Un Djino s’il vous plaît!

Elke week wordt het moeilijker om een originele titel te bedenken. De titel van deze week is vermoedelijk de zin die ik hier in Kameroen al het meest gezegd heb. Djino is de plaatselijke frisdrank. Echt lekker! Als het gewicht het toestaat ga ik een fles meenemen naar België.

Ik heb net mijn reisdagboek doorbladerd en besloten dat ik vandaag enkel over dit weekend zal vertellen. Dit omdat ik me niet meer kan herinneren wat ik dinsdag al op mijn blog geplaatst heb en ik het dom vind om in herhaling te vallen. Als je meer wil lezen dan moet je mijn reisdagboeken eens doorbladeren, bij mijn terugkeer. Deze week komt er ook een verslagje van mijn stage bij. En natuurlijk héél veel nieuwe foto’s! Ik raad jullie aan om ook een kijkje te nemen in de reeds bestaande fotoalbums, omdat ik die ook af en toe aanvul.


Vrijdag 12 maart 2010

Onze dag begon al vroeg. Om 7 uur zijn we met z’n drieën op de moto richting Foumbot geklommen. Daar hebben we gewacht op een auto die richting Bafoussam vertrok. Drie kwartier hebben we moeten wachten op een auto die een redelijke prijs vroeg. We hebben hier echt veel tijd verloren. In Bafoussam moesten we een binnentaxi nemen naar de plek waar de auto’s en bussen richting Dschang vertrekken. Iedereen probeert ons te overtuigen om zijn bus te nemen. Er is een soort loketje (tafel) waar je een ticket kunt kopen. De rit kost slechts 600F, maar de bus is nog helemaal leeg. Ze proberen ons te overtuigen dat de bus binnen 20 minuten al zou vertrekken, maar inmiddels weten we al beter. Een ander busje rijdt voorbij, daar zitten al meer mensen in. Plots wordt de concurrentie jaloers. De man van het busje waar we eerst stonden steelt voor onze neus de aankopen uit de handen van een vrouw en loopt snel weg. Door dit voorval stapt iedereen uit en moeten we weer op zoek naar een nieuwe auto. Ondertussen heeft Jules (mijn broer) al twee keer gebeld, hij vraagt zich af waar we blijven. We zijn veel later dan verwacht. Een vriendelijke man houdt een auto tegen voor ons. We nemen met z’n drieën één auto, dat kost ons 7000F (een goede prijs). Nu vertrekken we ten minste onmiddellijk en hebben we ook veel ruimte om goed te zitten. We vertrekken richting Dschang. Ik bel Jules om te zeggen dat we eindelijk onderweg zijn. Er zijn werken in de stad. De weg ligt er rotslecht bij. Ik vraag me af of dit de hele rit zo zal zijn, wat gelukkig niet het geval is. We moeten ongeveer 30 km of 3 kwartier rijden. Het was een hectische en vermoeiende start van de dag, doordat we constant moesten onderhandelen. We worden alle drie in slaap gewiegd.
We komen aan bij “het station” van Dschang. Jules staat ons op te wachten. Ik herken hem meteen. Hij lijkt twee druppels water op Fidel. We stappen over in een andere taxi, die Jules geregeld heeft. Voor 22 000F rijdt hij een hele dag met ons rond. Het is een heel vriendelijke chauffeur die heel geïnteresseerd is in ons –westerse- leven. Hij komt nooit opdringerig over, echt aangenaam!

We gaan eerst naar de waterval. Dat is ongeveer 30 km rijden over héél slechte weg. Ik botste verschillende keren tegen de kant en het plafond van de auto. Ik vond dit wel een grappig moment, dus heb ik er even een filmpje van gemaakt.

Het enige wat we voorlopig van de Fongo-Tongo-waterval konden zien was een zielig stroompje waar helemaal geen stroming op zat. Ik verwachtte voor alle zekerheid niet te veel van deze fameuze waterval. De rondleiding begon eindelijk, maar de gids gaf net iets te veel –en te saai- uitleg naar onze zin. Toen mochten we eindelijk naar de rand van de waterval. Je ziet het water naar beneden vallen maar je weet helemaal niet hoe diep het is. Tot je naar beneden kijkt en blijkt dat je op een afgrond van 40 meter staat! Even slikken en twee stapjes achteruit. Wauw, dit had ik niet verwacht maar het is echt prachtig!

We starten de afdaling naar de onderkant van de waterval. Eerst via een droog paadje, tot we aan het heilige bos komen. Een klein stukje oerwoud, waar we door moesten klauteren. Er waren zelfs lianen! Echt héél, héél mooi. Je hoort dat de waterval dichterbij komt, want het geluid wordt sterker. Af en toe kan je tussen de bomen een glimp van de waterval opvangen. Echt super mooi! Weer eens heel sprookjesachtig! Het lijkt niet echt, maar dat is het wel!

We rusten even op de stenen, helemaal onderaan de waterval. Je voelt het opspattend water op je huid. Weer zo’n indrukwekkend, prachtig moment. Wat blijft dit land me verbazen! Wie had er nu verwacht dat er langs deze hele droge en stofferige weg zo’n paradijs verborgen lag! Want dit is echt het paradijs! Dit is de waterval waarvan ik al enkele keren gedroomd heb. Dat soort waterval die je opzoekt in je gedachten als je tot rust wil komen, als en soort van meditatie. Wel, bij DIE waterval zit ik nu! En wees maar gerust dat deze plek een meditatief effect op je heeft!

Achter de waterval verschuilt zich een kleine grot. Daar zijn we ook even naartoe geklauterd. De keuze om een rok aan te doen was echt geen goede keuze vandaag! Deze grot wordt gebruikt door traditionele helers. Die blijken in deze omgeving veel voor te komen. Je ziet enkele kippenpoten, schedels en botten liggen die bewijzen dat er wel degelijk af en toe “genezende” rituelen uitgevoerd worden.


Rond 14 uur komen we aan aan de hoofdingang van de universiteit. Ik maak Anne en Arna wakker. We stappen uit en nemen enkele foto’s. Ik vind het grappig dat de kopieermachines gewoon buiten staan. Zouden ze goed functioneren? We staan in een straatje vol kleine houten hutjes die allemaal hetzelfde aanbieden: mappen, papier, schriften, computers (met internet?),… De concurrentie is groot.

Dan begint de rondleiding. We rijden voorbij de verschillende faculteiten. Je hebt een faculteit rechten, economie, taal en letteren, wetenschap en de laatste ontglipt mij even. Deze universiteit is echt GIGANTISCH!!! Zoiets had ik helemaal niet verwacht hier in Kameroen! Het terrein is reusachtig. Echt een dorp op zich. En je hebt echt ALLES: klaslokalen, drukkerij, labo’s, onderzoeksateliers, taallabo’s, computerzaal, filmzaal, gigantische turnzaal, meerdere sportterreinen, boerderij met kippen, paarden, koeien en geiten, woningen voor de docenten, slaapblokken, tennisveld, voetbalstadion(netje), grote aula’s voor 400 en 600 studenten, één van de grootste bibliotheken van Kameroen, enzovoort, enzovoort,… Op deze universiteit studeren 20 000 studenten! Als je ziet hoeveel campussen onze school al heeft voor 6000 studenten, dan kan je je misschien wel inbeelden hoe gigantisch het hier is. Maar zelfs dan nog is het waarschijnlijk groter dan je verwachtingen!!!

Het is pas 15.30 uur als we gaan eten. We zijn uitgehongerd en krijgen een heerlijke maaltijd aangeboden. Als voorgerecht avocado met tomaat en vinaigrette (heerlijk), gevolgd door konijn en (platte) frietjes wat echt perfect was afgekruid! Het dessert was ananas en papaja. Mjamie! Met een overvolle buik wandelen we rond in de tuin van het restaurant. We nemen heel veel foto’s zodat we onze map ‘fauna en flora’ wat kunnen aanvullen.

Rond 16.30 uur stapten we terug in de auto. We passeren nog langs enkele theevelden. Echt weer eens een adembenemend zicht! We komen echter te laat om de theefabriek te bezoeken. Jules let de werkwijze dan maar zelf uit, maar ik slaag er niet in om alles te vertalen.

Deze dag zal me nog lang bijblijven! Het was heel interessant en vooral héél mooi. Ook Jules zal me bijblijven. Het is een jongeman met sterke ideeën, hij trekt aardig zijn plan en is erg kritisch. Ik denk dat hij het nog ver zal brengen. Ik zal nog enkele dagen kunnen nagenieten van deze prachtige dag.


Zaterdag 13 februari 2010

Een rotnacht achter de rug! Er was een deuil naast ons huis. Dat is het rouwmoment voor een begrafenis. Heel de avond werd er gezongen, en muziek gespeeld! Er leek geen einde aan te komen. En raad eens, er kwam ook geen einde aan!!! Twee dagen lang maken ze muziek en zingen ze, tot de persoon begraven wordt. Heel mooi allemaal, maar niet als je nood hebt aan slaap.

Normaal gezien gingen we naar de artisanale markt in Foumban. Blijkt dat we daar niet alleen naartoe mogen, omdat het te moeilijk te bereiken is en omdat ze geen eerlijke prijzen zullen vragen. We vinden helaas niemand die ons kan vergezellen dus wordt deze uitstap uitgesteld. Het wordt een rustige dag, waar ik veel gerust en geschreven heb.

Ik voelde me al een hele dag niet optimaal en zaterdagnacht werd me duidelijk waarom. Elk uur moest ik rennen naar het toilet! Lang leve de acute diarree-aanval! Opnieuw een rotnacht achter de rug! Ma’tje is enorm ongerust en vraagt of we niet naar het hospitaal moeten, maar dat is echt niet nodig. De imodium blijkt niet opgewassen tegen mijn agressieve buik. Ook de pilletjes tegen buikkrampen lijken niet te werken vannacht…


Zondag 14 maart 2010

Ik zou vandaag om 6.30 uur opstaan, lakens wassen en om 8 uur naar de mis vertrekken. Deze nacht heeft me heel veel energie gekost, ik tril op mijn benen. Gelukkig heb ik geen koorts. Ik eet mijn ontbijt en kruip terug in bed. Om 9 uur sta ik op en maak me rustig klaar om toch maar even naar de kerk te gaan. Ik kan het niet maken om vandaag niet te gaan!

Volgepropt met imodium en buscopan vertrek ik rond 10 uur naar de kerk. Daar aangekomen blijkt dat de viering nog niet begonnen is! Het is vandaag één of ander feest waarbij er missionarissen ingewijd worden, of iets dergelijks. De meeste parochianen stappen mee in de stoet, die helemaal rond het dorp gaat. Ma’tje laat me achter in de kerk en gaat meelopen in de parade.

In eerste instantie had ik geen nood aan een feest vandaag. Ik wilde rustig de tijd nemen om Steven te gedenken. Maar ja, veel keuze had ik niet…

De parade komt binnen, iedereen staat recht en begint vrolijk mee te zingen. Je kan niet anders dan enthousiast meeklappen op het ritme van de muziek. Er verschijnt een lach op mijn gezicht, misschien had ik dit toch nodig! Ik maak me de bedenking dat we misschien te lang rouwen en treuren bij ons. Het is zo dat het allesbehalve een aangename gebeurtenis is, maar ik durf wel te stellen dat we er allemaal veel uit geleerd hebben. Alleszins, dat heb ik toch. Het is gebeurd, ondertussen al 6 jaar geleden, we moeten door en het trachten een plaats te geven in ons bestaan.

Dat vind ik zo mooi in deze cultuur. Op de deuil zijn de mensen ook triest, maar van zodra de persoon begraven wordt veranderd de sfeer en worden ze vrolijk. Wat niet wil zeggen dat ze de persoon niet langer missen, maar zij vieren het leven van deze persoon. Bij ons ligt de focus te veel op de dood van de persoon.

Alleszins, ik heb genoten van deze viering! Ook al ben ik maar een uurtje gebleven, want ik moest dringend een bezoek brengen aan het toilet… Het heeft me goed gedaan. Ik weet dat Steven fier is op wat ik nu doe en wie ik ben. Meer heb ik niet nodig om gelukkig te zijn!

Het is nu 13.30 en de viering is nog steeds bezig! Blijkbaar zal het echt nog heel lang duren vandaag! Maar dat zal niet meer voor mij zijn. Nadat ik dit geschreven heb, ga ik naar Foumbot enkele uurtjes internetten, dan naar de winkel, terug naar huis, lessen voorbereiden en slapen.


Zo, dat was het toeristische deel van mijn avontuur. Nu volgt het stagespecifieke deel!

Ik geniet elke dag van het lesgeven! Er zijn dagen dat ik heel veel te doen heb en er zijn dagen dat ik gewoon kijk. Maar toch verveel ik me op geen enkel moment. Ik heb hier echt al heel veel bijgeleerd. De kinderen beginnen ook te wennen aan mijn manier van lesgeven. Maar soms verstaan ze me niet echt, ik denk dat ik trager moet praten!
Ik heb een man ontmoet die het bouwproject van de school leidt. Een heel vriendelijk man met moderne gedachten! “De wereld veranderd, dus wij moeten mee veranderen”. Daarbij had hij het vooral over het onderwijs. Hij wist me te vertellen dat ze de ambitie hebben om twee computers aan te schaffen. Ik heb het gevoel dat dit binnen het jaar nog gerealiseerd zal worden, wat het onderwijs volgends mij een echte ‘boost’ zal geven.

Toch vind ik het heel spijtig dat er heel weinig inzichtelijk gewerkt wordt. De kinderen hebben helemaal geen getalbegrip, laat staan ruimtelijk inzicht! Zonde… Als ik wel inzichtelijk te werk ga kunnen de meeste kinderen helemaal niet volgen. Sommige klassen kunnen enkel papegaaien. Het spijtige is dat ik dit niet kan veranderen. Dat vraagt tijd, véél tijd… en zoveel tijd heb ik niet. Bovendien zien de leerkrachten het nut er niet van in om inzichtelijk te werken. Ik heb het al herhaaldelijk proberen aan de man te brengen, maar tevergeefs!

Ik heb aan de directeur een project gevraagd die ik hier kan uitwerken. Hij ging er nog eens over nadenken. Ik ben erg benieuwd met welke ideeën hij zal afkomen. Na mijn vakantie ga ik veel meer les geven. Volgende week is het toetsenweek en kan ik enkel helpen met verbeteren. Maar ik zie het helemaal zitten om het volledige pakket te geven dat mij toevertrouwd wordt: lessen Engels, Frans, wiskunde, muziek en sport! Daar bovenop komt dan nog het project, dus ik zal zeker weten wat doen! Ik zie het helemaal zitten!

Ik blijf het herhalen CM2 (de oudste klas) blijft echt mijn lievelingsklas! Ik kan lachen en zeveren met die mannen. Dankzij deze manier van lesgeven zijn de kinderen heel aandachtig en nemen ze de theorie veel beter op. Ik denk dat zeker 90% van de leerlingen de les begrepen heeft! Even situeren: dat is heel goed voor hier!

Ik kreeg daarnet een fantastisch compliment van de directeur:dat ik op een veel beter niveau lesgeeff dan de vorige vrijwilligers. Madame Suzanne had dat ook al laten vallen. Al valt ook dit enorm te relativeren, want de vorige vrijwilligers studeerden niet voor leerkracht. Dan is dat mooie compliment al meteen veel minder waard uiteraard, maar het doet toch deugd!

Dit is echt een fantastische ervaring die ik mijn leven lang zal meedragen. Ook mijn manier van lesgeven is veranderd. Ik kan er maar niet van over hoe snel dit land zo een gigantische impact op mijn leven heeft gemaakt! Super gewoon! Ik ben echt heel dankbaar dat ik deze kans gekregen heb!

Nog kort even een beetje algemene informatie over het onderwijssysteem:
- Leerkrachten verdienen hier echt heel weinig! Slechts 5000F per maand. Dit is echt niet voldoende om rond te komen. Hierdoor zijn leerkrachten ook veel minder gemotiveerd om hun lessen grondig voor te bereiden. Ze verlaten ook dikwijls de klas, waardoor de kinderen helemaal geen les meer hebben. Dit is echt spijtig voor de kinderen! Maar ik begrijp de leerkrachten ook wel. Blijkbaar hangt je loon ook af van de school en streek waar je lesgeeft. Aangezien dit een boerengat is, is je loon ook niet veel beter.

- Als leerkracht kan je niet kiezen in welke school je hier les geeft. Je kan wel een gebied aanduiden, maar de school word je door de inspectie toegewezen. Het is dus mogelijk dat je elk jaar van school moet veranderen. Pff, wat een systeem! Dat zou echt niets voor mij zijn! Ik wil later niet in elke school lesgeven. Ik ben heel kieskeurig, maar ik moet me goed voelen op een school en ik moet het eens zijn met de onderwijsvisie van de school. Tot hier heb ik nog geen school gevonden in België waar ik meteen zou willen beginnen, behalve de Heemschool in Brussel. Een school voor kinderen met een handicap.

- Gek om dit neer te schrijven, maar ik ben ongeveer gewend geraakt aan het feit dat kinderen geslagen worden. Ik begrijp dat dit gebeurd, waarmee ik helemaal niet wil zeggen dat ik het goedkeur. Maar deze klassen zijn echt overvol. Discipline is noodzakelijk. Helaas interpreteren ze discipline hier als een vorm van slaan… Ik kijk nog steeds weg als een kind geslagen wordt, maar gelukkig komt dat minder en minder voor.

- Je voelt dat iedereen terug in zijn gewone ritme aan het vallen is. De maskers die ze opzetten voor de blanke vallen af. Regelmatig zijn er heftige discussies tussen leerkrachten en directeur. Ik vind echt dat de directeur geen gezag uitstraalt en hij is ook helemaal niet consequent met zijn leerkrachten. Maar ik kan niet klagen, want tegen mij is hij altijd héél vriendelijk.


Zo
Lieve vriendjes en vriendinnetje,
Lieve familie,

Dit was het dan voor deze week.


Volgende week vrijdag komt er een nieuw berichtje, waarna ik niet kan voorspellen wanneer mijn volgende bericht zal zijn. Ik vermoed pas twee weken later, omdat ik ga rondtrekken met Anne en Claire. Ik kan ECHT niet wachten om te vertrekken!

Dikke, dikke zoen!
Mega, super, giga knuffel!

IK MIS JULLIE!!!

Groetjes,
Els


Tom Lanoye

Het is een magere troost
dat alles moet verdwijnen

en ik je hoe dan ook op een keer
toch zou moeten missen, bijvoorbeeld

door de dood. Ik hou van je, al
kunnen we waarschijnlijk niet meer
worden wat we vroeger waren of dachten
te zijn. Geen verhalen over afkeer,

over waanzin of grote trouw: ik
verlang naar toen terwijl
ik ouder word. Ik denk
nog veel aan jou.