The choise of our holidays is more perhaps than anything in our lives an expression of ourselves. [Alec Waugh]
The distance is nothing; it's only the first step that is difficult. [Marie De Vychy-Chamrond]

vrijdag 16 april 2010

Het verlangen naar een stoel

De stoel staat hier of daar
Zo stevig, zelfbewust
Dat ik niet wil zitten
Alleen maar kijk en denk:
Die stoel zou ik wel willen wezen
En houtig denken aan de man
Die hier of daar niet wil zitten
Alleen maar om een stoel te zijn.

Gedicht van Remco Ekkers


Zozo, lieve lezers. We zijn weer eens een weekje verder. Een nieuw blogbericht komt eraan. Niet zo lang als het vorige bericht, gelukkig. De opbouw kennen jullie inmiddels ongetwijfeld al! Laten we dan maar meteen van start gaan.

Woensdag 7 april 2010

André moest voor controle terug naar het ziekenhuis. Hij is gelukkig terug thuis als ik terug kom van Bafoussam. Ze weten eigenlijk helemaal niets nieuws. Ze hebben geen idee wat hij heeft en de dokter zegt ook helemaal niets. Hoe frustrerend moet dat niet zijn! Emilienne kreeg twee baxters mee, die ze hem nog moet geven.

Gisterenavond werd het allemaal een beetje te veel voor mijn zusjes. Ze zijn echt bang en moesten veel huilen. Ik probeer er te zijn voor de meisjes, maar het is moeilijk. Iemand troost bieden in je eigen taal is al moeilijk. Ik ken de juiste woorden niet in het Frans. Maar een knuffel biedt hen misschien ook een vorm van steun…

’s Avonds zeg ik tegen Emilienne dat ik vind dat ze een sterke vrouw is. Ze krijgt tranen in haar ogen en zegt dat het heel moeilijk en vermoeiend is. Ze heeft het gevoel dat ze niets meer kan doen. Alles ligt nu in de handen van God… Nu krijg ik tranen in mijn ogen.

Donderdag 8 april 2010

Gelukkige verjaardag Anne! Vandaag wordt Anne 23 jaar. Claire had het fantastische idee om een survivalpakket te maken voor haar terugkeer naar Nederland! Nog twee weken en ze is weg! Hoe bizar! Ik zal haar wel missen, die gekke meid.

Ik heb de hele voormiddag (5 uur lang) aan het Fantastisch Unieke en Complete Survivalkitzak gewerkt. Om 15 uur gaan we bij Anne thuis en geven het pakje. Ze is heel blij en verrast. Daarna gaan we iets drinken in Foumbot. Wendelijn is er dan ook bij. Heel lang rekken we het eigenlijk niet.

Vrijdag volgde deel twee van Anne’s verjaardag. Dan hebben we cake/taart gebakken en een lekkere maaltijd gegeten.

Zaterdag 10 april 2010

Om 8 uur sta ik in Foumbot. Om 9.15 uur zitten we pas in een auto richting Foumban. Vandaag is het de dag van het huwelijk. We zitten met 7 dames in de auto, allemaal met dezelfde lelijke outfit! We vragen ons echt af wie deze stof gekozen heeft! (Ik verdenk de bruid)

De ceremonie begint pas om 12 uur. De bruid komt aan en zet zich neer. Dan zie we er nog één, en nog één en nog één,… We snappen er helemaal niets van! Er zitten nu koppels voor onze neus. Dankzij het lawaai dat Bernadette en Co maken kunnen we afleiden welk koppel wij nu eigenlijk vertegenwoordigen.

Onze bruid draagt een blauwe jurk. Niet meteen onze smaak… Maar ook de andere jurken zien eruit alsof het oude afdankertjes zijn vanuit het Westen. Minstens 20 jaar oud, vol kant en broderie. Bah! Echt niet mooi!

Deze ceremonie is niet zo speciaal. De namen worden afgeroepen, de huwelijkswetten worden afgerateld, er wordt nog eens nagevraagd of ze zeker zijn dat ze willen trouwen, de ringen worden overhandigd, papieren ondertekend, trouwboekje uitgedeeld en gekust… Vrij gelijklopend dus met huwelijken bij ons!

Rond 13.15 uur is de ceremonie in het gemeentehuis afgelopen en volgt er nog een fotoshoot in de tuin.

Hierna gaan we richting het ouderlijke huis waar we een middagmaal krijgen voorgeschoteld. (couscous, kip en vieze bittere groenten)

Rond 15.30 uur begeven we ons naar het plaatselijke kerkje. Rond 16 uur begint de misviering. Ook dit is echt heel gelijklopend aan de huwelijken bij ons. Ik vind wel dat de priester een beetje TE negatief praat over het huwelijk. Ik weet wel dat een huwelijk niet alleen rozengeur en maneschijn is en ergens is het goed dat hij waarschuwt dat het niet makkelijk zal zijn. Maar ik ben blij dat ik niet moest trouwen, want ik kreeg al schrik!

Rond 18 uur is de mis gedaan. Ik ben verbaasd dat ook dit deel zo snel ging! We stappen in stoet terug naar het huis. Ondertussen wordt er gezongen, gedanst en muziek gemaakt. Claire, Anne en ik amuseren ons met de (gerecycleerde!!!) confetti. Zoals gewoonlijk hebben wij niet veel nodig om ons bezig te houden. We doen meer dan een half uur over een stukje weg dat we daarnet in nog geen 10 minuten hebben afgelegd!

Tijdens het volgende deel hebben we vooral veel gezeten en gewacht op het eten. Achter ons was het jeugdkoortje aan het zingen. Ik kon me niet houden en ik heb daar een danske geplaceerd. Ik ben er ook in geslaagd om Anne, Claire en Therèse (de vriendin van Joshua) te laten dansen!

Rond 21.30 zijn we terug in het hotel, om het cadeau op te halen. We worden opgewacht door twee gasten. Twee vuile kakkerlakken! We schreeuwen mooi in koor! Claire was heel dapper en ondernam een poging om de beesten buiten te zetten. Ze slaagde helaas niet in haar opzet.
Anne beweerd dat die beesten ook op bed kruipen. Dat geloofde ik niet echt…
We hebben trouwens ook geen stromend water en moeten ons tevreden stellen met een emmer water. Geen hotel om naar huis te schrijven dus, maar het was goedkoop en we wilden er niet veel geld aan uitgeven.

Het is ondertussen 22 uur en ik besluit om in het hotel te blijven. Mijn rug laat het niet toe om nog te dansen en ik heb geen zin om daar dan gewoon een hele nacht te zitten… Ik kruip in bed. Claire en Anne keren terug naar het feest.

We hebben besloten om het licht te laten branden in de redenering dat kakkerlakken minder actief zijn als er licht is… Ik kan vredig inslapen. Heel vast slaap je niet want je hoort constant enkele vrouwen luid janken door een microfoon. Daar wordt ook een huwelijk gevierd. Fun! Bovendien ben je niet helemaal op je gemak met die kakkerlakken onder je bed.

Het spreekt voor zich dat je van het minste wakker wordt en gelukkig maar! Plots voel ik iets kruipen aan mijn voeten. En jawel hoor, daar kruipt een kakkerlak over het laken! Ik schop hem uit bed en val hem aan met mijn fles water. Maar ook hij weet helaas te ontsnappen en hij kruipt terug over bed. Echt slapen doe ik hierna niet meer…

Rond 2 uur ’s nachts zijn de meiden terug. Veel had ik blijkbaar niet gemist. Ik vertelde in gebarentaal aan Claire dat er een kakkerlak op mij zat. Het lijkt me het best om dat niet aan Anne te vertellen, omdat zij zoveel schrik had. Maar even later verspreken we ons en weet ze het toch. We durven het aan en gaan slapen. Nu zijn we met drie om het bed te verdedigen, dat komt wel goed…

Ik hoor nog enkele vieze geluidjes, maar ik heb gelukkig nies meer op mij gevoeld! Wat een avontuur… Het wordt me nog eens bevestigd wat voor luxebeesten wij toch zijn! “Waarom hebben wij eigenlijk zoveel schrik van kakkerlakken, die doen op zich niets!?” Daar filosoferen we een beetje over en vallen in slaap.

Zondag 11 april 2010

We hebben de nacht overleefd zonder kakkerlakkenaanval! Ik heb die ene kakkerlak getraumatiseerd en nu durfde hij niet meer terug te komen.

Rond 10 uur verlaten we het hotel. We zoeken een restaurantje om te ontbijten. Dit is zonder twijfel ons goedkoopste ontbijt! 830F voor een lekker omelet met brood. Nu zijn we helemaal klaar voor de artisanale markt! We springen op de moto.

Jawel hoor, ik heb het afbieden al beter onder knie! In eerste instantie was ik niet van plan om iets voor mezelf te kopen, want ik heb geen plaats meer in mijn valies! Maar deze maskers zijn ZO mooi en de prijzen zijn echt niet duur! Ik koop 3 maskers… Hoe ik ze moet meenemen naar België is een zorg voor later! 
We komen langs een huisje waar deze zaken gemaakt worden. Het maken (en dan vooral het versieren) van een stoel neemt twee weken in beslag! Alles met de hand natuurlijk. Ze gaan al volgt te werk: eerst tekenen ze de tekening met potlood op het hout. Het overbodige hout rond de prent wordt weggestoken waardoor al een 3D-effect ontstaat. Daarna steekt men alle potloodlijnen uit, maar veel minder diep. En dan volgt de afwerking waarbij de randjes worden afgerond. Nog even vernissen en het kunstwerk ik klaar. Ik ben blij dat ik dit proces niet gezien heb VOOR we spulletjes gingen kopen, want anders had ik nooit zoveel durven afbieden.

De artisanale markt van Foumban is veel minder toeristisch dan deze van Maroua. Dat speelt in ons voordeel want de prijzen zijn ook veel minder toeristisch.

Rond 16 uur ben ik terug thuis. Ik bewonder mijn maskers, slaap een beetje en schrijf in mijn boekje…

André ziet er echt niet goed uit. Guineviève (mijn zus uit Douala) is op bezoek. Al mijn zussen huilen. Zelfs Cédric huilt! Ik heb er echt geen goed oog in. Hopelijk kan Anne me meer vertellen, nadat ze hem morgen bezocht heeft in het ziekenhuis.

Ik heb nood om Oma te horen. Tante en nonkel zijn ook op bezoek. Ik slaag er niet in om vrolijk over te komen het telefoontje kruip ik in bed. Ook bij mij staan de tranen in de ogen. Als alles maar goed komt! Ik slaag erg onrustig.

Woensdag 14 april 2010

Gisteren ben ik na school naar Foumbot gegaan. Ik ben –eindelijk- mijn kaartjes gaan posten. Op mijn vraag wanneer de kaartjes zullen aankomen kreeg ik als antwoord: ‘Dans quelques semaines…’ Een algemener en ontwijkender antwoord kan ik niet krijgen! Dus ik hoop echt dat ze voor mij zullen aankomen!

Ik heb André bezocht in het ziekenhuis. Hij ziet er echt slecht uit! Hij had rode ogen, grote wallen en een getrokken gezicht. Hij was wel (relatief) actief. Zijn ogen waren open en hij probeerde af en toe te praten. Daarvoor gebruikt hij vooral gebaren. Hij eet ook terug een beetje. Maar hij gedraagt zich echt als een dement persoon. En een dement persoon gedraagt zich als een klein kindje… Hij speelt en prutst met zijn kleding, hij lacht heel dwaas zonder enige reden, hij kan zich niet rechthouden, doet erg koppig en hij kwijlt…
Waar is die oude, stoere en norse André naartoe?! Wat mis ik hem! Gek he…

De diagnose van André luidt als volgt: hij heeft de kattenkrabziekte. Op zich is dat niet gevaarlijk. Deze ziekte wordt pas actief (en dus gevaarlijk) als je weerstand héél erg daalt. Voor één of andere tot nog toe onverklaarbare reden is de weerstand van André heel plots fel gedaald. Toen werd hij snel en zwaar ziek. Hij werd in het ziekenhuis opgenomen, voor de eerste keer. Stel dat men vanaf toen zijn medicatie had toegediend zoals het hoort, dan was hij waarschijnlijk niet zo zwaar ziek geweest! Maar om één of andere reden (geld? Slechte voorlichting door de dokter?) werd de medicatie niet correct gegeven. Anne vermoed dat Emilienne gewoon niet wist wat ze moest doen. Hoeveel medicatie? Wanneer? Hoe lang? De dokter legt dit amper uit.
En Emilienne is dan nog verpleegster geweest! Je kan je wel voorstellen hoe andere families er helemaal niets van zullen begrijpen!

Op vlak van geneeskunde en dan vooral voorlichting heeft Afrika nog veel werk! Maar goed, ondertussen blijft André wel heel ziek. Het kan makkelijk nog een maand duren voor hij genezen is.. Mijn oudere broers en zussen zijn erg bezorgt. Ze hebben een soort aflossysteem bedacht. Daardoor is er altijd een andere broer of zus hier bij ons. Op die manier zal ik dan toch al mijn broers en zussen gezien hebben! Een geluk bij een ongeluk zeker?

Afrika… nog maar twee maanden ben ik hier… En toch… reeds … nu al…
Afrika… het heeft me veranderd. Het heeft me rustiger gemaakt vanbinnen. Alsof ik hier in harmonie kan zijn… Hopelijk lukt het me om dit vol te houden in onze gejaagde, stressvolle en veeleisende wereld…

donderdag 15 april 2010

Nog precies 1 maand en ik zit op het vliegtuig terug richting België! Wat gaat het snel! Maar ergens ben ik ook wel blij dat het einde in zicht is… Ik heb een dipje wat betreft de stage en dat beïnvloed toch veel van je algemene beleving. André is ziek. Ik zie Emilienne amper. Het is niet meer zo gezellig thuis, we lachen minder. Ik heb veel werk voor school, dus geen tijd om spelletjes te spelen. En zo stapelt alles zich maar op. Normaal gezien belt papa vanavond, ik kijk er al naar uit. Zoals elk telefoontje uit België doet ook deze heel goed! Het is eens leuk om over dingen te praten die zich bij jullie afspelen, in plaats van constant Afrika als gespreksonderwerp te hebben…

Volgende week gaan Claire en ik mee naar Douala om Anne uit te zwaaien! Ik heb daar eigenlijk echt geen geld meer voor… maar ze klonk echt enorm teleurgesteld toen ik zei dat ik twijfelde. En Claire twijfelde ook… Het is niet enkel het geld, maar ik heb mijn buik vol van het reizen hier! Weer zo lang op die domme bus zitten… Al kunnen Claire en ik die tijd wel zinvol invullen door te brainstormen en te werken aan ons eindwerk.


STAGE

“Kleine” ergernis; de directeur is mijn project waarbij ik kinderen ga begeleiden in kleine groepjes helemaal vergeten! Hij herinnert er zich niets van… Ik wilde er maandagnamiddag aan beginnen, maar hij heeft liever dat ik een les Engels geef in CM1. Morgen mag ik ermee beginnen zegt hij. Maar we zien morgen wel hoe het loopt!

Ik zou me kunnen heel hard kunnen ergeren of zorgen maken rond mijn stage, maar dat probeer ik niet te veel te doen. Di IS nu eenmaal stage in Afrika. Zo werkt het. Dit IS de manier waarop alles loopt… Ik ben te gast, dus ik moet me aanpassen. Komt dat project er nu niet, dan is het morgen of misschien zelfs niet…

De leerkracht van CE2 is –weer- ziek. Hij ligt in het ziekenhuis. Malaria. Het lijkt me een goed idee om hier dan maar les te geven. De hele week probeer ik ze zinvol bezig te houden. Het begeleidingsproject zal nog niet voor deze week zijn…

De kinderen van deze klas reageren amper, slapen half en praten enorm veel en luid. Je komt amper boven hun lawaai uit. Het is zo moeilijk om de kinderen stil te houden! Dat komt omdat ze echt met véél op één bankje zitten. Het is heel vermoeiend. Ik betrap mezelf erop dat dit echt veel energie vergt, waardoor ik minder geduld heb met de kinderen. Maar aan de andere kant moet je wel kortaf zijn bij deze kinderen, anders luisteren ze helemaal niet!

Het is een dubbel gevoel, maar ik voel me er alleszins niet goed bij. In België vind ik het heel belangrijk dat kinderen positief benaderd worden. Ik weet niet waarom, maar hier heeft dat het omgekeerde effect! Als je iemand te veel positief benaderd wordt het een ettertje die denkt dat hij alles mag! Echt raar en frustrerend ook! Want dan kan je niet anders dan het kind soms afkraken. Met mijn in het hart uiteraard, maar slaan doe ik niet, dus blijft er enkel nog dat over… Ik ben blij dat dit nooit in België moet! Een groot verschil is wel dat de kids hier de woorden helemaal niet persoonlijk opnemen. Ze laten het over zich gaan, want ze zijn het gewend. Gelukkig maar!

Ik ben met verstomming geslagen als blijkt dat sommige kinderen helemaal niet kunnen lezen! 10 jaar en niets kunnen lezen van het bord! Ik was er echt niet goed van! Schandalig gewoon! Hoe kunnen deze kinderen slagen voor hun testen?! Omkoping waarschijnlijk… Het is overduidelijk geen waterdicht systeem!
Bij het verbeteren van de schriften viel het me ook op dat sommige kinderen helemaal niet kunnen schrijven! Ze krabbelen gewoon, zoals kleuters! Je kan er zelfs geen letters in herkennen. Slecht aangeleerd of is het dyslexie? Het zal een vraagteken blijven, vermoed ik.
Maar ik ben echt diep geschokt dat 10 jarigen niet kunnen lezen en schrijven! Waar gaat dat naartoe? Waar eindigt zo’n kind?

Woensdag werd afgesloten door een gevecht tussen twee kinderen. Een gevecht tot bloedens toe. Claire was net aangekomen. Ze keek toe met grote ogen en hielp me om die twee uit elkaar te trekken. Wat een dag! Claire en ik hebben behoorlijk onze gal gespuugd bij elkaar. Man, dat deed goed! Zij begrijpt perfect al mijn ergernissen! Ik was ZO gefrustreerd. Ik denk dat ik een kwartier heb lopen klagen!

De volgende dag laat ik alles over mij gaan. Gisteren ergerde ik mij als ze niet werkten of te veel praten. Nu zeg ik: het is hun keuze! Ik geef les aan diegene die geïnteresseerd zijn.

En zo mijn lieve lezers heb ik me door deze week proberen te worstelen. Ik had te veel verwacht van deze week, waardoor ik een beetje teleurgesteld was. Ik wilde vol enthousiasme aan de projecten beginnen, maar ik vrees dat het begeleidingsproject niet meer zal uitgevoerd worden… Ik ga wel nog didactisch materiaal ontwikkelen dat ik dan uitleg aan de leerkrachten.

Vandaag (vrijdag) heb ik een halve dag les gegeven en het ging eigenlijk echt heel goed en dat ZONDER leerkracht! Wie had dat ooit verwacht. Ik was heel streng. Als ze niet werkten of te veel aan het praten waren vlogen ze buiten. Ik heb de indruk dat ze die straf veel erger vinden dan geslagen worden. Raar maar waar... Dus, ik heb de ideale manier gevonden om de klas in bedwang te houden.

Mon grand visiteur (= de muis op mijn kamer) liep net langs om te vragen of het licht uit kan. Hij wil graag gaan slapen. Dat lijkt me een goed idee. Ik ga dat ook doen. Deze week geen nieuwe foto’s, want veel nieuwe zijn er niet en ik heb niet voldoende tijd om ze te formatteren. Volgende keer krijgen jullie nog een paar extra foto’s van onze reis naar het Noorden (de foto’s van Claire).

Liefs!
Hou jullie goed!
Tot binnenkort!

Dikke zoen!
Giga knuffel!


Heimwee is voortvluchtig – Gery Florizoone

Heimwee is voortvluchtig,
Werpt op het strand
Wat meeuwen uit zijn kim
Als pijnlijk voer
En trekt met boten
Strepen door mijn rekening.

Hoog op de duin
Sluipt hij vóór mij uit
Naar de witte schuur,
Het epos van mijn polder.

Dan keer ik om,
Hevig aanwezig in
Geschonden refreinen.

2 opmerkingen:

  1. Hey Els,

    wat jullie toch allemaal meemaken: wat een avonturen! Maar jullie doen het daar goed, kan ik afleiden uit je berichten!!

    Ik wou ook effe zeggen: je eet toch wel genoeg? Het valt me op dat je er nogal vermagerd uitziet op de foto''s (mss is het maar schijn :p)

    In ieder geval: doe het daar nog goed, geniet ervan, want die avonturen maak je niet overal en elke dag mee!!
    Groetjes!

    xxx
    Ann

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Heej Els!
    Je hebt daar precies genoeg om je mee bezig te houden?
    Maar hoe loopt het met je schilderproject?

    SUCCES en veel moed !
    x Nienke

    BeantwoordenVerwijderen