meisjes. Geen touwtje springen, maar hoogspringen over een rekker. Ik wilde altijd al meespelen, nu heb ik het gewoon eens gedaan! Drie keer heb ik gesprongen, totdat het touw tot aan de navel kwam. Hoger durfde ik niet!  Broekschijter dat ik ben. Ik troost me met de idee dat ik niet geoefend ben én ik heb geen zin om mijn benen te breken uiteraard. Maar ik vind het wel een heel leuk spelletje. De kids vonden het ook leuk dat ik meespeelde. Telkens als ik erover geraakte werd er luid gejuicht en geapplaudisseerd. Achteraf kwamen alle leerkrachten naar me toe. Ook zij vonden het grappig dat ik gesprongen had en ze zagen dat ik een beetje schrik had. Zo heb ik toch weer voor het nodige vertier gezorgd, voor zowel jong als oud! Op die manier heb ik toch een beetje beweging. Ik heb echt veel zin om na school een beetje te joggen, maar helaas laat mijn lieve rug dat niet toe…


Woensdag 17 maart 2010

Zo, dit is de laatste dag die beschreven staat in mijn reisdagboek(1). De pagina’s zijn helaas niet eindeloos. Maar dat is niet zo erg want ik heb zin om in het tweede boekje te schrijven! Het reisdagboek² wordt het boekje dat ik van Bert en Arno heb gekregen. Dat is echt het ideale formaat om mee te reizen.

Woensdagnamiddag zijn Claire, André en ik naar Bafoussam gegaan om onze traveller cheques in te ruilen. Zoals verwacht was dit een klein avontuur. Gelukkig was André erbij, anders hadden we in de eerste plaats de bank nooit gevonden, denk ik. Aangekomen bleek iedereen in lunchpauze te zijn. Het zou maar een kwartier mee duren, maar dat verhaal kennen we al. We gaan op zoek naar brood en moeten uiteindelijk maar 5 minuten meer wachten. Tot hier niets spectaculairs (niet dat dat komt, maar kom). Alles verliep op z’n Afrikaans, dus alles onder controle.
De vrouw komt aan, ze maakt kopies en vraagt alle nodige papieren. Ook hier alles normaal… Dan verschijnt het bedrag dat ik zal ontvangen. Het is 30 500F of €50 minder dan ik berekend had! Lang leve de bijkomende kosten van Western Union! €50 weg, verdwenen, foetsjie,… Het budget voor 1 week gewoon langs mijn neus weggenomen. Vuile afzetters. Dwaas kapitalisme. Claire en ik balen echt en spuwen onze gal uit bij elkaar. De vrouw merkt natuurlijk dat we er niet mee gediend zijn. Maar wat kan zij er aan doen? “Dat is het systeem.” Veel keuze hebben we niet, we moeten dit bedrag aanvaarden. Overal vragen ze toch dezelfde kosten.

De transactie duurt 20 minuten. Dan is het nog de beurt aan Claire. Op de achtergrond merk ik dat André zijn geduld verliest, maar dat is niet erg. Al bij al is het eigenlijk super vlot verlopen. De vrouw deed niet moeilijk. Emke had blijkbaar meer last gehad om haar cheques te ruilen. Maar bij ons ging alles vlot. We zijn ook niet overvallen!

We waren alleen veel tijd verloren! Pas rond 16 uur was ik terug in Baigom! (Even kaderen: om 12 uur vertrokken; Bafoussam ligt 15km verder)
Ik had het plan om na de geldmiserie terug naar Foumbot te gaan om op internet te gaan. Ik had ook afgesproken met Blaise (Stagiair) om enkele schoolboekjes te gaan kopen. André zei dat ik nog voldoende tijd had, het zou niet regenen vanavond. Dus weg was ik. Blaise begeleidt me door de wirwar van steegjes van het foumbot-doolhof. De kans is klein dat ik dit winkeltje ooit terugvindt! Maar ik heb nu een geschiedenis-aardrijkskunde boek over Kameroen en een leesboek Engels met typische Afrikaanse verhalen en tekeningen. Ik heb wat ik wilde hebben en dit voor nog geen €8,50!

Ik vraag Blaise om mee te gaan internetten. Helaas was er helemaal geen bereik! We stappen dan maar op de moto richting Baigom. Thuis aangekomen realiseerde ik me dat ik vergeten ben water te kopen. KIEKEN! Gelukkig is het niet zo warm meer, ik kom wel toe tot vrijdag.

Ik wil nog even vermelden dat ik me echt rot amuseer met mijn zusjes! Ze zijn even zot als ik! Dat klikt dus goed. Constant proberen we elkaar van alles wijs te maken. Dat lukt telkens vrij goed tot we onze lach niet meer kunnen inhouden. Vervolgens komen we de volgende 5 minuten niet meer bij van het lachen.
Gisteren bijvoorbeeld; we zaten bij elkaar op bed en we waren mijn boekje van Engels aan het overlopen. We komen een prent tegen van de zoo. Er staan ook pinguïns getekend. Chantal zegt heel oprecht en gemeend dat ze deze beesten ook hebben in Baigom! Ik kwam niet meer bij! Hihihi. Als ik haar vertel dat deze dieren alleen op de Zuidpool leven, snapt ze waarom ik zo moest lachen. Even later vraagt Chantal aan Christel – die even weg was – “leven deze dieren in Baigom?” Ook Christel bevestigd zelfzeker. Chantal en ik moesten weer heel hard lachen. Eigenlijk mocht ik dit aan niemand vertellen, maar ik vind het echt te grappig! Nu moet ik wel toegeven dat de pinguïns heel slecht getekend zijn en ze lijken op de eksters van hier…

En zo hebben wij elke dag ons plezier! Dinsdagavond hebben we nog gezellig samen met Cedric en Blaise kerkliedjes gezongen. Ik ken het liedje bijna in het Bamoun!
In dit wonderlijke continent gebeuren echt mirakels! Gisteren bijvoorbeeld had ik het koud! Jaja, je leest het goed: IK HAD KOUD! Ik had opnieuw kiekenvel! Dwaas regenseizoen… Vandaag heb ik iets extra aangetrokken en nu het ik veel te warm. Geen wonder dat iedereen hier verkouden aan het worden is! Ik nog niet… Dat komt misschien omdat ik elke dag braaf mijn vitaminen neem. Jaja, ook dat lees je goed! Els die dagelijks –overbodige- ‘medicatie’ of beter een supplement inneemt. Zoals ik zei: de wonderen zijn de wereld nog niet uit! Toch zeker niet in Baigom…
Het is hier nu even wisselvallig als in België! Zaterdag was het nog 30°C; gisteren was het een gevoelstemperatuur van slechts 15°C! Ik heb geen thermometer, vandaag ‘gevoelstemperatuur’. Vandaag was het weer 30°C! Ik ben benieuwd wat het morgen zal zijn…


Deel 2: Vakantie

HET IS VAKANTIEEEEEEEEEEE!!!!!!!!!!!!!
Niet voor jullie, maar wel voor ons!!! Hip hoi!
En we hebben er zin in!

De voorlopige planning van onze reis ziet er als volgt uit:
Zondag vertrekken we vanuit Foumbot richting Yaounde. Hopelijk halen we diezelfde dag te trein nog, anders nemem we maandag pas de trein. Elke dag is er 1 trein, rond 18uur. En wij maar klagen over een half uur vertraging bij de nmbs! :-p

We gaan een weekje in het Noorden blijven. Daar gaan we de verschillende parken bezoeken. Vooral het waza-park is heel interessant. Daar zijn namelijk giraffen! ;-)
Maar het leuke is dat we niet alleen de toerist gaan uithangen! We mogen ook helpen in het Bénoué Nationaal Park. Dankzij kennissen van Anne mogen we meehelpen aan het genetisch onderzoek op leeuwenmest. Klinkt grappig in de oren, ik ben benieuwd hoe dat zal verlopen!

Volgende week zondag keren we op het gemakje terug naar Baigom/Foumbot. We blijven waarschijnlijk nog een dagje hangen in Yaounde, zodat we toch ook even de hoofdstad van Kameroen kunnen verkennen.

We blijven dan 2 of 3 daagjes thuis, wassen al onze kleren en vertrekken dan voor deel twee van de vakantie. Naar het Koruppark, niet ZO ver hier vandaan. Daar zullen we 1 of 2 dagen blijven. Bij terugkeer stoppen we nog even in Limbe om Solange te bezoeken.

We sluiten de vakantie af met een traditioneel huwelijk, dat twee dagen duurt!

En dan zit de vakantie er al op. Dan zijn er al bijna 2 maanden voorbij! Ik heb ook heel veel zin om na de vakantie terug les te geven! Maar dat wordt hieronder nog beschreven.


Deel 3 : Stage

Terwijl ik door een Engels werkboek van de leerkracht aan het bladeren was viel het me op dat het Engels zelfs fout in dit werkboek staat! Geen wonder dat het niveau laag blijft!

Deze week was echt een hele saaie week! Ik heb maar één les gegeven, door die toetsen. Maandag was het het mondeling deel. De kinderen moesten één voor één naar voren komen, een stuk tekst voorlezen, het volkslied zingen en een gedicht of lied naar keuze voordragen. De eerste 10 keer is nog grappig, daarna ben je het echt beu!

Dit moet een vreselijk saaie dag zijn voor de kinderen! De hebben nog niets gedaan behalve naar elkaar luisteren en elkaar uitlachen! De enige leerstof van vandaag (maandag) was mijn les Engels!

Dinsdag en woensdag waren het de hele dag toetsen. Het duurt enorm lang omdat alles eerst op bord geschreven moet worden en dan door de kinderen overgeschreven en ingevuld worden. Aangezien ze hier echt héél traag schrijven, snap je wel dat het de volle twee dagen heeft geduurd.

Donderdag heb ik een hele dag verbeterd. Uiteindelijk gaat dat nog relatief snel, omdat ik bij de oudste groep werkte. Zij verbeteren zelf hun toets en zetten het punt in de kantlijn. Dan moet jij als leerkracht gewoon dit punt in het rood overschrijven. Het is wel heel makkelijk voor de kinderen om vals te spelen en zich meer punten toe te eigenen dan ze eigenlijk verdienen. Het deel van Engels heb ik volledig nagekeken. Ik heb praktisch op elke toets minstens 2 punten moeten aftrekken, omdat ze fouten toch goed rekenen.

Morgen –vrijdag- zal ik helpen verbeteren bij de lagere klassen, want daar moet de leerkracht alles zelf nakijken. Dat duurt nog veel langer om alles na te kijken!
Deze week heb ik veel kunnen lezen en schrijven en binaire puzzels oplossen,… Allemaal enorm boeiende dingen, maar ik geef toch liever les!
Deze week heb ik mijn project gekozen! De directeur had niet echt een goed voorstel, behalve allemaal dingen waarbij ik gewoon heel veel moet betalen maar waarbij ik zelf geen werk heb. Daar doe ik niet aan mee… Dus heb ik zelf enkele dingen voorgesteld.

Na de vakantie begin ik aan mijn twee nieuwe projecten. Het ene is écht stagegericht, namelijk ik ga zorgleerkracht/taakjuf worden. In de namiddag neem ik telkens 5 kinderen voor een half uurtje apart en probeer hen de leerstof op een andere manier aan te brengen. Het spreekt voor zich dat ik hier didactisch materiaal voor zal maken. Volgende dingen heb ik momenteel al bedacht: MAB-materiaal, breukendoosjes, breukenstroken, flitskaarten, plooikaarten, letterschuif, splitsmachine,… Daar zal nog vanalles bijkomen.

Dit materiaal laat ik uiteraard hier. Op het einde van mijn verblijf zal ik op een woensdagnamiddag een workshop geven aan de leerkrachten hoe ze dit materiaal kunnen gebruiken in de klas. Op die manier hoop ik dat het materiaal nog gebruikt zal worden na mijn verblijf.

Het werken in kleine groepjes zal voor de kinderen wel een grote aanpassing zijn. Dit is echt een heel andere manier van werken. Bij mij mogen ze fouten maken en mogen ze vragen stellen. Dit zal in het begin nog niet zo vlot lopen, maar ik hoop dat de kinderen snel los zullen komen.

Blaise wist me te vertellen dat dit systeem hier ook wordt toegepast, ongeveer toch. Zwakke kinderen kunnen op zaterdag naar de klas komen. Daar wordt de leerstof opnieuw uitgelegd. Ik ben blij dat het systeem niet helemaal nieuw is dan.
De directeur was echt heel enthousiast over dit project, omdat ik de kinderen dan goed kan begeleiden voor de eindtoetsen. Die zullen plaatsvinden net als ik terug vertrek naar België.


Bij mijn tweede project kan ik mijn creativiteit een beetje de vrije loop laten gaan. Ik wilde graag iets door voor héél de school, voor alle kinderen. Iets waar alle kinderen toch een beetje van kunnen genieten. Dus ik ga de school schilderen! Ik weet het, totaal niet uniek meer, want volgens mij heeft iedere student die stage in het zuiden deed dit al gedaan. Maar ik heb gewoon heel veel zin om dit te doen! Blijkbaar zou de verf hier niet zo duur zijn. Gelukkig, want ik heb veel verf nodig! Het is een groot project! Dus uiteindelijk zal het toch nog relatief duur zijn. Ach ja, ik heb mijn plezier tijdens het schilderen en de kinderen hebben achteraf genot van de tekeningen. Win-win-situatie!

Ik heb lang nagedacht over welke tekeningen op de muren zou plaatsen. Ik wilde iets kleurrijk en toch ook leerrijk! Het heeft geen zin om een paar dieren op de muren te schilderen, daar hebben ze uiteindelijk niet zoveel aan. Dus gisteren heb ik een fantastische idee gekregen! Ik ga zes continenten uitvergroten en op de muren schilderen. Als het nieuwe gebouw tijdig klaar is, dan ga ik op die grote muur de volledige wereldkaart schilderen. Op die manier hebben de kinderen toch iets zinvols en tegelijk ook kleurrijk iets, om naar te kijken. Hierdoor gaan ze de continenten misschien sneller kennen? Dat zou mooi meegenomen zijn!

Ik ben nu alles aan het uittekenen en aan het voorbereiden. Na de vakantie gaan we aan de slag! Ik zal elke dag een paar uurtjes langer op school blijven! Het komt helemaal in orde! Waarschijnlijk zullen Claire en Anne ook wel eens komen helpen, als ze tijd hebben!

Vandaag – donderdag – hadden de kinderen tussen het verbeteren door een “praktijkles”. 10 meisjes begonnen te koken op de speelplaats en de rest moest de akker van de directeur bewerken. Ik heb er leuke foto’s van getrokken. Na het koken proeft de directeur alle gerechten en geeft punten. Echt een grappig zicht. Een andere praktijkopdracht was borstels maken. Enfin, ik vond het eigenlijk echt nog een leuke les. De kinderen vonden het ook leuk om eens iets anders te doen.

Daarna was de leerkracht van CE2 heel kwaad op de directeur. Hij vindt het niet eerlijk dat de kinderen de akker van de directeur moeten bewerken. De leerkracht heeft zelf geen grond en heeft dus niet dezelfde voordelen als de directeur. De directeur beweerde dat de winst naar de school gaat, maar dat is uiteraard niet waar. Enfin, ik vond het een terechte opmerking…


En zo gaat het leven gewoon door…
Ook in dit ander continent.
Fantastisch toch dat hier elke dag wel iets boeiends te beleven valt!

Ik groet jullie,
Ik ga slapen, ik ben moe.
Ik heb nog lang gewerkt voor mijn project en als ik eens rondom mij kijk zie ik echt hele vieze insecten. Ik kijk er naar uit om veilig onder mijn klamboe te kruipen!

Poké Ljeh!
Voor jullie beter bekend als : slaapzacht!



Dromen – Piet Brak\

Dikwijls heb ik
Als kleine meisje
Gewoond in mijn bouwdoos van dromen,
Minutenlang mensen
In mijn huis geschilderd
En op de zolder
Haastig de oude zon
Een dag zien eten
Terwijl ik in de vijver
Van haar grote oog verdwaal.

Ik wou dat mijn handen
Wolken waren
Dan kan ik ook de vissen
Die me raken
Dromen geven.

zondag 14 maart 2010

Un Djino s’il vous plaît!

Elke week wordt het moeilijker om een originele titel te bedenken. De titel van deze week is vermoedelijk de zin die ik hier in Kameroen al het meest gezegd heb. Djino is de plaatselijke frisdrank. Echt lekker! Als het gewicht het toestaat ga ik een fles meenemen naar België.

Ik heb net mijn reisdagboek doorbladerd en besloten dat ik vandaag enkel over dit weekend zal vertellen. Dit omdat ik me niet meer kan herinneren wat ik dinsdag al op mijn blog geplaatst heb en ik het dom vind om in herhaling te vallen. Als je meer wil lezen dan moet je mijn reisdagboeken eens doorbladeren, bij mijn terugkeer. Deze week komt er ook een verslagje van mijn stage bij. En natuurlijk héél veel nieuwe foto’s! Ik raad jullie aan om ook een kijkje te nemen in de reeds bestaande fotoalbums, omdat ik die ook af en toe aanvul.


Vrijdag 12 maart 2010

Onze dag begon al vroeg. Om 7 uur zijn we met z’n drieën op de moto richting Foumbot geklommen. Daar hebben we gewacht op een auto die richting Bafoussam vertrok. Drie kwartier hebben we moeten wachten op een auto die een redelijke prijs vroeg. We hebben hier echt veel tijd verloren. In Bafoussam moesten we een binnentaxi nemen naar de plek waar de auto’s en bussen richting Dschang vertrekken. Iedereen probeert ons te overtuigen om zijn bus te nemen. Er is een soort loketje (tafel) waar je een ticket kunt kopen. De rit kost slechts 600F, maar de bus is nog helemaal leeg. Ze proberen ons te overtuigen dat de bus binnen 20 minuten al zou vertrekken, maar inmiddels weten we al beter. Een ander busje rijdt voorbij, daar zitten al meer mensen in. Plots wordt de concurrentie jaloers. De man van het busje waar we eerst stonden steelt voor onze neus de aankopen uit de handen van een vrouw en loopt snel weg. Door dit voorval stapt iedereen uit en moeten we weer op zoek naar een nieuwe auto. Ondertussen heeft Jules (mijn broer) al twee keer gebeld, hij vraagt zich af waar we blijven. We zijn veel later dan verwacht. Een vriendelijke man houdt een auto tegen voor ons. We nemen met z’n drieën één auto, dat kost ons 7000F (een goede prijs). Nu vertrekken we ten minste onmiddellijk en hebben we ook veel ruimte om goed te zitten. We vertrekken richting Dschang. Ik bel Jules om te zeggen dat we eindelijk onderweg zijn. Er zijn werken in de stad. De weg ligt er rotslecht bij. Ik vraag me af of dit de hele rit zo zal zijn, wat gelukkig niet het geval is. We moeten ongeveer 30 km of 3 kwartier rijden. Het was een hectische en vermoeiende start van de dag, doordat we constant moesten onderhandelen. We worden alle drie in slaap gewiegd.
We komen aan bij “het station” van Dschang. Jules staat ons op te wachten. Ik herken hem meteen. Hij lijkt twee druppels water op Fidel. We stappen over in een andere taxi, die Jules geregeld heeft. Voor 22 000F rijdt hij een hele dag met ons rond. Het is een heel vriendelijke chauffeur die heel geïnteresseerd is in ons –westerse- leven. Hij komt nooit opdringerig over, echt aangenaam!

We gaan eerst naar de waterval. Dat is ongeveer 30 km rijden over héél slechte weg. Ik botste verschillende keren tegen de kant en het plafond van de auto. Ik vond dit wel een grappig moment, dus heb ik er even een filmpje van gemaakt.

Het enige wat we voorlopig van de Fongo-Tongo-waterval konden zien was een zielig stroompje waar helemaal geen stroming op zat. Ik verwachtte voor alle zekerheid niet te veel van deze fameuze waterval. De rondleiding begon eindelijk, maar de gids gaf net iets te veel –en te saai- uitleg naar onze zin. Toen mochten we eindelijk naar de rand van de waterval. Je ziet het water naar beneden vallen maar je weet helemaal niet hoe diep het is. Tot je naar beneden kijkt en blijkt dat je op een afgrond van 40 meter staat! Even slikken en twee stapjes achteruit. Wauw, dit had ik niet verwacht maar het is echt prachtig!

We starten de afdaling naar de onderkant van de waterval. Eerst via een droog paadje, tot we aan het heilige bos komen. Een klein stukje oerwoud, waar we door moesten klauteren. Er waren zelfs lianen! Echt héél, héél mooi. Je hoort dat de waterval dichterbij komt, want het geluid wordt sterker. Af en toe kan je tussen de bomen een glimp van de waterval opvangen. Echt super mooi! Weer eens heel sprookjesachtig! Het lijkt niet echt, maar dat is het wel!

We rusten even op de stenen, helemaal onderaan de waterval. Je voelt het opspattend water op je huid. Weer zo’n indrukwekkend, prachtig moment. Wat blijft dit land me verbazen! Wie had er nu verwacht dat er langs deze hele droge en stofferige weg zo’n paradijs verborgen lag! Want dit is echt het paradijs! Dit is de waterval waarvan ik al enkele keren gedroomd heb. Dat soort waterval die je opzoekt in je gedachten als je tot rust wil komen, als en soort van meditatie. Wel, bij DIE waterval zit ik nu! En wees maar gerust dat deze plek een meditatief effect op je heeft!

Achter de waterval verschuilt zich een kleine grot. Daar zijn we ook even naartoe geklauterd. De keuze om een rok aan te doen was echt geen goede keuze vandaag! Deze grot wordt gebruikt door traditionele helers. Die blijken in deze omgeving veel voor te komen. Je ziet enkele kippenpoten, schedels en botten liggen die bewijzen dat er wel degelijk af en toe “genezende” rituelen uitgevoerd worden.


Rond 14 uur komen we aan aan de hoofdingang van de universiteit. Ik maak Anne en Arna wakker. We stappen uit en nemen enkele foto’s. Ik vind het grappig dat de kopieermachines gewoon buiten staan. Zouden ze goed functioneren? We staan in een straatje vol kleine houten hutjes die allemaal hetzelfde aanbieden: mappen, papier, schriften, computers (met internet?),… De concurrentie is groot.

Dan begint de rondleiding. We rijden voorbij de verschillende faculteiten. Je hebt een faculteit rechten, economie, taal en letteren, wetenschap en de laatste ontglipt mij even. Deze universiteit is echt GIGANTISCH!!! Zoiets had ik helemaal niet verwacht hier in Kameroen! Het terrein is reusachtig. Echt een dorp op zich. En je hebt echt ALLES: klaslokalen, drukkerij, labo’s, onderzoeksateliers, taallabo’s, computerzaal, filmzaal, gigantische turnzaal, meerdere sportterreinen, boerderij met kippen, paarden, koeien en geiten, woningen voor de docenten, slaapblokken, tennisveld, voetbalstadion(netje), grote aula’s voor 400 en 600 studenten, één van de grootste bibliotheken van Kameroen, enzovoort, enzovoort,… Op deze universiteit studeren 20 000 studenten! Als je ziet hoeveel campussen onze school al heeft voor 6000 studenten, dan kan je je misschien wel inbeelden hoe gigantisch het hier is. Maar zelfs dan nog is het waarschijnlijk groter dan je verwachtingen!!!

Het is pas 15.30 uur als we gaan eten. We zijn uitgehongerd en krijgen een heerlijke maaltijd aangeboden. Als voorgerecht avocado met tomaat en vinaigrette (heerlijk), gevolgd door konijn en (platte) frietjes wat echt perfect was afgekruid! Het dessert was ananas en papaja. Mjamie! Met een overvolle buik wandelen we rond in de tuin van het restaurant. We nemen heel veel foto’s zodat we onze map ‘fauna en flora’ wat kunnen aanvullen.

Rond 16.30 uur stapten we terug in de auto. We passeren nog langs enkele theevelden. Echt weer eens een adembenemend zicht! We komen echter te laat om de theefabriek te bezoeken. Jules let de werkwijze dan maar zelf uit, maar ik slaag er niet in om alles te vertalen.

Deze dag zal me nog lang bijblijven! Het was heel interessant en vooral héél mooi. Ook Jules zal me bijblijven. Het is een jongeman met sterke ideeën, hij trekt aardig zijn plan en is erg kritisch. Ik denk dat hij het nog ver zal brengen. Ik zal nog enkele dagen kunnen nagenieten van deze prachtige dag.


Zaterdag 13 februari 2010

Een rotnacht achter de rug! Er was een deuil naast ons huis. Dat is het rouwmoment voor een begrafenis. Heel de avond werd er gezongen, en muziek gespeeld! Er leek geen einde aan te komen. En raad eens, er kwam ook geen einde aan!!! Twee dagen lang maken ze muziek en zingen ze, tot de persoon begraven wordt. Heel mooi allemaal, maar niet als je nood hebt aan slaap.

Normaal gezien gingen we naar de artisanale markt in Foumban. Blijkt dat we daar niet alleen naartoe mogen, omdat het te moeilijk te bereiken is en omdat ze geen eerlijke prijzen zullen vragen. We vinden helaas niemand die ons kan vergezellen dus wordt deze uitstap uitgesteld. Het wordt een rustige dag, waar ik veel gerust en geschreven heb.

Ik voelde me al een hele dag niet optimaal en zaterdagnacht werd me duidelijk waarom. Elk uur moest ik rennen naar het toilet! Lang leve de acute diarree-aanval! Opnieuw een rotnacht achter de rug! Ma’tje is enorm ongerust en vraagt of we niet naar het hospitaal moeten, maar dat is echt niet nodig. De imodium blijkt niet opgewassen tegen mijn agressieve buik. Ook de pilletjes tegen buikkrampen lijken niet te werken vannacht…


Zondag 14 maart 2010

Ik zou vandaag om 6.30 uur opstaan, lakens wassen en om 8 uur naar de mis vertrekken. Deze nacht heeft me heel veel energie gekost, ik tril op mijn benen. Gelukkig heb ik geen koorts. Ik eet mijn ontbijt en kruip terug in bed. Om 9 uur sta ik op en maak me rustig klaar om toch maar even naar de kerk te gaan. Ik kan het niet maken om vandaag niet te gaan!

Volgepropt met imodium en buscopan vertrek ik rond 10 uur naar de kerk. Daar aangekomen blijkt dat de viering nog niet begonnen is! Het is vandaag één of ander feest waarbij er missionarissen ingewijd worden, of iets dergelijks. De meeste parochianen stappen mee in de stoet, die helemaal rond het dorp gaat. Ma’tje laat me achter in de kerk en gaat meelopen in de parade.

In eerste instantie had ik geen nood aan een feest vandaag. Ik wilde rustig de tijd nemen om Steven te gedenken. Maar ja, veel keuze had ik niet…

De parade komt binnen, iedereen staat recht en begint vrolijk mee te zingen. Je kan niet anders dan enthousiast meeklappen op het ritme van de muziek. Er verschijnt een lach op mijn gezicht, misschien had ik dit toch nodig! Ik maak me de bedenking dat we misschien te lang rouwen en treuren bij ons. Het is zo dat het allesbehalve een aangename gebeurtenis is, maar ik durf wel te stellen dat we er allemaal veel uit geleerd hebben. Alleszins, dat heb ik toch. Het is gebeurd, ondertussen al 6 jaar geleden, we moeten door en het trachten een plaats te geven in ons bestaan.

Dat vind ik zo mooi in deze cultuur. Op de deuil zijn de mensen ook triest, maar van zodra de persoon begraven wordt veranderd de sfeer en worden ze vrolijk. Wat niet wil zeggen dat ze de persoon niet langer missen, maar zij vieren het leven van deze persoon. Bij ons ligt de focus te veel op de dood van de persoon.

Alleszins, ik heb genoten van deze viering! Ook al ben ik maar een uurtje gebleven, want ik moest dringend een bezoek brengen aan het toilet… Het heeft me goed gedaan. Ik weet dat Steven fier is op wat ik nu doe en wie ik ben. Meer heb ik niet nodig om gelukkig te zijn!

Het is nu 13.30 en de viering is nog steeds bezig! Blijkbaar zal het echt nog heel lang duren vandaag! Maar dat zal niet meer voor mij zijn. Nadat ik dit geschreven heb, ga ik naar Foumbot enkele uurtjes internetten, dan naar de winkel, terug naar huis, lessen voorbereiden en slapen.


Zo, dat was het toeristische deel van mijn avontuur. Nu volgt het stagespecifieke deel!

Ik geniet elke dag van het lesgeven! Er zijn dagen dat ik heel veel te doen heb en er zijn dagen dat ik gewoon kijk. Maar toch verveel ik me op geen enkel moment. Ik heb hier echt al heel veel bijgeleerd. De kinderen beginnen ook te wennen aan mijn manier van lesgeven. Maar soms verstaan ze me niet echt, ik denk dat ik trager moet praten!
Ik heb een man ontmoet die het bouwproject van de school leidt. Een heel vriendelijk man met moderne gedachten! “De wereld veranderd, dus wij moeten mee veranderen”. Daarbij had hij het vooral over het onderwijs. Hij wist me te vertellen dat ze de ambitie hebben om twee computers aan te schaffen. Ik heb het gevoel dat dit binnen het jaar nog gerealiseerd zal worden, wat het onderwijs volgends mij een echte ‘boost’ zal geven.

Toch vind ik het heel spijtig dat er heel weinig inzichtelijk gewerkt wordt. De kinderen hebben helemaal geen getalbegrip, laat staan ruimtelijk inzicht! Zonde… Als ik wel inzichtelijk te werk ga kunnen de meeste kinderen helemaal niet volgen. Sommige klassen kunnen enkel papegaaien. Het spijtige is dat ik dit niet kan veranderen. Dat vraagt tijd, véél tijd… en zoveel tijd heb ik niet. Bovendien zien de leerkrachten het nut er niet van in om inzichtelijk te werken. Ik heb het al herhaaldelijk proberen aan de man te brengen, maar tevergeefs!

Ik heb aan de directeur een project gevraagd die ik hier kan uitwerken. Hij ging er nog eens over nadenken. Ik ben erg benieuwd met welke ideeën hij zal afkomen. Na mijn vakantie ga ik veel meer les geven. Volgende week is het toetsenweek en kan ik enkel helpen met verbeteren. Maar ik zie het helemaal zitten om het volledige pakket te geven dat mij toevertrouwd wordt: lessen Engels, Frans, wiskunde, muziek en sport! Daar bovenop komt dan nog het project, dus ik zal zeker weten wat doen! Ik zie het helemaal zitten!

Ik blijf het herhalen CM2 (de oudste klas) blijft echt mijn lievelingsklas! Ik kan lachen en zeveren met die mannen. Dankzij deze manier van lesgeven zijn de kinderen heel aandachtig en nemen ze de theorie veel beter op. Ik denk dat zeker 90% van de leerlingen de les begrepen heeft! Even situeren: dat is heel goed voor hier!

Ik kreeg daarnet een fantastisch compliment van de directeur:dat ik op een veel beter niveau lesgeeff dan de vorige vrijwilligers. Madame Suzanne had dat ook al laten vallen. Al valt ook dit enorm te relativeren, want de vorige vrijwilligers studeerden niet voor leerkracht. Dan is dat mooie compliment al meteen veel minder waard uiteraard, maar het doet toch deugd!

Dit is echt een fantastische ervaring die ik mijn leven lang zal meedragen. Ook mijn manier van lesgeven is veranderd. Ik kan er maar niet van over hoe snel dit land zo een gigantische impact op mijn leven heeft gemaakt! Super gewoon! Ik ben echt heel dankbaar dat ik deze kans gekregen heb!

Nog kort even een beetje algemene informatie over het onderwijssysteem:
- Leerkrachten verdienen hier echt heel weinig! Slechts 5000F per maand. Dit is echt niet voldoende om rond te komen. Hierdoor zijn leerkrachten ook veel minder gemotiveerd om hun lessen grondig voor te bereiden. Ze verlaten ook dikwijls de klas, waardoor de kinderen helemaal geen les meer hebben. Dit is echt spijtig voor de kinderen! Maar ik begrijp de leerkrachten ook wel. Blijkbaar hangt je loon ook af van de school en streek waar je lesgeeft. Aangezien dit een boerengat is, is je loon ook niet veel beter.

- Als leerkracht kan je niet kiezen in welke school je hier les geeft. Je kan wel een gebied aanduiden, maar de school word je door de inspectie toegewezen. Het is dus mogelijk dat je elk jaar van school moet veranderen. Pff, wat een systeem! Dat zou echt niets voor mij zijn! Ik wil later niet in elke school lesgeven. Ik ben heel kieskeurig, maar ik moet me goed voelen op een school en ik moet het eens zijn met de onderwijsvisie van de school. Tot hier heb ik nog geen school gevonden in België waar ik meteen zou willen beginnen, behalve de Heemschool in Brussel. Een school voor kinderen met een handicap.

- Gek om dit neer te schrijven, maar ik ben ongeveer gewend geraakt aan het feit dat kinderen geslagen worden. Ik begrijp dat dit gebeurd, waarmee ik helemaal niet wil zeggen dat ik het goedkeur. Maar deze klassen zijn echt overvol. Discipline is noodzakelijk. Helaas interpreteren ze discipline hier als een vorm van slaan… Ik kijk nog steeds weg als een kind geslagen wordt, maar gelukkig komt dat minder en minder voor.

- Je voelt dat iedereen terug in zijn gewone ritme aan het vallen is. De maskers die ze opzetten voor de blanke vallen af. Regelmatig zijn er heftige discussies tussen leerkrachten en directeur. Ik vind echt dat de directeur geen gezag uitstraalt en hij is ook helemaal niet consequent met zijn leerkrachten. Maar ik kan niet klagen, want tegen mij is hij altijd héél vriendelijk.


Zo
Lieve vriendjes en vriendinnetje,
Lieve familie,

Dit was het dan voor deze week.


Volgende week vrijdag komt er een nieuw berichtje, waarna ik niet kan voorspellen wanneer mijn volgende bericht zal zijn. Ik vermoed pas twee weken later, omdat ik ga rondtrekken met Anne en Claire. Ik kan ECHT niet wachten om te vertrekken!

Dikke, dikke zoen!
Mega, super, giga knuffel!

IK MIS JULLIE!!!

Groetjes,
Els


Tom Lanoye

Het is een magere troost
dat alles moet verdwijnen

en ik je hoe dan ook op een keer
toch zou moeten missen, bijvoorbeeld

door de dood. Ik hou van je, al
kunnen we waarschijnlijk niet meer
worden wat we vroeger waren of dachten
te zijn. Geen verhalen over afkeer,

over waanzin of grote trouw: ik
verlang naar toen terwijl
ik ouder word. Ik denk
nog veel aan jou.

dinsdag 9 maart 2010

extra newsflash!

Het is dinsdag en toch een nieuw bericht!
Deze keer beloof ik echt dat hij korter zal zijn! :-)

Vanwaar dan deze extra newsflash? Wel vrijdag zal ik niet online kunnen komen
en om ongeruste smsjes te voorkomen, heb ik vandaag de tijd genomen om snel een bericht te plaatsen.

Ik heb helaas geen tijd om foto's up te loaden, dus dat zal voor volgende keer zijn. Maar ik kan wel al beloven dat ze zeker de moeite waard zijn!!!

Vrijdag ga ik 'mijn broer' Jules bezoeken aan de universiteit in Dschang. We gaan met z'n vieren. Even toelichten: Emke en Arnaud zijn gisteren vertrokken, ze gaan nu eerst twee weekjes rondreizen en daarna keren ze terug naar Nederland. Zondagavond is Arna gearriveerd, zij heeft drie maanden gewerkt in het ziekenhuis in Akum, dichtbij Bamenda. Ze blijft nu een weekje hier waarna ze volgende week met Emke, Arnaud en Anne Mount Cameroun gaan beklimmen. Met enorm veel spijt in ons hart hebben Claire en ik moeten passen voor dit fantastische avontuur, aangezien we toch ook voldoende les moeten geven... Maar dus, vrijdag gaan Claire, Anne, Arna en ik naar Dschang. We gaan niet alleen heel de universiteit verkennen (waar ik echt heel benieuwd naar ben), ook de omgeving zal niet aan onze nieuwsgierige blik kunnen ontsnappen. Er zou een waterval in de buurt zijn. Maar ik heb er geen idee van wat we daarvan moeten verwachten!

--> Het internet is net uitgevallen!! Gelukkig heb ik een fantastisch goede blog die alles automatisch opslaat. Goed nieuws voor mij, dan hoef ik niet te herbeginnen. Helaas voor Claire, Anne en Arna geldt dit niet!!

Zaterdag gaan we naar de artisanale markt in Foumban. Hopelijk komen we daar enkele mooie Afrikaanse maskers tegen! Ik ben heel benieuwd.
Zaterdagavond gaan we dansen, dat wordt lachen! Iedereen schudt hier heel hard met de kont (ook de mannen). Blijkbaar is het een heel grappig zicht als wij, blankenm ook zo proberen te dansen...

Zondag 14 maart... Precies 6 jaar geleden is Steven verongelukt. Er gaat geen dag voorbij zonder dat ik aan hem denk. Ik durf zelfs te stellen dat er geen uur voorbij gaat zonder dat ik aan hem denk. Dit continent is fantastisch, geen stress, alles relax. Het geeft je ook veel tijd om na te denken en veel tijd om te missen. Om Steven te missen. Zondag ga ik terug naar de kerk. Mijn familie zal in Overijse ook in de kerk zitten, ik hier. Op die manier zijn we verbonden, kunnen we samen aan Steven denken. Dat wordt sowieso een emotioneel moment! Vorige viering had ik al tranen in mijn ogen, zonder specifieke reden.

Ik hoop zondag een nieuw bericht te kunnen plaatsen, hopelijk is het internetcafe dan niet gesloten... De eerst volgende keer krijgen jullie terug een lang bericht en uiteraard ook nieuwe foto's! Volgende keer zal ik ook nog een beetje meer info geven over het schoolsysteem hier en mijn ervaringen ivm lesgeven.

Daarnet zijn we stof gaan kiezen en zijn we naar de kleermaakster geweest om kleding te bestellen. Inmiddels zijn we daar al vaste klanten en krijgen we een spoed-bediening. Ik heb twee kleedjes en een rok besteld. Volgende week zaterdag mogen we alles afhalen! Ook de kleding die we besteld hebben voor de trouw! Enorm spannend... Ik ben echt heel benieuwd hoe alles eruit zal zien! SPANNEND!!!!

Er rest mij nog een half uurtje, dus ik zal nog een beetje schrijven.

Zaterdag hebben Claire en ik echt heel flink aan ons eindwerk gewerkt! We hebben een volledig hoekenwerk voor de eerste graad bedacht, op slechts twee uurtjes tijd. Vanaf nu gaan we elke woensdag aan het eindwerk werken. Het gaat echt een dikke brok worden, met heel veel activiteiten. Aangezien het slechts op 3 studiepunten staat, gaan we toch voor minstens een 16/20! Bij deze zijn alle docenten op de hoogte! ;-)
Zaterdagavond ben ik naar een deuil geweest. Dat is een rouwmoment bij de familie waarvan iemand overleden is. Heel saai vond ik dat. Meestal werd er niets gezegd en staarden we elkaar wat aan. Als er dan iets gezegd werd, verliep dat in het Bamoun. Heel veel verstond ik daar ook weer niet van. Ik was blij dat ik thuis was!

Zondag hebben we cake gebakken voor Abby, de dochter van Bernadette. 's Avonds hielden we een heuse barbeque bij de meiden thuis. Dat werd weer een enorm gezellige avond! De nacht daarentegen was een nachtmerrie! Maar dit zal ik verder beschrijven in mijn volgend bericht. Niets ernstigs hoor, het heeft allemaal te maken met de plaatselijke insecten! BAH

Gisteren was het internationale vrouwendag, ook wel Journee de femmes genoemd. Ik had er eerlijk gezegd veel meer van verwacht. De reclamestoet met de druivenfeesten in Overijse is zelfs interessanter. Er werd een lied gezongen, een beetje -slecht- geacteerd en daarna mochten we allemaal samen defileren. Two minutes of fame, maar alle vrouwen hier werden gek!

Het was heel warm gisteren, waardoor ik een zonneslag opgelopen heb. Ik was heel moe en misselijk. Voor het diner bij Joshua heb ik helaas moeten passen. Ik ben in mijn bed gekropen en ben daar niet meer uitgekomen!

Zo, ik ga afronden. Anders weet ik de volgende keer niet meer wat te schrijven! :-D

Geen afsluitend gedicht deze keer, want ik heb mijn boekje niet bij!

Wel een hele dikke knuffel!
En een giga plakkerige zoen!

Heel veel liefs!
Miss Els

vrijdag 5 maart 2010

Pésake

Hoe gaat ie?

We zijn weer een week verder! Wat vliegt de tijd… Het is vrijdag, dus hier ben ik weer met een brok leesplezier. Hopelijk kunnen jullie een beetje meegenieten met al onze avonturen. Want na amper drie weken durf ik al te stellen dat dit een prachtige levenservaring is, die nu al zijn sporen na laat in mijn denkwijze en gedrag.
Laten we maar meteen van start gaan!

Vrijdag 26 februari 2010

Na het internetmoment vorige vrijdag zijn Claire en ik op bezoek geweest bij de meisjes (Anne en Emke). Daar hebben we Jungle Speed gespeeld. Wat blijft dat toch een fantastisch verslavend spel! Die af en toe toch blijvende hersenschade veroorzaakt! Joshua kon er niet bij zijn. Zijn laptop heeft het begeven en hij moest die avond nog naar Foumban om die te herstellen. Erg lang zijn we niet gebleven, want we moeten natuurlijk voor de donker thuis zijn.

Zaterdag 27 februari 2010

Zaterdag ben ik om 6.30 uur opgestaan! Uitslapen zat er niet in, want ik ben samen met Chantal mijn kleren gaan wassen. Alles met de hand uiteraard! Amai, ZO vermoeiend! Vooral omdat ik veel vuile was verzameld had. Ik heb enkele foto’s getrokken, maar daar sta ik niet echt flaterend op. Ik draag een lelijk voetbaltruitje die ik vrijdag van Fidel gekregen heb. Fidel is mijn broer. Hij woont samen met de andere broer en zussen in Douala. Alleen Jules – de oudste – woont ergens anders. Fidel had “toevallig” een voetbalshirt meegebracht. Waarom “toevallig”; thuis loop ik soms rond in een topje met dunnere bandjes. Ik vermoed dat ik te ‘naakt’ rondliep, dus hebben ze me maar vlug iets cadeau gedaan. Wat doe je dan? Dan maar doen alsof je er heel blij mee bent. Daarom ook dat ik het zaterdagochtend aantrok. Maar nu verdwijnt het voorgoed naar de bodem van mijn valies…

Om 9 uur had ik met de anderen afgesproken aan het ziekenhuis, om naar de begrafenis te vertrekken. Om 8.58 uur kwam Emilienne zeggen dat het bijna tijd is! Ik had geen horloge aan en het wassen duurde veel langer dan ik verwacht had. Het concept ‘tijd’ en ‘op tijd leren komen’ moet hier duidelijk nog eens uitgelegd worden. In plaats van rond 8.30 uur te verwittigen dat het ‘bijna’ tijd is… Dan heb je nog voldoende tijd om je klaar te maken! Want het is nog een kwartier stappen. Maar goed… Ik was dus lichtjes gefrustreerd, want ik kom niet graag te laat. De anderen waren er al! Ik haast me, maar Emilienne had duidelijk geen haast. Ik heb nog een kwartier moeten wachten. Onderweg had ze door dat ze ook haar gsm nog vergeten was, dus kon ik nog wat wachten. Om 9.45 uur kwamen we eindelijk aan bij het ziekenhuis.

Samen nemen we de auto naar Foumban, waarna we overstappen in nog een andere taxi. We komen aan op de plaats waar de begrafenis zal plaatsvinden. Onderweg speelden we het spelletje letterslang, met als thema ‘eten en drinken’. WateR – RosbieF – FrieteN – NectarineS – Spaghetti - … Het deed ons allemaal watertanden!

Om 11 uur aangekomen bleek Solance er nog niet te zijn. Ze was mee het lichaam gaan ophalen. Vandaag wordt de grootvader van Solance begraven. Na een uur wachten komt ze aan. Ze is zo blij om ons terug te zien! En wij ook!! Zij blijft zonder twijfel de leukste Afrikaanse vrouw die ik ooit ontmoet heb en ze zal mij nog heel lang bijblijven!

Solance leidt ons rond. Haar grootvader bleek een groot en belangrijk man te zijn. Hij had 12 vrouwen en wel 64 kinderen!!! Hij was Getuige van Jehova, maar dat wil daarvoor niet zeggen dat alle kinderen dit ook waren… We lopen naar beneden. Links en rechts van ons bevinden zich alle woningen van de verschillende vrouwen. Helemaal onderaan van de straat, staat het grootste huis. Hier woonde de grootvader.
De man is op 14 februari overleden. Je kan je wel voorstellen dat hij er niet zo goed meer uitzag! Solance was er even niet goed van.

Het is 14 uur, de plechtigheid begint. Helaas hebben we net ‘het dankwoord’ gemist. We komen wel op tijd om de begrafenis zelf te zien. Ze laten de kist in de grond zakken. Gooien er aarde over. Dan komt er beton en tralies overheen, zodat je een soort van gewapend beton krijgt. Anne zegt: “Hier moeten ze geen schrik hebben van vampieren! Er raakt niemand meer in of uit!” Inderdaad, waarom het zo verstevigd moet worden snap ik ook niet goed.

Enkel de naaste familie was triest. Bij een enkeling rolden er tranen over de wangen. Er was een oude man die tegen het lijk begon te praten. Eerst stilletjes, maar even later stond hij echt te schreeuwen! Net alsof hij de overleden man aan het uitschelden was! Blijkbaar was de man zijn gevoelens aan het uiten… Maar ‘wij’ – de blanken – waren gelukkig niet de enigen die raar opkeken.

Het was 14.30 uur en Emilienne wilde al weg. Maar wij nog niet! Solance wilde ook niet dat we al gingen. Dus bood ze Emilienne nog een maaltijd aan. Wij kregen een drankje. Maar Emilienne wilde echt weg. Solance deed er alles aan om tijd te rekken. Ze groette iedereen die ze tegenkwam en stelde ons telkens voor. We mochten niet alleen naar huis, want dan zou André kwaad zijn. Alsof we kleine kinderen zijn die ons plan niet kunnen trekken. Maar goed… Het is niet altijd even gemakkelijk, deze ouders. Ze zijn te oud, denk ik. Te ouderwets. Was Solance maar mijn gastmoeder, dat zou fun zijn!

Ik vertelde het al aan de andere meisjes; verblijven in een gastgezin is zo vermoeiend! De hele dag moet je je al aanpassen op school en alle nieuwe dingen in je opnemen, een plaats geven en er naar handelen. Als je thuiskomt kan je nog niet jezelf zijn. Je moet constant de ongeschreven en ongesproken regels trachten te achterhalen en ze correct uitvoeren. Ik heb er echt moeite mee dat mijn familie niet gewoon eerlijk durft te zijn. Waarom zeggen ze niet gewoon waar het op staat? Dat zou zoveel misverstanden voorkomen… Ik troost me met de idee dat dit de cultuur is. Al is dat niet helemaal waar, want in jonge gezinnen is het communicatieprobleem niet zo extreem als hier.

Ik heb het gevoel dat ik constant aan het klagen ben. Even voor de duidelijkheid: dit avontuur is fantastisch! Ik geniet er echt van. Enkel het leven in het gastgezin valt me zwaarder dan verwacht. Maar ach, het komt allemaal goed. Nog slechts drie weken en dan gaan we met z’n drieën (Anne, Claire en ik), twee weken reizen naar het Noorden. Daarna zijn we hier nog slechts vijf weken, waarvan de laatste week vooral afscheid nemen zal zijn…

Ik herinnen mij dat ik me mateloos ergerde dat we in België zoveel klagen. Ik dacht: ‘In Afrika hebben ze het zoveel moeilijker en daar klagen ze niet.’ Niets is minder waar. Ze doen hier niets anders dan klagen en roddelen! Ze proberen medelijden te weken in de hoop dat je hen veel cadeaus zou geven. Dit ben ik echt beu aan het worden hoor…

Zondag 28 februari 2010

Zondag ben ik naar de kerk geweest in Baigom. De andere meisjes waren naar de kerk in Foumbot. Wat me opvalt is dat de meeste vrouwen een wit kleed dragen. Ze dragen ook allemaal een doek op het hoofd, behalve ik… De mannen dragen een kleed en een hoedje. Ik dacht dat enkel moslim dit droegen, maar blijkbaar geldt dat hier niet. Ik ken ook helemaal niet veel over het protestantisme, dus ik zal me er eerst nog wat verder in verdiepen.

De mis begon met liederen en muziek. Er was iemand die een trom bespeelde, en enkelen die met schudders het ritme mee bepaalden. Alle muziek tijdens de viering is telkens heel vrolijk en opgewekt. Daar lijkt onze kerkmuziek echt klaaggezang tegen. Ze beginnen ook spontaan te dansen. Niet uitbundig, zoals we wel eens op tv zien, maar gewoon rustig met de kont heen en weer zwieren.

In het begin van de viering heeft de priester mij aan de hele kerk voorgesteld. Ik mocht gezellig helemaal alleen rechtstaan, waarbij hij vertelde dat ik uit België kwam en dat ik hier stage loop als leerkracht. Ik vond het eigenlijk vooral een genant moment. Zeker toen de priester dan nog vroeg of ik iets te zeggen had aan de parochianen of aan God. Ik heb vluchtig iedereen bedankt, zodat ik snel terug kon gaan zitten. Ik kwam naar de mis met de intentie om rustig te kijken. Maar het is onmogelijk om hier anoniem te zijn. Hier kan je niet opgaan in de massa van grijze muziek, zoals dat bij ons zo makkelijk kan. Soms heb ik daar toch nood aan.

De viering begon om 9 uur en was pas om 11.30 uur gedaan! Ik was helemaal versuft en geradbraakt (mijn rug) door de slechte banken. Ik had echt moeite om wakker te blijven. Gelukkig zag ik rondom mij een enkeling die het gevecht tegen de slaap verloren hadden. De preek duurde echt eeuwen. Eerst werden de drie Bijbelteksten waarop de priester zich gebaseerd had voorgelezen. Dit in het Frans en het Bamoun. Daarop volgde de preek waarin hij eigenlijk het meeste gewoon herhaalde. Ik vind het spijtig dat hij de bijbel zo weinig vertaalde naar het dagelijkse leven hier, naar de realiteit. Ook de preek werd in het Frans verteld en telkens vertaald in het Bamoun. Vandaar dat het allemaal enorm lang duurde.

De communie mocht ik niet nemen. Misschien maar goed ook, want iedereen dronk van dezelfde beker wijn. Om mijn deel te betalen bij de offerande was ik natuurlijk wel goed genoeg. Maarja, ook dat verbaasd mij helemaal niet meer.

Maandag 1 maart 2010

Vandaag heb ik een heel belangrijke afspraak met mezelf gemaakt. Ik ga vanaf nu niet meer klagen over mijn gezin. Daarnet nog overweegde ik om met Anne in het Ashia-huis te gaan wonen. Maar uiteindelijk kan ik dat deze familie niet aandoen! Ze doen echt hun best. Ik zou beter ook meer mijn best doen. Als ik na school thuiskom, zijn ze altijd blij om me te zien. André doet terug relatief normaal. Hij zegt niet veel en ik zie hem amper, maar dat stoort me niet. Mijn zusjes zijn echt super leuk en Maurel begint ook los te komen. Ik moet het leven in dit gezin meer zien als een uitdaging, in plaats van het als een frustrerend feit te bekijken. Het is een feit dat het moeilijk is voor mij om terug ‘thuis’ te wonen, na drie jaar alleen te wonen en alles op mijn eigen manier te doen. Enkel Emilienne doet de laatste dagen nogal opdringerig en betweterig. Maar ik denk dat ze aanvoelt dat ik niet helemaal goed in mijn vel zit. De familie is lief. Ze doen hun best. Het is tijd dat ik nu mijn goed hart toon en alles over de andere boeg gooi. Ik ben benieuwd wat het effect zal zijn. Vol goede moed en helemaal overtuigd van de woorden die ik net geschreven heb, ga ik ervoor. Want wat je ook wil bereiken… Ga ervoor! ;-)

Het volgende stukje zal overkomen alsof ik van de hak op de tak spring, maar er zijn nog zoveel onderwerpen waarover ik wil schrijven! Bevindingen, gekke dingen of gewoon ervaringen en verhalen…

Zo blijf ik het bijvoorbeeld een heel gek zicht vinden dat de kippen en geiten hier los rondlopen op straat! De kippen komen ook regelmatig binnen in de klas. Ik ben dan de enige die raar opkijkt.

Heel kort wil ik even vermelden dat mijn rasta’s als stuk zijn!!! Nog geen week zijn ze blijven zitten! Stom he… Dinsdagavond hebben Chantal en Christel het allemaal hervlochten. Op die manier blijven ze toch nog een :weekje langer zitten.

“Kijk een Blanke/Nansa”
- Die heeft veel geld!
- Die heeft een makkelijk leven in België
- Die neemt me mee naar België
- Die wilt zeker met me trouwen
- Die is slim
- Die zal me zeker extra les willen geven!
- Die vragen we het dubbele van de juiste prijs
- …
Interessant voor ons eindwerk, dat wel. Maar ik word er zo nu en dan echt gek van! Neen, ik ben niet rijk… Neen, ik heb geen zin en tijd om heel het dorp te onderwijzen… Je hebt van die dagen dat je al dit gezever makkelijk van je af kan laten glijden. Maar vandaag is zo een dag dat ik liever wil dat ze me met rust laten. En zo is het elke dag wel iets nieuws, iets anders, een nieuwe uitdaging.

Maandagavond zijn we (Anne, Claire en ik) iets gaan drinken met 5 Afrikaanse jongens die hier verpleegkunde studeren. Anne kent hen van het ziekenhuis. Het was eigenlijk echt gezellig en we hebben goed gelachen. Ik kreeg wel een hele reeks liefdesverklaringen te verwerken. Er zaten er een paar “originele” tussen, zoals: ‘Jij maakt me gek, ik heb jou nodig want jij bent mijn medicijn!’ hahaha! Ik heb goed gelachen met alle melige dingen die de jongens maar bleven verzinnen. Volgende week zaterdag (13/3) gaan we samen dansen. Dat wordt sowieso een top avondje! Ondanks de soms melige en opdringerige praat, kon je echt goed praten met deze jongens. Ze doen echt hun best om uit te leggen hoe alles hier werkt in Afrika. Ze begrijpen echt dat het soms moeilijk moet zijn voor ons. Ze zijn echt nog goed op de hoogte van Europa! Dat was een aangename verrassing. Eén zin blijft me bij van die avond. De tv stond aan, het nieuws speelde. We zagen beelden van een oorlog. Eén jongen zei: ‘Voila, la réalitée d’Afrique, toujours la guerre!’ Ik vond dat zo een gevatte en tegelijk ook confronterende waarheid…

vrijdag 5 maart 2010

Vandaag was echt een FANTASTISCH mooie dag! Eigenlijk begon het gisterenavond al. Toen hielden we een filmavond met z`n zessen. (Joshua, Anne, Emke, Arnaud, Claire en ik) Tussendoor speelden we uiteraard ook een spelletje! Het was super gezellig. Om 1 uur kropen Claire en ik in bed. We bleven gezellig allemaal in hetzelfde huis slapen! Helaas moesten we er om 6.30 uur al terug uit!

Vandaag hebben we allemaal een dagje vrij genomen. Geen werkdag dus, maar een toeristische dag. We hebben de berg in Baigom beklommem! Ik kan me de naam niet meer zo goed herinneren, iets in de aard van Mont Bapit. Allesinds het was LOODZWAAR! We vermoeden dat we ongeveer een 15 km hebben gewandeld, waarbij er geen enkele meter platgelijk was! De eerste 3 uur was voortdurend stijgen! Het is dan ook logisch dat je heel die weg terug moet dalen... En het was stijl! Niet normaal!

Maar mooi!!!! ZOOOOOOOOOOOOOOOOOOOOO mooi! Volgende week krijgen jullie foto`s te zien. Die moet ik eerst nog formateren voor ik ze op mijn blog kan plaatsen. Eerst gingen we naar een meertje kijken, in een uitgedoofde vulkaan. Prachtig gewoon! “waauuuwww” en “ooooow” en “moet je kijken!”,... volgens mij zijn deze woorden het vaakst gevallen.

Van mijn kant uit was er ook wel regelmatig “pffff, ik kan niet meer”, of “Ik moet dringend iets aan mijn conditie doen”, of “Mijn kuiten doen pijn!” –van al dat stijgen- en uiteraard ook “mijn rug doet pijn”. Al moet ik bekennen dat dat laatste al bij al super goed meeviel. Bovendien heb ik ZALIGE pijnstillers mee, die al werken na een kwartier en waarbij ik dan helemaal niets meer voel! Dat doet zo af en toe eens deugd!

Rond 13.30 waren we terug thuis. Ik was kapot! We waren zo vuil, door al het stof! We hebben ons meteen gewassen, hebben iets gegeten en dan ben ik in slaap gevallen in de zetel! Vervolgens de moto op en meteen komen internetten. Mails checken en blogberichten lezen... Dankjewel allemaal voor de super fijne berichten! Daar kikker je nu echt van op. Ik heb even de slappelach gehad en nu krijg ik de lach niet meer van mijn gezicht! Ik word daardoor wel wat raar aangekeken, maar I don`t mind!

Ik krijg nog steeds heel veel berichten van mensen die mijn foto`s niet kunnen bekijken. Ga als volgt te werk:
- Tracht de rechterkolom op deze blog terug te vinden. Daar vind je wat uitleg over mijzelf. Meteen daaronder vind je de titel –in the picture-, waaronder je in heel klein formaat enkele foto`s ziet passeren.
- Klik OP deze foto.
- Je komt op een andere pagin terecht, waar je alle foto`s in het groot kan bekijken.
- Om van album te veranderen, klik je bovenaan op –FOTOALBUM-, dan krijg je verschillende albums te zien waarin zich alle foto`s bevinden.
- Geniet maar van alle foto`s!
- Hopelijk lukt het jullie nu wel!

Zo, ik heb alle onderwerpen besproken, die ik graag nog wilde vertellen. Over de laatste vier dagen valt er niet zoveel te vertellen. Enkel dat de werkdagen echt voorbij vliegen! Het is al donderdag als ik dit schrijf. Woensdag namiddag is Claire op mijn laptop komen werken. Zaterdag ga ik eens uitslapen, want elke dag om 6.30 uur opstaan... Dat is echt niet voor mij weggelegd! ;-) Na mijn iets langere nachtrust ga ik mijn kleren wassen. In de namiddag komt Claire en dan gaan we voor ons eindwerk werken. JAJA, er wordt hier wel degelijk –af en toe- eens gewerkt! Het is niet enkel vakantie... Al bestaat stress hier helemaal niet hoor! Leuk he? Zondag heb ik nog niets gepland. Het is een of ander kerkelijk feest in Foumbot, dus waarschijnlijk zullen de blanchekes daar wel terug te vinden zijn! Tegen feest zeggen wij geen neen! En zo vliegt de tijd razendsnel voorbij! Geen last meer van heimwee of cultuurschok. Gewoon genieten en beseffen dat ik het hier toch wel ga missen!

Liefs,
Miss Els



Rutger Kopland
Men wil die kaart met dat pleintje, in de zon
die slapende hond, die oude man in de schaduw,
en men weet niet waarom, verzinkt in gepeins.

Geef niet toe aan het verlangen naar dat eeuwige
vragen, naar alles, wees realistisch, stel alleen
vragen die dat niet zijn of geef ook het antwoord.

Schrijf dus een verhaal waarin iets gebeurt omdat
het nu eenmaal gebeurde, het toeval het voorschreef,
verzin dan een oorzaak die er niet was en niet is.

Men blijft kijken naar die kaart met dat pleintje,
die hond in de zon, die oude man in de schaduw,
en men wordt week, voelt een glimlach, een traan.

Geef niet toe aan het verlangen zacht en weemoedig
te worden, laat uw gevoel achterwege, het gaat
om alles, behalve om u, het gaat om die kaart.

Wees dus humoristisch, behalve als het niet kan,
wees het echter ook dan en verscheur wat u schreef,
humor is streng, zij laat niet met zich spotten.