Weer een weekje later. Weer een berichtje bij op mijn blog. Maar eerst, belofte maakt schuld: op het afscheidsfeestje kreeg ik van Wouter een gedichtenbundel, getiteld ‘heimwee’. Ik zei hem dat ik er elke week een gedicht uit zou kiezen en daarmee mijn blogbericht zou eindigen. Aangezien ik dit vorige week vergeten ben zal ik dit bericht beginnen en eindigen met een gedicht.
Gast – Ibrahim Selman
Doe de lichten uit
Steek de kaarsen aan
Schenk de champagne in
Dans de hele nacht
We hebben vanavond
De heimwee te gast.
Helemaal toepasselijk vind ik dit gedicht. Voor diegene die mijn doen en laten een beetje volgen, die weten al dat ik het de voorbije dagen iets moeilijker had. Dit komt grotendeels door een situatie hier in Kameroen, dat ik zo meteen nog uitgebreid uit de doeken zal doen. Maar het is ook wel dat ik zoveel verwacht van jullie, daar in België. Dinsdag had ik zo NOOD aan contact met mijn vrienden en familie, dat ik echt diep teleurgesteld was toen ik zag dat er slechts 4 mensen gereageerd hadden op mijn bericht. Zeker omdat ik enorm veel tijd en moeite had gestoken in het schrijven van dat bericht. Daarom ook dat dit bericht beduidend korter zal zijn… Maar daarvoor niet minder interessant! Ik begrijp nu heel goed waarom Daniel wou stoppen met zijn blog. Je hoopt dat mensen reageren… Ik weet wel dat veel mensen het lezen… Maar toch weet je nooit zeker of je blog wel bekeken wordt…
Ik wil nog even vermelden dat er iets mis is gelopen toen ik in mijn vorig bericht mijn nieuw nummer meegaf. Mijn pa heeft al het juiste nummer gepost, maar ik wil het toch nog even meegeven. Mijn nieuw Afrikaans nummer is het volgende: 00 237 97 22 09 53!!! Het heeft helemaal geen zin om naar mijn Belgisch nummer te sturen, want dat werkt hier helemaal niet.
Ik weet dat er veel mensen benieuwd zijn en uitkijken naar de beschrijving van de uitstap naar Mount Cameroun, vorig weekend. Wel, hier komt hij dan!
Zaterdag 20-02-2010
W ondermooi
A dembenemend
U itzonderlik
W erelds
Ik zit op een zwarte steen. Op een zwart strand. Met een PRACHTIG groen uitzicht en een witte mistige lucht. Aan mijn tenen kruipen tientallen kleine krabbetjes voorbij. De wind blaast zacht en zorgt voor de nodige verfrissing. Erg idyllisch allemaal…
Maar aan deze mooie momenten ging heel wat ergernis vooraf. Toch wil ik daar nog even niet aan denken. Ik wil genieten van dit moment en het ten volle in me opnemen. Opdat ik me hieraan kan optrekken als het weer even wat minder gaat.
Ondertussen is het avond. Binnen enkele minuten komen ze ons ophalen. Claire en ik liggen op een bed, in een hotel, in Limbé. Net gedouched (met stromend water!) en klaar om bij de neef van Andre te gaan eten. Wauw, wat een zalige –westerse en toeristische- dag is het geworden!
Maar zo zalig is de dag niet begonnen. Eigenlijk begint het gisterenavond. Mijn va’tje (André) en ik zouden rond 20 uur naar Foumbot vertrekken, de start van de uitstap naar Mount Cameroun. Maar hij komt pas aan rond kwart voor acht. Dan moet hij nog eten! Bovendien is er nog een vriend op bezoek. Ik laat de rest weten dat we pas om 21.30 uur zullen vertrekken. Dus ik zet me nog even neer. De tweeling komt bij mij zitten. Ze hebben duidelijk nood aan wat contact. Ik vraag of ze zin hebben in een spelletje. Ze zijn meteen enthousiast. Ik haal mijn ‘Jungle Speed’ boven en introduceer ze in de wondere wereld van dit spel! Ze waren er verbasend snel mee weg, waardoor ik zelfs bijna verloren was. Het was echt héél gezellig en we hebben goed gelachen!!!
Maar ik erger me mateloos aan het machogedrag van André. Terwijl Chantal, Christelle en ik aan het spelen waren, moest Chantal plots en meteen zijn schoenen kuisen. Hij vraagt dit ook héél onbeleefd. Eigenlijk vraagt hij het niet, hij verplicht de meisjes gewoon. Iedereen behandelt hij alsof ze minder belangrijk zijn. Je voelt echt dat hij vroeger een commandant was, dat zit er nog in.
De rit naar Mount Cameroun was eigenlijk echt vreselijk! Om 23 uur vertrok onze bus. We hadden echt enorm slechte plaatsen omdat we zo laat aangekomen waren. Ik zat WEER in het midden! Rechts van me een gezette man, links van me een heel gezette vrouw met een baby van enkele weken oud op de schoot. Zij nam één en een halve zetel in beslag, waardoor er nog een halve zetel voor mij overbleef… Bovendien stond de muziek ENORM luid. Mij ergerde het niet zoveel, maar Claire en Annne werden gek! Midden in de nacht, om 4 uur, komen we aan in Douala. Helemaal versuft. Anne en ik moeten naar het toilet. 300 F voor het vuilste kakkerlakkentoitet dat ik ooit gezien heb! Echt ZO vies!!!
Naar Afrikaanse normen hebben we eigenlijk echt niet lang moeten wachten op de volgende bus, richting Limbé. Een heel vervallen busje. Onze bank valt naar achteren, telkens de auto optrekt. Hij maakt enorm veel lawaai, alsof hij elk moment uit elkaar kan vallen! Het lijkt alsof mijn voeten in brand staan. Dat komt omdat de vloer echt heel warm is! Helemaal niet veilig…
Telkens als ik busje, auto of op een moto kruip overwin ik mijn angsten. Ze rijden hier zo onveilig en snel! Ik hoop altijd dat ik er heelhuids uit of af zal komen.
Het is heel stil in de bus. Iedereen slaapt. Het is heel donker. Af en toe verlicht een bliksemschicht het landschap. Een mooi moment om te bezinnen. Even alles op een rijtje zetten. Iets dat je praktisch elk uur doet, om alle nieuwe indrukken een plaats te geven!
Het is mooi deze reis… Maar zwaar! ZO ZWAAR! Het gevoel dat ik naar huis wil overheerst momenteel. Ik heb het hier wel gezien, denk ik dan. Been there, done that… Ik wil mijn vrienden en familie terug! Het ‘gebrek’ aan luxe doet me eigenlijk niets. Maar ik voel me zo eenzaam! Plaats mijn vrienden en familie in deze omgeving en dat zou schitterend zijn! Ik tel af… Al één week voorbij… Het kort af… Het komt goed…
’s Ochtends rond 6 uur komen we aan in Limbé. André heeft hier een neef wonen. Solance, de vrouw, komt ons ophalen. Een jonge, grappige en mooie vrouw! Ze maakt ons ontbijt. Dat duurt wel 2 uren. We vernemen dat we net de start van de wedstrijd gemist hebben! Daarvoor zijn we net afgekomen… We balen als een stekker, zoals de Nederlanders zouden zeggen. We besluiten om dan maar naar de finish te gaan kijken. Ook al vrezen we dat we ook die zullen missen! We hebben nog steeds ons ontbijt niet. We moeten eerst nog langs te hotel, ons opfrissen en dan nog een taxi zoeken. De douche deed deugd! Na lang zoeken naar een betrouwbare auto en een half uur later, komen we NET op tijd aan om de winnaar te zien. Omringd door 3 auto’s, heel veel soldaten en een 20-tal sympathisanten die meelopen, loopt de man ons voorbij. Daarna zetten we ons op een terrasje en drinken een top. Joshua en André drinken bier, uiteraard. Het is hier frisser op de berg en het regent een beetje. Hierna keren we terug naar Limbé en maken ons klaar om naar het strand te gaan! Echt prachtig! Zoals ik hierboven al beschreven heb.
Amai… wat een bewogen begin van dit avontuur! En toch… toch valt het allemaal super goed mee. Op het moment zelf, valt het zwaar. Maar als ik nu terugkijk naar de voorbije dagen… dan zit ik hier toch met een lach op mijn gezicht.
Het weekend was prachtig, intensief, het was tot rust komen en tegelijk een rollercoaster aan emoties!!! Even toelichten:
De natuur, de kust, het dorp Limbé,… waren echt adembenemend. Alle vijf kwamen we tot rust en waren ten volle aan het genieten. Het was weer een geschikt moment om even te bezinnen.
Maar het weekend was ook intensief en vermoeiend, door het vele reizen in de bussen die praktisch uit elkaar vallen. Als ze hier autocontrole zouden uitvoeren, zoals bij ons; dan zouden er nog maar 5 auto’s rondrijden in heel het land!
Het was tot rust komen, omdat we op stap waren met Nederlanders. Het is handig om eens een heel weekend je eigen taal te spreken. Veel minder vermoeiend. Ze denken ook op dezelfde manier, wat het ook veel aangenamer maakt.
En dan blijft er nog de rollercoaster aan emoties over. De positieve en blije momenten heb ik al beschreven. De negatieve eigenlijk ook, dat zijn alle emoties die te maken hebben met André. Waarvan ik ondertussen vind dat hij voor mij nooit de rol van ‘vader’ kan vervullen. Dus ik noem hem nu enkel nog André en niet langer pa’tje. Ik ben enorm teleurgesteld in die man. Ik had hem –blindelings- mijn vertrouwen gegeven. Die heeft hij meermaals bedrogen. Hij heeft mij –mijn geld- willen gebruiken en toont op gen enkel moment spijt. Hij vindt dat hij niet in fout was. Maar ik blijf erbij, profiteren -en op het randje van stelen- van iemands geld past in geen enkele cultuur!!! Dat werd mij gelukkig bevestigd tijdens één of andere les op het schooltje.
André zegt geen woord meer tegen mij. Enkel nog ‘Bonjour’. Ik zoek hem ook niet op, hij mij ook niet. Ik kan niet om met mensen die hun macht misbruiken. Dus ontwijk ik hem, hij ontwijkt mij ook. Dat lijkt mij de beste oplossing. Hij heeft geen last van mij en ik heb geen last van hem.
En dat brengt ons bij vandaag, 25 februari. Deze week is voorbij gevlogen! Maandag heb ik de hele voormiddag in elke klas lesgeven. Dat was ZOOOO vermoeiend! Van de oudste, naar de jongste, naar de grootste klas,… De directeur zag dat ik moe was en ik mocht stoppen. Nu werken we per graad. Dinsdag de derde graad, woensdag de eerste; vandaag de tweede graad en morgen een beetje overal.
Gisteren heb ik rasta’s laten zetten in mijn haar! Ik heb nu heel lang haar. Het deed –gelukkig- niet zoveel pijn. Ik heb zelfs goed kunnen slapen. Het is toch wel wat wennen. Ik herken mezelf amper in de spiegel. Maar het is super handig, want nu moet ik mijn haar niet meer kammen en bijna niet meer wassen!
Hier thuis loopt alles goed. Ik heb gisteren voor de eerste keer couscous gemaakt. Enorm vermoeiend!! Maar wel grappig. Ik amuseer me goed met de meisjes en kan goed met ze lachen. Eergisteren heb ik nog eens met Christelle, Chantal en Cedric Jungle Speed gespeeld. Dat blijft echt leuk!
Ik ben blij dat ik gisteren en eergisteren veel berichtjes heb gekregen. Dat doet echt goed! Als je zo ver weg bent, kan je heel goed afleiden wie nu je echte vrienden zijn. Dat is goed om te weten. Zo zijn we weer eens een levenswijsheid rijker…
De dagen vliegen echt voorbij deze week! Dat komt omdat ik lang op school ben. Als je terugkomt is je dag bijna voorbij! Na school je wassen, even rusten, helpen in het huishouden, rond 19.30 uur meten, spelletje spelen, schrijven en gaan slapen. Ik probeer rond 22 uur ten laatste in bed te liggen. Maar gisteren was het al 20.30 uur toen ik ging slapen!
Ik wil nog even –maar voor de laatste keer- terugkomen op het hele gebeuren rond André. Want ik heb nog niet vermeld hoe het opgelost is geraakt. Maandagavond ging ik samen met de meisjes langs Bernadette. Ze wist er al van, want Claire en Joshua hadden haar er al over aangesproken. Ik vond het erg moeilijk om zo te klagen, maar Anne heeft me wat geholpen. Bernadette zei dat dit inderdaad niet normaal is. Hij zou niet zoveel geld mogen vragen. Ik ben blij met deze bevestiging. Want ik twijfelde of ik niet overdreef. Bernadette zou André eens uitnodigend en het erover hebben. Na dit gesprek voelde ik me opgelucht. De dag erna sprak ma’jte me erover aan. Ik wist dat de boodschap overgebracht was. En het heeft z’n effect, niet alleen praat André niet meer tegen mij; er wordt ook veel minder over Dorieke gesproken. Met alle respect voor haar, maar het is echt niet leuk om bij elke stap die je zet constant vergeleken te worden. Ze waren ook constant ‘dank je’ aan het zeggen voor de vele cadeautjes, maar wel met zo een toon dat ze van mij minstens hetzelfde verwachten. Ik weet wel dat het echt niet kwaad bedoeld is allemaal, maar ons oma zegt altijd: ‘Trop is teveel en teveel is trop’. Dat was hier nu echt van toepassing en ik had er genoeg van…
Ik denk nog vaak terug aan het weekend. Zo ook aan de Nederlandse man die we toevallig tegenkwamen op het strand van Limbé. Hij is gepensioneerd en komt binnen een drietal maanden in Foumban wonen (niet ver van ons). Hij zal er les geven in het secundair onderwijs. Hij heeft ook al een grond gekocht en zal een huis bouwen. Een luxe-huis, aan zijn beschrijving te horen. Tijdens zijn verhaal kan ik maar aan één ding denken: ‘hoe kan die man zo enthousiast zijn om hier te komen wonen?!’ Terwijl ik –na amper 1 week- al verlang om terug thuis te zijn!!!
Ondertussen begrijp ik zijn verhaal al iets beter. Maar ik weet ook voor mezelf dat ik hier niet wil blijven wonen! Toch niet alleen en in een vreemd gezin… Voorlopig heb ik het prima in België, dus daar blijven we nog even.
Ik heb een lijstje gemaakt van dingen die ik echt eens wil doen nu ik hier ben:
- Een bruiloft meemaken! (Dit staat al in de agenda. In april gaan we naar de bruiloft van de neef van Alexandre)
- Een begrafenis meemaken! (Zaterdag ga ik naar de begrafenis van iemand uit mijn familie. Alexis en Solance (gezien uit Limbé) zullen er ook zijn!!)
- Naar de kerk gaan. (Hier ga ik zondag naartoe!)
- Naar de moskee gaan. (Ik heb het al nagevraagd, het is geen enkel probleem. Het zal eens op een vrijdag doorgaan)
- Naar de secundaire school gaan. (Cedric en mijn zusjes vroegen dat, misschien eens een vrijdag namiddag ofzo)
- Eens zelf couscous maken. (Gisteren heb ik dit al voor een deel gedaan! Ik heb goedgeholpen. Het is wel heel zwaar werk! Volgende keer gaan de meisjes foto’s nemen)
- Eens een emmer water op mijn hoofd dragen. (Ik heb daarnet al water opgepompt, maar ik mocht de emmer niet op mijn hoofd zetten, anders zou mijn haar vuil worden.Spijtig, maar helaas! Een andere keer dan maar!)
Ik wil graag nog eens vermelden dat ik echt graag door het dorp loop! Iedereen spreekt je aan!
- Oyama (’s morgens) of Mechachou (tijdens de dag); waarmee we elkaar begroeten.
- Pesake (= hoe gaat het?)
- Pokeri (= het gaat heel goed!)
De kleine –enorm schattige- kindjes roepen constant –iets in de zin van- Nansa of Nasa. Als je dan Mounsi roept, moeten ze allemaal enorm hard lachen! De kinderen komen al van ver aangehold en zwaaien enthousiast met de armen! Ik krijg er maar niet genoeg van…
Na een weekje meedraaien in de klassen heb ik toch al een beginnend beeld over het onderwijs-systeem. Ik ga het hier kort samenvatten, want ik heb een schriftje (nóg een ander schriftje) waarin ik alles i.v.m. de school noteer. Er zijn 4 onderwerpen die ik hier kort ga aansnijden:
1) Het slaan; het spreekt voor zich dat dit één van de onderwerpen zou zijn. Het is ook zo anders dan bij ons. Nora (een docente van de HUB) stuurde een mail waarin stond dat we eens moesten onderzoeken wat ouders en leerkrachten eigenlijk ECHT vinden over het slaan van kinderen. Zij wist ons te vertellen dat in Congo veel mensen het niet eens zijn met dit onderwijssysteem. Dit idee zou ons mogelijks kunnen helpen om het slaan wat te relativeren. Ik vermoedde dat dit hier in Kameroen net andersom zou zijn. Dus heb ik het ook even onderzocht. Mijn vermoeden werd bevestigd: volgens de leerkrachten is slaan de enige manier o echt door te dringen tot de kinderen! MAAR je moet wel niet te hard slaan! Voor de meeste leerkrachten dient het als een verbeterende en niet als een straffende tik. De directeur echter slaat heel hard op de kinderen. Hier heerst echter veel minachting over bij de andere leerkrachten. Ik kan me makkelijk bij hen aansluiten. Ons strafsysteem lachen ze helemaal uit. Ik geef toe dat het hier niet zou werken! En zij kunnen zich echt niet inleven in ons onderwijssysteem. Voor hen klinkt ons systeem heel gek, maar ze denken ook dat het bij ons veel gemakkelijker is. Ik kan nu het tegendeel bevestigen. Wij hebben VEEL meer werk na de schooluren! Ze moeten hier ook wel –uitgebreide- lesvoorbereidingen maken, maar dat doen ze niet… Blijkbaar is de inspectie er niet zo streng op.
2) Niet enkel over het strafsysteem, maar ook over andere onderwerpen –zoals het startuur enz.- is er veel wrevel tegenover de directeur. Je merkt en voelt echt dat de directeur niet goed opgenomen wordt door het team. Tijdens de speeltijden zie je de directeur nooit bij de andere leerkrachten staan, die dan meestal gezellig samen aan het praten zijn.
3) Wat me echt opvalt is dat de leerkrachten de kinderen dom vinden en ze ook zo benoemen. De lessen worden telkens wel 10 keer herhaald, omdat ze het anders niet verstaan! Mijn mening is dat dit onderwijssysteem de leerlingen ‘dom’, maar vooral lui maakt. Toch vind ik dit bijna onmogelijk om te veranderen. Ik geef op een heel andere manier les, minder papegaaien. Maar na of tijdens mijn les neemt de leerkracht het over, om het papegaaien te stimuleren. Enkel in de oudste klas én als de directeur er niets is, lukt het me om het logisch denken te stimuleren. De andere leerkrachten geven die kinderen de kans niet…
4) Na het kritiek spuien zijn er ook al enkele dingen die ik geleerd heb en die ik zeker meeneem naar België! Zoals er zijn:
- De leerkrachten geven veel tijd aan de kinderen om na te denken. Bij ons moet alles veel sneller.
- De leerkracht staat altijd heel rustig voor de klas en roept bijna nooit!
- Het is hier veel belangrijker dat (de meeste) kinderen de les begrijpen, dan dat het programma gevolgd wordt.
- Als beloning bij een goed antwoord krijgen de kinderen een uniek en speciaal applausje: KLAP - KLAS - klapklapklap - KLAP
- Ik vind het bordschema heel sterk! Links, oriënteringsoefening en voorbeelden; Midden, samenvatting/résumé; Rechts, oefeningen
Wat ik minder goed vind aan dit onderwijs is dat de kinderen elkaar uitlachen! Maar zeker ook dat ze uit de klas gestuurd worden als de ouders niet betaald hebben voor school…
Vandaag ontmoette ik een stagiair. Hij komt ook lesgeven, vanaf maart. Ik heb het plan om hem heel goed uit te vragen en indien mogelijk zou ik graag eens een dag zijn opleiding volgen of bezoeken.
Interessant om weten is ook hoeveel kinderen er nu precies in elke klas zitten. Dit zijn uiteraard de cijfers als iedereen aanwezig zou zijn, dat is nooit het geval. Minstens 10 procent is meestal afwezig.
- Sil : 6 – 7 jaar ; 112 kinderen
- CP : 7 – 8 jaar; 69 kinderen
- CE 1 : 8 – 10 jaar; 118 kinderen
- CE 2 : 8 – 11 jaar; 95 kinderen
- CM 1 : 9 – 11 jaar; 104 kinderen
- CM 2 : 9 – 16 jaar; 64 kinderen
De kinderen worden opgedeeld volgens niveau. Aan het einde van het schooljaar zijn er testen. Als je goed scoorde, mag je een groep hoger. In dat opzicht is er goede differentiatie, want iedereen zit op zijn niveau. Zo zijn er kinderen van 9 jaar die al leerstof zien (en kunnen) van het 6de leerjaar. Of net andersom kinderen van 16 jaar die niet verder geraken dan het 6de leerjaar. Op het einde van CM2 moeten de kinderen een grote test doen. Hiervoor moeten ze slagen om naar het secundaire te mogen gaan. Sommigen slagen hier niet in! Zij komen tot hun 16de naar de lagere school en beginnen dan te werken, als boer of taxichauffeur.
Ik zit nog half in de observatiefase. Ik heb deze week toch al 15 lessen gegeven. Dat zijn er 12 meer dan Claire… Doordat zij van klas is veranderd, moet ze weer van nul beginnen. Ik krijg mijn lesonderwerpen altijd als ik binnenwandel. Veel lesvoorbereidingen kan ik dus niet maken! Het is vooral veel en snel improviseren. Vooral om manieren te vinden hoe ik de leerstof op een leuke, actieve, speelse en toch héél makkelijke manier kan inoefenen.
Het niveau is hier echt heel laag… Ik frustreer mij daar altijd in, in het begin van de les. Maar dan denk ik: ‘Ach, dan maar door veel te herhalen en veel te papegaaien’. Anders werkt het écht niet! Ik heb daarnet nog een uur en half les gegeven over volgende woorden: big – bigger, fast – faster, fat – fatter, old – older, Young – younger… Meer was het niet! Toch waren er zeker 20 van de 90 die helemaal niet meewaren! Ik wil ook deze kinderen meekrijgen. Maar de leerkracht zei: ‘Amai, heel goed! Zoveel kinderen hebben het nog nooit begrepen! Je mag al tevreden zijn als 40 van de 90 kinderen de les begrepen hebben.’ Zelf blijf ik er toch naar streven om zoveel mogelijk kinderen iets bij te leren…
Zo, dat brengt mij bij het laatste punt dat ik vandaag nog wil beschrijven. Ik ga hier een korte anamnese van mijn familie geven. Op die manier leren jullie mijn Bamoun-familie een beetje beter kennen.
De familie FOULUM bestaat uit:
- André : de vader; hij is een commandant op rust
- Emilienne : de moeder; zij is een verpleegster op rust
- Chantal en Christelle: de tweeling van 15 jaar; zij zijn de enigen die nog thuis wonen en gaan naar het secundair onderwijs.
- Jules: de zoon die studeert aan de universiteit
- Guinivieve en Fidel wonen en werken in Douala
- Over Valdez en Mireille heb ik nog niet heel veel gehoord.
Onze buren, die volgens mij ook familie is:
- Jean, de vader; die ik nog nooit gezien heb?! Raar.
- Erna, de moeder
- Cedric, zoon van 18 jaar; gek op Jungle Speed
- Belle-Grace; dochter van 10 jaar ongeveer
- Maurel; zoontje van 5 à 6 jaar
Aan de laatste twee geef ik les! En dan hebben we nog heel veel grootmoeders en tantes en nonkels die hiernaast wonen. De hele familie woont echt heel gecentreerd bij elkaar. De familie van Ma’tje woont in Foumban. Die heeft ze achtergelaten toen ze trouwde. Ze ziet haar familie niet zo veel, wat ze wel spijtig vindt.
Zo, lieve mensen.
Dit was mijn tweede bericht vanuit Kameroen!
Het gaat terug prima met mij! Ik geniet er terug helemaal van!
De tijd vliegt plots voorbij, dus ik probeer echt elke seconde in me op te nemen en te onthouden! Wees gerust dat ik veel te vertellen zal hebben bij terugkeer!
Dikke zoen!
Giga knuffel!
Ik wil dromen – Willem Wilmink
Ik ga slapen. Ik wil dromen
Van een kindje in de wieg.
Ik ga slapen. Ik wil dromen
Dat ik naar de sterren vlieg.
Ik ga slapen. Ik wil dromen
Van citroenen aan een boom
Ik ga slapen. Ik wil dromen
Dat ik droom
vrijdag 26 februari 2010
vrijdag 19 februari 2010
foto's
Foto's uploaden blijkt niet te lukken!
Maar ik doe mijn best om een omweg te vinden...
Skype lijkt hier niet te bestaan.
Maar misschien lukt het wel via msn. Ik zoek het nog even uit!
Zoen
Maar ik doe mijn best om een omweg te vinden...
Skype lijkt hier niet te bestaan.
Maar misschien lukt het wel via msn. Ik zoek het nog even uit!
Zoen
méchachou
Méchachou!
Wat zoveel betekent als “Goeiedag” in het Bamoun, het lokale Afrikaanse dialect.
Mijn eerste bericht vanuit Kameroen. Wel niet vanuit Foumbot, maar vanuit Bafoussam. Want het internet blijkt hier sneller en beter te zijn. Ik ben benieuwd.
Alles gaat heel goed met mij! Het is nog wat aanpassen uiteraard, maar dat is logisch. Het is vrij moeilijk om contact te houden met jullie. Maar ik heb mijn dagen zo bepaald op school dat ik vrijdag enkel de eerst 3 uren naar school moet. Op die manier kan ik in de namiddag naar Bafoussam afzakken om gebruik te maken van het internet. Zaterdag en zondag zal ik meestal rondreizen en een beetje van het land verkennen.
Stel dat je mij eens persoonlijk wilt aanspreken of je hebt vragen, dan kan je altijd een mailtje sturen. Ik weet niet of ik altijd tijd genoeg zal hebben om meteen te antwoorden, maar anders dan sla ik je mailtje op op mijn stick en zorg ik ervoor dat ik een antwoord geformuleerd heb tegen de volgende week. Je mag me altijd een smsje sturen. Mijn nieuw nummer is: 00237 96 31 85 93. Het kost mij helemaal niets om berichtjes te ontvangen en sturen naar jullie kost me slechts 125 FCFA, oftewel net geen 20 eurocent. Dus voel je vrij, ik zal proberen te antwoorden. Kan je wel je naam vermelden in je sms, want ik heb praktisch geen enkele naam meer in mijn gsm.
Zo, dat was het praktische deel van dit bericht. Nu volgen de verhalen waarop jullie al lang wachten. Ik neem jullie mee terug in de tijd en zal over elke dag iets schrijven. Het is de samenvatting van mijn reisdagboek, waar ik ondertussen al een 30 pagina’s in heb geschreven. Ik zou zeggen, zet je goed en geniet ervan! Want dat doe ik ook!
Maandag 15 februari 2010
“Raad eens hoe koud het is?” (Claire)
-70°C? ; te veel! -20°?; te weinig! -52°C om precies te zijn.
En weg zijn wij!
De 30° was geen leugen, maar momenteel hangen we nog in de lucht. Op een hoogte van ongeveer 11 kilometer, aan een snelheid van ongeveer 820 km/uur. Ik wilde graag de exacte cijfers opschrijven, maar net als ik begin te schrijven starten ze een film. Nu kan ik niet meer volgen waar we zijn! Film : Mr Bean… Niet interessant genoeg om het schrijven te laten.
Met slechts een uur en half vertraging zijn we vertrokken. Allemaal dankzij het ijs en de sneeuw! Een fascinerend fenomeen dat ik toch niet zal missen. Tot volgende winter dan toch. Ach, uiteindelijk valt een uur en half vertraging nog goed mee! Toch naar Afrikaanse normen… Jaja, ik probeer me al helemaal in te leven.
Leuk weetje: de volledige vliegafstand van Brussel naar Douala bedraagt 5241 km. Deze middag stond er dat we rond 18.30 uur zouden landen. Dat betekent dat we nu 2/3 van onze reisweg afgelegd hebben. Dan zullen we wel ergens boven het Afrikaanse continent vliegen. Niet veel later komen we te weten dat we boven Niger vliegen, goed gegokt dus van mij.
Veel heb ik eigenlijk nog niet te vertellen… Behalve dat het afscheid minder zwaar was dan verwacht. Voor mij dan toch. Ik heb 5 minuutjes wat tranen laten rollen, toen we de familie net uitgezwaaid hadden. Maar het was wenen en lachen tegelijk. Ik ben bezig om een droom te vervullen. Dan zijn tranen niet echt nodig he!
Goed, 18.35 uur. We landen in Douala. Uitstappen; Controle I (Vaccinatie); Controle II (Paspoort); wandel wandel door lange gang; puffen van de warmte (29°) en dat terwijl de zon al onder is; bagage zoeken. Onze bagage was er echt SUPER snel en ALLES is aangekomen! JOEPIE!
Ik probeer Bernard te bellen maar helaas, helemaal geen bereik!!!
Ondertussen “biedt” een vriendelijke man ons een karretje aan. Hij zet gewoon onze bagage erop, rijdt 3 meter verder en vraagt er €10 voor! Ik heb ‘afgeboden’ tot €5… Maar we zijn nog altijd bij de neus genomen.
Vervolgens voorbij de laatste controle. Iets in verband met de bagage. Maar deze controle had eigenlijk niet echt een doel.
Dan sta je buiten. 50 kameroenezen staan voor je, op iemand te wachten. Hopelijk staat Bernard daartussen! Ik probeer nog eens te bellen, zonder succes. Dan ziet Claire Bernard staan. Een kleine zucht van opluchting!
De taxi start. We rijden door Douala. Naar mijn normen zoals de meeste zuiderse landen, zoals ik ze al gezien heb in Tunesië of Egypte. Voor Claire heeft dit meer impact denk ik, ze is nog nooit buiten Europa geweest.
We komen aan in Hotel Percure. Eerst wat wachten in de auto, dan mogen we mee naar binnen. Wat blijkt? Er was helemaal geen kamer gereserveerd en nu is het hotel volzet. Bernard laat zich ontglippen dat dat hier normaal niet nodig is, er is altijd plaats. Even later probeert hij ons te overtuigen dat hij gisteren is komen reserveren. Ik laat hem in de waan dat ik hem geloof…
Bernard geeft ons een complimentje: dat we goed Frans spreken. Hij had al ‘ergere’ toeristen meegemaakt. Hij spreekt geen Engels, dus dat kan inderdaad lastig zijn. Maar het complimentje doet me goed. Ik blijf toch heel onzeker over mijn Frans. Maar hij begreep me… Ik heb daarnet de meeste vragen gesteld. Getracht het gesprek een beetje los te krijgen. Claire is erg zwijgzaam. Maar dat is niet erg, ze moeten niet allemaal zo’n groot lawaai zijn als ik! (Ik kan me inbeelden dat op dit moment menig mensen zullen knikken)
Ohja, ik heb daarnet “het boekje” gelezen. Tegenstaande wat sommigen beweerden, heb ik wel kunnen wachten tot in Afrika! Ik heb zelfs niet moeten wenen. Maar net moeten lachen om alle leuke herinneringen die beschreven worden.
Misschien nog een korte samenvatting van vandaag:
- Het gras is wel degelijk groenen aan de overkant. Niet moeilijk, want bij ons is alles wit! Des al niet te min lijken de kleuren hier veel intenser en voller.
- Blank zijn is niet zo leuk hier. Ik heb het gevoel dat ze constant hun profijt willen halen uit ons. Profiteren wil ik liever niet zeggen, dat is zo grof. Maar het hoort nu eenmaal bij de cultuur.
- Morgen ga ik toch meer van me afbijten en trachten ‘geldkloppers’ te slim af te zijn. Anders ben ik meteen blut…
- Ik ben blij dat ik hier niet alleen ben! Iemand om de emoties en angsten te delen, het is echt goed meegenomen.
- Ik hoop morgen te kunnen genieten van het mooie landschap! Mijn batterijen zijn aan het opladen. Mijn fototoestel is er klaar voor! En ik ook!
Kom maar op met die nieuwe dag! Maar eerst slapen… Het is nu 22.45 uur. Binnen een kwartier ga ik slapen.
Dinsdag 16 februari 2010
Y’ello! Zo zegt men hier ook wel dag. Of toch de gsm-maatschappij… Ons spreken ze gewoon aan met ‘Bonjour’! Onder elkaar spreken ze Bamoun. Een taaltje waar ik helemaal niets van versta!
Om 6 uur opgestaan. Na een warme en slapeloze nacht. Claire lag rustig te slapen, nam 2/3de van het bed in beslag en ging af en toe met mijn laken lopen,… Maar voor de rest was het heel gezellig! Eigenlijk zijn we een beetje gek. Er was airco op de kamer, maar die hebben we niet aangezet. Ik riskeerde het niet, met mijn allergie. Ik had geen zin om vandaag heel de dag ziek te zijn.
Om 7.45 uur waren we al aan de bus. We waren de eersten. Nu dus wachten tot de bus volledig vol zit, anders vertrekt hij niet. Er kunnen 60 mensen in. Dus ik denk dat we nog even moeten wachten. Alexandre (de man die ons tijdens de busrit vergezeld), schat dat we rond 11 uur zullen vertrekken. Het is ongeveer 5 uur rijden. Dus rond 16 à 17 uur komen we aan in Foumbot. Daar zal Bernadette samen met de andere vrijwilligers ons opwachten. We gaan dan samen eten, waarna we naar onze familie gaan. Mijn ouders zullen me komen halen.
Ik zit hier al te puffen en het is nog maar 9.30 uur! Dat zal gezellig worden op de bus! Maar ik kijk er wel naar uit. Weer een beetje dichter bij onze dorpjes.
En wij zitten hier nu. We nemen zoveel mogelijk van dit alles in ons op en genieten. Echt genieten!
Rond 11 uur zou de bus vertrekken, of dat hoopten we toch. Om 12 uur kwam de bus pas aan. ‘Dat werd tijd’, dachten we toen. ‘We zullen nu wel snel vertrekken!’ Weer mis. Pas rond 13 uur zat iedereen op de bus.
We vertrekken! ‘OEF!!!’ …Weer mis… Nog geen 2 minuten later houdt hij weer halt. Mensen blijven maar opstappen.
Nog even tanken… Wat bij ons een pitstop lijkt, duurt hier even lang als een volledige autocontrole…
We zitten met 3 op de bank. Ik zit in het midden. Geloof me vrij, geen dankbare plaats. Naast je eigen hitte, die van de zon en die van de lucht, moet je ook nog de warmte en het plakkerige lichaam van Claire en Alexandre verdragen. Het was aanpassen. Maar vooral het lange, lange wachten zat ons diep.
Een 5 uur durende rit… Waarvan de uren echt héél traag voorbij kropen. Maar het einde is in zicht. We zijn in Bafoussam. Nog een half uur! Gelukkig…
4 taxibrommers brengen Alexandre, Claire, onze bagage en ik naar het huis van Bernadette. Hier worden we fantastisch hartelijk ontvangen, alsof we koningen zijn. Iedereen groet ons, kust ons (4 keer) en vraagt hoe de rit was. Een vraag waarop ze eigenlijk het antwoord al weten.
Het is moeilijk om iedereen te zien, want het is erg donker. De elektriciteit heeft het gisteren begeven. Maar blijkbaar zou in Baigom alles nog werken.
Het is pikkedonker. Claire en ik nemen afscheid. Ik stap in de auto. We zitten met 8 in een auto waar wij maximaal met 5 in kruipen. We zetten de 2 hollandse meisjes af aan hun huisje. Niet veel later ben ik thuis.
‘The middle of nowhere…’ Zo kan je het het best beschrijven. Met zandwegen die je het, door het opwaaiende stof, moeilijk maken om te ademen.
De tweeling staat me op te wachten. Kleine teleurstelling dat het geen kleine kindjes meer zijn. Ik krijg een korte rondleiding. We praten nog even na en dan ga ik naar mijn kamer.
Woensdag 17 februari 2010
Vandaag had ik de kans om tot 9 uur uit te slapen. De vogels, de warmte en de lichtinval lieten me al om 7 uur opstaan. Ik heb mijn kamer een beetje ‘ingericht’, me rustig gewassen en me bezig gehouden tot ‘mama’ kwam. We maakten samen mijn ontbijt. Rond 10 uur kwamen Bernadette en Claire aan bij mij thuis. We gingen te voet naar het ziekenhuis en het schooltje waar ik les zal geven. Het is ongeveer een kwartier stappen. Op Afrikaans tempo weliswaar. Maar sneller kan je hier toch niet stappen door de warmte.
We nemen de brommer naar Foumbot. Claire en ik zitten achterop de brommer van Claire’s vader. We worden regelmatig nageroepen. Ze roepen dan ‘Naza’ of Nazari’, wat zoveel betekent als ‘blanke’. Claire en ik hebben het plan om telkens ‘Noussi’ te roepen, wat dan ‘zwarte’ betekent. Dit zal ongetwijfeld grappige momenten opleveren.
Het is een warme dag vandaag. Ongeveer 30 graden. Blijft dat het normaal is naar het einde van het droogseizoen dat het zo warm is. In maart start het regenseizoen. Ik vind het wel heel fijn dat ik de beide seizoenen kan meemaken.
Tijdens mijn dutje was ik me aan het bedenken dat de eerste tekenen van cultuurschok de kop opsteken. Maar dan niet over deze cultuur, deze omgeving, deze omstandigheden,… Maar over de onze. Ik zit met een dubbel gevoel. Aan de ene kant voelt het hier als thuiskomen. Dit is ZALIG gewoon. Echt perfect zoals ik het gedroomd had. Was ik maar in dit continent geboren… Maar dan niet als blanke… Ik vind ons soms zo onbeleefd! We komen naar dit land, proberen de taal machtig te worden, de gebruiken en de gewoontes,… Ik heb vaak het gevoel dat ik me in de zoo waan. Voortdurend foto’s nemen, mensen observeren,… Waar haal ik het recht vandaan om me in dit leven te moeien?! Ze hebben zo een mooi leven hier. Maar om het draagbaar te maken voor ons, moeten ze zich toch vaak aanpassen. Dat merk ik echt. Terwijl dat eigenlijk niet de bedoeling is!!! Maar zij willen het beste voor hun gasten. Daarnet zei ik nog tegen Claire: ik denk nooit dat wij –in België- in staat zijn om zoveel liefde, gastvrijheid en vriendschap te geven aan anderen. Spijtige zaak…
Om dit alles toch een beetje te relativeren zijn wij niet enigen die gapen. Ook wij worden bekeken, nageroepen en nagefloten. Om de aandacht te trekken maken ze het geluid dat wij maken om op onze kat te roepen. Geen nood, dit doen ze bij iedereen zowel blank als zwart. Uiteindelijk word je hier nog relatief gelijk behandeld.
Ik heb daarnet enkele foto’s van ons huis getrokken. Die komen zeker op mijn blog. Ik heb daarnet ook het huis van Claire bezocht. En ik mag me echt gelukkig prijzen! Mijn kamer is groter, ik heb een bureau, het huis is ook veel groter, ik heb ook een normaal wc (al moet je wel doorspoelen met een emmer water), mijn badkamer is ook helemaal betegeld. Allemaal en helemaal anders dan bij Claire. Ik woon in een veel mooiere buurt en veel rustiger ook. Ik heb dan wel geen kleine broertjes en zusjes, ik heb het er uiteindelijk iets beter vanaf gebracht. Bovendien wonen hiernaast mijn nichtjes en neefjes. 5, 8 en 18 jaar. Dus ik ben wel een beetje omringd door van die kleine, schattige kindjes.
Donderdag 18 februari 2010
“It’s a long road. And you face the world alone. So if you feel like hope is gone, look inside you and be strong!”
MP3 speler aan, reisdagboek open. De tranen branden in mijn ogen, maar toch verschijnt er een brede lach op mijn gezicht. Het is inderdaad nog een lange weg… en ik heb hier nog veel te leren. Maar ik ben hier niet alleen! Ik heb een lieve nieuwe familie die alles voor me doet! Ik heb Claire, een beetje verderop. Ik heb de andere vrijwilligers. Maar ik heb ook jullie, ook al zijn jullie iets verder van mij verwijderd… Bovendien voel ik me gelukkig, dus de hoop is nog niet verdwenen. Conclusie: alles gaat goed! Perfect! Zalig gewoon! Tranen van geluk…
Ik voel me echt opgeblazen! Het lijkt alsof ik niets anders doe dan eten! Ma’tje lacht met me omdat ik zo weinig eet. Zo een kleine eter ben ik nochtans niet… Je kan je wel inbeelden hoeveel de mensen hier eten… “Ik wil dat je dikker wordt” zei mijn ma’tje gisteren. Dat zie ik precies niet zitten!!! Chantal vindt dat we veel te mager zijn n het westen en dat vindt ze niet mooi. Gelijk heeft ze. Maar ik heb net het gevoel dat ik vetgemest word.
Laat ik je een verhaaltje vertellen:
Er was eens, in een afgelegen dorpje in een onbekend dorpje, een meisje. Ze lag vredig te slapen. Tot ze opeens wakker schrikt! Er zit iemand in mijn kamer! Hij zoekt in de kasten!!! Ik schijn met mijn zaklamp. Hij gaat niet weg!!! En wat zie ik???!!!! Niets… Niemand…
Rarara… Wat is er gebeurd? Het bleek gewoon een muisje te zijn. Bij deze weet ik dat ook weer. Dan hoef ik niet eer te schrikken in het vervolg.
Of dit verhaal:
Stel je voor: je wil in je bed kruipen. Eerst nog wassen en naar het toilet gaan. Wat zie je daar op de muur???!!! De grootste kakkerlak die je ooit hebt gezien!!! Minstens 10 cm groot. En weet je wat ik dacht? “Ach, zolang het geen spin is ben ik al blij!” Ik doe rustig verder. Maar dan!! Niet veel later verschijnt er een spin op de muur! “Dju, ook dat nog!” En weet je wat ik dacht? “Ach, er bestaan veel grotere spinnen.” Ik doe rustig verder. Thuis zou dat niet waar geweest zijn! Vraag maar aan Eddy of Moeke!
Ik heb al gehoord dat wij hier heel makkelijk kunnen bepalen wanneer we naar school gaan. We worden er niet voor betaald, dus mogen we vrij nemen wanneer we willen. Ik ga ervoor zorgen dat ik vrijdagnamiddag altijd vrij heb. Op die manier kan ik elke vrijdag naar Bafoussam, om op internet te gaan. Dan hebben we het hele weekend om rond te reizen. Ik vrees dat het internet niet sterk genoeg is om op skype te gaan. Maar ik geef de moed nog niet op!
Normaal gezien zou ik naar school gaan vandaag. Maar mijn vader heeft gebeld en blijkbaar hebben ze pedagogische studiedag. Maar 2 minuten geleden komt mijn vader zeggen dat het toch zal lukken! Het was de kleuterschool dat studiedag had.
Ik ben de hele voormiddag op school geweest. Tijdens de speeltijd ben ik vlug met mama naar het lokale marktje geweest. Die is hier op donderdag! Net als in Overijse!!! Maar echt veel kon je daar niet vinden op de markt. Ik heb een beetje fruit gekocht. Na de markt terug naar school.
Ik heb zelf mijn uurrooster samengesteld. Ik geef ik elke klas lessen. Er zijn 6 klassen. Ik geef de vakken Frans, Engels, wiskunde en muziek. Maar ik denk dat ik te veel hooi op mijn vork genomen heb. Ik ga de lessen muziek laten vallen en ervoor zorgen dat ik elke dag rond 13 uur ongeveer gedaan heb met werken. De andere vrijwilligers stoppen dan ook. Anders heb ik niets meer aan mijn dag, want ik moet altijd voor het donker thuis zijn. Om 18.30 uur begint het al donker te worden.
De school. 6 klassen, met telkens minstens 60 kinderen. Al denk ik dat het gemiddelde toch nog iets hoger ligt. De leerkrachten staan heel relax voor de klas. Ik vind het super mooi om te zien dat ze op geen enkel moment hun stem verheffen, ook al zitten er 60 joelende kinderen voor hen. Van zodra de leerkracht met de les begint zijn de kinderen heel rustig, letten ze flink op en willen ze allemaal de vragen van de leerkracht beantwoorden. De kinderen worden ook goed betrokken bij de les. De leerkracht schrijft een invuloefening op bord en laat de kinderen die zelf invullen. Hier doen ze wel een half uur over… Op het einde van de oefening stonden er 10 kinderen vooraan, omdat ze elkaar telkens moesten helpen. Ik dacht bij mezelf: oh toch het valt hier echt nog super goed mee! Maar dan… 3 meisjes waren te veel aan het praten. De leerkracht neemt de riem. De drie meisjes moeten vooraan op hun knieën komen zitten. 1 meisje begint al te wenen. Hier had ik mezelf op voorbereid. Dat dacht ik toch. Ik wist dat dit ging komen… Maar ik dacht dat het eerder 1 of 2 tikken of slagen zouden zijn, om de leerling bij de les te houden. Helaas… De leerlingen moeten hun handpalmen naar boven houden. De leerkracht geeft een harde slag met de riem, nog één, nog één, nog één,… het meisje roept van de pijn. Ze pruttelt tegen. Neemt de riem vast opdat de leerkracht niet meer kan slaan. Dat had ze beter niet gedaan. Bovenop de 10 ‘basisslagen’ kreeg ze er nog 2 extra. Het meisje loopt krijsend naar buiten. Ik probeer zo koelbloedig mogelijk te kijken, maar de tranen staan in mijn ogen. Nu zijn de twee andere meisjes aan de beurt. Zij bijten op hun tanden, willen de pijn niet laten zien. Maar ze zien af… Pfff… Ik hoop echt dat ik dit niet te vaak moet zien! Zelf zal ik dit nooit doen! Ik KAN dit gewoon niet! En het wordt gelukkig niet van mij verwacht! Dat heeft de directeur al laten vallen… Ik blijf daar met een heel klein hartje zitten. Durf de kinderen niet in de ogen te kijken. Ik schaam me, omdat ik er niets aan kan veranderen…
’s Middags ga ik naar huis. Ik voel me enorm misselijk. Ik moet hier echt veel te veel eten, ik kan daar niet tegen. Ma’tje zegt dat ik wat moet rusten. 3 uren heb ik geslapen. Als ik opsta ben ik nog steeds misselijk. Ik neem een pilletje. Iets later gaat het al veel beter. Mijn ma’tje zegt dat ik minder moet eten, want het is niet goed dat ik ziek ben. Ik ben zoooo blij dat ze dat zegt! Het is 16u30 ondertussen. Ma’tje zegt dat ik naar Bernadette moet bellen om te vragen of we mogen langskomen. Ik moet mijn uniform voor het feest van 8 maart gaan bestellen en betalen. Op 8 maart is het de dag van de vrouw! Dan gaan we samen defileren en eten en drinken en dansen! Maar dat is nog niet voor direct. Ma’tje en ik vertrekken samen op de brommer naar Foumbot.
Van zodra ik Bernadette zie, vraag ik het nummer van Claire. Gisteren hebben we een nieuw nummer gekocht en we zijn deze vergeten aan elkaar te geven! Stom he?! Ik ben naar Claire, binnen 10 minuten zie ik haar! Ik vlieg Claire om de nek! Ik ben ZO blij dat ik haar zie! Ik had er even nood aan om mijn hart te luchten, om Nederlands te praten, om verhalen te wisselen, om te kunnen lachen en samen alles te relativeren! Blijkbaar wordt er op de school van Claire nog meer geslagen! Daar moeten de kinderen elkaar zelfs slaan! Fioew… heavy stuff…
’s Avonds is ook mijn pa’tje thuis. Hij is in vorm vandaag. Hij begint heel de uitstap voor dit weekend te plannen. Ik moet naar Bernadette bellen, dan naar Joshua. Joshua belt dan naar Emke en Anne, of ze mee willen. Mijn pa’tje belt naar al zijn contactpersonen. Rond 20.30 uur is alles geregeld. Pa’tje gaat ook mee! Misschien maar best, want anders zouden we verdwalen en zou iedereen van ons profiteren. Maar wij moeten wel opdraaien voor de kosten… Achja, so be it. Het komt op €55 per persoon. Neem dan nog 15 euro elk om de kosten van pa’tje te dekken en we zijn er vanaf. Niet zo duur vind ik, voor een uitstap van een heel weekend.
Vrijdag 19 februari 2010
Vandaag ging ik niet naar school. Ik begin maandag pas met lesgeven. Vandaag kon ik dus wat uitslapen. Mijn ontbijt: roerei, brood en thee stonden klaar. Ik ben precies op hotel! Daar voel ik me wel heel schuldig om. Ma’tje en Pa’tje gaan zo meteen gaan thuiskomen. Ze zijn naar de akker. Dan zal ik waarschijnlijk helpen met het eten, ook al heb ik helemaal geen honger.
Om 12 uur heb ik met Claire afgesproken in Foumbot. We gaan dan eerst naar Bernadette, de cadeautjes afgeven die Dorieke en Anne hadden opgestuurd. Om 13 uur hebben we met Joshua afgesproken. Dan gaan we met z’n drieën naar Bafoussam, waar ik deze tekst op mijn blog zal plaatsen.
Rond 18 uur moet ik terug thuis zijn. Dan gaan we iets eten. Rond 20 uur vertrekken pa’tje en ik naar Foumbot. Daar spreken we met de andere vrijwilligers af. Rond 22 uur vertrekken we naar Douala. Met de bus of met de auto, hangt ervan af hoe duur de auto is. Rond 6 uur komen we dan aan in Douala, dan nemen we een ander busje richting Mount Cameroun. Rond de middag zouden we aankomen in het dichtbij gelegen stranddorpje. Dan hebben we de hele namiddag nog om de toerist uit te hangen. Zondagochtend gaan we naar de start van één of andere wedstrijd kijken, op Mount Cameroun. Het blijkt heel gekend te zijn en er zouden veel Duitsers en Fransen op afkomen. Het is een marathon of een wielerwedstrijd ofzo, dat heb ik niet helemaal begrepen. Dus stel dat je het kan volgen op tv, ik sta daar ergens tussen al het volk!!!
Goed, ik ga afronden. Ik ben net aan mijn achtste pagina begonnen. Ik denk dat jullie wel voldoende leesplezier hebben gehad tot hier! Laat zeker een berichtje achter of stuur een mailtje of een smsje! Want stiekem voel ik me toch een beetje eenzaam en wil ik graag iets van jullie horen!
Heel veel liefs! Tot volgende week!
Dikke zoen!
Els
Wat zoveel betekent als “Goeiedag” in het Bamoun, het lokale Afrikaanse dialect.
Mijn eerste bericht vanuit Kameroen. Wel niet vanuit Foumbot, maar vanuit Bafoussam. Want het internet blijkt hier sneller en beter te zijn. Ik ben benieuwd.
Alles gaat heel goed met mij! Het is nog wat aanpassen uiteraard, maar dat is logisch. Het is vrij moeilijk om contact te houden met jullie. Maar ik heb mijn dagen zo bepaald op school dat ik vrijdag enkel de eerst 3 uren naar school moet. Op die manier kan ik in de namiddag naar Bafoussam afzakken om gebruik te maken van het internet. Zaterdag en zondag zal ik meestal rondreizen en een beetje van het land verkennen.
Stel dat je mij eens persoonlijk wilt aanspreken of je hebt vragen, dan kan je altijd een mailtje sturen. Ik weet niet of ik altijd tijd genoeg zal hebben om meteen te antwoorden, maar anders dan sla ik je mailtje op op mijn stick en zorg ik ervoor dat ik een antwoord geformuleerd heb tegen de volgende week. Je mag me altijd een smsje sturen. Mijn nieuw nummer is: 00237 96 31 85 93. Het kost mij helemaal niets om berichtjes te ontvangen en sturen naar jullie kost me slechts 125 FCFA, oftewel net geen 20 eurocent. Dus voel je vrij, ik zal proberen te antwoorden. Kan je wel je naam vermelden in je sms, want ik heb praktisch geen enkele naam meer in mijn gsm.
Zo, dat was het praktische deel van dit bericht. Nu volgen de verhalen waarop jullie al lang wachten. Ik neem jullie mee terug in de tijd en zal over elke dag iets schrijven. Het is de samenvatting van mijn reisdagboek, waar ik ondertussen al een 30 pagina’s in heb geschreven. Ik zou zeggen, zet je goed en geniet ervan! Want dat doe ik ook!
Maandag 15 februari 2010
“Raad eens hoe koud het is?” (Claire)
-70°C? ; te veel! -20°?; te weinig! -52°C om precies te zijn.
En weg zijn wij!
De 30° was geen leugen, maar momenteel hangen we nog in de lucht. Op een hoogte van ongeveer 11 kilometer, aan een snelheid van ongeveer 820 km/uur. Ik wilde graag de exacte cijfers opschrijven, maar net als ik begin te schrijven starten ze een film. Nu kan ik niet meer volgen waar we zijn! Film : Mr Bean… Niet interessant genoeg om het schrijven te laten.
Met slechts een uur en half vertraging zijn we vertrokken. Allemaal dankzij het ijs en de sneeuw! Een fascinerend fenomeen dat ik toch niet zal missen. Tot volgende winter dan toch. Ach, uiteindelijk valt een uur en half vertraging nog goed mee! Toch naar Afrikaanse normen… Jaja, ik probeer me al helemaal in te leven.
Leuk weetje: de volledige vliegafstand van Brussel naar Douala bedraagt 5241 km. Deze middag stond er dat we rond 18.30 uur zouden landen. Dat betekent dat we nu 2/3 van onze reisweg afgelegd hebben. Dan zullen we wel ergens boven het Afrikaanse continent vliegen. Niet veel later komen we te weten dat we boven Niger vliegen, goed gegokt dus van mij.
Veel heb ik eigenlijk nog niet te vertellen… Behalve dat het afscheid minder zwaar was dan verwacht. Voor mij dan toch. Ik heb 5 minuutjes wat tranen laten rollen, toen we de familie net uitgezwaaid hadden. Maar het was wenen en lachen tegelijk. Ik ben bezig om een droom te vervullen. Dan zijn tranen niet echt nodig he!
Goed, 18.35 uur. We landen in Douala. Uitstappen; Controle I (Vaccinatie); Controle II (Paspoort); wandel wandel door lange gang; puffen van de warmte (29°) en dat terwijl de zon al onder is; bagage zoeken. Onze bagage was er echt SUPER snel en ALLES is aangekomen! JOEPIE!
Ik probeer Bernard te bellen maar helaas, helemaal geen bereik!!!
Ondertussen “biedt” een vriendelijke man ons een karretje aan. Hij zet gewoon onze bagage erop, rijdt 3 meter verder en vraagt er €10 voor! Ik heb ‘afgeboden’ tot €5… Maar we zijn nog altijd bij de neus genomen.
Vervolgens voorbij de laatste controle. Iets in verband met de bagage. Maar deze controle had eigenlijk niet echt een doel.
Dan sta je buiten. 50 kameroenezen staan voor je, op iemand te wachten. Hopelijk staat Bernard daartussen! Ik probeer nog eens te bellen, zonder succes. Dan ziet Claire Bernard staan. Een kleine zucht van opluchting!
De taxi start. We rijden door Douala. Naar mijn normen zoals de meeste zuiderse landen, zoals ik ze al gezien heb in Tunesië of Egypte. Voor Claire heeft dit meer impact denk ik, ze is nog nooit buiten Europa geweest.
We komen aan in Hotel Percure. Eerst wat wachten in de auto, dan mogen we mee naar binnen. Wat blijkt? Er was helemaal geen kamer gereserveerd en nu is het hotel volzet. Bernard laat zich ontglippen dat dat hier normaal niet nodig is, er is altijd plaats. Even later probeert hij ons te overtuigen dat hij gisteren is komen reserveren. Ik laat hem in de waan dat ik hem geloof…
Bernard geeft ons een complimentje: dat we goed Frans spreken. Hij had al ‘ergere’ toeristen meegemaakt. Hij spreekt geen Engels, dus dat kan inderdaad lastig zijn. Maar het complimentje doet me goed. Ik blijf toch heel onzeker over mijn Frans. Maar hij begreep me… Ik heb daarnet de meeste vragen gesteld. Getracht het gesprek een beetje los te krijgen. Claire is erg zwijgzaam. Maar dat is niet erg, ze moeten niet allemaal zo’n groot lawaai zijn als ik! (Ik kan me inbeelden dat op dit moment menig mensen zullen knikken)
Ohja, ik heb daarnet “het boekje” gelezen. Tegenstaande wat sommigen beweerden, heb ik wel kunnen wachten tot in Afrika! Ik heb zelfs niet moeten wenen. Maar net moeten lachen om alle leuke herinneringen die beschreven worden.
Misschien nog een korte samenvatting van vandaag:
- Het gras is wel degelijk groenen aan de overkant. Niet moeilijk, want bij ons is alles wit! Des al niet te min lijken de kleuren hier veel intenser en voller.
- Blank zijn is niet zo leuk hier. Ik heb het gevoel dat ze constant hun profijt willen halen uit ons. Profiteren wil ik liever niet zeggen, dat is zo grof. Maar het hoort nu eenmaal bij de cultuur.
- Morgen ga ik toch meer van me afbijten en trachten ‘geldkloppers’ te slim af te zijn. Anders ben ik meteen blut…
- Ik ben blij dat ik hier niet alleen ben! Iemand om de emoties en angsten te delen, het is echt goed meegenomen.
- Ik hoop morgen te kunnen genieten van het mooie landschap! Mijn batterijen zijn aan het opladen. Mijn fototoestel is er klaar voor! En ik ook!
Kom maar op met die nieuwe dag! Maar eerst slapen… Het is nu 22.45 uur. Binnen een kwartier ga ik slapen.
Dinsdag 16 februari 2010
Y’ello! Zo zegt men hier ook wel dag. Of toch de gsm-maatschappij… Ons spreken ze gewoon aan met ‘Bonjour’! Onder elkaar spreken ze Bamoun. Een taaltje waar ik helemaal niets van versta!
Om 6 uur opgestaan. Na een warme en slapeloze nacht. Claire lag rustig te slapen, nam 2/3de van het bed in beslag en ging af en toe met mijn laken lopen,… Maar voor de rest was het heel gezellig! Eigenlijk zijn we een beetje gek. Er was airco op de kamer, maar die hebben we niet aangezet. Ik riskeerde het niet, met mijn allergie. Ik had geen zin om vandaag heel de dag ziek te zijn.
Om 7.45 uur waren we al aan de bus. We waren de eersten. Nu dus wachten tot de bus volledig vol zit, anders vertrekt hij niet. Er kunnen 60 mensen in. Dus ik denk dat we nog even moeten wachten. Alexandre (de man die ons tijdens de busrit vergezeld), schat dat we rond 11 uur zullen vertrekken. Het is ongeveer 5 uur rijden. Dus rond 16 à 17 uur komen we aan in Foumbot. Daar zal Bernadette samen met de andere vrijwilligers ons opwachten. We gaan dan samen eten, waarna we naar onze familie gaan. Mijn ouders zullen me komen halen.
Ik zit hier al te puffen en het is nog maar 9.30 uur! Dat zal gezellig worden op de bus! Maar ik kijk er wel naar uit. Weer een beetje dichter bij onze dorpjes.
En wij zitten hier nu. We nemen zoveel mogelijk van dit alles in ons op en genieten. Echt genieten!
Rond 11 uur zou de bus vertrekken, of dat hoopten we toch. Om 12 uur kwam de bus pas aan. ‘Dat werd tijd’, dachten we toen. ‘We zullen nu wel snel vertrekken!’ Weer mis. Pas rond 13 uur zat iedereen op de bus.
We vertrekken! ‘OEF!!!’ …Weer mis… Nog geen 2 minuten later houdt hij weer halt. Mensen blijven maar opstappen.
Nog even tanken… Wat bij ons een pitstop lijkt, duurt hier even lang als een volledige autocontrole…
We zitten met 3 op de bank. Ik zit in het midden. Geloof me vrij, geen dankbare plaats. Naast je eigen hitte, die van de zon en die van de lucht, moet je ook nog de warmte en het plakkerige lichaam van Claire en Alexandre verdragen. Het was aanpassen. Maar vooral het lange, lange wachten zat ons diep.
Een 5 uur durende rit… Waarvan de uren echt héél traag voorbij kropen. Maar het einde is in zicht. We zijn in Bafoussam. Nog een half uur! Gelukkig…
4 taxibrommers brengen Alexandre, Claire, onze bagage en ik naar het huis van Bernadette. Hier worden we fantastisch hartelijk ontvangen, alsof we koningen zijn. Iedereen groet ons, kust ons (4 keer) en vraagt hoe de rit was. Een vraag waarop ze eigenlijk het antwoord al weten.
Het is moeilijk om iedereen te zien, want het is erg donker. De elektriciteit heeft het gisteren begeven. Maar blijkbaar zou in Baigom alles nog werken.
Het is pikkedonker. Claire en ik nemen afscheid. Ik stap in de auto. We zitten met 8 in een auto waar wij maximaal met 5 in kruipen. We zetten de 2 hollandse meisjes af aan hun huisje. Niet veel later ben ik thuis.
‘The middle of nowhere…’ Zo kan je het het best beschrijven. Met zandwegen die je het, door het opwaaiende stof, moeilijk maken om te ademen.
De tweeling staat me op te wachten. Kleine teleurstelling dat het geen kleine kindjes meer zijn. Ik krijg een korte rondleiding. We praten nog even na en dan ga ik naar mijn kamer.
Woensdag 17 februari 2010
Vandaag had ik de kans om tot 9 uur uit te slapen. De vogels, de warmte en de lichtinval lieten me al om 7 uur opstaan. Ik heb mijn kamer een beetje ‘ingericht’, me rustig gewassen en me bezig gehouden tot ‘mama’ kwam. We maakten samen mijn ontbijt. Rond 10 uur kwamen Bernadette en Claire aan bij mij thuis. We gingen te voet naar het ziekenhuis en het schooltje waar ik les zal geven. Het is ongeveer een kwartier stappen. Op Afrikaans tempo weliswaar. Maar sneller kan je hier toch niet stappen door de warmte.
We nemen de brommer naar Foumbot. Claire en ik zitten achterop de brommer van Claire’s vader. We worden regelmatig nageroepen. Ze roepen dan ‘Naza’ of Nazari’, wat zoveel betekent als ‘blanke’. Claire en ik hebben het plan om telkens ‘Noussi’ te roepen, wat dan ‘zwarte’ betekent. Dit zal ongetwijfeld grappige momenten opleveren.
Het is een warme dag vandaag. Ongeveer 30 graden. Blijft dat het normaal is naar het einde van het droogseizoen dat het zo warm is. In maart start het regenseizoen. Ik vind het wel heel fijn dat ik de beide seizoenen kan meemaken.
Tijdens mijn dutje was ik me aan het bedenken dat de eerste tekenen van cultuurschok de kop opsteken. Maar dan niet over deze cultuur, deze omgeving, deze omstandigheden,… Maar over de onze. Ik zit met een dubbel gevoel. Aan de ene kant voelt het hier als thuiskomen. Dit is ZALIG gewoon. Echt perfect zoals ik het gedroomd had. Was ik maar in dit continent geboren… Maar dan niet als blanke… Ik vind ons soms zo onbeleefd! We komen naar dit land, proberen de taal machtig te worden, de gebruiken en de gewoontes,… Ik heb vaak het gevoel dat ik me in de zoo waan. Voortdurend foto’s nemen, mensen observeren,… Waar haal ik het recht vandaan om me in dit leven te moeien?! Ze hebben zo een mooi leven hier. Maar om het draagbaar te maken voor ons, moeten ze zich toch vaak aanpassen. Dat merk ik echt. Terwijl dat eigenlijk niet de bedoeling is!!! Maar zij willen het beste voor hun gasten. Daarnet zei ik nog tegen Claire: ik denk nooit dat wij –in België- in staat zijn om zoveel liefde, gastvrijheid en vriendschap te geven aan anderen. Spijtige zaak…
Om dit alles toch een beetje te relativeren zijn wij niet enigen die gapen. Ook wij worden bekeken, nageroepen en nagefloten. Om de aandacht te trekken maken ze het geluid dat wij maken om op onze kat te roepen. Geen nood, dit doen ze bij iedereen zowel blank als zwart. Uiteindelijk word je hier nog relatief gelijk behandeld.
Ik heb daarnet enkele foto’s van ons huis getrokken. Die komen zeker op mijn blog. Ik heb daarnet ook het huis van Claire bezocht. En ik mag me echt gelukkig prijzen! Mijn kamer is groter, ik heb een bureau, het huis is ook veel groter, ik heb ook een normaal wc (al moet je wel doorspoelen met een emmer water), mijn badkamer is ook helemaal betegeld. Allemaal en helemaal anders dan bij Claire. Ik woon in een veel mooiere buurt en veel rustiger ook. Ik heb dan wel geen kleine broertjes en zusjes, ik heb het er uiteindelijk iets beter vanaf gebracht. Bovendien wonen hiernaast mijn nichtjes en neefjes. 5, 8 en 18 jaar. Dus ik ben wel een beetje omringd door van die kleine, schattige kindjes.
Donderdag 18 februari 2010
“It’s a long road. And you face the world alone. So if you feel like hope is gone, look inside you and be strong!”
MP3 speler aan, reisdagboek open. De tranen branden in mijn ogen, maar toch verschijnt er een brede lach op mijn gezicht. Het is inderdaad nog een lange weg… en ik heb hier nog veel te leren. Maar ik ben hier niet alleen! Ik heb een lieve nieuwe familie die alles voor me doet! Ik heb Claire, een beetje verderop. Ik heb de andere vrijwilligers. Maar ik heb ook jullie, ook al zijn jullie iets verder van mij verwijderd… Bovendien voel ik me gelukkig, dus de hoop is nog niet verdwenen. Conclusie: alles gaat goed! Perfect! Zalig gewoon! Tranen van geluk…
Ik voel me echt opgeblazen! Het lijkt alsof ik niets anders doe dan eten! Ma’tje lacht met me omdat ik zo weinig eet. Zo een kleine eter ben ik nochtans niet… Je kan je wel inbeelden hoeveel de mensen hier eten… “Ik wil dat je dikker wordt” zei mijn ma’tje gisteren. Dat zie ik precies niet zitten!!! Chantal vindt dat we veel te mager zijn n het westen en dat vindt ze niet mooi. Gelijk heeft ze. Maar ik heb net het gevoel dat ik vetgemest word.
Laat ik je een verhaaltje vertellen:
Er was eens, in een afgelegen dorpje in een onbekend dorpje, een meisje. Ze lag vredig te slapen. Tot ze opeens wakker schrikt! Er zit iemand in mijn kamer! Hij zoekt in de kasten!!! Ik schijn met mijn zaklamp. Hij gaat niet weg!!! En wat zie ik???!!!! Niets… Niemand…
Rarara… Wat is er gebeurd? Het bleek gewoon een muisje te zijn. Bij deze weet ik dat ook weer. Dan hoef ik niet eer te schrikken in het vervolg.
Of dit verhaal:
Stel je voor: je wil in je bed kruipen. Eerst nog wassen en naar het toilet gaan. Wat zie je daar op de muur???!!! De grootste kakkerlak die je ooit hebt gezien!!! Minstens 10 cm groot. En weet je wat ik dacht? “Ach, zolang het geen spin is ben ik al blij!” Ik doe rustig verder. Maar dan!! Niet veel later verschijnt er een spin op de muur! “Dju, ook dat nog!” En weet je wat ik dacht? “Ach, er bestaan veel grotere spinnen.” Ik doe rustig verder. Thuis zou dat niet waar geweest zijn! Vraag maar aan Eddy of Moeke!
Ik heb al gehoord dat wij hier heel makkelijk kunnen bepalen wanneer we naar school gaan. We worden er niet voor betaald, dus mogen we vrij nemen wanneer we willen. Ik ga ervoor zorgen dat ik vrijdagnamiddag altijd vrij heb. Op die manier kan ik elke vrijdag naar Bafoussam, om op internet te gaan. Dan hebben we het hele weekend om rond te reizen. Ik vrees dat het internet niet sterk genoeg is om op skype te gaan. Maar ik geef de moed nog niet op!
Normaal gezien zou ik naar school gaan vandaag. Maar mijn vader heeft gebeld en blijkbaar hebben ze pedagogische studiedag. Maar 2 minuten geleden komt mijn vader zeggen dat het toch zal lukken! Het was de kleuterschool dat studiedag had.
Ik ben de hele voormiddag op school geweest. Tijdens de speeltijd ben ik vlug met mama naar het lokale marktje geweest. Die is hier op donderdag! Net als in Overijse!!! Maar echt veel kon je daar niet vinden op de markt. Ik heb een beetje fruit gekocht. Na de markt terug naar school.
Ik heb zelf mijn uurrooster samengesteld. Ik geef ik elke klas lessen. Er zijn 6 klassen. Ik geef de vakken Frans, Engels, wiskunde en muziek. Maar ik denk dat ik te veel hooi op mijn vork genomen heb. Ik ga de lessen muziek laten vallen en ervoor zorgen dat ik elke dag rond 13 uur ongeveer gedaan heb met werken. De andere vrijwilligers stoppen dan ook. Anders heb ik niets meer aan mijn dag, want ik moet altijd voor het donker thuis zijn. Om 18.30 uur begint het al donker te worden.
De school. 6 klassen, met telkens minstens 60 kinderen. Al denk ik dat het gemiddelde toch nog iets hoger ligt. De leerkrachten staan heel relax voor de klas. Ik vind het super mooi om te zien dat ze op geen enkel moment hun stem verheffen, ook al zitten er 60 joelende kinderen voor hen. Van zodra de leerkracht met de les begint zijn de kinderen heel rustig, letten ze flink op en willen ze allemaal de vragen van de leerkracht beantwoorden. De kinderen worden ook goed betrokken bij de les. De leerkracht schrijft een invuloefening op bord en laat de kinderen die zelf invullen. Hier doen ze wel een half uur over… Op het einde van de oefening stonden er 10 kinderen vooraan, omdat ze elkaar telkens moesten helpen. Ik dacht bij mezelf: oh toch het valt hier echt nog super goed mee! Maar dan… 3 meisjes waren te veel aan het praten. De leerkracht neemt de riem. De drie meisjes moeten vooraan op hun knieën komen zitten. 1 meisje begint al te wenen. Hier had ik mezelf op voorbereid. Dat dacht ik toch. Ik wist dat dit ging komen… Maar ik dacht dat het eerder 1 of 2 tikken of slagen zouden zijn, om de leerling bij de les te houden. Helaas… De leerlingen moeten hun handpalmen naar boven houden. De leerkracht geeft een harde slag met de riem, nog één, nog één, nog één,… het meisje roept van de pijn. Ze pruttelt tegen. Neemt de riem vast opdat de leerkracht niet meer kan slaan. Dat had ze beter niet gedaan. Bovenop de 10 ‘basisslagen’ kreeg ze er nog 2 extra. Het meisje loopt krijsend naar buiten. Ik probeer zo koelbloedig mogelijk te kijken, maar de tranen staan in mijn ogen. Nu zijn de twee andere meisjes aan de beurt. Zij bijten op hun tanden, willen de pijn niet laten zien. Maar ze zien af… Pfff… Ik hoop echt dat ik dit niet te vaak moet zien! Zelf zal ik dit nooit doen! Ik KAN dit gewoon niet! En het wordt gelukkig niet van mij verwacht! Dat heeft de directeur al laten vallen… Ik blijf daar met een heel klein hartje zitten. Durf de kinderen niet in de ogen te kijken. Ik schaam me, omdat ik er niets aan kan veranderen…
’s Middags ga ik naar huis. Ik voel me enorm misselijk. Ik moet hier echt veel te veel eten, ik kan daar niet tegen. Ma’tje zegt dat ik wat moet rusten. 3 uren heb ik geslapen. Als ik opsta ben ik nog steeds misselijk. Ik neem een pilletje. Iets later gaat het al veel beter. Mijn ma’tje zegt dat ik minder moet eten, want het is niet goed dat ik ziek ben. Ik ben zoooo blij dat ze dat zegt! Het is 16u30 ondertussen. Ma’tje zegt dat ik naar Bernadette moet bellen om te vragen of we mogen langskomen. Ik moet mijn uniform voor het feest van 8 maart gaan bestellen en betalen. Op 8 maart is het de dag van de vrouw! Dan gaan we samen defileren en eten en drinken en dansen! Maar dat is nog niet voor direct. Ma’tje en ik vertrekken samen op de brommer naar Foumbot.
Van zodra ik Bernadette zie, vraag ik het nummer van Claire. Gisteren hebben we een nieuw nummer gekocht en we zijn deze vergeten aan elkaar te geven! Stom he?! Ik ben naar Claire, binnen 10 minuten zie ik haar! Ik vlieg Claire om de nek! Ik ben ZO blij dat ik haar zie! Ik had er even nood aan om mijn hart te luchten, om Nederlands te praten, om verhalen te wisselen, om te kunnen lachen en samen alles te relativeren! Blijkbaar wordt er op de school van Claire nog meer geslagen! Daar moeten de kinderen elkaar zelfs slaan! Fioew… heavy stuff…
’s Avonds is ook mijn pa’tje thuis. Hij is in vorm vandaag. Hij begint heel de uitstap voor dit weekend te plannen. Ik moet naar Bernadette bellen, dan naar Joshua. Joshua belt dan naar Emke en Anne, of ze mee willen. Mijn pa’tje belt naar al zijn contactpersonen. Rond 20.30 uur is alles geregeld. Pa’tje gaat ook mee! Misschien maar best, want anders zouden we verdwalen en zou iedereen van ons profiteren. Maar wij moeten wel opdraaien voor de kosten… Achja, so be it. Het komt op €55 per persoon. Neem dan nog 15 euro elk om de kosten van pa’tje te dekken en we zijn er vanaf. Niet zo duur vind ik, voor een uitstap van een heel weekend.
Vrijdag 19 februari 2010
Vandaag ging ik niet naar school. Ik begin maandag pas met lesgeven. Vandaag kon ik dus wat uitslapen. Mijn ontbijt: roerei, brood en thee stonden klaar. Ik ben precies op hotel! Daar voel ik me wel heel schuldig om. Ma’tje en Pa’tje gaan zo meteen gaan thuiskomen. Ze zijn naar de akker. Dan zal ik waarschijnlijk helpen met het eten, ook al heb ik helemaal geen honger.
Om 12 uur heb ik met Claire afgesproken in Foumbot. We gaan dan eerst naar Bernadette, de cadeautjes afgeven die Dorieke en Anne hadden opgestuurd. Om 13 uur hebben we met Joshua afgesproken. Dan gaan we met z’n drieën naar Bafoussam, waar ik deze tekst op mijn blog zal plaatsen.
Rond 18 uur moet ik terug thuis zijn. Dan gaan we iets eten. Rond 20 uur vertrekken pa’tje en ik naar Foumbot. Daar spreken we met de andere vrijwilligers af. Rond 22 uur vertrekken we naar Douala. Met de bus of met de auto, hangt ervan af hoe duur de auto is. Rond 6 uur komen we dan aan in Douala, dan nemen we een ander busje richting Mount Cameroun. Rond de middag zouden we aankomen in het dichtbij gelegen stranddorpje. Dan hebben we de hele namiddag nog om de toerist uit te hangen. Zondagochtend gaan we naar de start van één of andere wedstrijd kijken, op Mount Cameroun. Het blijkt heel gekend te zijn en er zouden veel Duitsers en Fransen op afkomen. Het is een marathon of een wielerwedstrijd ofzo, dat heb ik niet helemaal begrepen. Dus stel dat je het kan volgen op tv, ik sta daar ergens tussen al het volk!!!
Goed, ik ga afronden. Ik ben net aan mijn achtste pagina begonnen. Ik denk dat jullie wel voldoende leesplezier hebben gehad tot hier! Laat zeker een berichtje achter of stuur een mailtje of een smsje! Want stiekem voel ik me toch een beetje eenzaam en wil ik graag iets van jullie horen!
Heel veel liefs! Tot volgende week!
Dikke zoen!
Els
woensdag 10 februari 2010
The final countdown
Dag allemaal
Nog 5 dagen resten mij in dit Belgenland. Elke dag is druk gevuld: RACEN, HOLLEN, eindwerk, RENNEN, eindwerk, VLIEGEN, DUIKEN, eindwerk, VALLEN en weer OPSTAAN... Maar ik geniet er toch van! Binnen enkele dagen ga ik een nieuw ritme tegemoet en daar kijk ik enorm hard naar uit.
Tijdens deze laatste momenten probeer ik mijn blog helemaal op punt te stellen, zodat ik er zo minimaal mogelijk aan moet prutsen als ik in Kameroen ben. Zoals je misschien gemerkt hebt, heb ik een foto-album toegevoegd. Klik op de foto die je hier rechts ziet, en dan krijg je het volledige album te zien. Dit maakt het voor jullie aangenamer om de foto's te bekijken en ik kan makkelijker -en sneller- de foto's uploaden.
Het eerste album 'België' is geactiveerd. Waarom een album 'België' als je naar Kameroen vertrekt, hoor ik jullie al denken. Wel, aan de hand van deze foto's ga ik in Kameroen vertellen over mijn thuisbasis. Over ons landje. Stel dat ik te kampen krijg met heimwee, dan kan ik makkelijk aan jullie denken! Allemaal dankzij dit album!
Mijn 5 mede-studenten zijn reeds het land uit. Ik moet het nageven, het is fantastisch om hun blogs te volgen en op die manier op de hoogte te blijven. Ik ervaar zelf hoe leuk het is om de nieuwe verhalen te lezen. Daarom ga ik echt mijn best doen om dit blog goed te onderhouden. Ik zal proberen iedere week een bericht te posten. Ik wil er echter toch al bij vertellen dat dit niet altijd zal lukken. In de eerste plaats omdat het toch Afrika is. Elektriciteit en internet zijn niet zo stabiel en betrouwbaar als in België. -Alhoewel het internet op kot toch eerder aan de labiele kant is- Bovendien heb ik geen internettoegang in mijn dorpje en moet ik daarvoor een bezoek brengen aan het naburige en grotere dorp. En misschien wel het grootste argument is dat ik zoveel mogelijk het land wil verkennen. Dit kan enkel tijdens weekends, dus het kan zijn dat jullie eens een weekend zonder nieuws zullen zitten.
Voor de mensen onder jullie die graag lezen. Jullie hebben geluk : ik schrijf graag. Het zal dus zelden voorkomen dat jullie hier een kort bericht zullen lezen! :-)
(Aangezien er toch maar 1 bericht per week zal komen, hebben jullie toch voldoende tijd om hele lange berichten te lezen...)
Bovendien heb ik een paar reisdagboeken mee, die ik met plezier elke dag ga aanvullen. Ik zal elke week een korte resumé uit dit boekje halen en plaatsen op dit blog. Stel dat je -na de reis- het hele avontuur wil meebeleven, dan kan je je aanmelden voor de wachtlijst. ;-)
Het vertrek nadert...
--> Administratieve rompslomp : paspoort en visum- : CHECK
--> Medische voorbereidingen : inentingen, reisapotheek, bezoek dokter, bezoek tandarst, bezoek(en) osteopaat : CHECK
--> Afscheid nemen : vrienden = vrijdag, familie = weekend, iedereen die wil = maandag luchthaven : CHECK
--> Herinneringen meenemen : originele spelletjes als cadeau, 'Het Boekje', foto's : CHECK
--> Bijhorende emoties : zenuwen, nieuwsgierig, stress, aftellen : DUBBEL CHECK
--> Koffers pakken : NOG NIET CHECK
==> Het komt dus allemaal dik in de chakos!
Wat staat er mij te wachten?
Hoe de eerste dag eruit zal zien kan ik jullie al meegeven.
"Fragment uit het 'dagelijkse' leven van Els"
MAANDAG 15 FEBRUARI 2010:
6.30 : Wekker
7 : Opstaan + Wassen
7.30 : Stressen
7.35 : Ontbijten
7.45 : Tanden poetsen
7.50 : Stressen
8 : Vertrek naar luchthaven
8.30 : Aankomen luchthaven zavemtem
8.35 : Claire zoeken
8.45 : Claire zoeken
9 : Claire gevonden
9.05 : inchecken
9.10 : samen met de aanwezige familie en vrienden een warme chocomelk gaan drinken
9.30 : eerste tranen van mama
9.45 : heel veel tranen van praktisch iedereen
10 : Claire en ik begeven ons naar de vertrekhal
10.01 : knuffelen + tranen
10.05 : zwaaien + tranen
10.10 : tranen wegvegen en giechelen van de stress
10.30 : Claire en ik stappen op de vlieger
10.31 : Ik hoop dat onze koffers mee zijn
10.40 : Vertrek vliegtuig
10.41 : Claire en ik zwaaien naar de luchthaven
10.41 : Familie en vrienden zwaaien naar elk vliegtuig dat passeert in de hoop dat wij op één van die toestellen zitten
10.45 : Start 8-uur-durende-vlucht
11 : Els zegt: 'pff, kheb honger'
11.30 : Claire denkt : 'Els stop met zagen'
12 : Els zegt: 'YESSS, ETEN!!!'
12.01: Els denkt: 'pff, ist alles?'
13 - 17 : slapen, lezen, schrijven
17 : Naar buiten kijken
17.30 : We landen in Kameroen. Meer bepaald in Douala
18 : We zoeken de juiste hal, waar onze koffers zich -hopelijk- bevinden
18.15 : We bellen naar BERNARD, hij komt ons ophalen aan de luchthaven
19 : We overnachten in 'HOTEL PROCURE' in DOUALA
19.15 : SMS naar Rita, Erik en Dirk : WIJ ZIJN GOED AANGEKOMEN
19.30 : Familie bellen
6 : Wekker
7 : We vertrekken met -hopelijk AL- onze koffers in de auto/bus naar onze dorpjes.
... : De rest is voor ons even onbekend als voor jullie...
*** Deze uren zijn uiteraard enkel van toepassing als er geen sneeuwhinder is. Anders zullen we enkele uren vertraging oplopen.
De volgende berichten op deze blog zullen echter niet meer zo gedetailleerd zijn hoor... Maar ik kan me inbeelden dat jullie graag zoveel mogelijk informatie willen weten. Zeker over het vertrek. Vandaar...
Ik ben uitverteld.
Het volgende bericht zal live vanuit Foumbot zijn!
Lieve allemaal,
HET GA JULLIE GOED!!!
Ja, ik zal voorzichtig zijn!
Ja, ik zal me amuseren!
Ja, ik zal er van genieten!
Neen, ik zal -normaal gezien- geen zwarte man mee naar huis nemen... ;-)
DIKKE, DIKKE ZOEN!
GIGA KNUFFEL!
Els
Nog 5 dagen resten mij in dit Belgenland. Elke dag is druk gevuld: RACEN, HOLLEN, eindwerk, RENNEN, eindwerk, VLIEGEN, DUIKEN, eindwerk, VALLEN en weer OPSTAAN... Maar ik geniet er toch van! Binnen enkele dagen ga ik een nieuw ritme tegemoet en daar kijk ik enorm hard naar uit.
Tijdens deze laatste momenten probeer ik mijn blog helemaal op punt te stellen, zodat ik er zo minimaal mogelijk aan moet prutsen als ik in Kameroen ben. Zoals je misschien gemerkt hebt, heb ik een foto-album toegevoegd. Klik op de foto die je hier rechts ziet, en dan krijg je het volledige album te zien. Dit maakt het voor jullie aangenamer om de foto's te bekijken en ik kan makkelijker -en sneller- de foto's uploaden.
Het eerste album 'België' is geactiveerd. Waarom een album 'België' als je naar Kameroen vertrekt, hoor ik jullie al denken. Wel, aan de hand van deze foto's ga ik in Kameroen vertellen over mijn thuisbasis. Over ons landje. Stel dat ik te kampen krijg met heimwee, dan kan ik makkelijk aan jullie denken! Allemaal dankzij dit album!
Mijn 5 mede-studenten zijn reeds het land uit. Ik moet het nageven, het is fantastisch om hun blogs te volgen en op die manier op de hoogte te blijven. Ik ervaar zelf hoe leuk het is om de nieuwe verhalen te lezen. Daarom ga ik echt mijn best doen om dit blog goed te onderhouden. Ik zal proberen iedere week een bericht te posten. Ik wil er echter toch al bij vertellen dat dit niet altijd zal lukken. In de eerste plaats omdat het toch Afrika is. Elektriciteit en internet zijn niet zo stabiel en betrouwbaar als in België. -Alhoewel het internet op kot toch eerder aan de labiele kant is- Bovendien heb ik geen internettoegang in mijn dorpje en moet ik daarvoor een bezoek brengen aan het naburige en grotere dorp. En misschien wel het grootste argument is dat ik zoveel mogelijk het land wil verkennen. Dit kan enkel tijdens weekends, dus het kan zijn dat jullie eens een weekend zonder nieuws zullen zitten.
Voor de mensen onder jullie die graag lezen. Jullie hebben geluk : ik schrijf graag. Het zal dus zelden voorkomen dat jullie hier een kort bericht zullen lezen! :-)
(Aangezien er toch maar 1 bericht per week zal komen, hebben jullie toch voldoende tijd om hele lange berichten te lezen...)
Bovendien heb ik een paar reisdagboeken mee, die ik met plezier elke dag ga aanvullen. Ik zal elke week een korte resumé uit dit boekje halen en plaatsen op dit blog. Stel dat je -na de reis- het hele avontuur wil meebeleven, dan kan je je aanmelden voor de wachtlijst. ;-)
Het vertrek nadert...
--> Administratieve rompslomp : paspoort en visum- : CHECK
--> Medische voorbereidingen : inentingen, reisapotheek, bezoek dokter, bezoek tandarst, bezoek(en) osteopaat : CHECK
--> Afscheid nemen : vrienden = vrijdag, familie = weekend, iedereen die wil = maandag luchthaven : CHECK
--> Herinneringen meenemen : originele spelletjes als cadeau, 'Het Boekje', foto's : CHECK
--> Bijhorende emoties : zenuwen, nieuwsgierig, stress, aftellen : DUBBEL CHECK
--> Koffers pakken : NOG NIET CHECK
==> Het komt dus allemaal dik in de chakos!
Wat staat er mij te wachten?
Hoe de eerste dag eruit zal zien kan ik jullie al meegeven.
"Fragment uit het 'dagelijkse' leven van Els"
MAANDAG 15 FEBRUARI 2010:
6.30 : Wekker
7 : Opstaan + Wassen
7.30 : Stressen
7.35 : Ontbijten
7.45 : Tanden poetsen
7.50 : Stressen
8 : Vertrek naar luchthaven
8.30 : Aankomen luchthaven zavemtem
8.35 : Claire zoeken
8.45 : Claire zoeken
9 : Claire gevonden
9.05 : inchecken
9.10 : samen met de aanwezige familie en vrienden een warme chocomelk gaan drinken
9.30 : eerste tranen van mama
9.45 : heel veel tranen van praktisch iedereen
10 : Claire en ik begeven ons naar de vertrekhal
10.01 : knuffelen + tranen
10.05 : zwaaien + tranen
10.10 : tranen wegvegen en giechelen van de stress
10.30 : Claire en ik stappen op de vlieger
10.31 : Ik hoop dat onze koffers mee zijn
10.40 : Vertrek vliegtuig
10.41 : Claire en ik zwaaien naar de luchthaven
10.41 : Familie en vrienden zwaaien naar elk vliegtuig dat passeert in de hoop dat wij op één van die toestellen zitten
10.45 : Start 8-uur-durende-vlucht
11 : Els zegt: 'pff, kheb honger'
11.30 : Claire denkt : 'Els stop met zagen'
12 : Els zegt: 'YESSS, ETEN!!!'
12.01: Els denkt: 'pff, ist alles?'
13 - 17 : slapen, lezen, schrijven
17 : Naar buiten kijken
17.30 : We landen in Kameroen. Meer bepaald in Douala
18 : We zoeken de juiste hal, waar onze koffers zich -hopelijk- bevinden
18.15 : We bellen naar BERNARD, hij komt ons ophalen aan de luchthaven
19 : We overnachten in 'HOTEL PROCURE' in DOUALA
19.15 : SMS naar Rita, Erik en Dirk : WIJ ZIJN GOED AANGEKOMEN
19.30 : Familie bellen
6 : Wekker
7 : We vertrekken met -hopelijk AL- onze koffers in de auto/bus naar onze dorpjes.
... : De rest is voor ons even onbekend als voor jullie...
*** Deze uren zijn uiteraard enkel van toepassing als er geen sneeuwhinder is. Anders zullen we enkele uren vertraging oplopen.
De volgende berichten op deze blog zullen echter niet meer zo gedetailleerd zijn hoor... Maar ik kan me inbeelden dat jullie graag zoveel mogelijk informatie willen weten. Zeker over het vertrek. Vandaar...
Ik ben uitverteld.
Het volgende bericht zal live vanuit Foumbot zijn!
Lieve allemaal,
HET GA JULLIE GOED!!!
Ja, ik zal voorzichtig zijn!
Ja, ik zal me amuseren!
Ja, ik zal er van genieten!
Neen, ik zal -normaal gezien- geen zwarte man mee naar huis nemen... ;-)
DIKKE, DIKKE ZOEN!
GIGA KNUFFEL!
Els
Abonneren op:
Posts (Atom)
