méchachou

Méchachou!

Wat zoveel betekent als “Goeiedag” in het Bamoun, het lokale Afrikaanse dialect.
Mijn eerste bericht vanuit Kameroen. Wel niet vanuit Foumbot, maar vanuit Bafoussam. Want het internet blijkt hier sneller en beter te zijn. Ik ben benieuwd.

Alles gaat heel goed met mij! Het is nog wat aanpassen uiteraard, maar dat is logisch. Het is vrij moeilijk om contact te houden met jullie. Maar ik heb mijn dagen zo bepaald op school dat ik vrijdag enkel de eerst 3 uren naar school moet. Op die manier kan ik in de namiddag naar Bafoussam afzakken om gebruik te maken van het internet. Zaterdag en zondag zal ik meestal rondreizen en een beetje van het land verkennen.

Stel dat je mij eens persoonlijk wilt aanspreken of je hebt vragen, dan kan je altijd een mailtje sturen. Ik weet niet of ik altijd tijd genoeg zal hebben om meteen te antwoorden, maar anders dan sla ik je mailtje op op mijn stick en zorg ik ervoor dat ik een antwoord geformuleerd heb tegen de volgende week. Je mag me altijd een smsje sturen. Mijn nieuw nummer is: 00237 96 31 85 93. Het kost mij helemaal niets om berichtjes te ontvangen en sturen naar jullie kost me slechts 125 FCFA, oftewel net geen 20 eurocent. Dus voel je vrij, ik zal proberen te antwoorden. Kan je wel je naam vermelden in je sms, want ik heb praktisch geen enkele naam meer in mijn gsm.

Zo, dat was het praktische deel van dit bericht. Nu volgen de verhalen waarop jullie al lang wachten. Ik neem jullie mee terug in de tijd en zal over elke dag iets schrijven. Het is de samenvatting van mijn reisdagboek, waar ik ondertussen al een 30 pagina’s in heb geschreven. Ik zou zeggen, zet je goed en geniet ervan! Want dat doe ik ook!

Maandag 15 februari 2010

“Raad eens hoe koud het is?” (Claire)
-70°C? ; te veel! -20°?; te weinig! -52°C om precies te zijn.
En weg zijn wij!
De 30° was geen leugen, maar momenteel hangen we nog in de lucht. Op een hoogte van ongeveer 11 kilometer, aan een snelheid van ongeveer 820 km/uur. Ik wilde graag de exacte cijfers opschrijven, maar net als ik begin te schrijven starten ze een film. Nu kan ik niet meer volgen waar we zijn! Film : Mr Bean… Niet interessant genoeg om het schrijven te laten.

Met slechts een uur en half vertraging zijn we vertrokken. Allemaal dankzij het ijs en de sneeuw! Een fascinerend fenomeen dat ik toch niet zal missen. Tot volgende winter dan toch. Ach, uiteindelijk valt een uur en half vertraging nog goed mee! Toch naar Afrikaanse normen… Jaja, ik probeer me al helemaal in te leven.

Leuk weetje: de volledige vliegafstand van Brussel naar Douala bedraagt 5241 km. Deze middag stond er dat we rond 18.30 uur zouden landen. Dat betekent dat we nu 2/3 van onze reisweg afgelegd hebben. Dan zullen we wel ergens boven het Afrikaanse continent vliegen. Niet veel later komen we te weten dat we boven Niger vliegen, goed gegokt dus van mij.

Veel heb ik eigenlijk nog niet te vertellen… Behalve dat het afscheid minder zwaar was dan verwacht. Voor mij dan toch. Ik heb 5 minuutjes wat tranen laten rollen, toen we de familie net uitgezwaaid hadden. Maar het was wenen en lachen tegelijk. Ik ben bezig om een droom te vervullen. Dan zijn tranen niet echt nodig he!

Goed, 18.35 uur. We landen in Douala. Uitstappen; Controle I (Vaccinatie); Controle II (Paspoort); wandel wandel door lange gang; puffen van de warmte (29°) en dat terwijl de zon al onder is; bagage zoeken. Onze bagage was er echt SUPER snel en ALLES is aangekomen! JOEPIE!
Ik probeer Bernard te bellen maar helaas, helemaal geen bereik!!!
Ondertussen “biedt” een vriendelijke man ons een karretje aan. Hij zet gewoon onze bagage erop, rijdt 3 meter verder en vraagt er €10 voor! Ik heb ‘afgeboden’ tot €5… Maar we zijn nog altijd bij de neus genomen.
Vervolgens voorbij de laatste controle. Iets in verband met de bagage. Maar deze controle had eigenlijk niet echt een doel.
Dan sta je buiten. 50 kameroenezen staan voor je, op iemand te wachten. Hopelijk staat Bernard daartussen! Ik probeer nog eens te bellen, zonder succes. Dan ziet Claire Bernard staan. Een kleine zucht van opluchting!

De taxi start. We rijden door Douala. Naar mijn normen zoals de meeste zuiderse landen, zoals ik ze al gezien heb in Tunesië of Egypte. Voor Claire heeft dit meer impact denk ik, ze is nog nooit buiten Europa geweest.

We komen aan in Hotel Percure. Eerst wat wachten in de auto, dan mogen we mee naar binnen. Wat blijkt? Er was helemaal geen kamer gereserveerd en nu is het hotel volzet. Bernard laat zich ontglippen dat dat hier normaal niet nodig is, er is altijd plaats. Even later probeert hij ons te overtuigen dat hij gisteren is komen reserveren. Ik laat hem in de waan dat ik hem geloof…

Bernard geeft ons een complimentje: dat we goed Frans spreken. Hij had al ‘ergere’ toeristen meegemaakt. Hij spreekt geen Engels, dus dat kan inderdaad lastig zijn. Maar het complimentje doet me goed. Ik blijf toch heel onzeker over mijn Frans. Maar hij begreep me… Ik heb daarnet de meeste vragen gesteld. Getracht het gesprek een beetje los te krijgen. Claire is erg zwijgzaam. Maar dat is niet erg, ze moeten niet allemaal zo’n groot lawaai zijn als ik! (Ik kan me inbeelden dat op dit moment menig mensen zullen knikken)

Ohja, ik heb daarnet “het boekje” gelezen. Tegenstaande wat sommigen beweerden, heb ik wel kunnen wachten tot in Afrika! Ik heb zelfs niet moeten wenen. Maar net moeten lachen om alle leuke herinneringen die beschreven worden.

Misschien nog een korte samenvatting van vandaag:
- Het gras is wel degelijk groenen aan de overkant. Niet moeilijk, want bij ons is alles wit! Des al niet te min lijken de kleuren hier veel intenser en voller.
- Blank zijn is niet zo leuk hier. Ik heb het gevoel dat ze constant hun profijt willen halen uit ons. Profiteren wil ik liever niet zeggen, dat is zo grof. Maar het hoort nu eenmaal bij de cultuur.
- Morgen ga ik toch meer van me afbijten en trachten ‘geldkloppers’ te slim af te zijn. Anders ben ik meteen blut…
- Ik ben blij dat ik hier niet alleen ben! Iemand om de emoties en angsten te delen, het is echt goed meegenomen.
- Ik hoop morgen te kunnen genieten van het mooie landschap! Mijn batterijen zijn aan het opladen. Mijn fototoestel is er klaar voor! En ik ook!

Kom maar op met die nieuwe dag! Maar eerst slapen… Het is nu 22.45 uur. Binnen een kwartier ga ik slapen.

Dinsdag 16 februari 2010

Y’ello! Zo zegt men hier ook wel dag. Of toch de gsm-maatschappij… Ons spreken ze gewoon aan met ‘Bonjour’! Onder elkaar spreken ze Bamoun. Een taaltje waar ik helemaal niets van versta!

Om 6 uur opgestaan. Na een warme en slapeloze nacht. Claire lag rustig te slapen, nam 2/3de van het bed in beslag en ging af en toe met mijn laken lopen,… Maar voor de rest was het heel gezellig! Eigenlijk zijn we een beetje gek. Er was airco op de kamer, maar die hebben we niet aangezet. Ik riskeerde het niet, met mijn allergie. Ik had geen zin om vandaag heel de dag ziek te zijn.

Om 7.45 uur waren we al aan de bus. We waren de eersten. Nu dus wachten tot de bus volledig vol zit, anders vertrekt hij niet. Er kunnen 60 mensen in. Dus ik denk dat we nog even moeten wachten. Alexandre (de man die ons tijdens de busrit vergezeld), schat dat we rond 11 uur zullen vertrekken. Het is ongeveer 5 uur rijden. Dus rond 16 à 17 uur komen we aan in Foumbot. Daar zal Bernadette samen met de andere vrijwilligers ons opwachten. We gaan dan samen eten, waarna we naar onze familie gaan. Mijn ouders zullen me komen halen.

Ik zit hier al te puffen en het is nog maar 9.30 uur! Dat zal gezellig worden op de bus! Maar ik kijk er wel naar uit. Weer een beetje dichter bij onze dorpjes.

En wij zitten hier nu. We nemen zoveel mogelijk van dit alles in ons op en genieten. Echt genieten!

Rond 11 uur zou de bus vertrekken, of dat hoopten we toch. Om 12 uur kwam de bus pas aan. ‘Dat werd tijd’, dachten we toen. ‘We zullen nu wel snel vertrekken!’ Weer mis. Pas rond 13 uur zat iedereen op de bus.
We vertrekken! ‘OEF!!!’ …Weer mis… Nog geen 2 minuten later houdt hij weer halt. Mensen blijven maar opstappen.
Nog even tanken… Wat bij ons een pitstop lijkt, duurt hier even lang als een volledige autocontrole…
We zitten met 3 op de bank. Ik zit in het midden. Geloof me vrij, geen dankbare plaats. Naast je eigen hitte, die van de zon en die van de lucht, moet je ook nog de warmte en het plakkerige lichaam van Claire en Alexandre verdragen. Het was aanpassen. Maar vooral het lange, lange wachten zat ons diep.
Een 5 uur durende rit… Waarvan de uren echt héél traag voorbij kropen. Maar het einde is in zicht. We zijn in Bafoussam. Nog een half uur! Gelukkig…

4 taxibrommers brengen Alexandre, Claire, onze bagage en ik naar het huis van Bernadette. Hier worden we fantastisch hartelijk ontvangen, alsof we koningen zijn. Iedereen groet ons, kust ons (4 keer) en vraagt hoe de rit was. Een vraag waarop ze eigenlijk het antwoord al weten.

Het is moeilijk om iedereen te zien, want het is erg donker. De elektriciteit heeft het gisteren begeven. Maar blijkbaar zou in Baigom alles nog werken.

Het is pikkedonker. Claire en ik nemen afscheid. Ik stap in de auto. We zitten met 8 in een auto waar wij maximaal met 5 in kruipen. We zetten de 2 hollandse meisjes af aan hun huisje. Niet veel later ben ik thuis.

‘The middle of nowhere…’ Zo kan je het het best beschrijven. Met zandwegen die je het, door het opwaaiende stof, moeilijk maken om te ademen.

De tweeling staat me op te wachten. Kleine teleurstelling dat het geen kleine kindjes meer zijn. Ik krijg een korte rondleiding. We praten nog even na en dan ga ik naar mijn kamer.

Woensdag 17 februari 2010

Vandaag had ik de kans om tot 9 uur uit te slapen. De vogels, de warmte en de lichtinval lieten me al om 7 uur opstaan. Ik heb mijn kamer een beetje ‘ingericht’, me rustig gewassen en me bezig gehouden tot ‘mama’ kwam. We maakten samen mijn ontbijt. Rond 10 uur kwamen Bernadette en Claire aan bij mij thuis. We gingen te voet naar het ziekenhuis en het schooltje waar ik les zal geven. Het is ongeveer een kwartier stappen. Op Afrikaans tempo weliswaar. Maar sneller kan je hier toch niet stappen door de warmte.

We nemen de brommer naar Foumbot. Claire en ik zitten achterop de brommer van Claire’s vader. We worden regelmatig nageroepen. Ze roepen dan ‘Naza’ of Nazari’, wat zoveel betekent als ‘blanke’. Claire en ik hebben het plan om telkens ‘Noussi’ te roepen, wat dan ‘zwarte’ betekent. Dit zal ongetwijfeld grappige momenten opleveren.

Het is een warme dag vandaag. Ongeveer 30 graden. Blijft dat het normaal is naar het einde van het droogseizoen dat het zo warm is. In maart start het regenseizoen. Ik vind het wel heel fijn dat ik de beide seizoenen kan meemaken.

Tijdens mijn dutje was ik me aan het bedenken dat de eerste tekenen van cultuurschok de kop opsteken. Maar dan niet over deze cultuur, deze omgeving, deze omstandigheden,… Maar over de onze. Ik zit met een dubbel gevoel. Aan de ene kant voelt het hier als thuiskomen. Dit is ZALIG gewoon. Echt perfect zoals ik het gedroomd had. Was ik maar in dit continent geboren… Maar dan niet als blanke… Ik vind ons soms zo onbeleefd! We komen naar dit land, proberen de taal machtig te worden, de gebruiken en de gewoontes,… Ik heb vaak het gevoel dat ik me in de zoo waan. Voortdurend foto’s nemen, mensen observeren,… Waar haal ik het recht vandaan om me in dit leven te moeien?! Ze hebben zo een mooi leven hier. Maar om het draagbaar te maken voor ons, moeten ze zich toch vaak aanpassen. Dat merk ik echt. Terwijl dat eigenlijk niet de bedoeling is!!! Maar zij willen het beste voor hun gasten. Daarnet zei ik nog tegen Claire: ik denk nooit dat wij –in België- in staat zijn om zoveel liefde, gastvrijheid en vriendschap te geven aan anderen. Spijtige zaak…

Om dit alles toch een beetje te relativeren zijn wij niet enigen die gapen. Ook wij worden bekeken, nageroepen en nagefloten. Om de aandacht te trekken maken ze het geluid dat wij maken om op onze kat te roepen. Geen nood, dit doen ze bij iedereen zowel blank als zwart. Uiteindelijk word je hier nog relatief gelijk behandeld.

Ik heb daarnet enkele foto’s van ons huis getrokken. Die komen zeker op mijn blog. Ik heb daarnet ook het huis van Claire bezocht. En ik mag me echt gelukkig prijzen! Mijn kamer is groter, ik heb een bureau, het huis is ook veel groter, ik heb ook een normaal wc (al moet je wel doorspoelen met een emmer water), mijn badkamer is ook helemaal betegeld. Allemaal en helemaal anders dan bij Claire. Ik woon in een veel mooiere buurt en veel rustiger ook. Ik heb dan wel geen kleine broertjes en zusjes, ik heb het er uiteindelijk iets beter vanaf gebracht. Bovendien wonen hiernaast mijn nichtjes en neefjes. 5, 8 en 18 jaar. Dus ik ben wel een beetje omringd door van die kleine, schattige kindjes.

Donderdag 18 februari 2010

“It’s a long road. And you face the world alone. So if you feel like hope is gone, look inside you and be strong!”

MP3 speler aan, reisdagboek open. De tranen branden in mijn ogen, maar toch verschijnt er een brede lach op mijn gezicht. Het is inderdaad nog een lange weg… en ik heb hier nog veel te leren. Maar ik ben hier niet alleen! Ik heb een lieve nieuwe familie die alles voor me doet! Ik heb Claire, een beetje verderop. Ik heb de andere vrijwilligers. Maar ik heb ook jullie, ook al zijn jullie iets verder van mij verwijderd… Bovendien voel ik me gelukkig, dus de hoop is nog niet verdwenen. Conclusie: alles gaat goed! Perfect! Zalig gewoon! Tranen van geluk…

Ik voel me echt opgeblazen! Het lijkt alsof ik niets anders doe dan eten! Ma’tje lacht met me omdat ik zo weinig eet. Zo een kleine eter ben ik nochtans niet… Je kan je wel inbeelden hoeveel de mensen hier eten… “Ik wil dat je dikker wordt” zei mijn ma’tje gisteren. Dat zie ik precies niet zitten!!!  Chantal vindt dat we veel te mager zijn n het westen en dat vindt ze niet mooi. Gelijk heeft ze. Maar ik heb net het gevoel dat ik vetgemest word.

Laat ik je een verhaaltje vertellen:
Er was eens, in een afgelegen dorpje in een onbekend dorpje, een meisje. Ze lag vredig te slapen. Tot ze opeens wakker schrikt! Er zit iemand in mijn kamer! Hij zoekt in de kasten!!! Ik schijn met mijn zaklamp. Hij gaat niet weg!!! En wat zie ik???!!!! Niets… Niemand…

Rarara… Wat is er gebeurd? Het bleek gewoon een muisje te zijn. Bij deze weet ik dat ook weer. Dan hoef ik niet eer te schrikken in het vervolg.
Of dit verhaal:
Stel je voor: je wil in je bed kruipen. Eerst nog wassen en naar het toilet gaan. Wat zie je daar op de muur???!!! De grootste kakkerlak die je ooit hebt gezien!!! Minstens 10 cm groot. En weet je wat ik dacht? “Ach, zolang het geen spin is ben ik al blij!” Ik doe rustig verder. Maar dan!! Niet veel later verschijnt er een spin op de muur! “Dju, ook dat nog!” En weet je wat ik dacht? “Ach, er bestaan veel grotere spinnen.” Ik doe rustig verder. Thuis zou dat niet waar geweest zijn! Vraag maar aan Eddy of Moeke!

Ik heb al gehoord dat wij hier heel makkelijk kunnen bepalen wanneer we naar school gaan. We worden er niet voor betaald, dus mogen we vrij nemen wanneer we willen. Ik ga ervoor zorgen dat ik vrijdagnamiddag altijd vrij heb. Op die manier kan ik elke vrijdag naar Bafoussam, om op internet te gaan. Dan hebben we het hele weekend om rond te reizen. Ik vrees dat het internet niet sterk genoeg is om op skype te gaan. Maar ik geef de moed nog niet op!

Normaal gezien zou ik naar school gaan vandaag. Maar mijn vader heeft gebeld en blijkbaar hebben ze pedagogische studiedag. Maar 2 minuten geleden komt mijn vader zeggen dat het toch zal lukken! Het was de kleuterschool dat studiedag had.

Ik ben de hele voormiddag op school geweest. Tijdens de speeltijd ben ik vlug met mama naar het lokale marktje geweest. Die is hier op donderdag! Net als in Overijse!!! Maar echt veel kon je daar niet vinden op de markt. Ik heb een beetje fruit gekocht. Na de markt terug naar school.
Ik heb zelf mijn uurrooster samengesteld. Ik geef ik elke klas lessen. Er zijn 6 klassen. Ik geef de vakken Frans, Engels, wiskunde en muziek. Maar ik denk dat ik te veel hooi op mijn vork genomen heb. Ik ga de lessen muziek laten vallen en ervoor zorgen dat ik elke dag rond 13 uur ongeveer gedaan heb met werken. De andere vrijwilligers stoppen dan ook. Anders heb ik niets meer aan mijn dag, want ik moet altijd voor het donker thuis zijn. Om 18.30 uur begint het al donker te worden.

De school. 6 klassen, met telkens minstens 60 kinderen. Al denk ik dat het gemiddelde toch nog iets hoger ligt. De leerkrachten staan heel relax voor de klas. Ik vind het super mooi om te zien dat ze op geen enkel moment hun stem verheffen, ook al zitten er 60 joelende kinderen voor hen. Van zodra de leerkracht met de les begint zijn de kinderen heel rustig, letten ze flink op en willen ze allemaal de vragen van de leerkracht beantwoorden. De kinderen worden ook goed betrokken bij de les. De leerkracht schrijft een invuloefening op bord en laat de kinderen die zelf invullen. Hier doen ze wel een half uur over… Op het einde van de oefening stonden er 10 kinderen vooraan, omdat ze elkaar telkens moesten helpen. Ik dacht bij mezelf: oh toch het valt hier echt nog super goed mee! Maar dan… 3 meisjes waren te veel aan het praten. De leerkracht neemt de riem. De drie meisjes moeten vooraan op hun knieën komen zitten. 1 meisje begint al te wenen. Hier had ik mezelf op voorbereid. Dat dacht ik toch. Ik wist dat dit ging komen… Maar ik dacht dat het eerder 1 of 2 tikken of slagen zouden zijn, om de leerling bij de les te houden. Helaas… De leerlingen moeten hun handpalmen naar boven houden. De leerkracht geeft een harde slag met de riem, nog één, nog één, nog één,… het meisje roept van de pijn. Ze pruttelt tegen. Neemt de riem vast opdat de leerkracht niet meer kan slaan. Dat had ze beter niet gedaan. Bovenop de 10 ‘basisslagen’ kreeg ze er nog 2 extra. Het meisje loopt krijsend naar buiten. Ik probeer zo koelbloedig mogelijk te kijken, maar de tranen staan in mijn ogen. Nu zijn de twee andere meisjes aan de beurt. Zij bijten op hun tanden, willen de pijn niet laten zien. Maar ze zien af… Pfff… Ik hoop echt dat ik dit niet te vaak moet zien! Zelf zal ik dit nooit doen! Ik KAN dit gewoon niet! En het wordt gelukkig niet van mij verwacht! Dat heeft de directeur al laten vallen… Ik blijf daar met een heel klein hartje zitten. Durf de kinderen niet in de ogen te kijken. Ik schaam me, omdat ik er niets aan kan veranderen…

’s Middags ga ik naar huis. Ik voel me enorm misselijk. Ik moet hier echt veel te veel eten, ik kan daar niet tegen. Ma’tje zegt dat ik wat moet rusten. 3 uren heb ik geslapen. Als ik opsta ben ik nog steeds misselijk. Ik neem een pilletje. Iets later gaat het al veel beter. Mijn ma’tje zegt dat ik minder moet eten, want het is niet goed dat ik ziek ben. Ik ben zoooo blij dat ze dat zegt! Het is 16u30 ondertussen. Ma’tje zegt dat ik naar Bernadette moet bellen om te vragen of we mogen langskomen. Ik moet mijn uniform voor het feest van 8 maart gaan bestellen en betalen. Op 8 maart is het de dag van de vrouw! Dan gaan we samen defileren en eten en drinken en dansen! Maar dat is nog niet voor direct. Ma’tje en ik vertrekken samen op de brommer naar Foumbot.

Van zodra ik Bernadette zie, vraag ik het nummer van Claire. Gisteren hebben we een nieuw nummer gekocht en we zijn deze vergeten aan elkaar te geven! Stom he?! Ik ben naar Claire, binnen 10 minuten zie ik haar! Ik vlieg Claire om de nek! Ik ben ZO blij dat ik haar zie! Ik had er even nood aan om mijn hart te luchten, om Nederlands te praten, om verhalen te wisselen, om te kunnen lachen en samen alles te relativeren! Blijkbaar wordt er op de school van Claire nog meer geslagen! Daar moeten de kinderen elkaar zelfs slaan! Fioew… heavy stuff…

’s Avonds is ook mijn pa’tje thuis. Hij is in vorm vandaag. Hij begint heel de uitstap voor dit weekend te plannen. Ik moet naar Bernadette bellen, dan naar Joshua. Joshua belt dan naar Emke en Anne, of ze mee willen. Mijn pa’tje belt naar al zijn contactpersonen. Rond 20.30 uur is alles geregeld. Pa’tje gaat ook mee! Misschien maar best, want anders zouden we verdwalen en zou iedereen van ons profiteren. Maar wij moeten wel opdraaien voor de kosten… Achja, so be it. Het komt op €55 per persoon. Neem dan nog 15 euro elk om de kosten van pa’tje te dekken en we zijn er vanaf. Niet zo duur vind ik, voor een uitstap van een heel weekend.

Vrijdag 19 februari 2010

Vandaag ging ik niet naar school. Ik begin maandag pas met lesgeven. Vandaag kon ik dus wat uitslapen. Mijn ontbijt: roerei, brood en thee stonden klaar. Ik ben precies op hotel! Daar voel ik me wel heel schuldig om. Ma’tje en Pa’tje gaan zo meteen gaan thuiskomen. Ze zijn naar de akker. Dan zal ik waarschijnlijk helpen met het eten, ook al heb ik helemaal geen honger.

Om 12 uur heb ik met Claire afgesproken in Foumbot. We gaan dan eerst naar Bernadette, de cadeautjes afgeven die Dorieke en Anne hadden opgestuurd. Om 13 uur hebben we met Joshua afgesproken. Dan gaan we met z’n drieën naar Bafoussam, waar ik deze tekst op mijn blog zal plaatsen.

Rond 18 uur moet ik terug thuis zijn. Dan gaan we iets eten. Rond 20 uur vertrekken pa’tje en ik naar Foumbot. Daar spreken we met de andere vrijwilligers af. Rond 22 uur vertrekken we naar Douala. Met de bus of met de auto, hangt ervan af hoe duur de auto is. Rond 6 uur komen we dan aan in Douala, dan nemen we een ander busje richting Mount Cameroun. Rond de middag zouden we aankomen in het dichtbij gelegen stranddorpje. Dan hebben we de hele namiddag nog om de toerist uit te hangen. Zondagochtend gaan we naar de start van één of andere wedstrijd kijken, op Mount Cameroun. Het blijkt heel gekend te zijn en er zouden veel Duitsers en Fransen op afkomen. Het is een marathon of een wielerwedstrijd ofzo, dat heb ik niet helemaal begrepen. Dus stel dat je het kan volgen op tv, ik sta daar ergens tussen al het volk!!!

Goed, ik ga afronden. Ik ben net aan mijn achtste pagina begonnen. Ik denk dat jullie wel voldoende leesplezier hebben gehad tot hier! Laat zeker een berichtje achter of stuur een mailtje of een smsje! Want stiekem voel ik me toch een beetje eenzaam en wil ik graag iets van jullie horen!

Heel veel liefs! Tot volgende week!

Dikke zoen!
Els