oyama!

Weer een weekje later. Weer een berichtje bij op mijn blog. Maar eerst, belofte maakt schuld: op het afscheidsfeestje kreeg ik van Wouter een gedichtenbundel, getiteld ‘heimwee’. Ik zei hem dat ik er elke week een gedicht uit zou kiezen en daarmee mijn blogbericht zou eindigen. Aangezien ik dit vorige week vergeten ben zal ik dit bericht beginnen en eindigen met een gedicht.

Gast – Ibrahim Selman

Doe de lichten uit
Steek de kaarsen aan
Schenk de champagne in
Dans de hele nacht
We hebben vanavond
De heimwee te gast.

Helemaal toepasselijk vind ik dit gedicht. Voor diegene die mijn doen en laten een beetje volgen, die weten al dat ik het de voorbije dagen iets moeilijker had. Dit komt grotendeels door een situatie hier in Kameroen, dat ik zo meteen nog uitgebreid uit de doeken zal doen. Maar het is ook wel dat ik zoveel verwacht van jullie, daar in België. Dinsdag had ik zo NOOD aan contact met mijn vrienden en familie, dat ik echt diep teleurgesteld was toen ik zag dat er slechts 4 mensen gereageerd hadden op mijn bericht. Zeker omdat ik enorm veel tijd en moeite had gestoken in het schrijven van dat bericht. Daarom ook dat dit bericht beduidend korter zal zijn… Maar daarvoor niet minder interessant! Ik begrijp nu heel goed waarom Daniel wou stoppen met zijn blog. Je hoopt dat mensen reageren… Ik weet wel dat veel mensen het lezen… Maar toch weet je nooit zeker of je blog wel bekeken wordt…

Ik wil nog even vermelden dat er iets mis is gelopen toen ik in mijn vorig bericht mijn nieuw nummer meegaf. Mijn pa heeft al het juiste nummer gepost, maar ik wil het toch nog even meegeven. Mijn nieuw Afrikaans nummer is het volgende: 00 237 97 22 09 53!!! Het heeft helemaal geen zin om naar mijn Belgisch nummer te sturen, want dat werkt hier helemaal niet.

Ik weet dat er veel mensen benieuwd zijn en uitkijken naar de beschrijving van de uitstap naar Mount Cameroun, vorig weekend. Wel, hier komt hij dan!

Zaterdag 20-02-2010

W ondermooi
A dembenemend
U itzonderlik
W erelds

Ik zit op een zwarte steen. Op een zwart strand. Met een PRACHTIG groen uitzicht en een witte mistige lucht. Aan mijn tenen kruipen tientallen kleine krabbetjes voorbij. De wind blaast zacht en zorgt voor de nodige verfrissing. Erg idyllisch allemaal…
Maar aan deze mooie momenten ging heel wat ergernis vooraf. Toch wil ik daar nog even niet aan denken. Ik wil genieten van dit moment en het ten volle in me opnemen. Opdat ik me hieraan kan optrekken als het weer even wat minder gaat.

Ondertussen is het avond. Binnen enkele minuten komen ze ons ophalen. Claire en ik liggen op een bed, in een hotel, in Limbé. Net gedouched (met stromend water!) en klaar om bij de neef van Andre te gaan eten. Wauw, wat een zalige –westerse en toeristische- dag is het geworden!

Maar zo zalig is de dag niet begonnen. Eigenlijk begint het gisterenavond. Mijn va’tje (André) en ik zouden rond 20 uur naar Foumbot vertrekken, de start van de uitstap naar Mount Cameroun. Maar hij komt pas aan rond kwart voor acht. Dan moet hij nog eten! Bovendien is er nog een vriend op bezoek. Ik laat de rest weten dat we pas om 21.30 uur zullen vertrekken. Dus ik zet me nog even neer. De tweeling komt bij mij zitten. Ze hebben duidelijk nood aan wat contact. Ik vraag of ze zin hebben in een spelletje. Ze zijn meteen enthousiast. Ik haal mijn ‘Jungle Speed’ boven en introduceer ze in de wondere wereld van dit spel! Ze waren er verbasend snel mee weg, waardoor ik zelfs bijna verloren was. Het was echt héél gezellig en we hebben goed gelachen!!!

Maar ik erger me mateloos aan het machogedrag van André. Terwijl Chantal, Christelle en ik aan het spelen waren, moest Chantal plots en meteen zijn schoenen kuisen. Hij vraagt dit ook héél onbeleefd. Eigenlijk vraagt hij het niet, hij verplicht de meisjes gewoon. Iedereen behandelt hij alsof ze minder belangrijk zijn. Je voelt echt dat hij vroeger een commandant was, dat zit er nog in.

De rit naar Mount Cameroun was eigenlijk echt vreselijk! Om 23 uur vertrok onze bus. We hadden echt enorm slechte plaatsen omdat we zo laat aangekomen waren. Ik zat WEER in het midden! Rechts van me een gezette man, links van me een heel gezette vrouw met een baby van enkele weken oud op de schoot. Zij nam één en een halve zetel in beslag, waardoor er nog een halve zetel voor mij overbleef… Bovendien stond de muziek ENORM luid. Mij ergerde het niet zoveel, maar Claire en Annne werden gek! Midden in de nacht, om 4 uur, komen we aan in Douala. Helemaal versuft. Anne en ik moeten naar het toilet. 300 F voor het vuilste kakkerlakkentoitet dat ik ooit gezien heb! Echt ZO vies!!!
Naar Afrikaanse normen hebben we eigenlijk echt niet lang moeten wachten op de volgende bus, richting Limbé. Een heel vervallen busje. Onze bank valt naar achteren, telkens de auto optrekt. Hij maakt enorm veel lawaai, alsof hij elk moment uit elkaar kan vallen! Het lijkt alsof mijn voeten in brand staan. Dat komt omdat de vloer echt heel warm is! Helemaal niet veilig…
Telkens als ik busje, auto of op een moto kruip overwin ik mijn angsten. Ze rijden hier zo onveilig en snel! Ik hoop altijd dat ik er heelhuids uit of af zal komen.

Het is heel stil in de bus. Iedereen slaapt. Het is heel donker. Af en toe verlicht een bliksemschicht het landschap. Een mooi moment om te bezinnen. Even alles op een rijtje zetten. Iets dat je praktisch elk uur doet, om alle nieuwe indrukken een plaats te geven!
Het is mooi deze reis… Maar zwaar! ZO ZWAAR! Het gevoel dat ik naar huis wil overheerst momenteel. Ik heb het hier wel gezien, denk ik dan. Been there, done that… Ik wil mijn vrienden en familie terug! Het ‘gebrek’ aan luxe doet me eigenlijk niets. Maar ik voel me zo eenzaam! Plaats mijn vrienden en familie in deze omgeving en dat zou schitterend zijn! Ik tel af… Al één week voorbij… Het kort af… Het komt goed…
’s Ochtends rond 6 uur komen we aan in Limbé. André heeft hier een neef wonen. Solance, de vrouw, komt ons ophalen. Een jonge, grappige en mooie vrouw! Ze maakt ons ontbijt. Dat duurt wel 2 uren. We vernemen dat we net de start van de wedstrijd gemist hebben! Daarvoor zijn we net afgekomen… We balen als een stekker, zoals de Nederlanders zouden zeggen. We besluiten om dan maar naar de finish te gaan kijken. Ook al vrezen we dat we ook die zullen missen! We hebben nog steeds ons ontbijt niet. We moeten eerst nog langs te hotel, ons opfrissen en dan nog een taxi zoeken. De douche deed deugd! Na lang zoeken naar een betrouwbare auto en een half uur later, komen we NET op tijd aan om de winnaar te zien. Omringd door 3 auto’s, heel veel soldaten en een 20-tal sympathisanten die meelopen, loopt de man ons voorbij. Daarna zetten we ons op een terrasje en drinken een top. Joshua en André drinken bier, uiteraard. Het is hier frisser op de berg en het regent een beetje. Hierna keren we terug naar Limbé en maken ons klaar om naar het strand te gaan! Echt prachtig! Zoals ik hierboven al beschreven heb.

Amai… wat een bewogen begin van dit avontuur! En toch… toch valt het allemaal super goed mee. Op het moment zelf, valt het zwaar. Maar als ik nu terugkijk naar de voorbije dagen… dan zit ik hier toch met een lach op mijn gezicht.

Het weekend was prachtig, intensief, het was tot rust komen en tegelijk een rollercoaster aan emoties!!! Even toelichten:
De natuur, de kust, het dorp Limbé,… waren echt adembenemend. Alle vijf kwamen we tot rust en waren ten volle aan het genieten. Het was weer een geschikt moment om even te bezinnen.
Maar het weekend was ook intensief en vermoeiend, door het vele reizen in de bussen die praktisch uit elkaar vallen. Als ze hier autocontrole zouden uitvoeren, zoals bij ons; dan zouden er nog maar 5 auto’s rondrijden in heel het land!
Het was tot rust komen, omdat we op stap waren met Nederlanders. Het is handig om eens een heel weekend je eigen taal te spreken. Veel minder vermoeiend. Ze denken ook op dezelfde manier, wat het ook veel aangenamer maakt.
En dan blijft er nog de rollercoaster aan emoties over. De positieve en blije momenten heb ik al beschreven. De negatieve eigenlijk ook, dat zijn alle emoties die te maken hebben met André. Waarvan ik ondertussen vind dat hij voor mij nooit de rol van ‘vader’ kan vervullen. Dus ik noem hem nu enkel nog André en niet langer pa’tje. Ik ben enorm teleurgesteld in die man. Ik had hem –blindelings- mijn vertrouwen gegeven. Die heeft hij meermaals bedrogen. Hij heeft mij –mijn geld- willen gebruiken en toont op gen enkel moment spijt. Hij vindt dat hij niet in fout was. Maar ik blijf erbij, profiteren -en op het randje van stelen- van iemands geld past in geen enkele cultuur!!! Dat werd mij gelukkig bevestigd tijdens één of andere les op het schooltje.

André zegt geen woord meer tegen mij. Enkel nog ‘Bonjour’. Ik zoek hem ook niet op, hij mij ook niet. Ik kan niet om met mensen die hun macht misbruiken. Dus ontwijk ik hem, hij ontwijkt mij ook. Dat lijkt mij de beste oplossing. Hij heeft geen last van mij en ik heb geen last van hem.

En dat brengt ons bij vandaag, 25 februari. Deze week is voorbij gevlogen! Maandag heb ik de hele voormiddag in elke klas lesgeven. Dat was ZOOOO vermoeiend! Van de oudste, naar de jongste, naar de grootste klas,… De directeur zag dat ik moe was en ik mocht stoppen. Nu werken we per graad. Dinsdag de derde graad, woensdag de eerste; vandaag de tweede graad en morgen een beetje overal.
Gisteren heb ik rasta’s laten zetten in mijn haar! Ik heb nu heel lang haar. Het deed –gelukkig- niet zoveel pijn. Ik heb zelfs goed kunnen slapen. Het is toch wel wat wennen. Ik herken mezelf amper in de spiegel. Maar het is super handig, want nu moet ik mijn haar niet meer kammen en bijna niet meer wassen!

Hier thuis loopt alles goed. Ik heb gisteren voor de eerste keer couscous gemaakt. Enorm vermoeiend!! Maar wel grappig. Ik amuseer me goed met de meisjes en kan goed met ze lachen. Eergisteren heb ik nog eens met Christelle, Chantal en Cedric Jungle Speed gespeeld. Dat blijft echt leuk!

Ik ben blij dat ik gisteren en eergisteren veel berichtjes heb gekregen. Dat doet echt goed! Als je zo ver weg bent, kan je heel goed afleiden wie nu je echte vrienden zijn. Dat is goed om te weten. Zo zijn we weer eens een levenswijsheid rijker…

De dagen vliegen echt voorbij deze week! Dat komt omdat ik lang op school ben. Als je terugkomt is je dag bijna voorbij! Na school je wassen, even rusten, helpen in het huishouden, rond 19.30 uur meten, spelletje spelen, schrijven en gaan slapen. Ik probeer rond 22 uur ten laatste in bed te liggen. Maar gisteren was het al 20.30 uur toen ik ging slapen!

Ik wil nog even –maar voor de laatste keer- terugkomen op het hele gebeuren rond André. Want ik heb nog niet vermeld hoe het opgelost is geraakt. Maandagavond ging ik samen met de meisjes langs Bernadette. Ze wist er al van, want Claire en Joshua hadden haar er al over aangesproken. Ik vond het erg moeilijk om zo te klagen, maar Anne heeft me wat geholpen. Bernadette zei dat dit inderdaad niet normaal is. Hij zou niet zoveel geld mogen vragen. Ik ben blij met deze bevestiging. Want ik twijfelde of ik niet overdreef. Bernadette zou André eens uitnodigend en het erover hebben. Na dit gesprek voelde ik me opgelucht. De dag erna sprak ma’jte me erover aan. Ik wist dat de boodschap overgebracht was. En het heeft z’n effect, niet alleen praat André niet meer tegen mij; er wordt ook veel minder over Dorieke gesproken. Met alle respect voor haar, maar het is echt niet leuk om bij elke stap die je zet constant vergeleken te worden. Ze waren ook constant ‘dank je’ aan het zeggen voor de vele cadeautjes, maar wel met zo een toon dat ze van mij minstens hetzelfde verwachten. Ik weet wel dat het echt niet kwaad bedoeld is allemaal, maar ons oma zegt altijd: ‘Trop is teveel en teveel is trop’. Dat was hier nu echt van toepassing en ik had er genoeg van…

Ik denk nog vaak terug aan het weekend. Zo ook aan de Nederlandse man die we toevallig tegenkwamen op het strand van Limbé. Hij is gepensioneerd en komt binnen een drietal maanden in Foumban wonen (niet ver van ons). Hij zal er les geven in het secundair onderwijs. Hij heeft ook al een grond gekocht en zal een huis bouwen. Een luxe-huis, aan zijn beschrijving te horen. Tijdens zijn verhaal kan ik maar aan één ding denken: ‘hoe kan die man zo enthousiast zijn om hier te komen wonen?!’ Terwijl ik –na amper 1 week- al verlang om terug thuis te zijn!!!
Ondertussen begrijp ik zijn verhaal al iets beter. Maar ik weet ook voor mezelf dat ik hier niet wil blijven wonen! Toch niet alleen en in een vreemd gezin… Voorlopig heb ik het prima in België, dus daar blijven we nog even.

Ik heb een lijstje gemaakt van dingen die ik echt eens wil doen nu ik hier ben:
- Een bruiloft meemaken! (Dit staat al in de agenda. In april gaan we naar de bruiloft van de neef van Alexandre)
- Een begrafenis meemaken! (Zaterdag ga ik naar de begrafenis van iemand uit mijn familie. Alexis en Solance (gezien uit Limbé) zullen er ook zijn!!)
- Naar de kerk gaan. (Hier ga ik zondag naartoe!)
- Naar de moskee gaan. (Ik heb het al nagevraagd, het is geen enkel probleem. Het zal eens op een vrijdag doorgaan)
- Naar de secundaire school gaan. (Cedric en mijn zusjes vroegen dat, misschien eens een vrijdag namiddag ofzo)
- Eens zelf couscous maken. (Gisteren heb ik dit al voor een deel gedaan! Ik heb goedgeholpen. Het is wel heel zwaar werk! Volgende keer gaan de meisjes foto’s nemen)
- Eens een emmer water op mijn hoofd dragen. (Ik heb daarnet al water opgepompt, maar ik mocht de emmer niet op mijn hoofd zetten, anders zou mijn haar vuil worden.Spijtig, maar helaas! Een andere keer dan maar!)

Ik wil graag nog eens vermelden dat ik echt graag door het dorp loop! Iedereen spreekt je aan!
- Oyama (’s morgens) of Mechachou (tijdens de dag); waarmee we elkaar begroeten.
- Pesake (= hoe gaat het?)
- Pokeri (= het gaat heel goed!)
De kleine –enorm schattige- kindjes roepen constant –iets in de zin van- Nansa of Nasa. Als je dan Mounsi roept, moeten ze allemaal enorm hard lachen!  De kinderen komen al van ver aangehold en zwaaien enthousiast met de armen! Ik krijg er maar niet genoeg van…

Na een weekje meedraaien in de klassen heb ik toch al een beginnend beeld over het onderwijs-systeem. Ik ga het hier kort samenvatten, want ik heb een schriftje (nóg een ander schriftje) waarin ik alles i.v.m. de school noteer. Er zijn 4 onderwerpen die ik hier kort ga aansnijden:
1) Het slaan; het spreekt voor zich dat dit één van de onderwerpen zou zijn. Het is ook zo anders dan bij ons. Nora (een docente van de HUB) stuurde een mail waarin stond dat we eens moesten onderzoeken wat ouders en leerkrachten eigenlijk ECHT vinden over het slaan van kinderen. Zij wist ons te vertellen dat in Congo veel mensen het niet eens zijn met dit onderwijssysteem. Dit idee zou ons mogelijks kunnen helpen om het slaan wat te relativeren. Ik vermoedde dat dit hier in Kameroen net andersom zou zijn. Dus heb ik het ook even onderzocht. Mijn vermoeden werd bevestigd: volgens de leerkrachten is slaan de enige manier o echt door te dringen tot de kinderen! MAAR je moet wel niet te hard slaan! Voor de meeste leerkrachten dient het als een verbeterende en niet als een straffende tik. De directeur echter slaat heel hard op de kinderen. Hier heerst echter veel minachting over bij de andere leerkrachten. Ik kan me makkelijk bij hen aansluiten. Ons strafsysteem lachen ze helemaal uit. Ik geef toe dat het hier niet zou werken! En zij kunnen zich echt niet inleven in ons onderwijssysteem. Voor hen klinkt ons systeem heel gek, maar ze denken ook dat het bij ons veel gemakkelijker is. Ik kan nu het tegendeel bevestigen. Wij hebben VEEL meer werk na de schooluren! Ze moeten hier ook wel –uitgebreide- lesvoorbereidingen maken, maar dat doen ze niet… Blijkbaar is de inspectie er niet zo streng op.
2) Niet enkel over het strafsysteem, maar ook over andere onderwerpen –zoals het startuur enz.- is er veel wrevel tegenover de directeur. Je merkt en voelt echt dat de directeur niet goed opgenomen wordt door het team. Tijdens de speeltijden zie je de directeur nooit bij de andere leerkrachten staan, die dan meestal gezellig samen aan het praten zijn.
3) Wat me echt opvalt is dat de leerkrachten de kinderen dom vinden en ze ook zo benoemen. De lessen worden telkens wel 10 keer herhaald, omdat ze het anders niet verstaan! Mijn mening is dat dit onderwijssysteem de leerlingen ‘dom’, maar vooral lui maakt. Toch vind ik dit bijna onmogelijk om te veranderen. Ik geef op een heel andere manier les, minder papegaaien. Maar na of tijdens mijn les neemt de leerkracht het over, om het papegaaien te stimuleren. Enkel in de oudste klas én als de directeur er niets is, lukt het me om het logisch denken te stimuleren. De andere leerkrachten geven die kinderen de kans niet…
4) Na het kritiek spuien zijn er ook al enkele dingen die ik geleerd heb en die ik zeker meeneem naar België! Zoals er zijn:
- De leerkrachten geven veel tijd aan de kinderen om na te denken. Bij ons moet alles veel sneller.
- De leerkracht staat altijd heel rustig voor de klas en roept bijna nooit!
- Het is hier veel belangrijker dat (de meeste) kinderen de les begrijpen, dan dat het programma gevolgd wordt.
- Als beloning bij een goed antwoord krijgen de kinderen een uniek en speciaal applausje: KLAP - KLAS - klapklapklap - KLAP
- Ik vind het bordschema heel sterk! Links, oriënteringsoefening en voorbeelden; Midden, samenvatting/résumé; Rechts, oefeningen

Wat ik minder goed vind aan dit onderwijs is dat de kinderen elkaar uitlachen! Maar zeker ook dat ze uit de klas gestuurd worden als de ouders niet betaald hebben voor school…

Vandaag ontmoette ik een stagiair. Hij komt ook lesgeven, vanaf maart. Ik heb het plan om hem heel goed uit te vragen en indien mogelijk zou ik graag eens een dag zijn opleiding volgen of bezoeken.

Interessant om weten is ook hoeveel kinderen er nu precies in elke klas zitten. Dit zijn uiteraard de cijfers als iedereen aanwezig zou zijn, dat is nooit het geval. Minstens 10 procent is meestal afwezig.
- Sil : 6 – 7 jaar ; 112 kinderen
- CP : 7 – 8 jaar; 69 kinderen
- CE 1 : 8 – 10 jaar; 118 kinderen
- CE 2 : 8 – 11 jaar; 95 kinderen
- CM 1 : 9 – 11 jaar; 104 kinderen
- CM 2 : 9 – 16 jaar; 64 kinderen
De kinderen worden opgedeeld volgens niveau. Aan het einde van het schooljaar zijn er testen. Als je goed scoorde, mag je een groep hoger. In dat opzicht is er goede differentiatie, want iedereen zit op zijn niveau. Zo zijn er kinderen van 9 jaar die al leerstof zien (en kunnen) van het 6de leerjaar. Of net andersom kinderen van 16 jaar die niet verder geraken dan het 6de leerjaar. Op het einde van CM2 moeten de kinderen een grote test doen. Hiervoor moeten ze slagen om naar het secundaire te mogen gaan. Sommigen slagen hier niet in! Zij komen tot hun 16de naar de lagere school en beginnen dan te werken, als boer of taxichauffeur.

Ik zit nog half in de observatiefase. Ik heb deze week toch al 15 lessen gegeven. Dat zijn er 12 meer dan Claire…  Doordat zij van klas is veranderd, moet ze weer van nul beginnen. Ik krijg mijn lesonderwerpen altijd als ik binnenwandel. Veel lesvoorbereidingen kan ik dus niet maken! Het is vooral veel en snel improviseren. Vooral om manieren te vinden hoe ik de leerstof op een leuke, actieve, speelse en toch héél makkelijke manier kan inoefenen.
Het niveau is hier echt heel laag… Ik frustreer mij daar altijd in, in het begin van de les. Maar dan denk ik: ‘Ach, dan maar door veel te herhalen en veel te papegaaien’. Anders werkt het écht niet! Ik heb daarnet nog een uur en half les gegeven over volgende woorden: big – bigger, fast – faster, fat – fatter, old – older, Young – younger… Meer was het niet! Toch waren er zeker 20 van de 90 die helemaal niet meewaren! Ik wil ook deze kinderen meekrijgen. Maar de leerkracht zei: ‘Amai, heel goed! Zoveel kinderen hebben het nog nooit begrepen! Je mag al tevreden zijn als 40 van de 90 kinderen de les begrepen hebben.’ Zelf blijf ik er toch naar streven om zoveel mogelijk kinderen iets bij te leren…

Zo, dat brengt mij bij het laatste punt dat ik vandaag nog wil beschrijven. Ik ga hier een korte anamnese van mijn familie geven. Op die manier leren jullie mijn Bamoun-familie een beetje beter kennen.
De familie FOULUM bestaat uit:
- André : de vader; hij is een commandant op rust
- Emilienne : de moeder; zij is een verpleegster op rust
- Chantal en Christelle: de tweeling van 15 jaar; zij zijn de enigen die nog thuis wonen en gaan naar het secundair onderwijs.
- Jules: de zoon die studeert aan de universiteit
- Guinivieve en Fidel wonen en werken in Douala
- Over Valdez en Mireille heb ik nog niet heel veel gehoord.

Onze buren, die volgens mij ook familie is:
- Jean, de vader; die ik nog nooit gezien heb?! Raar.
- Erna, de moeder
- Cedric, zoon van 18 jaar; gek op Jungle Speed
- Belle-Grace; dochter van 10 jaar ongeveer
- Maurel; zoontje van 5 à 6 jaar

Aan de laatste twee geef ik les! En dan hebben we nog heel veel grootmoeders en tantes en nonkels die hiernaast wonen. De hele familie woont echt heel gecentreerd bij elkaar. De familie van Ma’tje woont in Foumban. Die heeft ze achtergelaten toen ze trouwde. Ze ziet haar familie niet zo veel, wat ze wel spijtig vindt.

Zo, lieve mensen.
Dit was mijn tweede bericht vanuit Kameroen!
Het gaat terug prima met mij! Ik geniet er terug helemaal van!
De tijd vliegt plots voorbij, dus ik probeer echt elke seconde in me op te nemen en te onthouden! Wees gerust dat ik veel te vertellen zal hebben bij terugkeer!

Dikke zoen!
Giga knuffel!


Ik wil dromen – Willem Wilmink

Ik ga slapen. Ik wil dromen
Van een kindje in de wieg.
Ik ga slapen. Ik wil dromen
Dat ik naar de sterren vlieg.

Ik ga slapen. Ik wil dromen
Van citroenen aan een boom
Ik ga slapen. Ik wil dromen
Dat ik droom