The choise of our holidays is more perhaps than anything in our lives an expression of ourselves. [Alec Waugh]
The distance is nothing; it's only the first step that is difficult. [Marie De Vychy-Chamrond]

vrijdag 7 mei 2010

Ik tel nog 10 dagen: Opnieuw ‘The Final Countdown’

Hier ben ik weer! Eindelijk nog eens een berichtje op die vertrouwde vrijdag…
Deze keer meen ik het écht, het zal een kort(er) bericht zijn. Ik weet echt niet meer wat zeggen! 
Neen, zo erg is het nog niet. Maar tussen maandag en vandaag is er echt niet veel meer gebeurd… Zoals beloofd heb ik foto’s van de begrafenis en nog enkele foto’s van het didactisch materiaal toegevoegd. Ik zou normaal nog enkele klasfoto’s toevoegen, maar die gaan we maandag pas nemen. Er zijn allerlei vergaderingen op school de laatste dagen, waardoor er enkele klassen niet volledig zijn of helemaal geen les hebben. Maandag zou alles terug normaal verlopen.

En hoe lopen de voorbereidingen voor de opdrachten die we jullie gegeven hebben? Ik ben er zeker van dat jullie al flink aan de slag zijn, niet?! Stel ons nu niet teleur hé! (Het schijnt dat schuldgevoel opwekken effectiever zou werken?! Dit is dus een test…)

Woensdagavond 5 mei, schreef ik het volgende:

Precies 80 dagen geleden het. Op de luchthaven kocht ik heel benieuwd de krant, waar een artikel over Claire en mij in verscheen. Even later stapte ik even benieuwd en zenuwachtig het vliegtuig op! Vandaag, woensdag 5 mei, resten mij nog 11 nachten in Kameroen. Waarvan de laatste nacht eigenlijk niet meetelt, aangezien we dan slapen in het vliegtuig. Hoog in de lucht. Op een vlucht richting België! Nooit verwacht dat ik België zo hard zou missen. Maar we zijn niet op DE vlucht, want ik weet zeker dat ik Kameroen ook heel hard zal missen!

Al was Kameroen niet volledig “het paradijs” waar we op gehoopt hadden. Wat grotendeels te danken valt aan de geldgerichte en klaag mentaliteit. We hadden beide gehoopt om drie maanden aan deze ‘Westerse’ mentaliteit (die niet elke Westers blijkt te zijn), te kunnen ontsnappen. Tevergeefs.

Maar één ding beseffen en weten we nu wel heel goed: WAT HEBBEN WIJ EEN PRACHTIG LEVEN IN BELGIË!!! Misschien is het wel goed dat we dit, na dit avontuur, echt beseffen en inzien…

Ik ben wéér eens een nieuw boekje begonnen. Voor de tien dagen die me nog resten in Kameroen en voor de eerste dagen terug in België.

Ik heb daarnet al een valies gemaakt. De grote valies, waar ik alle souvenirs en kleding dat ik niet meer nodig heb, heb proberen in te duwen. Claire dacht nooit dat ik erin zou slagen, maar het is me gelukt! Ik vrees wel voor het gewicht…

Het was een raar en dubbel gevoel om mijn valies te pakken. Maar ik vermoed dat de laatste dagen allemaal raar en dubbel zullen aanvoelen…

Donderdag 7 mei

Ik ben net even bij de familie in het salon gaan zitten en we hebben wat bijgepraat. Ik heb de foto’s laten zien van mijn schilderproject, want aangezien Emilienne nu een jaar niet meer buiten mag zal het ook nog een jaar duren voor ze het resultaat zal kunnen zien!

Ik ben blij dat ik deze week nog kan meemaken hier in Kameroen. Alles verloopt terug zoals voor de dood van André. We mogen terug gezellig praten, zeveren en lachen. Er is nu ook een tante in huis, die echt super lief, bezorgd en behulpzaam is! Ik moet dringend het fototoestel van Claire nog eens lenen om ook met haar op de foto te gaan.

Emilienne heeft me net verteld dat Jules ons zal vergezellen naar Douala en ons zal uitzwaaien op de luchthaven. Ik had eigenlijk niet meer verwacht dat er familie zou meegaan. Emilienne had al van in het begin gezegd dat zij mee zou komen het laatste weekend. Maar ja, door deze onvoorziene omstandigheden kan ze nu niet meer mee.

Ik heb ook net mijn afscheidscadeau besproken met Emilienne. Ik zou eerst een tapijt of dergelijke cadeau doen. Maar ik heb me bedacht dat ze momenteel veel meer kunnen doen met cashgeld. Ze hebben veel kosten bij het ziekenhuis. De begrafenis voor ongeveer 600 mensen, zal ook wel heel veel gekost hebben… Emilienne stemt in met mijn voorstel en bevestigt inderdaad dat ze momenteel veel meer kan doen met gewoon geld.

What’s next?

Telkens als Claire en ik bij elkaar zijn (wat de laatste dagen bijna elke dag is door alle opdrachten voor school), blijven we maar snakken en verlangen naar België! Het is net als de laatste tien dagen vóór ons vertrek. Toen wilden we het liefst ook zo snel mogelijk vertrekken. Nu hebben we dus hetzelfde ‘probleem’…
Zaterdag gaan Claire en ik shoppen in Bafoussam, op aanraden van Anne.
Zondag “moet” ik naar de kerk van Emilienne. Ik moet afscheid nemen van de mensen daar en de priester. Met andere woorden ik ga weer mogen rechtstaan en iedereen kan me dan nog eens goed bekijken. Emilienne weet dat ik dat niet graag doe, dus heeft ze Chantel (die eerst heel hard met mij aan het lachen was) verplicht om samen met mij recht te staan. De uitdrukking ‘wie laatst lacht, best lacht’ vind ik hier wel heel toepasselijk…
Dit weekend zal ik ook enkele bloemen schilderen in de kamer van de tweeling. Ze zijn nu al dolenthousiast! Ik ben benieuwd of de bloemen mooi zullen zijn, want dat is wel een beetje moeilijker dan gewoon een continent met een cirkel rond…
Volgende week nog een beetje les geven en afspreken met de islamleerkracht van de andere school, voor onze opdracht van Godsdienst. Wij vinden dit echt een leuke en interessante opdracht en we hebben al heel veel boeiende discussie gehad rond de verschillende geloven.
Woensdag is het ons afscheidsfeestje. De inspectrice en directeur hebben zichzelf al uitgenodigd. Ook Jules heeft dit gedaan. Misschien dat Chantal en Christelle ook zullen afkomen… m.a.w. iedereen nodigt zichzelf uit en Claire en ik hebben geen idee meer met hoeveel we nu zullen zijn…
En donderdag stappen we op de bus richting Douala. Daar gaan we de stad nog eens verkennen, ’s avonds eens goed uitgaan en de uren aftellen tot we op het vliegtuig mogen stappen…

STAGE

Op dinsdag 4 mei heb ik mijn materiaal voorgesteld aan de leerkrachten. Ze willen niet langer blijven na school, dus moet het tijdens de recreation gebeuren. Ik had daar eerlijk gezegd niet vel zin in, want dan is er zoveel lawaai… Maar ik had geen keuze. Bovendien waren sommige leerkrachten en de directeur niet aanwezig, dus moet ik het speciaal voor hen nog eens uitleggen.
Ik moest helaas ook snel werken, dus ik weet niet of iedereen de uitleg goed begrepen heeft. Maar goed, de leerkrachten waren wel ENORM enthousiast! En dat ik nog maar een understatement. De complimentjes en applausjes vlogen me om de oren. De leerkrachten zien de meerwaarde van het materiaal in, ze begrijpen dat het niet veel werk is (of slechts één keer veel werk) en ze beseffen echt dat het de leerlingen zal helpen.
Eén leerkracht was zelfs zo enthousiast dat ze vanavond al materiaal zelf ging maken. Ik ga ook mijn restjes karton en gekleurd papier aan haar geven. Dit moet ik zo goed mogelijk stimuleren!
Ik ben héél blij met hun enthousiasme! Ik hoop dat ze elkaar aanmoedigen bij het maken van het materiaal! Wat ik ook heel positief vond is dat ze al andere mogelijkheden, andere toepassingen zagen met het materiaal! Deze gedrevenheid en dit inzicht had ik niet durven dromen.
Het laatste wat ik nu wil proberen is de directeur overtuigen om een budget vrij te maken, zodat er materiaal aangekocht kan worden om nog meer materiaal te maken. Ik vrees er wel wat voor.
Diezelfde dag heb ik mijn materiaal ook nog aan de directeur voorgesteld. Hij vond het ook heel mooi materiaal en vroeg me om sommige materialen eens te tonen in de klas. Dat zal ik zeker eens doen! Ik denk wel dat hij de zinvolheid snapt, maar hij is de laatste persoon die in staat is om de leerkrachten aan te sporen en te motiveren. Helaas…
Woensdagochtend kwam madame Jacqueline heel fier tonen wat ze gisterenavond al gedaan had! Ze heeft karton gezocht en heeft dit in verschillende stukken geknipt. Ze gaat er letters uit knippen, cijfers in Frans en Engels op schrijven, de kleuren in Frans en Engels,… Het is echt fantastisch hoeveel ideeën ze heeft en hoe gemotiveerd ze is! Ik moedig haar aan en geef zoveel mogelijk materiaal om haar te stimuleren. Ik hoop dat haar enthousiasme en resultaten de anderen ook stimuleert om aan de slag te gaan. Ik was alleszins aangenaam verrast, omdat ik dacht dat het slechts bij woorden ging blijven.
Ik vrees alleen dat de directeur hier nooit geld voor zal vrij maken, waardoor de leerkrachten niet lang gemotiveerd zullen zijn. Dat is echt zó spijtig!

Waarschijnlijk is dit mijn laatste bericht vanuit Kameroen, tenzij we in Douala nog even de tijd hebben om een internetcafé te zoeken.
Ik kijk echt uit naar onze thuiskomst!
Tot héél binnenkort!
Dikke zoen
Giga knuffel

Vaderland
Vaderland
Is moederland
En moederland
Is kinderland
En kinderland
Is wonderland
En wonderland is zoek
In volwassenenhoek.

2 opmerkingen:

  1. Ik kijk er naar uit om je terug te ziiieeen !!!

    BeantwoordenVerwijderen
  2. Dag Els,
    Ik heb op de laatste dag in Douala je berichtjes nog gezien en gemerkt dat je me belde, maar mijn beltegoed had ik helemaal opgebeld met Wendelijn. Sorry dat ik niet terug reageerde, maar het lukte niet meer. Ik ben met anderen meegereden naar het vliegveld. Bedankt voor je zorg voor mij. Groeten, Corine

    BeantwoordenVerwijderen