The choise of our holidays is more perhaps than anything in our lives an expression of ourselves. [Alec Waugh]
The distance is nothing; it's only the first step that is difficult. [Marie De Vychy-Chamrond]

maandag 26 april 2010

Het leven… Het zijden draadje… En de schaar…

Lieve, trouwe bloglezers

Vandaag geen vrolijk bericht over mijn wilde avonturen.
Vandaag een bericht vol verdriet over een onverwacht, onvoorzien en ongewild avontuur.
Vandaag een bericht vol poëzie om dat verdriet een plaats te kunnen geven.


Vrijdag 23 april 2010

Om 8 uur spreken Claire, Anne en ik af aan het tankstation in Foumbot. Daar nemen we de auto naar Bafoussam. Gevolgd door nog een andere auto. Om dan in een grote bus plaats te nemen. Wat maakt dat we om 10.30 uur in Bafoussam vertrekken. We vertrekken naar Douala. Het laatste weekend dat wij drieën samen een uitstap maken. Het laatste weekend dat wij drieën samen zijn. Maandag vertrekt Anne terug naar Nederland!

Om 14 uur belt Emilienne. André wordt momenteel geopereerd aan zijn hoofd. Ik beloof om ’s avonds op bezoek te komen in het ziekenhuis. Ondertussen naderen wij Douala. Om 15.30 uur staan we op een parking, om 16 uur komt Bernard ons daar ophalen. Om 16.30 uur zijn we in het Percure-hotel. Er is geen plaats meer voor het hele weekend. Dit verhaal komt me bekend voor… (zie eerste blogbericht vanuit Kameroen) Op zoek naar een ander hotel. Om 17.30 uur hebben we een kamer in een ander hotel. Doodmoe en ziek (Anne en Claire toch) ploffen we neer op het bed. Ik douche me en ga eten. Alleen, de anderen hebben geen honger. Ondertussen belt mama.

Om 19.30 uur belt Geneviève. Ze wacht op me beneden het hotel. Ik ga naar haar toe. Eerst gaan we naar het huisje waar zij en Mireille wonen. Een klein bouwvallig huisje, het lijkt alsof ik me in de sloppenwijk van de stad bevind. Geneviève laat een foto van André en Emilienne zien in het ziekenhuis. Ze zien er beide niet goed uit. Ik zie dat André beademd wordt. Zijn toestand is dus fel achteruit gegaan…

Daarna nemen we samen de moto naar het ziekenhuis. Geneviève weet me te vertellen dat het al veel beter gaat met André! Voor de operatie reageerde hij niet meer en deed hij zijn ogen niet meer open. Enkele uren na de operatie zou hij wel al reageren op geluid en zou hij zijn ogen zelfs al openen! We wachten op de ambulance. Momenteel wordt André overgebracht van l’hôpital général naar dit kleiner ziekenhuis. Hij werd daar enkel geopereerd, want ze hebben daar geen kamers meer vrij. L’hôpital général is het grootste –en beste- ziekenhuis van Douala.

We zien de ambulance aankomen. Ik word geconfronteerd met de Afrikaanse manier van handelen in een ziekenhuis. Blijkbaar zijn ook hier geen kamers meer vrij. André heeft een speciale kamer nodig waar zuurstoftoevoer is. Ze zullen nog een uur moeten wachten tot er een kamer vrij is! Hij blijft in de ambulance liggen. De verpleegster beademt hem. Ik erger mij aan de manier waarop, want ze pompt helemaal niet op een gelijkmatig tempo! Maar André beweegt wel af en toe met zijn voeten en probeert zijn ogen kort te openen.

André is geopereerd aan een hersenbloeding. Aan elke zijde van de schedel hebben ze een gaatje gemaakt om het bloed af te laten vloeien. Zo wordt de druk in zijn hoofd aanzienlijk verlaagd en zou het terug beter moeten gaan.

Er is heel veel familie. Ik schat zo’n 15 personen! Zoveel mensen mogen er in onze ziekenhuizen in België niet binnen. Hier wel…

Rond 22.15 uur verlaat ik het ziekenhuis en ga ik terug naar het hotel. Ondertussen ligt André op een kamer. De dochters en zonen verversen de lakens en zorgen dat alles goed gaat. Ik heb André niet meer gezien in zijn kamer, want ik mocht niet meer binnen. Ik neem samen met één of andere neef de moto. Hij zet mij af aan het hotel. Anne en Claire zullen al wel slapen ondertussen. Ze zijn half wakker als ik binnenkom en ik doe kort de uitleg hoe het nu met hem gaat. Morgen zullen we hem samen nog eens gaan bezoeken.

Om 23.19 uur krijg ik telefoon. De naam ‘Mère Baigom’ verschijnt op mijn scherm. Ik neem op. Dan volgen volgende woorden:
“Els? Papa, il est mort!”
‘TU DIS?!’
“Papa est mort, il n’est plus la! Nous rentrons cette nuit à Baigom, avec le corps de papa.”
‘Mon dieu, c’est pas vrais! C’est pas possible! Ohnon!!!
“C’est vrais. C’est comme ça…”
Emilienne begint te wenen en hangt op.

Daar zit je dan. Met verstomming geslagen. Anne vraagt wie er nu zo laat belt! “Het was Emilienne, André is dood!” Claire en Anne springen recht. Dat kan niet waar zijn!
Daar zitten we dan, alle drie. Met verstomming geslagen. Vol ongeloof. We zuchten en zeggen voortdurend ‘ohneeee’. Wat nu gedaan?!

Ik twijfel aan wat ik gehoord heb. Misschien heb ik het wel gedroomd?! Dat kan toch echt niet waar zijn! Maar mijn ontvangen oproepen bevestigen dat ik een oproep van Emilienne kreeg.
Bernadette belt. ‘André is dood, wist je dat al?’ stel dat ik nog van niets zou weten zou dit echt een héél ongepaste manier zijn om zoiets te vertellen.
“Je moet nu echt verhuizen! Ik laat iemand je spullen pakken!”
‘Non! Je ne veux pas! Je reste là! Je veux soutenir la famille!’
We zien zondag wel…

Hierna nog telefoon van Mireille en Geneviève. Ondertussen twijfel ik niet meer aan mezelf. Het was geen droom. Het is de realiteit! De O zo bizarre en moeilijke waarheid.

Ik begin heel hard te wenen. Mijn eerste tranen in dit Afrikaanse continent. Ik vind het zo vreselijk voor mijn zusjes! 15 jaar en geen vader meer! Verschrikkelijk gewoon! Gelukkig zijn Claire en Anne bij me. Ze troosten me. We praten nog een beetje, over heel andere dingen. Poging om mijn gedachten wat te verzetten… Om 1.30 uur gaan we terug slapen. Alleszins Claire en Anne gaan slapen. Ik doe geen oog dicht. Ik blijf denken. Ik kan geen rust vinden. Wat nu? Moet ik veranderen van gezin? Ik wil dat niet! Aan wat zou hij overleden zijn? Zou hij ook dood geweest zijn moest hij niet overgebracht zijn?! …


Geen slaap – Els Rogier

Hersenspinsels
Ingewikkeld web
Hersenkronkels
Zonder einde
Hersengedachten
Onvermoeibaar

Niets
Nooit
Willen of Kunnen
Begrijpen
Over
De Dood



Zaterdag 24 april 2010

We blijven de hele voormiddag in de kamer. Ik ben een wrak. Ik ben doodmoe maar kan niet slapen. Ik schrijf enkele gedichten.
In de namiddag verkennen we Douala met behulp van een kennis van Anne. Hele vriendelijke jongeman die heel normaal met ons omgaat. Heerlijk gewoon. Deze uitstap verzet mijn gedachten een beetje. Maar ik ben echt heel emotioneel. Om de kleinste dingen krijg ik tranen in mijn ogen. Volgende week komen de foto’s van deze uitstap online.


De keuze – Els Rogier

Je maakte de keuze
Je ging ervoor
Je koos
Niet de traditionele paden
Je koos
Het pretpakket
De uitdaging

Je hebt geen keuze
Je moet doorgaan
Je kreeg
Unieke en onvoorziene paden
Je kreeg
Een (over)leefpakket

Je kreeg
Het echte leven
En dus ook
De dood



Zondag 25 april 2010

We zwaaien Anne uit. Hoe raar! Echt bizar! We zien haar niet meer terug hier in Afrika! Echt heel gek, want wij hebben haar heel de tijd gekend! Ze was al voor ons in Kameroen. Nog drie weken zonder haar.

Vrijdagmiddag was ik nog aan het verkondigen dat ik ook naar huis wil. Maar nu ben ik blij dat ik hier nog ben. Ik kan er nog 3 weken zijn voor mijn familie. Gelukkig…

Om 13 uur vertrekt onze bus al. We werken heel flink door aan ons eindwerk en we rusten uiteraard veel tijdens deze 5-uur-durende rit. Om 18.10 uur kom ik thuis aan. Er staan heel veel stoelen in de woonkamer. Alle andere meubels zijn verdwenen. In de hoek ligt een matras. Emilienne slaapt. Ik laat haar slapen.

Rond 19uur is ze wakker. Ik ga bij haar zitten. Tranen rollen over mijn wangen. Ik kan ze niet tegenhouden. Emilienne weet niet aan wat André gestorven is. Ik vermoed een nieuwe en deze keer fatale hersenbloeding… Emilienne verzekert mij dat ik hier mag blijven wonen. Ze wil echt dat ik hier blijf, dat had ze ook al aan Bernadette vertelt. Oef, een pak van mijn hart!



Klepperavondtoer met vader – Paul Gellings

In het dal waar nevel als een laken boven zweefde
Reik je mij misschien nog eens de hand.
Je had je eigen heuvel al toen je nog leefde,
Voor altijd reisje door dit oude land.

Samen reizen zoals toen, dat is mijn droom en wens.
Liefst aan het einde van de dag en van de zomer,
Langs watermolens aan de grens,
Langs dodenheuvels achter bomen.

Laat me dan één keer nog het koele water horen vallen,
Terwijl zware steen en zuchtend hout
Weer knarsen en weer kreunen op het koren,
En avondzon de weg opnieuw bedekt met goud.

In het dal waar nevel als een laken boven zweefde
Reik je mij misschien nog eens de hand.
Je had je eigen heuvel al toen je nog leefde,
Voor altijd reisje door dit oude land.



maandag 26 april 2010

Vandaag ben ik niet naar school geweest. Daar staat mijn hoofd nu helemaal niet naar. Ik probeer de familie te helpen. Ik ben naar Foumbot geweest om een gasfles te zoeken, maar alles is uitverkocht. Jules zal het morgen in Bafoussam gaan halen.

Ik ben heel blij dat ik hier mag blijven wonen, want inmiddels voel ik me hier echt al thuis. Maar het is moeilijk. Er zijn constant vreemde mensen. Mijn deur moet altijd op slot, want misschien wordt er wel gestolen. Er is veel lawaai, van ’s morgens heel vroeg tot ’s avonds laat. Wenende baby’s, wenende vrouwen… Het huis is heel vuil en je kan je niet rustig wassen. Maar heel lang zal dat niet meer duren.

Dit weekend nemen we al afscheid van André. Een man die moeilijk te doorgronden was. Maar die me net voor onze reis naar het Noorden in zijn hart liet kijken. Ik heb hem toen alles vergeven. Ik wilde met een nieuwe lei beginnen na die vakantie. Maar die kans heb ik nooit gehad. Ik heb geen woord meer kunnen zeggen tegen hem. Ik heb zijn stem niet meer gehoord. Zijn hand niet meer gevoeld.
Dit weekend nemen we afscheid van André. Hij was slechts 61 jaar. Laat 7 kinderen achter en een hele lieve vrouw. Hij laat een tweeling achter van 15 jaar… Een periode in het leven waarin een man in het huis net zo noodzakelijk is.
Vrijdag gaan we het lichaam al halen in Foumban. Dan zullen we waarschijnlijk heel de nacht zingen. Zaterdag wordt André al begraven! Dat gaat echt heel erg snel. Daarna zal het wel rustiger worden.

Nu kan ik een deuil wel van heel dicht meemaken, zo zei Jules. Dat is waar. Wat is me al opgevallen, na één dag?
- Emilienne blijft dag en nacht op de matras in de woonkamer zitten en slapen. Blijkbaar zal ze hier nu een jaar lang moeten blijven liggen. Zo hoort het, in Kameroen. Ik vind het echt heel erg. Ze moet al lijden om het verdriet en nu moet ze ook nog lichamelijk lijden! Want ook zij heeft last van haar rug.
- Rond 5 uur ’s morgens wordt er gebeden (= gezongen).
- Er zitten altijd veel mensen in de woonkamer. Heel het dorp komt langs. Ze komen hun spijt betuigen. Maar eigenlijk zeggen ze niets. Ze zitten daar gewoon een half uurtje en gaan dan weer weg.
- Enkele oudere vrouwen kruipen soms bij Emienne op de matras en beginnen dan heel luid te wenen. Ze wenen niet echt. Ze maken gewoon veel lawaai. Te veel om oprecht over te komen. Ze kunnen zelfs wenen zonder tranen! Ik vind het zo hypocriet en belachelijk. Maar zo hoort het! Dit is de manier waarop zij hun medeleven tonen. Terwijl ik in stilte, in het donker, subtiel enkele tranen probeer weg te vegen.
- Er is heel veel familie die in achterkeuken het eten klaarmaakt. Deze familie blijft hier ook slapen (en in het huis van de grootmoeder hier achter).
- De dood maakt hier deel uit van het leven. Ze gaan er relatief luchtig mee om. Toch vergeleken met hoe wij omgaan met de dood. Bij ons is het echt een verlies. Hier wordt het echt gezien als een deel van het leven.
- Emilienne heeft het wel heel moeilijk. Zij rouwt en denkt op dezelfde manier als wij dat zouden doen.
- Ik heb zijn zussen en broers amper zien wenen! Ze zijn te druk bezig met het organiseren van de deuil misschien. Maar hier vloeien echt veel minder tranen dan bij ons.

Ik vind het heel sterk hoe zij met de dood omgaan. Maar ik kan het echt niet. Ik voel me triest, ook al heb ik deze man amper gekend.


Een man – Els Rogier

Mijn tranen vloeien
Om een man die ik amper gekend heb
Mijn stem schreeuwt
Om een man die ik amper gehoord heb
Mijn handen beven
Om een man die ik amper geholpen heb
Mijn hart bloedt
Om een man die zijn familie achterliet

Dank je, man
Dat ik je heb mogen kennen
Dank je, man
Dat ik je heb mogen aanhoren
Dank je, man
Dat ik je heb mogen helpen
Dank je , man
Dat ik er mag zijn voor jouw familie



Zo, hier rond ik vandaag al af. Neem eens een kijkje bij de foto’s. Ik heb drie nieuwe albums toegevoegd: Verjaardag Anne, Huwelijk en mijn schilderproject op school. Volgende week zal ik over dit laatste wel wat meer vertellen.

Hou jullie goed ginds.
Ik zal me ook sterk houden, beloofd.
Nog slechts 21 dagen en ik kom aan in Zaventem! Ik kijk er echt al naar uit!


Dikke zoen!
Giga knuffel!



Verlanglijstje – Tim Gladdines

Het liefst
Wil ik een wonder,
Het allerliefst
Een bovenwonder:

Alles waar ik ooit van droomde
Alles wat ik eerst niet kreeg
Verzameld in een koffertje,

Een koffertje van rood fluweel.

Maar ook met een
Samenraapsel
Hemellichaam
Ogenschouw

Ben ik, dank u,
Heel tevreden.

7 opmerkingen:

  1. Wow Els het resultaat van je schilderproject mag gezien worden! We weten dat je het nu niet makkelijk hebt maar wat je niet klein krijgt maakt je alleen maar sterker! Liefs

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Wow Els het resultaat van je schilderproject mag echt gezien worden! We weten dat je het momenteel niet makkelijk hebt maar wat je niet klein krijgt maakt je alleen maar sterker! Liefs

    BeantwoordenVerwijderen
  3. Dag Els,
    Je schilderproject is prachtig.
    Hou je goed en tot binnenkort.
    Dikke knuffel

    BeantwoordenVerwijderen
  4. He Els, kon eindelijk je blog eens doorspitten, aangezien ik zelf op reis was en het internet aldaar niet zo soepel was, was benieuwd naar je verhalen. Maar wat een verschrikkelijk nieuws over Andre..'Andre est mort' zei Christelle, alsof het een feitje was..Wat??? Vind het echt heel erg, hij was nog zo jong. Ik wens iedereen heel veel sterkte. Verder leuk om je verhalen te lezen, zoveel herkenbaar, en zoveel nieuws. Bijzonder Afrika, en bijzondere mensen. Nogmaals veel sterkte en hoop toch dat je ook nog fijn kunt genieten van je laatste weken in Kameroen. Liefs, Dorieke

    BeantwoordenVerwijderen
  5. Els.. Spijtig dat je zoiets daar moet meemaken. Maar weet dat die familie blij zal zijn dat je er voor hen bent !
    Veel moed.. ZOEN x

    BeantwoordenVerwijderen
  6. Waarom? Zo snel, onverwacht snel, Het enige wat je nu moet doen is zeker de moet niet laten zakken. Je moet sterk zijn voor hen en zij voor jouw. Het leven is raar. Het is een geschenk waar plotseling een eind kan aan komen. Veel sterkte en ook aan de familie.

    BeantwoordenVerwijderen
  7. Hoi Els,

    Vreselijk zeg.. Het leven in dat soort landen is niet zo gek veel waard. Ik hoorde in Mexico ook ooit het verhaal van - 'als je iemand aanrijdt en verwondt, kun je beter terug gaan om er nog eens overheen te rijden, dan hoef je alleen de begrafenis te betalen.. Niet heel erg relaxed dus.

    http://nl.forexfloor.com

    BeantwoordenVerwijderen