Het is een reis, die je normaal alleen op een blog leest

Stel dat je hieronder een heel lang bericht te zien krijgt, dan heb ik de problemen met mijn stick kunnen oplossen... Anders, dan vrees ik dat jullie nog een beetje langer zullen moeten wachten! Duimen maar... HET IS GELUKT!! HIP HOI


Het volgende stukje tekst moet je meezingen op de melodie van volgend liedje : Het is een nacht – Guus Meeuwis.

Je vraagt of ik moe ben
Ik knik ja
’t Is twee uur ’s nachts
We zitten op de trein
In een land, in een stad
Waar niemand ons verstaat
Waar niemand ons kent
En iedereen naar ons staart

Nu zit ik hier echt al heel erg lang
Mijn kont doet pijn en ik voel me vuil
Een groot insect, vliegt om ons heen
Ja deze reis is alles, wat in ervan had verwacht!

Refrein:
Het is een reis
Die je normaal alleen op een blog leest
Het is een reis
Die je bijblijft heel je leven lang
Het is een reis
Waarvan ik hoopte dat ik hem ooit beleven zou
Ja, deze drie maanden zijn fantastisch!
Who-ooh

‘k Lig onder mijn klamboe
En ik staar naar het plafond
Denk terug aan hoe de reis een maand geleden begon
Er zomaar vandoor gaan met jou
Niet goed wetend waar de reis ons heen brengen zou

Nu liggen we hier in een wildvreemde stad
En hebben net een hel van een busrit gehad
Maar het is zalig!
Ja, we genieten er echt van!
Hoeveel het lijkt dat de tijd voorbij vliegt en echt véél te snel!

REFREIN

Deze reis blijft niet alleen bij woorden,
Het wordt ook mooi in beeld gezet.
Ja, deze reis met jullie is gewoon prachtig!

REFREIN

En ik weet dat dit me altijd bij blijft!


Dit heb ik geschreven maandagnacht 22 maart 2010. Het begin van onze reis. Dat lijkt nu al een eeuwigheid geleden… We hebben zoveel fantastische momenten beleefd! Ik heb er zin in om het neer te schrijven en jullie zo goed en zo kwaad als het kan alles mee te laten beleven! Geniet ervan!!! Je kan je wel inbeelden dat dit een lang bericht wordt, aangezien ik twee weken moet beschrijven!


Vrijdag 19 maart 2010

Ik ben er nu echt zeker van: ik ben vervloekt! Internet wil maar niet lukken, terwijl de computer van Claire het wel doet! Echt frustrerend! Gelukkig mag ik op de vaste computer werken, die gaat echt VEEL sneller! De vloek is doorbroken! Hopelijk heb ik er nu geen last meer van.

Ik heb mijn jurkje, topje en rok vandaag afgehaald. Het is echt SUPER mooi! Ik ben echt GEK van het jurkje! Daar ga ik echt nog veel geniet van hebben! Mijn kleding voor het huwelijk was nog niet klaar, omdat ze het model vergeten waren. Als ik het resultaat van Claire en Anne bekeek, kon ik me maar één ding bedenken: “Dit doe ik maar 1 keer aan!” Op het huwelijk dus. De stof is echt zo lelijk – niet door ons gekozen- waardoor het nooit echt mooi kan zijn. Ik heb dus voor een lange rok gekozen. Dat vind ik typisch Afrikaans. Een ideaal kledingsstuk voor mijn verkleedkoffer!

Zaterdag 20 maart 2010

Tot 7.30 uur geslapen. Ik ben echt ZO verkouden! Voel me heel ziek. Echt niet aangenaam. Ik heb ook constant de idee dat ik koorts heb, maar dat is gelukkig niet zo. Ik heb wel keelpijn, hoofdpijn, verstopte en toch loopneus,… Doodmoe!
’s Avonds kruip ik heel vroeg in mijn bed. Ik zou nog naar een huwelijk gaan, maar ik was te lang blijven plakken in Foumbot. De viering was al gedaan. Maar dat vond ik niet zo erg want ik wilde enkel mijn bed en slapen!

Mijn zusjes, Ma’tje en Erna vinden mijn nieuwe schoentjes echt heel mooi. Ma’tje zei: ‘Jij hebt echt een heel goede smaak! We gaaan samen eens de markt doen!’ Dat lijkt me een leuk idee, als het maar niet te lang duurt want ik shop echt niet graag!

Zondag 21 maart 2010

Claire en Anne zouden om 8 uur het ticket voor de bus gaan kopen. Rond 9.30 à 10 uur zou de bus vertrekken, dus ik heb rustig de tijd om me klaar te maken. De tweede dag op rij was ik me met warm water. Echt mijn nieuwe verslaving! Ik ben verslaafd aan warm water! Wie kan me dat kwalijk nemen?! De kans is toch groot dat ik snel zal moeten afkicken, want ik hoop dat ik niet te lang ziek meer zal zijn.

Om 8.23 uur kreeg ik een sms van Claire: “De bus vertrekt om 9 uur!” Je moet weten, ik ben een half uur onderweg naar Foumbot, dus ik had nog welgeteld 5 minuten om mijn zak te maken! Ik heb me dus heel hard moeten haasten, ben uiteraard veel vergeten mee te nemen én ik stond nat in het zweet. Z dan de brommer op – een brommer vinden was al een hele klus -, maar dus bezweet op een brommer is niet bevorderlijk voor de verkoudheid. Ik kwam om 9.15uur eindelijk aan waar ik moest zijn, helemaal gefrustreerd. Ik kan er niet goed tegen om me zo onnodig te moeten haasten. Enfin, dat werd al gauw goed gemaakt door een heerlijk ontbijt (mijn tweede van de dag).

Om 11.30 uur vertrok de bus pas! Het zou minder ver zijn dan Douala, dus minder dan 5 uur rijden. Ook dat bleek niet waar te zijn, we komen pas aan in Yanoundé om 18 uur, door de ontelbare keren dat we gestopt zijn onderweg.

Yaoundé, de hoofdstad van Kameroen. Stelt eigenlijk niet veel meer voor dan Douala. Er was wel straatverlichting! Maar dat hebben ze in Douala ook… Er was zelfs een vuilniswagen! We tuimelen van de ene verbazing in de andere! Yaoundé zag er dus helemaal niet meer ontwikkeld uit dan sommige andere steden. Ook hier overal wegenwerken zodat je zit te dansen op je stoel van de bus/auto zonder dat je er zelf energie aan verspilt.

Het station van Yaoundé viel we op. Niet omdat het groot was, want vergeleken met onze station was dit maar een kleintje. Maar er stonden echt VEEL mensen te wachten voor het station. Het was een gek zicht.

De treinreis samengevat:
- De tweede klasse viel echt heel goed mee! Het was helemaal niet gevaarlijk! In de eerste klasse was er wel meer beenruimte, dus we twijfelen wat we zullen doen voor de terugreis.
- In het begin (het eerste half uur) reden we heel traag. Slechts 30 km/u , schat ik. Even later waren we op topsnelheid en doorkruisten we het land met de volle 80 km/u.
- Rond 19 uur begaven we ons richting het restaurant van de trein. We waren met drie, dus er bleef telkens iemand op de zakken passen terwijl de anderen aan het eten waren. Zo losten we elkaar af.
- De avondmaaltijd was verbazend lekker als je de levende insecten en vliegen even wegdenk uit je bord. Mijn maaltijd bestond uit sla, worteltjes, ajuin en vinaigrette als voorgerecht. Het hoofdgerecht was rijst met kip en saus. Als dessert krijg ik een klein stukje papaja. Dat alles ging vlotjes naar binnen!
- De nacht was vermoeiend. Echt vast slapen lukt me niet. Telkens als je indommelt val je omver. Mijn kont deed echt zoveel pijn! Naar de ochtend toe kan je je geen pijnloze houding meer bedenken.
- Rond 7 uur gingen we nieuwsgierig ons ontbijt halen. Ik bleef eerst bij de valiezen. Claire kwam terug en was heel enthousiast over het ontbijt! Ik begon meteen te watertanden.
- In theorie zouden we rond 6 uur ’s ochtends aankomen. We kwamen aan om 10 uur.
- Op de trein werd ik heel goed verzorgd! Ik kreeg een –pijnlijke- voetmassage van Marcel. Een jonge Kameroenees die z’n voeten niet kon thuishouden! (Hij was constant mijn z’n voet over mijn arm en been aan het wrijven.) Meermaals zuchten, boos kijken, arm wegtrekken en uiteindelijk ook kwaad zeggen dat hij moet stoppen, hielden hem niet tegen. Ik was blij dat ik van hem verlost was toen we aankwamen.

Rond 11 uur vertrok de volgende bus. We hebben dus maar een uurtje moeten wachten, wat echt heel goed meeviel. Dit is de properste en modernste bus waar ik tot hiertoe ingezeten heb in Kameroen! Te veel moet je daar ook niet van verwachten. Het waren gewoon relatief nieuwe zetels die relatief goed zaten. 6 uur heeft deze rit nog geduurd. We waren het reizen ECHT beu!

We genieten van de luxe die aanwezig is op de universiteit (waar we gratis kunnen verblijven). Toilettten die je kan doorspoelen, kranen met lauw water, douches met iets frisser water,… Deze frisse douche kwam net op tijd! Want we voelden ons echt héél vies!

Na het wassen (jezelf en kleding) en het installeren op de kamer, gingen we uit eten. Porte Mayo werd ons aangeraden. Porte Mayo werd het dus en WAUW wat een luxe! We werden ook omringd door heel veel blanken. Dat vonden we eigenlijk een raar gevoel! Een beetje ongemakkelijk zelfs!
Het eten was HEERLIJK! We namen alle drie een andere pizza die we dan onder elkaar verdeelden. Als dessert namen we een Banana Split!!! Wauw, wat mis ik al onze heerlijke gerechten en desserten!

Doodmoe kropen we rond 22.30 uur in ons bed. We hadden echt uitgekeken naar een bed om in te slapen!

Dinsdag 23 maart 2010

Rond 10 uur komen Ralf en Barbara aan. Zij zijn de docenten die hier de projecten begeleiden van de biologiestudenten van de universiteit van Leiden. We gaan ze even groeten. Het was een aangenaam gesprek met veel anekdotes en grappige (en soms minder grappige) verhalen.

Enkele tips die we meekregen:
- Als je in een park bent, stap dan nooit uit de auto. Anders jaag je de dieren weg. Voor sommige dieren kom je over als een bedreiging als je gewoon rondloopt, waardoor je aangevallen kan worden.
- Let altijd op of er geen gifslangen zijn als je je haren aan het kammen bent. Anders kan het gebeuren dat je gif in je ogen krijgt, zoals onze voorgangster. Zij had geluk dat er maar een beetje gif in haar ogen terecht was gekomen, waardoor ze slechts drie dagen niets meer zag.
- Ga nooit zonder licht ’s nachts tussen de bosjes wandelen, anders word je gebeten door een schorpioen, zoals een andere voorganger.

Ik denk dat dit de voornaamste tips waren. Het was wel lachen bij sommige verhalen. Grappig hoe dom sommige studenten kunnen zijn! Zeker als het dan nog biologiestudenten zijn… Zij zouden de gevaren toch moeten kennen, denk je dan.

In de namiddag bezoeken we de artisanale markt, waar ik echt VEEL te VEEL geld heb uitgegeven! Aan het geld te zien dat ik op één dag uitgegeven heb, valt het op dat ik echt niet goed ben in afbieden! Anne is hier zoveel beter in! Volgende keer (in Foumban) ga ik haar tactiek ook toepassen. Nu had ik te laat door hoe het moest…

Ook vanavond op restaurant, zoals elke avond hier op reis! Dit keer een Afrikaans restaurantje, goedkoop en heel lekker!

Zoals elke avond kijk ik naar de maan, ik weet dat Oma dat ook doet! Vanavond heb ik haar ook even gebeld. Wat zal ik blij zijn als ik haar terug zie!

Woensdag 24 maart 2010

Rond 9 uur komen we aan in het Wazapark. We regelen alle kosten en rond 9.30 uur gaan we het park in. Na 10 minuten zie ik de eerste giraf! Ik ben blij dat ik hem als eerste heb kunnen bespeuren. Ervoor hadden we ook al schattige aapjes gezien.
Het was echt indrukwekkend. We zagen: aapjes, heel veel giraffen, struisvogels, heel veel verschillende soorten vogels met heel veel verschillende kleuren, antilopen, nog een andere soort antiloopversie, een coyote (soort hond), drie wrattenzwijnen en dat zal het ongeveer zijn.

De beste tactiek is lang wachten aan een waterpoel en in de auto blijven zitten. Dan durven de dieren te komen. Wij hebben echt geluk gehad dat we zoveel dieren gezien hebben!

De Amerikanen (15 jongeren die we op de bus richting Maroua hebben leren kennen) hebben een leeuwin met 3 welpjes gezien. Helaas, wij hebben er ook nog naar gezocht maar niet gevonden. Misschien komen we ze tegen in het andere park!?

Donderdag 25 maart 2010

Na alweer een korte nachtrust (9 uur slapen is hier echt weinig voor mij), vertrekken we rond 6 uur ’s ochtends terug het park in. Eerst langs de waterpoel op leeuwenjacht. Helaas ook vandaag helemaal geen leeuw te bespeuren…

Dan maar naar de andere kant van het park, op olifantenjacht. De gids vermoed dat de olifanten zich bij de bossen bevinden. Op de weg naar deze bossen laat de gids de auto heel plots stoppen. We stappen uit en klimmen achterop de jeep. Daar zie je heel vaag een paar olifanten. Ze vallen wonder boven wonder echt niet op tussen het hoge gras. We kunnen dichterbij komen en naderen tot op nog geen 50 meter van een immense kudde olifanten. De gids zegt dat het er 50 zijn, maar ik tel er minstens 70!!! Er lopen enkele mini-olifantjes tussen, erg schattig! Maar ook enorm impressionante en best wel angstaanjagende mannetjes. Je staat bijna oog in oog met een gigantisch dier dat bovendien nog erg agressief kan zijn. Zeker als er kleintjes bij zijn!

We rijden nog een stukje dichterbij. Nu staan we op slechts 30 meter afstand, schat ik. ZO ENORM INDRUKWEKKEND! Dit gevoel zal je nooit voelen als je in een dierentuin bent. Echt onvergelijkbaar.

’s Avonds in je bed denk je nog even terug aan die prachtige momenten in het wazapark! Echt een prachtig park. Niet zo groot: 40 km bij 40 km, dus een oppervlakte van 1600 km². Voor mij, als leek, lijkt aan dit park echter geen eind te komen. Het leuke om met biologen te spreken is dat je ook meer te weten komt over het park. Dingen die niet in je Travel Guide beschreven staan en die ook niet verteld worden aan de toeristen.

Zoals de volgende weetjes:
- Blijkbaar is dit park, dat in de Bradtgids beschreven wordt als één van de mooiste parken dankzij de gevarieerde fauna, aan het leeglopen. De dieren verlaten dus langzaamaan het park.
- Dit kan mogelijks te wijten zijn aan het feit dat er te veel menselijke ingrepen plaatsvinden. Enkele jaren terug hebben ze één of andere ingreep gedaan om het water, aanwezig in het park, te beïnvloeden. In eerste instantie was dit goed bedoeld, maar nu loopt het een beetje fout waardoor de dieren wegtrekken.
- Ik vind het ook erg spijtig dat ze het lange gras telkens afbranden. Dit zodat de toeristen de dieren beter kunnen zien. Maar het beïnvloed wel de beschutting van de zwakkere dieren.
- De giraffen hier hebben een gemiddelde lengte van 3 à 4 meter hoog. Blijkbaar zijn de donkergekleurde giraffen de mannetjes en de lichtgekleurde de vrouwtjes.
- Er zouden slechts drie leeuwengroepen meer zijn in het park, maar daar hebben we helaas niet van kunnen zien.

Vrijdag 26 maart 2010

Onze tocht naar Boubandjida, het andere nationaal park waar we Hermen gaan helpen met zijn onderzoek. Vandaag moeten we een grote afstand afleggen, maar het belooft het paradijs te zijn!

De chauffeur schat dat het 2 à 2.30 uur rijden is naar Garoua, daar maken we dus 4 à 4.30 uur van… Dat betekent dat we rond 10 uur in Garoua zouden zijn. Dan zijn we in de helft, dus rond 14 uur komen we aan in het park. Dit was al ruw geschat, dus er was een kans dat het zou kunnen kloppen. Ik ben allesbehalve een thrillerschrijver, dus je voelt me waarschijnlijk al van ver aankomen. Inderdaad, deze uren werden niet echt gerespecteerd…

Om 6.10 uur vertrekken we, slechts 10 minuten vertraging, dat valt heel goed mee!
En dan, om 8 uur, zoals ik al een half uur aan het vermoeden was, omdat de auto onnodig veel aan het bibberen en het shaken was; onze eerste panne…
Krik onder de auto, wiel er af. De chauffeur zegt: “Oei, we zijn enkele bouten verloren onderweg.” Dat klinkt niet echt veilig… Zijn remschijf ziet er ook allesbehalve veilig uit! Vol deuken en hobbels. Dat lijkt me niet echt bevorderlijk voor de remafstand. MAAR GOED, we zullen er niet te ver bij nadenken… ‘Het komt goed, het komt goed,…’ een mantra die ik mezelf steeds toefluister… Misschien helpt het…

Rond 10 uur de tweede panne. Dit keer bleek de oorzaak zich ergens onder de motorkap te bevinden. We verliezen ook één of andere vloeistof en nog vrij veel ook. Dit ziet er niet zo goed uit! Blijkbaar zit er een barst in één of andere schroef. Dat moet gelast worden (dat mogen wij uiteraard betalen). “Ik ben binnen 5 minuten terug” zegt de chauffeur en weg is hij.
Slechts een uur en half later is hij –eindelijk- terug.

Rond 13.30 uur komen we eindelijk aan in Garoua. Leuk weetje: we zitten blijkbaar nog niet in de helft! Enkele uren later, een 200-tal kilometer verder e we zijn nog steeds aan het rijden… Het gaat goed: geen panne meer gehad!

Inmiddels hebben we de geasfalteerde wereld verlaten en zijn we op weg naar het park, op een enorm hobbelige zandweg. Dat de chauffeur het ook beu is kunnen we merken aan zijn rijgedrag. Hij wil er zo snel mogelijk zijn en duwt de gaspedaal extra in. We schommelen en botsen van voor naar achter, van links naar rechts en van boven naar onder… Na herhaaldelijk roepen ‘DOUCEMENT’ van mijn kant uit, blijkt het geen zin te hebben. Dus ik zwijg.

Rond 19.30 uur komen we EINDELIJK aan in het hotel! WELKOM IN HET PARADIJS!!!! Een 10-tal prachtige bourakou’s vormen het hotel. Alles is prachtig ingericht. Sfeervolle verlichting. Rustige sfeer. Stromend, warm water. Zalige –krakende- bedden inclusief klambou! We moeten dus geen
acrobatie meer uithalen om onze klamboe omhoog te hangen.
Om 20 uur is het etenstijd en krijgen we een FANTASTISCH drie gangenmenu voorgeschoteld. WAUW,WAUW, WAUW!!! Het ellendig lang reizen was dit echt wel waard!

Net voor het eten ontmoeten we Hermen. Hij viel volledig uit de lucht toen bleek dat wij voor hem kwamen. Het was Ralf en Barbara dus duidelijk niet gelukt om Hermen op te bellen via de satelliettelefoon. We laten Anne het volledige verhaal doen. Hij ziet het zitten dat we hem gaan helpen met zijn project. Wat een opluchting!

We gaan vroeg slapen. Helemaal uitgeput. Fioew, veel indrukken te verwerken vannacht!

Zaterdag 27 maart 2010

We lopen in een opgedroogde rivier. Er zijn dagen dat Hermen helemaal geen leeuwenpoep vindt, maar vandaag is zijn Lucky dag! In de voormiddag alleen al vinden we 10 drollen!

Hoe ga je te werk?!
1. Je wandelt in de rivier en bekijkt alle poep. (Inmiddels weten we al welke poep bij welk dier hoort. Net als welke voetsporen van welk dier zijn)
Als je een leeuwenpoep vindt, komt Hermen kijken of het wel écht van een leeuw is. Voor alle zekerheid natuurlijk.
2. Je legt een latje naast de drol en neemt een foto.
3. Je zet de gps aan en zoekt je gps-punt. Of beter het gps-punt van de drol.
4. Je doet een handschoen aan. In je andere hand neem je het kleine buisje waar je een staaltje in zal steken.
5. Je draait de drol om en trekt een stukje korst van de drol. (Aan de onderkant komt geen zonlicht. Aangezien UV-stralen DNA afbreken, is de kans dus groter dat je meer DNA terugvindt aan de onderkant van de drol. Hermen prefereert een stukje van de korst omdat daar meer slijmen van de darmwand aan zitten, wat ook de kans op DNA verhoogt.)
6. Je propt dit stukje drol in het buisje. Een takje kan je hier goed bij helpen. Zorg ervoor dat de drol volledig onder de vloeistof zit. (Deze vloeistof zorgt er voor dat het DNA niet verder afgebroken wordt, DNA-afremmers dus.)
7. Hermen noteert alles zorgvuldig in zijn boekje. Hij geeft de drol een nummer, hij schat hoe oud de drol is, noteert het gps-punt en de naam van de rivier.
8. Je trekt de handschoen uit, realiseert dat je hand (soms fel) stinkt naar leeuwenpoep, je trekt een vies gezicht en je gaat op zoek naar de volgende drol!

Het klinkt gek, maar het was leuk om te doen. Op een bepaald moment waren de handschoenen op en moest het dan maar zonder… Lang leve ontsmettingsalcohol! Het is zoveel leuker om te wandelen in het park, te helpen, mee te onderzoeken,… Zoveel boeiender dan enkel maar toeristje spelen!

Welke dieren zagen we allemaal? , kuddes olifanten, krokodillen, cheval antiloppe, Hartenbeest, schattige grote hertjes, door ons omgedoopt tot ‘pluchkes’, singe-verte (aap), bavianen, vogels, buffels, soort das-achtigen, 2 giraffen (deze heb ik niet gezien omdat ik ziek was), wrattenzwijnen, nog andere hert-achtigen waarvan ik de nam niet kan onthouden (een soort iets met ‘kop’ en het andere soort iets met ‘harnas’),…

Dat is het ongeveer. Alleszins een veel uitgebreidere fauna dan in het wazapark! Ook de flora is veel gevarieerder! Het is hier veel groener. Het ene moment zie je enkel droog riet, even later zit je tussen de bomen, nog even later sta je in een uitgedroogde rivier met enkel zand en nog even later bevind je je op een terrein dat DE IDEALE omgeving is om een groot spel te spelen om kamp!

Als je meer te weten wil komen over de leeuw, dan moet je zeker mijn reisdagboekje eens lezen! (Ik heb namelijk geen zin om dat allemaal over te schrijven ;-) )

Zondag 28 maart 2010

Deze morgen werden we aan de ontbijttafel omringd door een vijftal bavianen! Ze komen echt dichtbij! Dat geeft toch een speciaal gevoel hoor, wilde dieren waar je dichter bij kan dan in de dierentuin…

Het gevoel dat je nu voelt in je buik kan je onmogelijk neerschrijven op papier. Zelfs woorden bestaan niet om dit fantastische avontuur je beschrijven. Et is één van die momenten in je leven dat je niet kan overbrengen aan iemand die het niet meegemaakt heeft. Dat is wel een beetje frustrerend, want we willen dit zo graag met iedereen delen. Aan de andere kant hebben Claire, Anne en ik nu iets wat ons verbind. We hebben geen woorden nodig om te begrijpen wat de andere voelt. Dat is toch ook best speciaal. Ik ben blij dat ik deze reis met hen kan maken!

Rond 16 uur gaan treken we terug ‘de jungle’ in. We gaan leeuwen roepen! De gidsen hebben een grote toeter mee, waarop ze het gebrul nadoen van een leeuw. Als het goed gaat, dan antwoordt de leeuw en komt hij je opzoeken. Dit omdat hij denkt dat er een andere leeuw op zijn territorium is en dat mag uiteraard niet.

Wij hebben helaas geen geluk. De leeuwen komen niet. Heel spijtig!
Aan de andere kant, wie kan er zeggen dat hij in Afrika, in een nationaal park, op leeuwen geroepen heeft?! Niet zoveel mensen, dacht ik zo… Weer een moment om in te kaderen!

Nog zo een uniek moment: ik heb stenen beschilderd in dit nationaal park! Deze stenen geven weer op welke weg je je bevindt. Op die manier is het makkelijker –voor de toeristen- om hun weg terug te vinden. Zo speciaal is het niet hoor, het nummer 201 en 202 op een steen schilderen… Maar toch! Wie kan er zeggen dat hij in Afrika, in een nationaal park, stenen heeft beschilderd die er bovendien nog jaren en jaren zullen staan?! Niet zoveel mensen, dacht ik zo…

Maar deze dag is niet alleen rozengeur en maneschijn. Neenee, vandaag is het ook de tragische dag dat mijn fototoestel, of beter het scherm ervan, gesneuveld is! SORRY PAPA! Dit toestel was blijkbaar niet echt opgewassen tegen de schokken van de auto… Ik kan gelukkig nog foto’s nemen, maar ik zie niet wat ik getrokken heb. Ik kan ook niet meer van menu veranderen… Stom, Spijtig,… Maar eigenlijk maar een luxe-probleem! Er zijn ergere dingen…

’s Avonds bleef ik nog napraten met Hermen, Dominique en Pauline. Gezellig op het terras, verlicht door het maanlicht! Het is volle maan… Dit moment zou perfect romantisch kunnen zijn… Maar bij dit gezelschap is het gewoon zalig gezellig!

Maandag 29 maart 2010

Over vandaag valt er niet zoveel te vertellen. We zitten weer een hele dag in de auto. Dit keer geraken we in Maroua zonder pauze te moeten nemen! Pauze om de auto te herstellen bedoel ik dan. Plas- en bidpauzes zijn noodzakelijke uiteraard!

Waar houden we ons gedurende die 11 uur dan allemaal mee bezig? We lossen gekke raadsels op, spelen spelletjes zoals ‘ik ben een banaan’ of woordslang, we lezen, we slapen, we zingen, we luisteren muziek, kijken naar het landschap en we maken de meest bizarre filmpjes die heel duidelijk weergeven in welke staat je je bevindt na zo lang in de auto te zitten. Als je braaf bent en het héél vriendelijk vraagt, dan laat ik dat filmpje misschien ooit wel eens zien…

Dinsdag 30 maart 2010

EEN ZWEMBAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAD!!!! Eindelijk!!!! Het eerste waar we in kunnen zwemmen sinds we in Kameroen zijn!!! Bij deze temperaturen is dit zéér welkom! Claire en ik zijn altijd jaloers als we de verhalen van Lies lezen. Zij zit precies elke dag aan het zwembad! Nu is het onze beurt! Super!!! We spelen frisbi met één of andere metalen plaat die heel veel pijn doet als je het tegen je enkel krijgt…

Om even te tonen dat ik nog altijd even lomp ben, ook in Afrika: ik ben daarnet gevallen aan het zwembad toen we achter Anne liepen om haar nat te maken. Plots was er een gat! Dat had ik niet gezien. Toen lag ik op de grond… Mijn knie gewond. Een schaafwonde, dat is lang geleden! Grappig… Geen nood, mijn been hangt er nog aan en alles is in orde! Nu hebben Anne en ik allebei een litteken. Nu Claire nog! ;-)

’s Avonds gaan we op restaurant met Barbara, Ralf en Hermen. Een gezellige avond met boeiende verhalen over de wantoestanden, chantage en geprofiteer in dit land. Heel boeiend!

Woensdag 31 maart 2010

Vandaag hebben we NIETS gedaan! Geslapen, geschreven,… ieder op zijn eigen kamer. Claire en ik zijn ENORM hard verbrand en zijn constant après-soleil aan het smeren!

’s Avonds kijken we naar een film waar een stukje in voorkomt waarbij twee mannen op een jeep door een safaripark rijden. Hilarisch! Dat zijn wij precies! Bovendien zingen ze ook nog het liedje ‘In the jungle’, wat ik hier al 2 maanden constant aan het zingen ben! Grappig…

Donderdag 1 april 2010

Je preut staat open! Mopje!!! 1 april… Jaja, ook in Afrika houden we ons bezig met deze domme mopjes!

Om 9 uur vertrekt de bus al, richting Mokolo. We hebben maar 3 kwartier moeten wachten! Wat een wonder! Na een dik uurtje zijn we al in Mokolo. We zoeken een moto, waar we 39 km mee zullen afleggen! Een dik uur rijden dus!

Welkom in mijn grootste nachtmerrie… De schrik van mijn leven… De hatelijkste en langste rit ever!

Je kan je amper vasthouden op deze moto. De chauffeur scheurt over de bulten en putten! Vriendelijk vragen om trager te rijden… Roepen om trager te rijden… Het helpt niet! Je vliegt omhoog, je voeten en kont in de lucht. Enkel je handen proberen de moto vast te houden. Genieten van het landschap kan ik echt niet!

Trillend op de benen en met tranen in de ogen komen we aan. Wat een hel! Anne en Claire vonden het heerlijk… Volgens mij hebben we dan toch een andere weg genomen hoor!

Mooi hotel. Prijs is doenbaar. Zwembad. Geen bikini! Stromend, warm water. Gevolgd door een interessante rondleiding in het dorpje van RUMSIKI. Het animisme krijgt nu wat meer vorm in onze hoofden. Wat zeer interessant is voor onze opdracht van Godsdienst!

We bezoeken de ‘Crab Sorcerer’ of de ‘krab waarzegger’! We stellen allemaal dezelfde vraag: “Zullen we kinderen hebben later?”
Claire zal 4 kinderen hebben! 2 jongens en 2 meisjes. Het eerste kind zal een meisje zijn. Bovendien zal Claire heel oud worden en met een stokje rondlopen.
Anne zal een tweeling krijgen en zal samen met de man beslissen hoeveel kinderen ze zullen hebben.
Ik weet enkel dat mijn eerste kind een jongen zal zijn. Meer had de krab blijkbaar niet te vertellen over mij…
Hilarische antwoorden want Claire is al de hele reis aan het zeggen dat ze geen kinderen wilt en nu krijgt ze er 4! Echt super veel! En Anne heeft echt al miljoenen keren herhaald dat ze GEEN tweeling wilt! Je kan je inbeelden dat we dus goed hebben moeten lachen om deze antwoorden! Mijn eerste zal dus een jongen zijn… Allemaal goed voor mij… Ik hoop dat er daarop wel een meisje volgt! J

Vrijdag 2 april 2010

In de voormiddag maken we een mooie wandeling in de vallei. We staan zelfs even in Nigeria! En dat zonder paspoort en visum! Stoer he?!

Het was een mooie wandeling. Het is eens leuk om rond te stappen i.p.v. altijd te zitten en rondgereden te worden.

Rond de middag kruip ik met een héél, héél, héél klein hardt terug op de moto. Deze chauffeur rijdt al iets beter en ik kan af en toe eens genieten van het landschap. In Mokolo aangekomen hebben we meteen een bus. Hij vertrekt terwijl er maar 4 mensen in zitten! We geloven onze ogen niet!!! Gek-gekker-gekst! De wonderen zijn de wereld nog niet uit! Dit is de eerste bus die vertrekt terwijl hij nog niet vol zit! Fantastisch gewoon! Wat een luxe!

Zaterdag 3 april 2010

Om 8 uur zijn we aan het busstation. Om 9.30 uur vertrekt de bus. Om 17.30 komen we pas aan in Ngaoundere.

Het is BALEN als blijkt dat de treintickets allemaal uitverkocht zijn! Echt stom!

We zoeken een hotel. Slecht hotel! De kok is er niet, dus geen maaltijd, ik krijg een warme FRISdrank, veel te veel lawaai, onbeleefde bediening, we slapen met drie in een tweepersoonsbed, enz, enz… Wat ben ik een luxekind geworden door deze reis!

Zondag 4 april 2010

We slapen uit tot 9 uur, maken ons rustig klaar en gaan onze treintickets kopen. Het is enkel omdat we blank zijn dat we nog een ticket krijgen. De mensen rond ons krijgen ten vroegste een ticket voor dinsdag! We zijn blij dat wij wel een ticket krijgen maar we schamen ons en vinden dit echt niet eerlijk! Hier discrimineren ze het eigen volk. Dat gaat toch te ver! Wij blanken zijn niet beter of specialer dan jullie! Waarom willen ze dat niet begrijpen, inzien?!

Om 17.15 uur bel ik naar Oma. Ik weet dat de familie daar nu zit! Het is leuk om iedereen te horen op de achtergrond! Spijtig dat ik niet veel krediet meer had, anders had ik langer kunnen bellen en iedereen dag zeggen!

Om 17.45 uur zitten we op de trein. Om 20 uur vertrekt hij eindelijk! 16 uren heeft deze rit geduurd(zonder het wachten inbegrepen). De rit lijkt sneller te gaan, maar tegelijkertijd ook niet. Ik heb buikkrampen en diarree. Het wc-papier is op. Echt gezellig was het dus niet! Ook de zakdoekjes waren op. Gelukkig passeert er een jongens die zakdoekjes verkoopt! Oef!

Maandag 5 april 2010

Pas om 11.30 uur komen we aan in Yaoundé. Mohamed komt ons ophalen. Wat is het handig om in mannetjes te hebben in steden als deze! We haasten ons naar de bushalte voor de bus richting Foumbot. Ik heb stiekem de moed opgegeven dat we deze nog zullen halen. Maar je blijft natuurlijk hopen…

We hebben geluk! De bus staat klaar en er zijn nog 2 plaatsen vrij. Claire gaat op een houten krukje zitten.

Om 12 uur vertrekken we. Ik moet naar het toilet…
Om 17 uur zijn we in Foumbot. Ik ben zo blij als ik een kwartier later het toilet zie thuis! Ik ben natuurlijk ook heel blij dat ik ma’tje en de zusjes terug zie!

Er is veel bezoek. André is ziek. Hij heeft net vier dagen in het ziekenhuis gelegen. De diagnose is me niet helemaal duidelijk… Hij heeft veel hoofdpijn, blijkbaar ook koorts en hij zou de mensen niet meer herkennen… Hij ligt en bed, slaapt en woelt veel. Hopelijk is hij snel de oude! Ma’tje is er duidelijk niet gerust op! ‘Hij is nu in Gods handen’… Wat een mooie uitspraak… Ik begin toch ook ongerust te worden… Hopelijk houdt God zijn handen goed gesloten…
De medicatie blijkt niet te helpen… André opent zijn ogen niet, hij slaapt constant, hij ijlt en heeft precies stuiptrekkingen. Ik heb net met Anne gebeld, ze liet iets vallen van hersenvliesontsteking. In dit land vrees ik dat dat erg is… Mijn zusjes wenen. Emilienne houdt zich sterk. Ik probeer een steun te zijn. Eenvoudig is het niet. De juiste woorden vinden in je eigen taal is al zo moeilijk. Ik ben constant woorden aan het zoeken die ongeveer uitdrukken wat ik graag zou willen zeggen.

Woensdag 7 april 2010

Vandaag hebben ze André terug naar het ziekenhuis gebracht. Toen ik wakker werd zag ik blije gezichten, het ging blijkbaar al veel beter met André. Hij was eindelijk, na 3 dagen, wakker geworden en hij kon duidelijk praten. Hij vroeg achter mij. Hoe lief! Ik hoop dat hij vanavond terug thuis zal zijn en dat alles in orde komt!

Het internet in Foumbot is stuk. Ik ga deze namiddag naar Bafoussam waar ik dit bericht dan zal plaatsen.



Zo, trouwe lezers! Dat was het dan voor deze keer!
Dit was zonder twijfel mijn langste bericht, hopelijk heb je het einde gehaald!

Ik neem het normale ritme van mijn Afrikaans leven terug op! Volgende week eindelijk terug les geven! Ik kijk er al heel hard naar uit!

Nog vijf weken en ik ben terug thuis! Ik ben dus al over de helft… Want gaat het snel!!! Ik wil hier nog zoveel doen en ik wil nog niet weg! Maar ik mis zoveel mensen en ik mis zoveel dingen en plaatsen in België, dat ik ook wel terug wil komen!

Ik sluit terug af in schoonheid, met een schoon gedichtje!
Dikke zoen!
Grote knuffel!


Heimwee – Liselore Gerritsen

Een blaadje van de bloesem van de meidoorn in mei
Een sneeuwvlok verdwaald in een sneeuwstorm, zijn wij
Een flard van een liedje, een woord uit een gedicht
Een glimpje van de waarheid, een deeltje van licht
Een korreltje strand, een druppeltje zee
Een vonkje uit het vuur, en net zo alleen
Als een pluisje van een paardenbloem
Dat niet meer weet
Dat het een losgeraakt deeltje is van het geheel.
Een stukje van een ster
Dat op drift is geraakt
En zijn weg in ’t heelal kwijt is geraakt
Zich door de tijd heen voortbeweegt
Vergeten naar wat het heimwee heeft.