Hier ben ik weer! Eindelijk nog eens een berichtje op die vertrouwde vrijdag…
Deze keer meen ik het écht, het zal een kort(er) bericht zijn. Ik weet echt niet meer wat zeggen!
Neen, zo erg is het nog niet. Maar tussen maandag en vandaag is er echt niet veel meer gebeurd… Zoals beloofd heb ik foto’s van de begrafenis en nog enkele foto’s van het didactisch materiaal toegevoegd. Ik zou normaal nog enkele klasfoto’s toevoegen, maar die gaan we maandag pas nemen. Er zijn allerlei vergaderingen op school de laatste dagen, waardoor er enkele klassen niet volledig zijn of helemaal geen les hebben. Maandag zou alles terug normaal verlopen.
En hoe lopen de voorbereidingen voor de opdrachten die we jullie gegeven hebben? Ik ben er zeker van dat jullie al flink aan de slag zijn, niet?! Stel ons nu niet teleur hé! (Het schijnt dat schuldgevoel opwekken effectiever zou werken?! Dit is dus een test…)
Woensdagavond 5 mei, schreef ik het volgende:
Precies 80 dagen geleden het. Op de luchthaven kocht ik heel benieuwd de krant, waar een artikel over Claire en mij in verscheen. Even later stapte ik even benieuwd en zenuwachtig het vliegtuig op! Vandaag, woensdag 5 mei, resten mij nog 11 nachten in Kameroen. Waarvan de laatste nacht eigenlijk niet meetelt, aangezien we dan slapen in het vliegtuig. Hoog in de lucht. Op een vlucht richting België! Nooit verwacht dat ik België zo hard zou missen. Maar we zijn niet op DE vlucht, want ik weet zeker dat ik Kameroen ook heel hard zal missen!
Al was Kameroen niet volledig “het paradijs” waar we op gehoopt hadden. Wat grotendeels te danken valt aan de geldgerichte en klaag mentaliteit. We hadden beide gehoopt om drie maanden aan deze ‘Westerse’ mentaliteit (die niet elke Westers blijkt te zijn), te kunnen ontsnappen. Tevergeefs.
Maar één ding beseffen en weten we nu wel heel goed: WAT HEBBEN WIJ EEN PRACHTIG LEVEN IN BELGIË!!! Misschien is het wel goed dat we dit, na dit avontuur, echt beseffen en inzien…
Ik ben wéér eens een nieuw boekje begonnen. Voor de tien dagen die me nog resten in Kameroen en voor de eerste dagen terug in België.
Ik heb daarnet al een valies gemaakt. De grote valies, waar ik alle souvenirs en kleding dat ik niet meer nodig heb, heb proberen in te duwen. Claire dacht nooit dat ik erin zou slagen, maar het is me gelukt! Ik vrees wel voor het gewicht…
Het was een raar en dubbel gevoel om mijn valies te pakken. Maar ik vermoed dat de laatste dagen allemaal raar en dubbel zullen aanvoelen…
Donderdag 7 mei
Ik ben net even bij de familie in het salon gaan zitten en we hebben wat bijgepraat. Ik heb de foto’s laten zien van mijn schilderproject, want aangezien Emilienne nu een jaar niet meer buiten mag zal het ook nog een jaar duren voor ze het resultaat zal kunnen zien!
Ik ben blij dat ik deze week nog kan meemaken hier in Kameroen. Alles verloopt terug zoals voor de dood van André. We mogen terug gezellig praten, zeveren en lachen. Er is nu ook een tante in huis, die echt super lief, bezorgd en behulpzaam is! Ik moet dringend het fototoestel van Claire nog eens lenen om ook met haar op de foto te gaan.
Emilienne heeft me net verteld dat Jules ons zal vergezellen naar Douala en ons zal uitzwaaien op de luchthaven. Ik had eigenlijk niet meer verwacht dat er familie zou meegaan. Emilienne had al van in het begin gezegd dat zij mee zou komen het laatste weekend. Maar ja, door deze onvoorziene omstandigheden kan ze nu niet meer mee.
Ik heb ook net mijn afscheidscadeau besproken met Emilienne. Ik zou eerst een tapijt of dergelijke cadeau doen. Maar ik heb me bedacht dat ze momenteel veel meer kunnen doen met cashgeld. Ze hebben veel kosten bij het ziekenhuis. De begrafenis voor ongeveer 600 mensen, zal ook wel heel veel gekost hebben… Emilienne stemt in met mijn voorstel en bevestigt inderdaad dat ze momenteel veel meer kan doen met gewoon geld.
What’s next?
Telkens als Claire en ik bij elkaar zijn (wat de laatste dagen bijna elke dag is door alle opdrachten voor school), blijven we maar snakken en verlangen naar België! Het is net als de laatste tien dagen vóór ons vertrek. Toen wilden we het liefst ook zo snel mogelijk vertrekken. Nu hebben we dus hetzelfde ‘probleem’…
Zaterdag gaan Claire en ik shoppen in Bafoussam, op aanraden van Anne.
Zondag “moet” ik naar de kerk van Emilienne. Ik moet afscheid nemen van de mensen daar en de priester. Met andere woorden ik ga weer mogen rechtstaan en iedereen kan me dan nog eens goed bekijken. Emilienne weet dat ik dat niet graag doe, dus heeft ze Chantel (die eerst heel hard met mij aan het lachen was) verplicht om samen met mij recht te staan. De uitdrukking ‘wie laatst lacht, best lacht’ vind ik hier wel heel toepasselijk…
Dit weekend zal ik ook enkele bloemen schilderen in de kamer van de tweeling. Ze zijn nu al dolenthousiast! Ik ben benieuwd of de bloemen mooi zullen zijn, want dat is wel een beetje moeilijker dan gewoon een continent met een cirkel rond…
Volgende week nog een beetje les geven en afspreken met de islamleerkracht van de andere school, voor onze opdracht van Godsdienst. Wij vinden dit echt een leuke en interessante opdracht en we hebben al heel veel boeiende discussie gehad rond de verschillende geloven.
Woensdag is het ons afscheidsfeestje. De inspectrice en directeur hebben zichzelf al uitgenodigd. Ook Jules heeft dit gedaan. Misschien dat Chantal en Christelle ook zullen afkomen… m.a.w. iedereen nodigt zichzelf uit en Claire en ik hebben geen idee meer met hoeveel we nu zullen zijn…
En donderdag stappen we op de bus richting Douala. Daar gaan we de stad nog eens verkennen, ’s avonds eens goed uitgaan en de uren aftellen tot we op het vliegtuig mogen stappen…
STAGE
Op dinsdag 4 mei heb ik mijn materiaal voorgesteld aan de leerkrachten. Ze willen niet langer blijven na school, dus moet het tijdens de recreation gebeuren. Ik had daar eerlijk gezegd niet vel zin in, want dan is er zoveel lawaai… Maar ik had geen keuze. Bovendien waren sommige leerkrachten en de directeur niet aanwezig, dus moet ik het speciaal voor hen nog eens uitleggen.
Ik moest helaas ook snel werken, dus ik weet niet of iedereen de uitleg goed begrepen heeft. Maar goed, de leerkrachten waren wel ENORM enthousiast! En dat ik nog maar een understatement. De complimentjes en applausjes vlogen me om de oren. De leerkrachten zien de meerwaarde van het materiaal in, ze begrijpen dat het niet veel werk is (of slechts één keer veel werk) en ze beseffen echt dat het de leerlingen zal helpen.
Eén leerkracht was zelfs zo enthousiast dat ze vanavond al materiaal zelf ging maken. Ik ga ook mijn restjes karton en gekleurd papier aan haar geven. Dit moet ik zo goed mogelijk stimuleren!
Ik ben héél blij met hun enthousiasme! Ik hoop dat ze elkaar aanmoedigen bij het maken van het materiaal! Wat ik ook heel positief vond is dat ze al andere mogelijkheden, andere toepassingen zagen met het materiaal! Deze gedrevenheid en dit inzicht had ik niet durven dromen.
Het laatste wat ik nu wil proberen is de directeur overtuigen om een budget vrij te maken, zodat er materiaal aangekocht kan worden om nog meer materiaal te maken. Ik vrees er wel wat voor.
Diezelfde dag heb ik mijn materiaal ook nog aan de directeur voorgesteld. Hij vond het ook heel mooi materiaal en vroeg me om sommige materialen eens te tonen in de klas. Dat zal ik zeker eens doen! Ik denk wel dat hij de zinvolheid snapt, maar hij is de laatste persoon die in staat is om de leerkrachten aan te sporen en te motiveren. Helaas…
Woensdagochtend kwam madame Jacqueline heel fier tonen wat ze gisterenavond al gedaan had! Ze heeft karton gezocht en heeft dit in verschillende stukken geknipt. Ze gaat er letters uit knippen, cijfers in Frans en Engels op schrijven, de kleuren in Frans en Engels,… Het is echt fantastisch hoeveel ideeën ze heeft en hoe gemotiveerd ze is! Ik moedig haar aan en geef zoveel mogelijk materiaal om haar te stimuleren. Ik hoop dat haar enthousiasme en resultaten de anderen ook stimuleert om aan de slag te gaan. Ik was alleszins aangenaam verrast, omdat ik dacht dat het slechts bij woorden ging blijven.
Ik vrees alleen dat de directeur hier nooit geld voor zal vrij maken, waardoor de leerkrachten niet lang gemotiveerd zullen zijn. Dat is echt zó spijtig!
Waarschijnlijk is dit mijn laatste bericht vanuit Kameroen, tenzij we in Douala nog even de tijd hebben om een internetcafé te zoeken.
Ik kijk echt uit naar onze thuiskomst!
Tot héél binnenkort!
Dikke zoen
Giga knuffel
Vaderland
Vaderland
Is moederland
En moederland
Is kinderland
En kinderland
Is wonderland
En wonderland is zoek
In volwassenenhoek.
vrijdag 7 mei 2010
maandag 3 mei 2010
Er is een tijd van komen, er is een tijd van gaan
Zo…
Weer een week voorbij…
Weer een week dichter bij mijn thuiskomst…
Ik tel nog 13 dagen op mijn kalendertje!
Ik zal héél kort mijn week wat vertellen, want ik heb veel te vertellen over het weekend. Deze week ook nog een beetje uitleg over mijn projecten.
Ook deze week heb ik enkele foto’s toegevoegd. Neem eens een kijkje in de mappen ‘Uitstap Douala’ en ‘Didactisch materiaal’. Vrijdag kom ik (normaal gezien) terug online, met een nieuw blogbericht(je) maar vooral met nieuwe foto’s. Ik zal dan nog enkele foto’s van school, meer didactisch materiaal (jajaaa Anne Mus, nu ga je eindelijk kunnen zien waarover wij altijd aan het praten waren! ;-) )en ook de foto’s van de begrafenis van André online zetten. Fidel zal mij morgen pas enkele foto’s kunnen doorsturen… Bereid je voor op enkele lugubere beelden, hier is het namelijk héél normaal dat men lijken fotografeert! Slik…
Maandag 26 april 2010
Vanaf vandaag zal er elke dag gebeden worden ’s avonds. Vanaf woensdag zal er steeds meer volk zijn en dus steeds minder rust…
Ik ga mee in de woonkamer zitten om te bidden. Ook al snap ik niets van het Bamoun en kan ik geen enkel liedje meezingen,… Ik vind dit een enorm emotioneel moment. Na een tijdje ben ik gewoon naar buiten gelopen…
Alle leerkrachten van mijn schooltje zijn ook komen bidden. Ze vragen of ik bij hen wil komen zitten. Mad. Suzanne neemt het woord en zegt volgende dingen: “Els, je was vandaag niet op school… Daar waren we erg van geschrokken, want normaal ben je er altijd. We wisten dus dat je het heel moeilijk hebt en daarom zijn we ook allemaal gekomen vanavond. We willen je graag steunen, we willen er voor je zijn.”
Ik vond dit zo’n mooie woorden! Het zijn echt zo’n schatten van mensen! Ik ga ze echt enorm hard missen als ik hier weg ben! Uiteraard heb ik tijdens het aanhoren van deze woorden weer enkele traantjes moeten wegpinken.
Dinsdag 27 april 2010
Ik vertrek ’s ochtends naar school. Een uur later keer ik al huiswaarts. Ik ben enorm misselijk en voel me echt niet goed. Ik heb een hele dag geslapen.
Woensdag 28 april 2010
Omdat het slechts een halve dag is, raap ik alle moed bij elkaar om naar school te gaan. Ik ben nog niet helemaal ‘in mijnen haak’. Ik geef één lesje. Meer kan ik niet doen… Het zijn weer toetsen vandaag en morgen.
’s Avonds is er enorm veel volk thuis. Iedereen komt samen bidden.
Donderdag 29 april 2010
Vandaag een hele dag naar school geweest. Applaus! Ik heb twee toetsen Engels moeten opstellen en afnemen. Dat duurt hier allemaal héél lang, waardoor ik –ondanks de toetsen- toch nog een zinvolle dag had. De leerkrachten vonden mijn toetsen wel telkens veel te moeilijk, waardoor ik telkens de helft moest weg laten en de andere helft zo vereenvoudigen dat de kinderen helemaal niet meer moesten nadenken… Ik was het daar uiteraard niet mee eens. Toen een leerkracht dan nog eens de antwoorden begon voor te vertellen heb ik hem (met enige dwang) het zwijgen opgelegd. Hij begreep de boodschap en heeft voor de rest van de toets niets meer gezegd. Maar ja… Zo gaat het hier nu eenmaal… Het bezorgt me van tijd tot tijd toch de nodige frustraties…
Vrijdag 30 april 2010
Ik sta op om 6.30 uur en houd me rustig bezig op mijn kamer. Rond 9.30 uur komt Géneviève zeggen dat ik me klaar moet maken en bij ma’tje moet gaan zitten in de woonkamer. Ik doe mijn wit kleed aan en voel me net een pattattenzak… Maar goed… Mijn zusjes lopen er ook zo bij.
Rond 10 uur vertrekt Emilienne naar het Mortuarium. Ik moet wachten op mijn zusjes. We gaan allemaal samen in een busje naar Foumban, waar het mortuarium is.
Ook al wisten ze goed genoeg om hoe laat ze moesten vertrekken, het is weer op het laatste moment (wat dus al te laat is) dat ze zich nog moeten wassen en omkleden… Maar goed, inmiddels doet me dat echt niets meer.
We kruipen in de busjes. Plots beginnen Valdez, Fidel, Géné en Mireille enorm hard ruzie te maken met de chauffeurs en staan heel luid te roepen. Ik heb geen benul van wat er gebeurd, want alles wordt in het Bamoun besproken. Iedereen moet terug uit de busjes. Vervolgens mag je terug IN het busje kruipen als je naam afgeroepen wordt. Blijkbaar waren er ook enkele mensen in de busjes gekropen die op voorhand niet betaald hadden.
Als je dan denkt te kunnen vertrekken ontstaat de volgende ruzie. Nu doet de chauffeur weer lastig. Hij wil nu al het geld voor de terugrit, maar dat krijgt hij uiteraard niet. Enfin, we zijn weer vertrokken voor een kwartier heen en weer geroep en gescheld.
Om 10.45 uur vertrekken we eindelijk. Slechts drie kwartier te laat… Ik vind het echt zo bizar dat zelfs op de dag van een begrafenis er nog zoveel ruzie gemaakt wordt en zo luid geschreeuwd wordt… Dit zou je bij ons nooit zien gebeuren, denk ik!
Tijdens de rit begint Chantal enorm hard te wenen. Ze roept regelmatig “Papa! Papa, kom terug!”
Dit grijpt ons allemaal zo hard aan dat na vijf minuten heel het busje aan het wenen is…
Als we aankomen bij het mortuarium blijkt ook hier vertraging te zijn, dus uiteindelijk maakt het niets uit dat we wat later zijn… Mijn zusjes, vooral de tweeling, zijn enorm hard aan het huilen en worden in een auto geduwd. Ze duwen mij erbij, om hen te troosten… Maar ik denk niet dat ik op een moment als deze, enige troost kan bieden… Chantal blijft heel hard huilen en roepen… Arme meid!
Na een uur wachten ongeveer mogen we binnen in het mortuarium. Geen gekoelde ruimte zoals bij ons. Een hele gewone zaal. De kist staat in het midden. Emilienne zit er naast. Tegen de wijzers in lopen we in een treintje rond de kist. André ligt er vredig bij… Met de windels van de operatie nog om zijn hoofd… Bij het zien van hun vader beginnen mijn zusjes weer heel hard te huilen.
Hierna kruipen we terug in het busje. Weer de nodige ruzie en problemen en dan vertrekken we terug naar Baigom, naar de kerk.
Samen met een andere vrouw van het dorp, die ook deze week begraven wordt, wordt er een korte viering gehouden in de kerk. Echt héél kort. Ik denk dat het maar een half uurtje heeft geduurd.
Daarna wandel ik met al mijn zusjes terug naar huis.
Thuis aangekomen kruip ik in bed. Ik heb enorm veel hoofdpijn. Rond 18 uur komt Claire aan. Om 19 uur begint ‘la veillée’, wat zoveel betekent als een hele nacht zingen. Claire en ik kruipen rond 21 uur in bed. We kunnen toch niet meezingen, wegens onze gebrekkige kennis aan het Bamoun.
Zaterdag 1 mei 2010
In de voormiddag hoor je af en toe mensen zingen, maar je hoort vooral de luide muziek die ze afspelen. Een cd met allemaal –lijkt mij vrolijke- kerkmuziek. Af en toe test de dj zijn microfoon, ook al gebruikt hij deze nooit. Maar goed, het oogt stoer zeker?!
In de voormiddag werkt Claire nog wat aan het eindwerk en ik knutsel nog wat aan mijn didactisch materiaal…
Om 14 uur begint de viering. Voor ons huis staan een vijftal tenten, met heel veel stoelen onder. Hier gaat de afscheidsviering doorgaan. Er zijn echt enorm veel mensen aanwezig! Er zijn veel stoelen te kort en een heleboel mensen moeten gewoon rechtstaan.
André was lid of president van allerlei verenigingen en koren enz… Allemaal komen ze een woordje voorlezen. Niets dan lof over deze gemotiveerde man veel principes, die zich engageerde voor zoveel dingen.
Om 15 uur komen ook verschillende familieleden aan het woord, die bijna allemaal hetzelfde zeggen over het leven van André. Ze beschrijven ook de laatste uren van zijn leven. Overgebracht naar Douala, geopereerd, veel tekenen van hoop en dan onverwachts gestorven…
Daarna nog een woord van de priester en het voorlezen van enkele Bijbeltekst en in het Frans en het Bamoun.
Hierna wordt André begraven, op het familiekerkhof naast het huis. Enkel de naaste familie mag mee naar het kerkhofje. Ik mag ook mee. Claire en Joshua blijven bij Bernadette.
Heel veel tranen, zware woorden,… nog meer tranen en dan een man met een camera die een close-up van je neemt! Waarom ze deze gebeurtenis willen filmen snap ik echt niet! Er worden ook heel veel foto’s getrokken. Fidel heeft me daarnet nog overtuigd om met André op de foto te gaan. Dat vond ik echt heel griezelig. Wie wil er nu op de foto met een lijk??!!! Hier is dat heel gewoon allemaal… Fioew!
Het lichtpuntje van de dag: Alexis en Solange waren ook op de begrafenis! De buik van Solange is echt enorm dik geworden! Nog een dikke maand en ze moet bevallen! Solange is nog steeds de vrolijkheid zelve en weet al gauw een lach op mijn gezicht te toveren. Ze wil ons graag nog eens zien voor we terugkeren naar België, maar daar hebben we helaas helemaal geen tijd meer voor. Solange moet helaas weer snel door, want ze moet nog naar de andere begrafenis.
Hierna verneem ik dat mijn twee zusjes (de tweeling) allebei flauwgevallen zijn en naar het ziekenhuis van Baigom zijn gebracht. Claire en ik haasten ons daar naartoe. Christelle is al bijgekomen en ligt rustig op bed. Chantal haar ogen zijn ook open, maar ze reageert amper en heeft rare stuiptrekkingen. Na vijf minuten concludeer ik dat Chantal gewoon een beetje comedie aan het spelen is. Ze zal nood hebben aan een beetje aandacht, wat ergens wel te begrijpen valt op een dag als deze. Na een kwartier bevestigd Claire mijn vermoeden. Vijf minuten krijgt Chantal een kalmerend prikje. Even later slaapt ze.
Er was een oude vrouw die op blaadjes kauwde en dit dan op Chantal spuwde. Daarna begon ze met één of andere noot over het lichaam van Chantal te wrijven. Zo maak je dus kennis met een traditionele heler IN EEN ZIEKENHUIS!!!!! Dit gaat mijn petje te boven! Hier kan ik echt niet bij! Ik begrijp NIET waarom ze dit toelaten. Ik zeg tegen Valdez dat ik het niet erg vind dat die vrouw wat met een nootje zit te wrijven, maar dat ik niet wil dat ze meer gaat doen. Valdez laat de vrouw stoppen, die me de rest van de avond erg kwaad aan kijkt.
Valdez probeert me uitleggen dat ik traditie is en rituelen zijn die ‘moeten’ uitgevoerd worden bij een tweeling. Ik zeg dat dat allemaal wel mooi kan zijn, maar dat ik er niet in geloof en dat ik ECHT gevaarlijk kan zijn! Zolang het hierbij blijft is het niet erg, maar ik zou er niet stom van staan moesten ze binnenkort gaan denken dat Chantal bezeten is door de duivel. Wat zouden ze dan met haar gaan uitvoeren?! Uiteindelijk was het nog een interessante discussie over traditionele geneeskunde… Maar het helemaal begrijpen, zal ik nooit.
Rond 19.15 uur keren we terug naar huis. Ik probeer Emilienne gerust te stellen, maar zij staat erop dat de zussen naar huis gebracht worden. Jules gaat ze halen.
Ik ben kapot! Wat een vermoeiende dag! Er leek maar geen einde te komen aan alle miserie… Wat een avonturen… Wat een gebeurtenissen… Wat een verhalen… We zijn doodmoe en gaan vroeg slapen.
Zondag 2 mei 2010
Om 5.15 uur ’s morgens staan we op. Om 5.30 uur worden de bloemen op het graf gelegd. De maan en sterren verlichten onze weg. We luisteren naar weer heel veel woorden in het Bamoun. De bloemen worden neergelegd en we verlaten het kerkhofje. Mijn twee oudere zussen moeten weer heel hard huilen. De tweeling mocht niet meekomen.
Dit was de laatste fase van de begrafenis.
Hierna lijkt het alsof alles terug heel normaal is. Mensen beginnen terug luider te praten. Er wordt terug gelachen onder elkaar. Men begint op te ruimen. Dit duurt nog een hele dag. Ik wil graag helpen met opruimen maar ik ervaar dat ik gewoon in de weg loop. Dus ook vandaag werk ik een hele dag in mijn kamer. Het didactisch materiaal is bijna af…
Het stagedeel:
-Het schilderproject
Ik koos bewust voor een kleurrijk project (om de school wat op te vrolijken), maar toch een educatief project dat de kinderen iets zou kunnen bijbrengen. Zo ontstond de idee om verschillende continenten op de muren te schilderen.
Ik had gehoopt dat het nieuwe gebouw zo goed als af zou zijn, dan kon ik daar nog ‘Centraal Amerika’, ‘Groenland’ en ‘Antarctica’ schilderen. Dan zou het veel vollediger zijn. Maar er wordt al een maand niet verder gewerkt aan het gebouw! “Ze wachten op de regen”, werd mij verteld. Raar maar waar… Wij hebben liever geen regen…
Ik ben met dit project gestart op zaterdag 17 april (8u-12u en 14-17u). Op die dag heb ik alle continenten in kleur gezet. Zondag 18 april begon ik samen met Blaise (Stagiair) om 13u te werken. Rond 14u kwamen Claire en Anne helpen. Rond alle continenten, behalve Noord-Amerika, werd de oceaan ingekleurd. Helaas was de blauwe verf te vroeg op, om alles te kunnen afwerken. Op de zijkant werd ook de tekst al in krijt geschreven.
Maandag 19 en donderdag 22 april heb ik nog een hele dag geschilderd. Voornamelijk afwerking (tweede laag bij de lichte kleuren en het blauw). Ik wil nu nog ‘bienvenue’ in verschillende talen schilderen, maar ik vrees dat ik daarvoor niet voldoende tijd meer heb!
Tijdens het schilderen werden we aangemoedigd door de kinderen van school en door vele mensen van het dorp. Ik word regelmatig aangesproken op straat en krijg veel complimenten over ‘mijn goed werk dat ik verricht heb’. De leerkrachten zijn heel enthousiast. Ze zijn verbaasd hoe ‘creatief’ wij zijn en hoe we er toch altijd op komen… Maar het leukste is dat de kinderen enthousiast zijn. Ik had nooit verwacht dat het zo goed zou aanspreken, vee kinderen kunnen nu zelfs de continenten al opsommen! Super gewoon…
Er is zelfs een leerkracht die nu Kameroen met al zijn provincies, zal schilderen in zijn klas! Dat moet ik natuurlijk stimuleren! Het valt op dat deze kinderen nood hebben aan veel visualisatie. Maar door dit onderwijssysteem blijven de kinderen op hun honger zitten.
- Project met didactisch materiaal
Volgend materiaal had ik mee vanuit België of heb ik hier aangekocht, voor heel de school:
- Meetlat van één meter
- Passer voor op bord
- Boek : Anglais (Engelse grammatica in eenvoudige woorden uitgelegd)
- Boek : Wiskunde (Didactiek rond wiskunde in het Frans)
- Boek : English (Een werkboekje van hier, met voornamelijk veel oefeningen)
Elke leerkracht van het lager onderwijs (6) en Blaise (stagiair) krijgen elke, als afscheidscadeautje, een pennenzak met 5 stylo’s, 5 potloden, scherper en liniaaltje! Dat leek mij een zinvol en stimulerend geschenkje! Elke leerkracht krijgt ook nog een beetje kleurkrijt.
Volgend materiaal heb ik zelf gemaakt. Ik probeer de kostprijs zo laag mogelijk te houden, zodat ik de leerkrachten kan stimuleren om, als ik weg ben, ook zulk materiaal te ontwikkelen. Wees gerust, ik ben voldoende nuchter om te beseffen dat er waarschijnlijk nooit nog iets met dit materiaal zal gedaan worden! Maar ik kan maar proberen. Wie niet waagt, niet wint… Het probleem is dat ze met deze nieuwe vorm van werken vanaf het begin van het schooljaar moeten beginnen. Nu overschakelen is veel te moeilijk! Maar ja, dan ben ik er niet meer!
Volgende week zal ik de bedoeling en gebruikswijze van al het materiaal toelichten aan de leerkrachten.
Het volgende heb ik gemaakt:
- M.A.B.-materiaal in karton. Voordeel van dit materiaal: het kan ik alle jaren gebruikt worden (van Sil tot CM2). Het helpt voor getalbegrip, inzicht in het talstelsel, cijferen, hoofdrekenen,…
- Dankzij de breukenstroken worden verschillende breuken gevisualiseerd. Hierdoor kan je z ook makkelijker met elkaar gaan vergelijken, waardoor het voor kinderen eenvoudiger is om inzichten te verwerven.
- Ik heb enkele flitskaarten met de maaltafels gemaakt (tafels 2,3,4,5,6,7,8 en 9). Voor optellingen en aftrekkingen heb ik het MAB-materiaal ontwikkeld. Delingen worden al cijferend uitgerekend, dus moeten ook hiervoor de maaltafels goed gekend zijn. Die zijn helemaal niet gekend nu, dus ik hoop dat deze flitskaarten een beetje zullen helpen! Ik ga de leerkrachten proberen te overtuigen om elke dag 10 minuten vrij te maken om met dit materiaal de tafels te herhalen. Dat zal het geheugen van de kids stimuleren, waardoor het rekenen algemeen veel beter zal gaan. (Hopelijk)
- Ik het een teldoosje (sluitbaar doosje met aantal steentjes) en letterdoosje (sluitbaar doorsje met alle letters van het alfabet) gemaakt. Slechts één van elk, want het dient louter als voorbeeld. Ieder kind zou zo één van elk moeten hebben…
- Ik heb ook nog 3 eierdozen van telkens 10 ‘eieren’ toegevoegd. Dit om inzicht in ons 10-delig talstelsel te verwerven en de brug over 10 (of 20) eenvoudiger te maken. Heel eenvoudig materiaal dat zoveel kan helpen.
Nu hopen dat ze er even enthousiast over zijn als ik en het allemaal zullen gaan gebruiken! En liefst nog zelf ontwikkelen ook… Maar ik vrees dat dat zeker een brug te ver is!
Zo dat was het dan voor deze week.
Binnen twee weken landen wij al in Brussel! Wij zien dat echt al helemaal zitten, maar we vrezen toch een beetje voor die fameuze ‘cultuurschok’ die op ons staat te wachten…
Om deze cultuurschok zo min mogelijk te maken, hebben wij het lumineuze idee gehad om van onze aankomst in Zaventem een hele uitdaging te maken!
Liefste familie, vrienden en klasgenootjes!
WIJ DAGEN JULLIE UIT!
We hebben vernomen dat België het paradijs op aarde zou zijn! Na drie maanden weg te zijn, kunnen we ons dat niet allemaal zo goed meer herinneren. Aan jullie dus om te bewijzen dat België wel degelijk een 5-STERREN-LAND is!!!
Wij hebben 5 opdrachten bedacht die kunnen bewijzen hoe fantastisch België toch is en welk prachtig land we gedurende die drie maanden toch hebben moeten missen! Bij elke opdracht die jullie goed kunnen uitvoeren, verdienen jullie EEN STER! (Dit komt bekend voor, niet?!)
Hier komen de opdrachten:
1. Al na één week wisten we wat we het meest zouden missen aan België : HET OVERHEERLIJKE ETEN! Bij de kleinste herinnering aan alle lekkernijen beginnen al onze smaakpupillen te watertanden! Daarom volgende opdracht: “VERWEN ONS DE EERSTVOLGENDE DAGEN (of weken) NA ONZE THUISKOMST MET DE MEEST HEERLIJKE GERECHTEN, DESSERTEN, DRANKJES, HAPJES,… ALLES WAT JE MAAR KAN BEDENKEN!
2. Dat wij hier, in Kameroen, telkens in het midden van de belangstelling staan… Dat weten jullie al. Het woord ‘Nansa’ zal jullie even bekend in de oren klinken als aan ons. MAAR we vrezen dat het een hele schok zal zijn als wij NIET MEER de enige Nansa’s zijn!!! We zullen er mee moeten leren leven dat niet alle aandacht meer aan ons besteed is… En eerlijk waar… dat wordt moeilijk! Dat wordt loodzwaar! Dat wordt afkicken… Om deze intense pijn wat te verzachten hebben we de volgende opdracht bedacht. OM TOCH NOG EEN BEETJE TEGEMOET TE KOMEN AAN ONZE BEHOEFTE AAN HEEL VEEL AANDACHT, WILLEN WE GRAAG TWEE (grote of kleine) SPANDOEKEN ZIEN IN DE LUCHTHAVEN! EENTJE VOOR CLAIRE EN EENTJE VOOR ELS! We hopen dat dit toch al een beetje zal helpen…
3. Omdat we Kameroen zeker zullen missen, willen we ook daarvan een beetje terugvinden in België! WE ZOUDEN HET HEEL FIJN VINDEN ALS ER TWEE MENSEN VERKLEED GAAN ALS AFRIKAAN(tje)!! Op die manier voelen we ons toch zeker nog een beetje in Kameroen… Wat de grote schok ongetwijfeld ook wat zal verminderen!
4. De kans bestaat dat we door deze Afrikaanse figuren gaan vermoeden dat we in het verkeerde land zijn afgestapt, dus: OM ALLES TERUG EEN BEETJE IN EVENWICHT TE BRENGEN, VERWACHTEN WE MINSTENS 20 NANSA’S (Blanken dus, voor de leken onder jullie) DIE ONS ENTHOUSIAST EN MET OPEN ARMEN ZULLEN OPWACHTEN IN DE LUCHTHAVEN! Familie, vrienden en klasgenootjes: laat jullie niet kennen!
5. En om af te sluiten in schoonheid! Wij komen –eindelijk- terug en dat betekent maar één ding: FEEST!!! Als wij aan feest denken, denken wij ook meteen aan leuke versiering dus: VERSIER ONS HUIS EN DE AUTO MET HEEL ‘LEUK’ ZELFGEMAAKT, ZELF OPGEBLAZEN, ZELF GEKOCHT MATERIAAL! Het hoeft niet veel te kosten! Hier worden de huizen ook met de meest gekke dingen versierd, zoals strandballen, valse bloemen, posters uit tienerboekjes, papieren bloemen…
TIP : HOE KITCHERIG HOE BETER!!!
Zo, zoals je ziet kijken we al helemaal uit naar onze thuiskomst!
Laat jullie niet kennen en bewijs ons maar hoeveel sterren jullie landje waard is!
Opgepast: als blijkt dat Kameroen meer sterren waard is, dan spreekt het voor zich dat we het eerste vliegtuig terug naar hier nemen! Logisch toch… DUS! Neem dit niet op als een grap! Wij zijn heel ernstig, serieus en wij menen het echt! GO FOR IT en vooral: veel plezier ermee!!!
Zoals elke week krijgen jullie van mij
Een DIKKE ZOEN!
En een GIGA KNUFFEL!
Groetjes!!!!
Fernweh – Marianne Jonker
Ben ik in een buitenland
Dan verlang ik naar mijn eigen bed met dun kussen.
Terug thuis woelt al snel weer
het reiskriebelen in hart en hoofd.
Nieuwsgierigheid gloeit naar
Vreemde planten, dorpen en drank
Die armoede om me heen verdooft.
O won ik maar een prijs,
Dan kon ik weg met trein, op paard
’n privéchauffeur en in hobbelende bussen.
Weer een week voorbij…
Weer een week dichter bij mijn thuiskomst…
Ik tel nog 13 dagen op mijn kalendertje!
Ik zal héél kort mijn week wat vertellen, want ik heb veel te vertellen over het weekend. Deze week ook nog een beetje uitleg over mijn projecten.
Ook deze week heb ik enkele foto’s toegevoegd. Neem eens een kijkje in de mappen ‘Uitstap Douala’ en ‘Didactisch materiaal’. Vrijdag kom ik (normaal gezien) terug online, met een nieuw blogbericht(je) maar vooral met nieuwe foto’s. Ik zal dan nog enkele foto’s van school, meer didactisch materiaal (jajaaa Anne Mus, nu ga je eindelijk kunnen zien waarover wij altijd aan het praten waren! ;-) )en ook de foto’s van de begrafenis van André online zetten. Fidel zal mij morgen pas enkele foto’s kunnen doorsturen… Bereid je voor op enkele lugubere beelden, hier is het namelijk héél normaal dat men lijken fotografeert! Slik…
Maandag 26 april 2010
Vanaf vandaag zal er elke dag gebeden worden ’s avonds. Vanaf woensdag zal er steeds meer volk zijn en dus steeds minder rust…
Ik ga mee in de woonkamer zitten om te bidden. Ook al snap ik niets van het Bamoun en kan ik geen enkel liedje meezingen,… Ik vind dit een enorm emotioneel moment. Na een tijdje ben ik gewoon naar buiten gelopen…
Alle leerkrachten van mijn schooltje zijn ook komen bidden. Ze vragen of ik bij hen wil komen zitten. Mad. Suzanne neemt het woord en zegt volgende dingen: “Els, je was vandaag niet op school… Daar waren we erg van geschrokken, want normaal ben je er altijd. We wisten dus dat je het heel moeilijk hebt en daarom zijn we ook allemaal gekomen vanavond. We willen je graag steunen, we willen er voor je zijn.”
Ik vond dit zo’n mooie woorden! Het zijn echt zo’n schatten van mensen! Ik ga ze echt enorm hard missen als ik hier weg ben! Uiteraard heb ik tijdens het aanhoren van deze woorden weer enkele traantjes moeten wegpinken.
Dinsdag 27 april 2010
Ik vertrek ’s ochtends naar school. Een uur later keer ik al huiswaarts. Ik ben enorm misselijk en voel me echt niet goed. Ik heb een hele dag geslapen.
Woensdag 28 april 2010
Omdat het slechts een halve dag is, raap ik alle moed bij elkaar om naar school te gaan. Ik ben nog niet helemaal ‘in mijnen haak’. Ik geef één lesje. Meer kan ik niet doen… Het zijn weer toetsen vandaag en morgen.
’s Avonds is er enorm veel volk thuis. Iedereen komt samen bidden.
Donderdag 29 april 2010
Vandaag een hele dag naar school geweest. Applaus! Ik heb twee toetsen Engels moeten opstellen en afnemen. Dat duurt hier allemaal héél lang, waardoor ik –ondanks de toetsen- toch nog een zinvolle dag had. De leerkrachten vonden mijn toetsen wel telkens veel te moeilijk, waardoor ik telkens de helft moest weg laten en de andere helft zo vereenvoudigen dat de kinderen helemaal niet meer moesten nadenken… Ik was het daar uiteraard niet mee eens. Toen een leerkracht dan nog eens de antwoorden begon voor te vertellen heb ik hem (met enige dwang) het zwijgen opgelegd. Hij begreep de boodschap en heeft voor de rest van de toets niets meer gezegd. Maar ja… Zo gaat het hier nu eenmaal… Het bezorgt me van tijd tot tijd toch de nodige frustraties…
Vrijdag 30 april 2010
Ik sta op om 6.30 uur en houd me rustig bezig op mijn kamer. Rond 9.30 uur komt Géneviève zeggen dat ik me klaar moet maken en bij ma’tje moet gaan zitten in de woonkamer. Ik doe mijn wit kleed aan en voel me net een pattattenzak… Maar goed… Mijn zusjes lopen er ook zo bij.
Rond 10 uur vertrekt Emilienne naar het Mortuarium. Ik moet wachten op mijn zusjes. We gaan allemaal samen in een busje naar Foumban, waar het mortuarium is.
Ook al wisten ze goed genoeg om hoe laat ze moesten vertrekken, het is weer op het laatste moment (wat dus al te laat is) dat ze zich nog moeten wassen en omkleden… Maar goed, inmiddels doet me dat echt niets meer.
We kruipen in de busjes. Plots beginnen Valdez, Fidel, Géné en Mireille enorm hard ruzie te maken met de chauffeurs en staan heel luid te roepen. Ik heb geen benul van wat er gebeurd, want alles wordt in het Bamoun besproken. Iedereen moet terug uit de busjes. Vervolgens mag je terug IN het busje kruipen als je naam afgeroepen wordt. Blijkbaar waren er ook enkele mensen in de busjes gekropen die op voorhand niet betaald hadden.
Als je dan denkt te kunnen vertrekken ontstaat de volgende ruzie. Nu doet de chauffeur weer lastig. Hij wil nu al het geld voor de terugrit, maar dat krijgt hij uiteraard niet. Enfin, we zijn weer vertrokken voor een kwartier heen en weer geroep en gescheld.
Om 10.45 uur vertrekken we eindelijk. Slechts drie kwartier te laat… Ik vind het echt zo bizar dat zelfs op de dag van een begrafenis er nog zoveel ruzie gemaakt wordt en zo luid geschreeuwd wordt… Dit zou je bij ons nooit zien gebeuren, denk ik!
Tijdens de rit begint Chantal enorm hard te wenen. Ze roept regelmatig “Papa! Papa, kom terug!”
Dit grijpt ons allemaal zo hard aan dat na vijf minuten heel het busje aan het wenen is…
Als we aankomen bij het mortuarium blijkt ook hier vertraging te zijn, dus uiteindelijk maakt het niets uit dat we wat later zijn… Mijn zusjes, vooral de tweeling, zijn enorm hard aan het huilen en worden in een auto geduwd. Ze duwen mij erbij, om hen te troosten… Maar ik denk niet dat ik op een moment als deze, enige troost kan bieden… Chantal blijft heel hard huilen en roepen… Arme meid!
Na een uur wachten ongeveer mogen we binnen in het mortuarium. Geen gekoelde ruimte zoals bij ons. Een hele gewone zaal. De kist staat in het midden. Emilienne zit er naast. Tegen de wijzers in lopen we in een treintje rond de kist. André ligt er vredig bij… Met de windels van de operatie nog om zijn hoofd… Bij het zien van hun vader beginnen mijn zusjes weer heel hard te huilen.
Hierna kruipen we terug in het busje. Weer de nodige ruzie en problemen en dan vertrekken we terug naar Baigom, naar de kerk.
Samen met een andere vrouw van het dorp, die ook deze week begraven wordt, wordt er een korte viering gehouden in de kerk. Echt héél kort. Ik denk dat het maar een half uurtje heeft geduurd.
Daarna wandel ik met al mijn zusjes terug naar huis.
Thuis aangekomen kruip ik in bed. Ik heb enorm veel hoofdpijn. Rond 18 uur komt Claire aan. Om 19 uur begint ‘la veillée’, wat zoveel betekent als een hele nacht zingen. Claire en ik kruipen rond 21 uur in bed. We kunnen toch niet meezingen, wegens onze gebrekkige kennis aan het Bamoun.
Zaterdag 1 mei 2010
In de voormiddag hoor je af en toe mensen zingen, maar je hoort vooral de luide muziek die ze afspelen. Een cd met allemaal –lijkt mij vrolijke- kerkmuziek. Af en toe test de dj zijn microfoon, ook al gebruikt hij deze nooit. Maar goed, het oogt stoer zeker?!
In de voormiddag werkt Claire nog wat aan het eindwerk en ik knutsel nog wat aan mijn didactisch materiaal…
Om 14 uur begint de viering. Voor ons huis staan een vijftal tenten, met heel veel stoelen onder. Hier gaat de afscheidsviering doorgaan. Er zijn echt enorm veel mensen aanwezig! Er zijn veel stoelen te kort en een heleboel mensen moeten gewoon rechtstaan.
André was lid of president van allerlei verenigingen en koren enz… Allemaal komen ze een woordje voorlezen. Niets dan lof over deze gemotiveerde man veel principes, die zich engageerde voor zoveel dingen.
Om 15 uur komen ook verschillende familieleden aan het woord, die bijna allemaal hetzelfde zeggen over het leven van André. Ze beschrijven ook de laatste uren van zijn leven. Overgebracht naar Douala, geopereerd, veel tekenen van hoop en dan onverwachts gestorven…
Daarna nog een woord van de priester en het voorlezen van enkele Bijbeltekst en in het Frans en het Bamoun.
Hierna wordt André begraven, op het familiekerkhof naast het huis. Enkel de naaste familie mag mee naar het kerkhofje. Ik mag ook mee. Claire en Joshua blijven bij Bernadette.
Heel veel tranen, zware woorden,… nog meer tranen en dan een man met een camera die een close-up van je neemt! Waarom ze deze gebeurtenis willen filmen snap ik echt niet! Er worden ook heel veel foto’s getrokken. Fidel heeft me daarnet nog overtuigd om met André op de foto te gaan. Dat vond ik echt heel griezelig. Wie wil er nu op de foto met een lijk??!!! Hier is dat heel gewoon allemaal… Fioew!
Het lichtpuntje van de dag: Alexis en Solange waren ook op de begrafenis! De buik van Solange is echt enorm dik geworden! Nog een dikke maand en ze moet bevallen! Solange is nog steeds de vrolijkheid zelve en weet al gauw een lach op mijn gezicht te toveren. Ze wil ons graag nog eens zien voor we terugkeren naar België, maar daar hebben we helaas helemaal geen tijd meer voor. Solange moet helaas weer snel door, want ze moet nog naar de andere begrafenis.
Hierna verneem ik dat mijn twee zusjes (de tweeling) allebei flauwgevallen zijn en naar het ziekenhuis van Baigom zijn gebracht. Claire en ik haasten ons daar naartoe. Christelle is al bijgekomen en ligt rustig op bed. Chantal haar ogen zijn ook open, maar ze reageert amper en heeft rare stuiptrekkingen. Na vijf minuten concludeer ik dat Chantal gewoon een beetje comedie aan het spelen is. Ze zal nood hebben aan een beetje aandacht, wat ergens wel te begrijpen valt op een dag als deze. Na een kwartier bevestigd Claire mijn vermoeden. Vijf minuten krijgt Chantal een kalmerend prikje. Even later slaapt ze.
Er was een oude vrouw die op blaadjes kauwde en dit dan op Chantal spuwde. Daarna begon ze met één of andere noot over het lichaam van Chantal te wrijven. Zo maak je dus kennis met een traditionele heler IN EEN ZIEKENHUIS!!!!! Dit gaat mijn petje te boven! Hier kan ik echt niet bij! Ik begrijp NIET waarom ze dit toelaten. Ik zeg tegen Valdez dat ik het niet erg vind dat die vrouw wat met een nootje zit te wrijven, maar dat ik niet wil dat ze meer gaat doen. Valdez laat de vrouw stoppen, die me de rest van de avond erg kwaad aan kijkt.
Valdez probeert me uitleggen dat ik traditie is en rituelen zijn die ‘moeten’ uitgevoerd worden bij een tweeling. Ik zeg dat dat allemaal wel mooi kan zijn, maar dat ik er niet in geloof en dat ik ECHT gevaarlijk kan zijn! Zolang het hierbij blijft is het niet erg, maar ik zou er niet stom van staan moesten ze binnenkort gaan denken dat Chantal bezeten is door de duivel. Wat zouden ze dan met haar gaan uitvoeren?! Uiteindelijk was het nog een interessante discussie over traditionele geneeskunde… Maar het helemaal begrijpen, zal ik nooit.
Rond 19.15 uur keren we terug naar huis. Ik probeer Emilienne gerust te stellen, maar zij staat erop dat de zussen naar huis gebracht worden. Jules gaat ze halen.
Ik ben kapot! Wat een vermoeiende dag! Er leek maar geen einde te komen aan alle miserie… Wat een avonturen… Wat een gebeurtenissen… Wat een verhalen… We zijn doodmoe en gaan vroeg slapen.
Zondag 2 mei 2010
Om 5.15 uur ’s morgens staan we op. Om 5.30 uur worden de bloemen op het graf gelegd. De maan en sterren verlichten onze weg. We luisteren naar weer heel veel woorden in het Bamoun. De bloemen worden neergelegd en we verlaten het kerkhofje. Mijn twee oudere zussen moeten weer heel hard huilen. De tweeling mocht niet meekomen.
Dit was de laatste fase van de begrafenis.
Hierna lijkt het alsof alles terug heel normaal is. Mensen beginnen terug luider te praten. Er wordt terug gelachen onder elkaar. Men begint op te ruimen. Dit duurt nog een hele dag. Ik wil graag helpen met opruimen maar ik ervaar dat ik gewoon in de weg loop. Dus ook vandaag werk ik een hele dag in mijn kamer. Het didactisch materiaal is bijna af…
Het stagedeel:
-Het schilderproject
Ik koos bewust voor een kleurrijk project (om de school wat op te vrolijken), maar toch een educatief project dat de kinderen iets zou kunnen bijbrengen. Zo ontstond de idee om verschillende continenten op de muren te schilderen.
Ik had gehoopt dat het nieuwe gebouw zo goed als af zou zijn, dan kon ik daar nog ‘Centraal Amerika’, ‘Groenland’ en ‘Antarctica’ schilderen. Dan zou het veel vollediger zijn. Maar er wordt al een maand niet verder gewerkt aan het gebouw! “Ze wachten op de regen”, werd mij verteld. Raar maar waar… Wij hebben liever geen regen…
Ik ben met dit project gestart op zaterdag 17 april (8u-12u en 14-17u). Op die dag heb ik alle continenten in kleur gezet. Zondag 18 april begon ik samen met Blaise (Stagiair) om 13u te werken. Rond 14u kwamen Claire en Anne helpen. Rond alle continenten, behalve Noord-Amerika, werd de oceaan ingekleurd. Helaas was de blauwe verf te vroeg op, om alles te kunnen afwerken. Op de zijkant werd ook de tekst al in krijt geschreven.
Maandag 19 en donderdag 22 april heb ik nog een hele dag geschilderd. Voornamelijk afwerking (tweede laag bij de lichte kleuren en het blauw). Ik wil nu nog ‘bienvenue’ in verschillende talen schilderen, maar ik vrees dat ik daarvoor niet voldoende tijd meer heb!
Tijdens het schilderen werden we aangemoedigd door de kinderen van school en door vele mensen van het dorp. Ik word regelmatig aangesproken op straat en krijg veel complimenten over ‘mijn goed werk dat ik verricht heb’. De leerkrachten zijn heel enthousiast. Ze zijn verbaasd hoe ‘creatief’ wij zijn en hoe we er toch altijd op komen… Maar het leukste is dat de kinderen enthousiast zijn. Ik had nooit verwacht dat het zo goed zou aanspreken, vee kinderen kunnen nu zelfs de continenten al opsommen! Super gewoon…
Er is zelfs een leerkracht die nu Kameroen met al zijn provincies, zal schilderen in zijn klas! Dat moet ik natuurlijk stimuleren! Het valt op dat deze kinderen nood hebben aan veel visualisatie. Maar door dit onderwijssysteem blijven de kinderen op hun honger zitten.
- Project met didactisch materiaal
Volgend materiaal had ik mee vanuit België of heb ik hier aangekocht, voor heel de school:
- Meetlat van één meter
- Passer voor op bord
- Boek : Anglais (Engelse grammatica in eenvoudige woorden uitgelegd)
- Boek : Wiskunde (Didactiek rond wiskunde in het Frans)
- Boek : English (Een werkboekje van hier, met voornamelijk veel oefeningen)
Elke leerkracht van het lager onderwijs (6) en Blaise (stagiair) krijgen elke, als afscheidscadeautje, een pennenzak met 5 stylo’s, 5 potloden, scherper en liniaaltje! Dat leek mij een zinvol en stimulerend geschenkje! Elke leerkracht krijgt ook nog een beetje kleurkrijt.
Volgend materiaal heb ik zelf gemaakt. Ik probeer de kostprijs zo laag mogelijk te houden, zodat ik de leerkrachten kan stimuleren om, als ik weg ben, ook zulk materiaal te ontwikkelen. Wees gerust, ik ben voldoende nuchter om te beseffen dat er waarschijnlijk nooit nog iets met dit materiaal zal gedaan worden! Maar ik kan maar proberen. Wie niet waagt, niet wint… Het probleem is dat ze met deze nieuwe vorm van werken vanaf het begin van het schooljaar moeten beginnen. Nu overschakelen is veel te moeilijk! Maar ja, dan ben ik er niet meer!
Volgende week zal ik de bedoeling en gebruikswijze van al het materiaal toelichten aan de leerkrachten.
Het volgende heb ik gemaakt:
- M.A.B.-materiaal in karton. Voordeel van dit materiaal: het kan ik alle jaren gebruikt worden (van Sil tot CM2). Het helpt voor getalbegrip, inzicht in het talstelsel, cijferen, hoofdrekenen,…
- Dankzij de breukenstroken worden verschillende breuken gevisualiseerd. Hierdoor kan je z ook makkelijker met elkaar gaan vergelijken, waardoor het voor kinderen eenvoudiger is om inzichten te verwerven.
- Ik heb enkele flitskaarten met de maaltafels gemaakt (tafels 2,3,4,5,6,7,8 en 9). Voor optellingen en aftrekkingen heb ik het MAB-materiaal ontwikkeld. Delingen worden al cijferend uitgerekend, dus moeten ook hiervoor de maaltafels goed gekend zijn. Die zijn helemaal niet gekend nu, dus ik hoop dat deze flitskaarten een beetje zullen helpen! Ik ga de leerkrachten proberen te overtuigen om elke dag 10 minuten vrij te maken om met dit materiaal de tafels te herhalen. Dat zal het geheugen van de kids stimuleren, waardoor het rekenen algemeen veel beter zal gaan. (Hopelijk)
- Ik het een teldoosje (sluitbaar doosje met aantal steentjes) en letterdoosje (sluitbaar doorsje met alle letters van het alfabet) gemaakt. Slechts één van elk, want het dient louter als voorbeeld. Ieder kind zou zo één van elk moeten hebben…
- Ik heb ook nog 3 eierdozen van telkens 10 ‘eieren’ toegevoegd. Dit om inzicht in ons 10-delig talstelsel te verwerven en de brug over 10 (of 20) eenvoudiger te maken. Heel eenvoudig materiaal dat zoveel kan helpen.
Nu hopen dat ze er even enthousiast over zijn als ik en het allemaal zullen gaan gebruiken! En liefst nog zelf ontwikkelen ook… Maar ik vrees dat dat zeker een brug te ver is!
Zo dat was het dan voor deze week.
Binnen twee weken landen wij al in Brussel! Wij zien dat echt al helemaal zitten, maar we vrezen toch een beetje voor die fameuze ‘cultuurschok’ die op ons staat te wachten…
Om deze cultuurschok zo min mogelijk te maken, hebben wij het lumineuze idee gehad om van onze aankomst in Zaventem een hele uitdaging te maken!
Liefste familie, vrienden en klasgenootjes!
WIJ DAGEN JULLIE UIT!
We hebben vernomen dat België het paradijs op aarde zou zijn! Na drie maanden weg te zijn, kunnen we ons dat niet allemaal zo goed meer herinneren. Aan jullie dus om te bewijzen dat België wel degelijk een 5-STERREN-LAND is!!!
Wij hebben 5 opdrachten bedacht die kunnen bewijzen hoe fantastisch België toch is en welk prachtig land we gedurende die drie maanden toch hebben moeten missen! Bij elke opdracht die jullie goed kunnen uitvoeren, verdienen jullie EEN STER! (Dit komt bekend voor, niet?!)
Hier komen de opdrachten:
1. Al na één week wisten we wat we het meest zouden missen aan België : HET OVERHEERLIJKE ETEN! Bij de kleinste herinnering aan alle lekkernijen beginnen al onze smaakpupillen te watertanden! Daarom volgende opdracht: “VERWEN ONS DE EERSTVOLGENDE DAGEN (of weken) NA ONZE THUISKOMST MET DE MEEST HEERLIJKE GERECHTEN, DESSERTEN, DRANKJES, HAPJES,… ALLES WAT JE MAAR KAN BEDENKEN!
2. Dat wij hier, in Kameroen, telkens in het midden van de belangstelling staan… Dat weten jullie al. Het woord ‘Nansa’ zal jullie even bekend in de oren klinken als aan ons. MAAR we vrezen dat het een hele schok zal zijn als wij NIET MEER de enige Nansa’s zijn!!! We zullen er mee moeten leren leven dat niet alle aandacht meer aan ons besteed is… En eerlijk waar… dat wordt moeilijk! Dat wordt loodzwaar! Dat wordt afkicken… Om deze intense pijn wat te verzachten hebben we de volgende opdracht bedacht. OM TOCH NOG EEN BEETJE TEGEMOET TE KOMEN AAN ONZE BEHOEFTE AAN HEEL VEEL AANDACHT, WILLEN WE GRAAG TWEE (grote of kleine) SPANDOEKEN ZIEN IN DE LUCHTHAVEN! EENTJE VOOR CLAIRE EN EENTJE VOOR ELS! We hopen dat dit toch al een beetje zal helpen…
3. Omdat we Kameroen zeker zullen missen, willen we ook daarvan een beetje terugvinden in België! WE ZOUDEN HET HEEL FIJN VINDEN ALS ER TWEE MENSEN VERKLEED GAAN ALS AFRIKAAN(tje)!! Op die manier voelen we ons toch zeker nog een beetje in Kameroen… Wat de grote schok ongetwijfeld ook wat zal verminderen!
4. De kans bestaat dat we door deze Afrikaanse figuren gaan vermoeden dat we in het verkeerde land zijn afgestapt, dus: OM ALLES TERUG EEN BEETJE IN EVENWICHT TE BRENGEN, VERWACHTEN WE MINSTENS 20 NANSA’S (Blanken dus, voor de leken onder jullie) DIE ONS ENTHOUSIAST EN MET OPEN ARMEN ZULLEN OPWACHTEN IN DE LUCHTHAVEN! Familie, vrienden en klasgenootjes: laat jullie niet kennen!
5. En om af te sluiten in schoonheid! Wij komen –eindelijk- terug en dat betekent maar één ding: FEEST!!! Als wij aan feest denken, denken wij ook meteen aan leuke versiering dus: VERSIER ONS HUIS EN DE AUTO MET HEEL ‘LEUK’ ZELFGEMAAKT, ZELF OPGEBLAZEN, ZELF GEKOCHT MATERIAAL! Het hoeft niet veel te kosten! Hier worden de huizen ook met de meest gekke dingen versierd, zoals strandballen, valse bloemen, posters uit tienerboekjes, papieren bloemen…
TIP : HOE KITCHERIG HOE BETER!!!
Zo, zoals je ziet kijken we al helemaal uit naar onze thuiskomst!
Laat jullie niet kennen en bewijs ons maar hoeveel sterren jullie landje waard is!
Opgepast: als blijkt dat Kameroen meer sterren waard is, dan spreekt het voor zich dat we het eerste vliegtuig terug naar hier nemen! Logisch toch… DUS! Neem dit niet op als een grap! Wij zijn heel ernstig, serieus en wij menen het echt! GO FOR IT en vooral: veel plezier ermee!!!
Zoals elke week krijgen jullie van mij
Een DIKKE ZOEN!
En een GIGA KNUFFEL!
Groetjes!!!!
Fernweh – Marianne Jonker
Ben ik in een buitenland
Dan verlang ik naar mijn eigen bed met dun kussen.
Terug thuis woelt al snel weer
het reiskriebelen in hart en hoofd.
Nieuwsgierigheid gloeit naar
Vreemde planten, dorpen en drank
Die armoede om me heen verdooft.
O won ik maar een prijs,
Dan kon ik weg met trein, op paard
’n privéchauffeur en in hobbelende bussen.
maandag 26 april 2010
Het leven… Het zijden draadje… En de schaar…
Lieve, trouwe bloglezers
Vandaag geen vrolijk bericht over mijn wilde avonturen.
Vandaag een bericht vol verdriet over een onverwacht, onvoorzien en ongewild avontuur.
Vandaag een bericht vol poëzie om dat verdriet een plaats te kunnen geven.
Vrijdag 23 april 2010
Om 8 uur spreken Claire, Anne en ik af aan het tankstation in Foumbot. Daar nemen we de auto naar Bafoussam. Gevolgd door nog een andere auto. Om dan in een grote bus plaats te nemen. Wat maakt dat we om 10.30 uur in Bafoussam vertrekken. We vertrekken naar Douala. Het laatste weekend dat wij drieën samen een uitstap maken. Het laatste weekend dat wij drieën samen zijn. Maandag vertrekt Anne terug naar Nederland!
Om 14 uur belt Emilienne. André wordt momenteel geopereerd aan zijn hoofd. Ik beloof om ’s avonds op bezoek te komen in het ziekenhuis. Ondertussen naderen wij Douala. Om 15.30 uur staan we op een parking, om 16 uur komt Bernard ons daar ophalen. Om 16.30 uur zijn we in het Percure-hotel. Er is geen plaats meer voor het hele weekend. Dit verhaal komt me bekend voor… (zie eerste blogbericht vanuit Kameroen) Op zoek naar een ander hotel. Om 17.30 uur hebben we een kamer in een ander hotel. Doodmoe en ziek (Anne en Claire toch) ploffen we neer op het bed. Ik douche me en ga eten. Alleen, de anderen hebben geen honger. Ondertussen belt mama.
Om 19.30 uur belt Geneviève. Ze wacht op me beneden het hotel. Ik ga naar haar toe. Eerst gaan we naar het huisje waar zij en Mireille wonen. Een klein bouwvallig huisje, het lijkt alsof ik me in de sloppenwijk van de stad bevind. Geneviève laat een foto van André en Emilienne zien in het ziekenhuis. Ze zien er beide niet goed uit. Ik zie dat André beademd wordt. Zijn toestand is dus fel achteruit gegaan…
Daarna nemen we samen de moto naar het ziekenhuis. Geneviève weet me te vertellen dat het al veel beter gaat met André! Voor de operatie reageerde hij niet meer en deed hij zijn ogen niet meer open. Enkele uren na de operatie zou hij wel al reageren op geluid en zou hij zijn ogen zelfs al openen! We wachten op de ambulance. Momenteel wordt André overgebracht van l’hôpital général naar dit kleiner ziekenhuis. Hij werd daar enkel geopereerd, want ze hebben daar geen kamers meer vrij. L’hôpital général is het grootste –en beste- ziekenhuis van Douala.
We zien de ambulance aankomen. Ik word geconfronteerd met de Afrikaanse manier van handelen in een ziekenhuis. Blijkbaar zijn ook hier geen kamers meer vrij. André heeft een speciale kamer nodig waar zuurstoftoevoer is. Ze zullen nog een uur moeten wachten tot er een kamer vrij is! Hij blijft in de ambulance liggen. De verpleegster beademt hem. Ik erger mij aan de manier waarop, want ze pompt helemaal niet op een gelijkmatig tempo! Maar André beweegt wel af en toe met zijn voeten en probeert zijn ogen kort te openen.
André is geopereerd aan een hersenbloeding. Aan elke zijde van de schedel hebben ze een gaatje gemaakt om het bloed af te laten vloeien. Zo wordt de druk in zijn hoofd aanzienlijk verlaagd en zou het terug beter moeten gaan.
Er is heel veel familie. Ik schat zo’n 15 personen! Zoveel mensen mogen er in onze ziekenhuizen in België niet binnen. Hier wel…
Rond 22.15 uur verlaat ik het ziekenhuis en ga ik terug naar het hotel. Ondertussen ligt André op een kamer. De dochters en zonen verversen de lakens en zorgen dat alles goed gaat. Ik heb André niet meer gezien in zijn kamer, want ik mocht niet meer binnen. Ik neem samen met één of andere neef de moto. Hij zet mij af aan het hotel. Anne en Claire zullen al wel slapen ondertussen. Ze zijn half wakker als ik binnenkom en ik doe kort de uitleg hoe het nu met hem gaat. Morgen zullen we hem samen nog eens gaan bezoeken.
Om 23.19 uur krijg ik telefoon. De naam ‘Mère Baigom’ verschijnt op mijn scherm. Ik neem op. Dan volgen volgende woorden:
“Els? Papa, il est mort!”
‘TU DIS?!’
“Papa est mort, il n’est plus la! Nous rentrons cette nuit à Baigom, avec le corps de papa.”
‘Mon dieu, c’est pas vrais! C’est pas possible! Ohnon!!!
“C’est vrais. C’est comme ça…”
Emilienne begint te wenen en hangt op.
Daar zit je dan. Met verstomming geslagen. Anne vraagt wie er nu zo laat belt! “Het was Emilienne, André is dood!” Claire en Anne springen recht. Dat kan niet waar zijn!
Daar zitten we dan, alle drie. Met verstomming geslagen. Vol ongeloof. We zuchten en zeggen voortdurend ‘ohneeee’. Wat nu gedaan?!
Ik twijfel aan wat ik gehoord heb. Misschien heb ik het wel gedroomd?! Dat kan toch echt niet waar zijn! Maar mijn ontvangen oproepen bevestigen dat ik een oproep van Emilienne kreeg.
Bernadette belt. ‘André is dood, wist je dat al?’ stel dat ik nog van niets zou weten zou dit echt een héél ongepaste manier zijn om zoiets te vertellen.
“Je moet nu echt verhuizen! Ik laat iemand je spullen pakken!”
‘Non! Je ne veux pas! Je reste là! Je veux soutenir la famille!’
We zien zondag wel…
Hierna nog telefoon van Mireille en Geneviève. Ondertussen twijfel ik niet meer aan mezelf. Het was geen droom. Het is de realiteit! De O zo bizarre en moeilijke waarheid.
Ik begin heel hard te wenen. Mijn eerste tranen in dit Afrikaanse continent. Ik vind het zo vreselijk voor mijn zusjes! 15 jaar en geen vader meer! Verschrikkelijk gewoon! Gelukkig zijn Claire en Anne bij me. Ze troosten me. We praten nog een beetje, over heel andere dingen. Poging om mijn gedachten wat te verzetten… Om 1.30 uur gaan we terug slapen. Alleszins Claire en Anne gaan slapen. Ik doe geen oog dicht. Ik blijf denken. Ik kan geen rust vinden. Wat nu? Moet ik veranderen van gezin? Ik wil dat niet! Aan wat zou hij overleden zijn? Zou hij ook dood geweest zijn moest hij niet overgebracht zijn?! …
Geen slaap – Els Rogier
Hersenspinsels
Ingewikkeld web
Hersenkronkels
Zonder einde
Hersengedachten
Onvermoeibaar
Niets
Nooit
Willen of Kunnen
Begrijpen
Over
De Dood
Zaterdag 24 april 2010
We blijven de hele voormiddag in de kamer. Ik ben een wrak. Ik ben doodmoe maar kan niet slapen. Ik schrijf enkele gedichten.
In de namiddag verkennen we Douala met behulp van een kennis van Anne. Hele vriendelijke jongeman die heel normaal met ons omgaat. Heerlijk gewoon. Deze uitstap verzet mijn gedachten een beetje. Maar ik ben echt heel emotioneel. Om de kleinste dingen krijg ik tranen in mijn ogen. Volgende week komen de foto’s van deze uitstap online.
De keuze – Els Rogier
Je maakte de keuze
Je ging ervoor
Je koos
Niet de traditionele paden
Je koos
Het pretpakket
De uitdaging
Je hebt geen keuze
Je moet doorgaan
Je kreeg
Unieke en onvoorziene paden
Je kreeg
Een (over)leefpakket
Je kreeg
Het echte leven
En dus ook
De dood
Zondag 25 april 2010
We zwaaien Anne uit. Hoe raar! Echt bizar! We zien haar niet meer terug hier in Afrika! Echt heel gek, want wij hebben haar heel de tijd gekend! Ze was al voor ons in Kameroen. Nog drie weken zonder haar.
Vrijdagmiddag was ik nog aan het verkondigen dat ik ook naar huis wil. Maar nu ben ik blij dat ik hier nog ben. Ik kan er nog 3 weken zijn voor mijn familie. Gelukkig…
Om 13 uur vertrekt onze bus al. We werken heel flink door aan ons eindwerk en we rusten uiteraard veel tijdens deze 5-uur-durende rit. Om 18.10 uur kom ik thuis aan. Er staan heel veel stoelen in de woonkamer. Alle andere meubels zijn verdwenen. In de hoek ligt een matras. Emilienne slaapt. Ik laat haar slapen.
Rond 19uur is ze wakker. Ik ga bij haar zitten. Tranen rollen over mijn wangen. Ik kan ze niet tegenhouden. Emilienne weet niet aan wat André gestorven is. Ik vermoed een nieuwe en deze keer fatale hersenbloeding… Emilienne verzekert mij dat ik hier mag blijven wonen. Ze wil echt dat ik hier blijf, dat had ze ook al aan Bernadette vertelt. Oef, een pak van mijn hart!
Klepperavondtoer met vader – Paul Gellings
In het dal waar nevel als een laken boven zweefde
Reik je mij misschien nog eens de hand.
Je had je eigen heuvel al toen je nog leefde,
Voor altijd reisje door dit oude land.
Samen reizen zoals toen, dat is mijn droom en wens.
Liefst aan het einde van de dag en van de zomer,
Langs watermolens aan de grens,
Langs dodenheuvels achter bomen.
Laat me dan één keer nog het koele water horen vallen,
Terwijl zware steen en zuchtend hout
Weer knarsen en weer kreunen op het koren,
En avondzon de weg opnieuw bedekt met goud.
In het dal waar nevel als een laken boven zweefde
Reik je mij misschien nog eens de hand.
Je had je eigen heuvel al toen je nog leefde,
Voor altijd reisje door dit oude land.
maandag 26 april 2010
Vandaag ben ik niet naar school geweest. Daar staat mijn hoofd nu helemaal niet naar. Ik probeer de familie te helpen. Ik ben naar Foumbot geweest om een gasfles te zoeken, maar alles is uitverkocht. Jules zal het morgen in Bafoussam gaan halen.
Ik ben heel blij dat ik hier mag blijven wonen, want inmiddels voel ik me hier echt al thuis. Maar het is moeilijk. Er zijn constant vreemde mensen. Mijn deur moet altijd op slot, want misschien wordt er wel gestolen. Er is veel lawaai, van ’s morgens heel vroeg tot ’s avonds laat. Wenende baby’s, wenende vrouwen… Het huis is heel vuil en je kan je niet rustig wassen. Maar heel lang zal dat niet meer duren.
Dit weekend nemen we al afscheid van André. Een man die moeilijk te doorgronden was. Maar die me net voor onze reis naar het Noorden in zijn hart liet kijken. Ik heb hem toen alles vergeven. Ik wilde met een nieuwe lei beginnen na die vakantie. Maar die kans heb ik nooit gehad. Ik heb geen woord meer kunnen zeggen tegen hem. Ik heb zijn stem niet meer gehoord. Zijn hand niet meer gevoeld.
Dit weekend nemen we afscheid van André. Hij was slechts 61 jaar. Laat 7 kinderen achter en een hele lieve vrouw. Hij laat een tweeling achter van 15 jaar… Een periode in het leven waarin een man in het huis net zo noodzakelijk is.
Vrijdag gaan we het lichaam al halen in Foumban. Dan zullen we waarschijnlijk heel de nacht zingen. Zaterdag wordt André al begraven! Dat gaat echt heel erg snel. Daarna zal het wel rustiger worden.
Nu kan ik een deuil wel van heel dicht meemaken, zo zei Jules. Dat is waar. Wat is me al opgevallen, na één dag?
- Emilienne blijft dag en nacht op de matras in de woonkamer zitten en slapen. Blijkbaar zal ze hier nu een jaar lang moeten blijven liggen. Zo hoort het, in Kameroen. Ik vind het echt heel erg. Ze moet al lijden om het verdriet en nu moet ze ook nog lichamelijk lijden! Want ook zij heeft last van haar rug.
- Rond 5 uur ’s morgens wordt er gebeden (= gezongen).
- Er zitten altijd veel mensen in de woonkamer. Heel het dorp komt langs. Ze komen hun spijt betuigen. Maar eigenlijk zeggen ze niets. Ze zitten daar gewoon een half uurtje en gaan dan weer weg.
- Enkele oudere vrouwen kruipen soms bij Emienne op de matras en beginnen dan heel luid te wenen. Ze wenen niet echt. Ze maken gewoon veel lawaai. Te veel om oprecht over te komen. Ze kunnen zelfs wenen zonder tranen! Ik vind het zo hypocriet en belachelijk. Maar zo hoort het! Dit is de manier waarop zij hun medeleven tonen. Terwijl ik in stilte, in het donker, subtiel enkele tranen probeer weg te vegen.
- Er is heel veel familie die in achterkeuken het eten klaarmaakt. Deze familie blijft hier ook slapen (en in het huis van de grootmoeder hier achter).
- De dood maakt hier deel uit van het leven. Ze gaan er relatief luchtig mee om. Toch vergeleken met hoe wij omgaan met de dood. Bij ons is het echt een verlies. Hier wordt het echt gezien als een deel van het leven.
- Emilienne heeft het wel heel moeilijk. Zij rouwt en denkt op dezelfde manier als wij dat zouden doen.
- Ik heb zijn zussen en broers amper zien wenen! Ze zijn te druk bezig met het organiseren van de deuil misschien. Maar hier vloeien echt veel minder tranen dan bij ons.
Ik vind het heel sterk hoe zij met de dood omgaan. Maar ik kan het echt niet. Ik voel me triest, ook al heb ik deze man amper gekend.
Een man – Els Rogier
Mijn tranen vloeien
Om een man die ik amper gekend heb
Mijn stem schreeuwt
Om een man die ik amper gehoord heb
Mijn handen beven
Om een man die ik amper geholpen heb
Mijn hart bloedt
Om een man die zijn familie achterliet
Dank je, man
Dat ik je heb mogen kennen
Dank je, man
Dat ik je heb mogen aanhoren
Dank je, man
Dat ik je heb mogen helpen
Dank je , man
Dat ik er mag zijn voor jouw familie
Zo, hier rond ik vandaag al af. Neem eens een kijkje bij de foto’s. Ik heb drie nieuwe albums toegevoegd: Verjaardag Anne, Huwelijk en mijn schilderproject op school. Volgende week zal ik over dit laatste wel wat meer vertellen.
Hou jullie goed ginds.
Ik zal me ook sterk houden, beloofd.
Nog slechts 21 dagen en ik kom aan in Zaventem! Ik kijk er echt al naar uit!
Dikke zoen!
Giga knuffel!
Verlanglijstje – Tim Gladdines
Het liefst
Wil ik een wonder,
Het allerliefst
Een bovenwonder:
Alles waar ik ooit van droomde
Alles wat ik eerst niet kreeg
Verzameld in een koffertje,
Een koffertje van rood fluweel.
Maar ook met een
Samenraapsel
Hemellichaam
Ogenschouw
Ben ik, dank u,
Heel tevreden.
Vandaag geen vrolijk bericht over mijn wilde avonturen.
Vandaag een bericht vol verdriet over een onverwacht, onvoorzien en ongewild avontuur.
Vandaag een bericht vol poëzie om dat verdriet een plaats te kunnen geven.
Vrijdag 23 april 2010
Om 8 uur spreken Claire, Anne en ik af aan het tankstation in Foumbot. Daar nemen we de auto naar Bafoussam. Gevolgd door nog een andere auto. Om dan in een grote bus plaats te nemen. Wat maakt dat we om 10.30 uur in Bafoussam vertrekken. We vertrekken naar Douala. Het laatste weekend dat wij drieën samen een uitstap maken. Het laatste weekend dat wij drieën samen zijn. Maandag vertrekt Anne terug naar Nederland!
Om 14 uur belt Emilienne. André wordt momenteel geopereerd aan zijn hoofd. Ik beloof om ’s avonds op bezoek te komen in het ziekenhuis. Ondertussen naderen wij Douala. Om 15.30 uur staan we op een parking, om 16 uur komt Bernard ons daar ophalen. Om 16.30 uur zijn we in het Percure-hotel. Er is geen plaats meer voor het hele weekend. Dit verhaal komt me bekend voor… (zie eerste blogbericht vanuit Kameroen) Op zoek naar een ander hotel. Om 17.30 uur hebben we een kamer in een ander hotel. Doodmoe en ziek (Anne en Claire toch) ploffen we neer op het bed. Ik douche me en ga eten. Alleen, de anderen hebben geen honger. Ondertussen belt mama.
Om 19.30 uur belt Geneviève. Ze wacht op me beneden het hotel. Ik ga naar haar toe. Eerst gaan we naar het huisje waar zij en Mireille wonen. Een klein bouwvallig huisje, het lijkt alsof ik me in de sloppenwijk van de stad bevind. Geneviève laat een foto van André en Emilienne zien in het ziekenhuis. Ze zien er beide niet goed uit. Ik zie dat André beademd wordt. Zijn toestand is dus fel achteruit gegaan…
Daarna nemen we samen de moto naar het ziekenhuis. Geneviève weet me te vertellen dat het al veel beter gaat met André! Voor de operatie reageerde hij niet meer en deed hij zijn ogen niet meer open. Enkele uren na de operatie zou hij wel al reageren op geluid en zou hij zijn ogen zelfs al openen! We wachten op de ambulance. Momenteel wordt André overgebracht van l’hôpital général naar dit kleiner ziekenhuis. Hij werd daar enkel geopereerd, want ze hebben daar geen kamers meer vrij. L’hôpital général is het grootste –en beste- ziekenhuis van Douala.
We zien de ambulance aankomen. Ik word geconfronteerd met de Afrikaanse manier van handelen in een ziekenhuis. Blijkbaar zijn ook hier geen kamers meer vrij. André heeft een speciale kamer nodig waar zuurstoftoevoer is. Ze zullen nog een uur moeten wachten tot er een kamer vrij is! Hij blijft in de ambulance liggen. De verpleegster beademt hem. Ik erger mij aan de manier waarop, want ze pompt helemaal niet op een gelijkmatig tempo! Maar André beweegt wel af en toe met zijn voeten en probeert zijn ogen kort te openen.
André is geopereerd aan een hersenbloeding. Aan elke zijde van de schedel hebben ze een gaatje gemaakt om het bloed af te laten vloeien. Zo wordt de druk in zijn hoofd aanzienlijk verlaagd en zou het terug beter moeten gaan.
Er is heel veel familie. Ik schat zo’n 15 personen! Zoveel mensen mogen er in onze ziekenhuizen in België niet binnen. Hier wel…
Rond 22.15 uur verlaat ik het ziekenhuis en ga ik terug naar het hotel. Ondertussen ligt André op een kamer. De dochters en zonen verversen de lakens en zorgen dat alles goed gaat. Ik heb André niet meer gezien in zijn kamer, want ik mocht niet meer binnen. Ik neem samen met één of andere neef de moto. Hij zet mij af aan het hotel. Anne en Claire zullen al wel slapen ondertussen. Ze zijn half wakker als ik binnenkom en ik doe kort de uitleg hoe het nu met hem gaat. Morgen zullen we hem samen nog eens gaan bezoeken.
Om 23.19 uur krijg ik telefoon. De naam ‘Mère Baigom’ verschijnt op mijn scherm. Ik neem op. Dan volgen volgende woorden:
“Els? Papa, il est mort!”
‘TU DIS?!’
“Papa est mort, il n’est plus la! Nous rentrons cette nuit à Baigom, avec le corps de papa.”
‘Mon dieu, c’est pas vrais! C’est pas possible! Ohnon!!!
“C’est vrais. C’est comme ça…”
Emilienne begint te wenen en hangt op.
Daar zit je dan. Met verstomming geslagen. Anne vraagt wie er nu zo laat belt! “Het was Emilienne, André is dood!” Claire en Anne springen recht. Dat kan niet waar zijn!
Daar zitten we dan, alle drie. Met verstomming geslagen. Vol ongeloof. We zuchten en zeggen voortdurend ‘ohneeee’. Wat nu gedaan?!
Ik twijfel aan wat ik gehoord heb. Misschien heb ik het wel gedroomd?! Dat kan toch echt niet waar zijn! Maar mijn ontvangen oproepen bevestigen dat ik een oproep van Emilienne kreeg.
Bernadette belt. ‘André is dood, wist je dat al?’ stel dat ik nog van niets zou weten zou dit echt een héél ongepaste manier zijn om zoiets te vertellen.
“Je moet nu echt verhuizen! Ik laat iemand je spullen pakken!”
‘Non! Je ne veux pas! Je reste là! Je veux soutenir la famille!’
We zien zondag wel…
Hierna nog telefoon van Mireille en Geneviève. Ondertussen twijfel ik niet meer aan mezelf. Het was geen droom. Het is de realiteit! De O zo bizarre en moeilijke waarheid.
Ik begin heel hard te wenen. Mijn eerste tranen in dit Afrikaanse continent. Ik vind het zo vreselijk voor mijn zusjes! 15 jaar en geen vader meer! Verschrikkelijk gewoon! Gelukkig zijn Claire en Anne bij me. Ze troosten me. We praten nog een beetje, over heel andere dingen. Poging om mijn gedachten wat te verzetten… Om 1.30 uur gaan we terug slapen. Alleszins Claire en Anne gaan slapen. Ik doe geen oog dicht. Ik blijf denken. Ik kan geen rust vinden. Wat nu? Moet ik veranderen van gezin? Ik wil dat niet! Aan wat zou hij overleden zijn? Zou hij ook dood geweest zijn moest hij niet overgebracht zijn?! …
Geen slaap – Els Rogier
Hersenspinsels
Ingewikkeld web
Hersenkronkels
Zonder einde
Hersengedachten
Onvermoeibaar
Niets
Nooit
Willen of Kunnen
Begrijpen
Over
De Dood
Zaterdag 24 april 2010
We blijven de hele voormiddag in de kamer. Ik ben een wrak. Ik ben doodmoe maar kan niet slapen. Ik schrijf enkele gedichten.
In de namiddag verkennen we Douala met behulp van een kennis van Anne. Hele vriendelijke jongeman die heel normaal met ons omgaat. Heerlijk gewoon. Deze uitstap verzet mijn gedachten een beetje. Maar ik ben echt heel emotioneel. Om de kleinste dingen krijg ik tranen in mijn ogen. Volgende week komen de foto’s van deze uitstap online.
De keuze – Els Rogier
Je maakte de keuze
Je ging ervoor
Je koos
Niet de traditionele paden
Je koos
Het pretpakket
De uitdaging
Je hebt geen keuze
Je moet doorgaan
Je kreeg
Unieke en onvoorziene paden
Je kreeg
Een (over)leefpakket
Je kreeg
Het echte leven
En dus ook
De dood
Zondag 25 april 2010
We zwaaien Anne uit. Hoe raar! Echt bizar! We zien haar niet meer terug hier in Afrika! Echt heel gek, want wij hebben haar heel de tijd gekend! Ze was al voor ons in Kameroen. Nog drie weken zonder haar.
Vrijdagmiddag was ik nog aan het verkondigen dat ik ook naar huis wil. Maar nu ben ik blij dat ik hier nog ben. Ik kan er nog 3 weken zijn voor mijn familie. Gelukkig…
Om 13 uur vertrekt onze bus al. We werken heel flink door aan ons eindwerk en we rusten uiteraard veel tijdens deze 5-uur-durende rit. Om 18.10 uur kom ik thuis aan. Er staan heel veel stoelen in de woonkamer. Alle andere meubels zijn verdwenen. In de hoek ligt een matras. Emilienne slaapt. Ik laat haar slapen.
Rond 19uur is ze wakker. Ik ga bij haar zitten. Tranen rollen over mijn wangen. Ik kan ze niet tegenhouden. Emilienne weet niet aan wat André gestorven is. Ik vermoed een nieuwe en deze keer fatale hersenbloeding… Emilienne verzekert mij dat ik hier mag blijven wonen. Ze wil echt dat ik hier blijf, dat had ze ook al aan Bernadette vertelt. Oef, een pak van mijn hart!
Klepperavondtoer met vader – Paul Gellings
In het dal waar nevel als een laken boven zweefde
Reik je mij misschien nog eens de hand.
Je had je eigen heuvel al toen je nog leefde,
Voor altijd reisje door dit oude land.
Samen reizen zoals toen, dat is mijn droom en wens.
Liefst aan het einde van de dag en van de zomer,
Langs watermolens aan de grens,
Langs dodenheuvels achter bomen.
Laat me dan één keer nog het koele water horen vallen,
Terwijl zware steen en zuchtend hout
Weer knarsen en weer kreunen op het koren,
En avondzon de weg opnieuw bedekt met goud.
In het dal waar nevel als een laken boven zweefde
Reik je mij misschien nog eens de hand.
Je had je eigen heuvel al toen je nog leefde,
Voor altijd reisje door dit oude land.
maandag 26 april 2010
Vandaag ben ik niet naar school geweest. Daar staat mijn hoofd nu helemaal niet naar. Ik probeer de familie te helpen. Ik ben naar Foumbot geweest om een gasfles te zoeken, maar alles is uitverkocht. Jules zal het morgen in Bafoussam gaan halen.
Ik ben heel blij dat ik hier mag blijven wonen, want inmiddels voel ik me hier echt al thuis. Maar het is moeilijk. Er zijn constant vreemde mensen. Mijn deur moet altijd op slot, want misschien wordt er wel gestolen. Er is veel lawaai, van ’s morgens heel vroeg tot ’s avonds laat. Wenende baby’s, wenende vrouwen… Het huis is heel vuil en je kan je niet rustig wassen. Maar heel lang zal dat niet meer duren.
Dit weekend nemen we al afscheid van André. Een man die moeilijk te doorgronden was. Maar die me net voor onze reis naar het Noorden in zijn hart liet kijken. Ik heb hem toen alles vergeven. Ik wilde met een nieuwe lei beginnen na die vakantie. Maar die kans heb ik nooit gehad. Ik heb geen woord meer kunnen zeggen tegen hem. Ik heb zijn stem niet meer gehoord. Zijn hand niet meer gevoeld.
Dit weekend nemen we afscheid van André. Hij was slechts 61 jaar. Laat 7 kinderen achter en een hele lieve vrouw. Hij laat een tweeling achter van 15 jaar… Een periode in het leven waarin een man in het huis net zo noodzakelijk is.
Vrijdag gaan we het lichaam al halen in Foumban. Dan zullen we waarschijnlijk heel de nacht zingen. Zaterdag wordt André al begraven! Dat gaat echt heel erg snel. Daarna zal het wel rustiger worden.
Nu kan ik een deuil wel van heel dicht meemaken, zo zei Jules. Dat is waar. Wat is me al opgevallen, na één dag?
- Emilienne blijft dag en nacht op de matras in de woonkamer zitten en slapen. Blijkbaar zal ze hier nu een jaar lang moeten blijven liggen. Zo hoort het, in Kameroen. Ik vind het echt heel erg. Ze moet al lijden om het verdriet en nu moet ze ook nog lichamelijk lijden! Want ook zij heeft last van haar rug.
- Rond 5 uur ’s morgens wordt er gebeden (= gezongen).
- Er zitten altijd veel mensen in de woonkamer. Heel het dorp komt langs. Ze komen hun spijt betuigen. Maar eigenlijk zeggen ze niets. Ze zitten daar gewoon een half uurtje en gaan dan weer weg.
- Enkele oudere vrouwen kruipen soms bij Emienne op de matras en beginnen dan heel luid te wenen. Ze wenen niet echt. Ze maken gewoon veel lawaai. Te veel om oprecht over te komen. Ze kunnen zelfs wenen zonder tranen! Ik vind het zo hypocriet en belachelijk. Maar zo hoort het! Dit is de manier waarop zij hun medeleven tonen. Terwijl ik in stilte, in het donker, subtiel enkele tranen probeer weg te vegen.
- Er is heel veel familie die in achterkeuken het eten klaarmaakt. Deze familie blijft hier ook slapen (en in het huis van de grootmoeder hier achter).
- De dood maakt hier deel uit van het leven. Ze gaan er relatief luchtig mee om. Toch vergeleken met hoe wij omgaan met de dood. Bij ons is het echt een verlies. Hier wordt het echt gezien als een deel van het leven.
- Emilienne heeft het wel heel moeilijk. Zij rouwt en denkt op dezelfde manier als wij dat zouden doen.
- Ik heb zijn zussen en broers amper zien wenen! Ze zijn te druk bezig met het organiseren van de deuil misschien. Maar hier vloeien echt veel minder tranen dan bij ons.
Ik vind het heel sterk hoe zij met de dood omgaan. Maar ik kan het echt niet. Ik voel me triest, ook al heb ik deze man amper gekend.
Een man – Els Rogier
Mijn tranen vloeien
Om een man die ik amper gekend heb
Mijn stem schreeuwt
Om een man die ik amper gehoord heb
Mijn handen beven
Om een man die ik amper geholpen heb
Mijn hart bloedt
Om een man die zijn familie achterliet
Dank je, man
Dat ik je heb mogen kennen
Dank je, man
Dat ik je heb mogen aanhoren
Dank je, man
Dat ik je heb mogen helpen
Dank je , man
Dat ik er mag zijn voor jouw familie
Zo, hier rond ik vandaag al af. Neem eens een kijkje bij de foto’s. Ik heb drie nieuwe albums toegevoegd: Verjaardag Anne, Huwelijk en mijn schilderproject op school. Volgende week zal ik over dit laatste wel wat meer vertellen.
Hou jullie goed ginds.
Ik zal me ook sterk houden, beloofd.
Nog slechts 21 dagen en ik kom aan in Zaventem! Ik kijk er echt al naar uit!
Dikke zoen!
Giga knuffel!
Verlanglijstje – Tim Gladdines
Het liefst
Wil ik een wonder,
Het allerliefst
Een bovenwonder:
Alles waar ik ooit van droomde
Alles wat ik eerst niet kreeg
Verzameld in een koffertje,
Een koffertje van rood fluweel.
Maar ook met een
Samenraapsel
Hemellichaam
Ogenschouw
Ben ik, dank u,
Heel tevreden.
vrijdag 16 april 2010
Het verlangen naar een stoel
De stoel staat hier of daar
Zo stevig, zelfbewust
Dat ik niet wil zitten
Alleen maar kijk en denk:
Die stoel zou ik wel willen wezen
En houtig denken aan de man
Die hier of daar niet wil zitten
Alleen maar om een stoel te zijn.
Gedicht van Remco Ekkers
Zozo, lieve lezers. We zijn weer eens een weekje verder. Een nieuw blogbericht komt eraan. Niet zo lang als het vorige bericht, gelukkig. De opbouw kennen jullie inmiddels ongetwijfeld al! Laten we dan maar meteen van start gaan.
Woensdag 7 april 2010
André moest voor controle terug naar het ziekenhuis. Hij is gelukkig terug thuis als ik terug kom van Bafoussam. Ze weten eigenlijk helemaal niets nieuws. Ze hebben geen idee wat hij heeft en de dokter zegt ook helemaal niets. Hoe frustrerend moet dat niet zijn! Emilienne kreeg twee baxters mee, die ze hem nog moet geven.
Gisterenavond werd het allemaal een beetje te veel voor mijn zusjes. Ze zijn echt bang en moesten veel huilen. Ik probeer er te zijn voor de meisjes, maar het is moeilijk. Iemand troost bieden in je eigen taal is al moeilijk. Ik ken de juiste woorden niet in het Frans. Maar een knuffel biedt hen misschien ook een vorm van steun…
’s Avonds zeg ik tegen Emilienne dat ik vind dat ze een sterke vrouw is. Ze krijgt tranen in haar ogen en zegt dat het heel moeilijk en vermoeiend is. Ze heeft het gevoel dat ze niets meer kan doen. Alles ligt nu in de handen van God… Nu krijg ik tranen in mijn ogen.
Donderdag 8 april 2010
Gelukkige verjaardag Anne! Vandaag wordt Anne 23 jaar. Claire had het fantastische idee om een survivalpakket te maken voor haar terugkeer naar Nederland! Nog twee weken en ze is weg! Hoe bizar! Ik zal haar wel missen, die gekke meid.
Ik heb de hele voormiddag (5 uur lang) aan het Fantastisch Unieke en Complete Survivalkitzak gewerkt. Om 15 uur gaan we bij Anne thuis en geven het pakje. Ze is heel blij en verrast. Daarna gaan we iets drinken in Foumbot. Wendelijn is er dan ook bij. Heel lang rekken we het eigenlijk niet.
Vrijdag volgde deel twee van Anne’s verjaardag. Dan hebben we cake/taart gebakken en een lekkere maaltijd gegeten.
Zaterdag 10 april 2010
Om 8 uur sta ik in Foumbot. Om 9.15 uur zitten we pas in een auto richting Foumban. Vandaag is het de dag van het huwelijk. We zitten met 7 dames in de auto, allemaal met dezelfde lelijke outfit! We vragen ons echt af wie deze stof gekozen heeft! (Ik verdenk de bruid)
De ceremonie begint pas om 12 uur. De bruid komt aan en zet zich neer. Dan zie we er nog één, en nog één en nog één,… We snappen er helemaal niets van! Er zitten nu koppels voor onze neus. Dankzij het lawaai dat Bernadette en Co maken kunnen we afleiden welk koppel wij nu eigenlijk vertegenwoordigen.
Onze bruid draagt een blauwe jurk. Niet meteen onze smaak… Maar ook de andere jurken zien eruit alsof het oude afdankertjes zijn vanuit het Westen. Minstens 20 jaar oud, vol kant en broderie. Bah! Echt niet mooi!
Deze ceremonie is niet zo speciaal. De namen worden afgeroepen, de huwelijkswetten worden afgerateld, er wordt nog eens nagevraagd of ze zeker zijn dat ze willen trouwen, de ringen worden overhandigd, papieren ondertekend, trouwboekje uitgedeeld en gekust… Vrij gelijklopend dus met huwelijken bij ons!
Rond 13.15 uur is de ceremonie in het gemeentehuis afgelopen en volgt er nog een fotoshoot in de tuin.
Hierna gaan we richting het ouderlijke huis waar we een middagmaal krijgen voorgeschoteld. (couscous, kip en vieze bittere groenten)
Rond 15.30 uur begeven we ons naar het plaatselijke kerkje. Rond 16 uur begint de misviering. Ook dit is echt heel gelijklopend aan de huwelijken bij ons. Ik vind wel dat de priester een beetje TE negatief praat over het huwelijk. Ik weet wel dat een huwelijk niet alleen rozengeur en maneschijn is en ergens is het goed dat hij waarschuwt dat het niet makkelijk zal zijn. Maar ik ben blij dat ik niet moest trouwen, want ik kreeg al schrik!
Rond 18 uur is de mis gedaan. Ik ben verbaasd dat ook dit deel zo snel ging! We stappen in stoet terug naar het huis. Ondertussen wordt er gezongen, gedanst en muziek gemaakt. Claire, Anne en ik amuseren ons met de (gerecycleerde!!!) confetti. Zoals gewoonlijk hebben wij niet veel nodig om ons bezig te houden. We doen meer dan een half uur over een stukje weg dat we daarnet in nog geen 10 minuten hebben afgelegd!
Tijdens het volgende deel hebben we vooral veel gezeten en gewacht op het eten. Achter ons was het jeugdkoortje aan het zingen. Ik kon me niet houden en ik heb daar een danske geplaceerd. Ik ben er ook in geslaagd om Anne, Claire en Therèse (de vriendin van Joshua) te laten dansen!
Rond 21.30 zijn we terug in het hotel, om het cadeau op te halen. We worden opgewacht door twee gasten. Twee vuile kakkerlakken! We schreeuwen mooi in koor! Claire was heel dapper en ondernam een poging om de beesten buiten te zetten. Ze slaagde helaas niet in haar opzet.
Anne beweerd dat die beesten ook op bed kruipen. Dat geloofde ik niet echt…
We hebben trouwens ook geen stromend water en moeten ons tevreden stellen met een emmer water. Geen hotel om naar huis te schrijven dus, maar het was goedkoop en we wilden er niet veel geld aan uitgeven.
Het is ondertussen 22 uur en ik besluit om in het hotel te blijven. Mijn rug laat het niet toe om nog te dansen en ik heb geen zin om daar dan gewoon een hele nacht te zitten… Ik kruip in bed. Claire en Anne keren terug naar het feest.
We hebben besloten om het licht te laten branden in de redenering dat kakkerlakken minder actief zijn als er licht is… Ik kan vredig inslapen. Heel vast slaap je niet want je hoort constant enkele vrouwen luid janken door een microfoon. Daar wordt ook een huwelijk gevierd. Fun! Bovendien ben je niet helemaal op je gemak met die kakkerlakken onder je bed.
Het spreekt voor zich dat je van het minste wakker wordt en gelukkig maar! Plots voel ik iets kruipen aan mijn voeten. En jawel hoor, daar kruipt een kakkerlak over het laken! Ik schop hem uit bed en val hem aan met mijn fles water. Maar ook hij weet helaas te ontsnappen en hij kruipt terug over bed. Echt slapen doe ik hierna niet meer…
Rond 2 uur ’s nachts zijn de meiden terug. Veel had ik blijkbaar niet gemist. Ik vertelde in gebarentaal aan Claire dat er een kakkerlak op mij zat. Het lijkt me het best om dat niet aan Anne te vertellen, omdat zij zoveel schrik had. Maar even later verspreken we ons en weet ze het toch. We durven het aan en gaan slapen. Nu zijn we met drie om het bed te verdedigen, dat komt wel goed…
Ik hoor nog enkele vieze geluidjes, maar ik heb gelukkig nies meer op mij gevoeld! Wat een avontuur… Het wordt me nog eens bevestigd wat voor luxebeesten wij toch zijn! “Waarom hebben wij eigenlijk zoveel schrik van kakkerlakken, die doen op zich niets!?” Daar filosoferen we een beetje over en vallen in slaap.
Zondag 11 april 2010
We hebben de nacht overleefd zonder kakkerlakkenaanval! Ik heb die ene kakkerlak getraumatiseerd en nu durfde hij niet meer terug te komen.
Rond 10 uur verlaten we het hotel. We zoeken een restaurantje om te ontbijten. Dit is zonder twijfel ons goedkoopste ontbijt! 830F voor een lekker omelet met brood. Nu zijn we helemaal klaar voor de artisanale markt! We springen op de moto.
Jawel hoor, ik heb het afbieden al beter onder knie! In eerste instantie was ik niet van plan om iets voor mezelf te kopen, want ik heb geen plaats meer in mijn valies! Maar deze maskers zijn ZO mooi en de prijzen zijn echt niet duur! Ik koop 3 maskers… Hoe ik ze moet meenemen naar België is een zorg voor later!
We komen langs een huisje waar deze zaken gemaakt worden. Het maken (en dan vooral het versieren) van een stoel neemt twee weken in beslag! Alles met de hand natuurlijk. Ze gaan al volgt te werk: eerst tekenen ze de tekening met potlood op het hout. Het overbodige hout rond de prent wordt weggestoken waardoor al een 3D-effect ontstaat. Daarna steekt men alle potloodlijnen uit, maar veel minder diep. En dan volgt de afwerking waarbij de randjes worden afgerond. Nog even vernissen en het kunstwerk ik klaar. Ik ben blij dat ik dit proces niet gezien heb VOOR we spulletjes gingen kopen, want anders had ik nooit zoveel durven afbieden.
De artisanale markt van Foumban is veel minder toeristisch dan deze van Maroua. Dat speelt in ons voordeel want de prijzen zijn ook veel minder toeristisch.
Rond 16 uur ben ik terug thuis. Ik bewonder mijn maskers, slaap een beetje en schrijf in mijn boekje…
André ziet er echt niet goed uit. Guineviève (mijn zus uit Douala) is op bezoek. Al mijn zussen huilen. Zelfs Cédric huilt! Ik heb er echt geen goed oog in. Hopelijk kan Anne me meer vertellen, nadat ze hem morgen bezocht heeft in het ziekenhuis.
Ik heb nood om Oma te horen. Tante en nonkel zijn ook op bezoek. Ik slaag er niet in om vrolijk over te komen het telefoontje kruip ik in bed. Ook bij mij staan de tranen in de ogen. Als alles maar goed komt! Ik slaag erg onrustig.
Woensdag 14 april 2010
Gisteren ben ik na school naar Foumbot gegaan. Ik ben –eindelijk- mijn kaartjes gaan posten. Op mijn vraag wanneer de kaartjes zullen aankomen kreeg ik als antwoord: ‘Dans quelques semaines…’ Een algemener en ontwijkender antwoord kan ik niet krijgen! Dus ik hoop echt dat ze voor mij zullen aankomen!
Ik heb André bezocht in het ziekenhuis. Hij ziet er echt slecht uit! Hij had rode ogen, grote wallen en een getrokken gezicht. Hij was wel (relatief) actief. Zijn ogen waren open en hij probeerde af en toe te praten. Daarvoor gebruikt hij vooral gebaren. Hij eet ook terug een beetje. Maar hij gedraagt zich echt als een dement persoon. En een dement persoon gedraagt zich als een klein kindje… Hij speelt en prutst met zijn kleding, hij lacht heel dwaas zonder enige reden, hij kan zich niet rechthouden, doet erg koppig en hij kwijlt…
Waar is die oude, stoere en norse André naartoe?! Wat mis ik hem! Gek he…
De diagnose van André luidt als volgt: hij heeft de kattenkrabziekte. Op zich is dat niet gevaarlijk. Deze ziekte wordt pas actief (en dus gevaarlijk) als je weerstand héél erg daalt. Voor één of andere tot nog toe onverklaarbare reden is de weerstand van André heel plots fel gedaald. Toen werd hij snel en zwaar ziek. Hij werd in het ziekenhuis opgenomen, voor de eerste keer. Stel dat men vanaf toen zijn medicatie had toegediend zoals het hoort, dan was hij waarschijnlijk niet zo zwaar ziek geweest! Maar om één of andere reden (geld? Slechte voorlichting door de dokter?) werd de medicatie niet correct gegeven. Anne vermoed dat Emilienne gewoon niet wist wat ze moest doen. Hoeveel medicatie? Wanneer? Hoe lang? De dokter legt dit amper uit.
En Emilienne is dan nog verpleegster geweest! Je kan je wel voorstellen hoe andere families er helemaal niets van zullen begrijpen!
Op vlak van geneeskunde en dan vooral voorlichting heeft Afrika nog veel werk! Maar goed, ondertussen blijft André wel heel ziek. Het kan makkelijk nog een maand duren voor hij genezen is.. Mijn oudere broers en zussen zijn erg bezorgt. Ze hebben een soort aflossysteem bedacht. Daardoor is er altijd een andere broer of zus hier bij ons. Op die manier zal ik dan toch al mijn broers en zussen gezien hebben! Een geluk bij een ongeluk zeker?
Afrika… nog maar twee maanden ben ik hier… En toch… reeds … nu al…
Afrika… het heeft me veranderd. Het heeft me rustiger gemaakt vanbinnen. Alsof ik hier in harmonie kan zijn… Hopelijk lukt het me om dit vol te houden in onze gejaagde, stressvolle en veeleisende wereld…
donderdag 15 april 2010
Nog precies 1 maand en ik zit op het vliegtuig terug richting België! Wat gaat het snel! Maar ergens ben ik ook wel blij dat het einde in zicht is… Ik heb een dipje wat betreft de stage en dat beïnvloed toch veel van je algemene beleving. André is ziek. Ik zie Emilienne amper. Het is niet meer zo gezellig thuis, we lachen minder. Ik heb veel werk voor school, dus geen tijd om spelletjes te spelen. En zo stapelt alles zich maar op. Normaal gezien belt papa vanavond, ik kijk er al naar uit. Zoals elk telefoontje uit België doet ook deze heel goed! Het is eens leuk om over dingen te praten die zich bij jullie afspelen, in plaats van constant Afrika als gespreksonderwerp te hebben…
Volgende week gaan Claire en ik mee naar Douala om Anne uit te zwaaien! Ik heb daar eigenlijk echt geen geld meer voor… maar ze klonk echt enorm teleurgesteld toen ik zei dat ik twijfelde. En Claire twijfelde ook… Het is niet enkel het geld, maar ik heb mijn buik vol van het reizen hier! Weer zo lang op die domme bus zitten… Al kunnen Claire en ik die tijd wel zinvol invullen door te brainstormen en te werken aan ons eindwerk.
STAGE
“Kleine” ergernis; de directeur is mijn project waarbij ik kinderen ga begeleiden in kleine groepjes helemaal vergeten! Hij herinnert er zich niets van… Ik wilde er maandagnamiddag aan beginnen, maar hij heeft liever dat ik een les Engels geef in CM1. Morgen mag ik ermee beginnen zegt hij. Maar we zien morgen wel hoe het loopt!
Ik zou me kunnen heel hard kunnen ergeren of zorgen maken rond mijn stage, maar dat probeer ik niet te veel te doen. Di IS nu eenmaal stage in Afrika. Zo werkt het. Dit IS de manier waarop alles loopt… Ik ben te gast, dus ik moet me aanpassen. Komt dat project er nu niet, dan is het morgen of misschien zelfs niet…
De leerkracht van CE2 is –weer- ziek. Hij ligt in het ziekenhuis. Malaria. Het lijkt me een goed idee om hier dan maar les te geven. De hele week probeer ik ze zinvol bezig te houden. Het begeleidingsproject zal nog niet voor deze week zijn…
De kinderen van deze klas reageren amper, slapen half en praten enorm veel en luid. Je komt amper boven hun lawaai uit. Het is zo moeilijk om de kinderen stil te houden! Dat komt omdat ze echt met véél op één bankje zitten. Het is heel vermoeiend. Ik betrap mezelf erop dat dit echt veel energie vergt, waardoor ik minder geduld heb met de kinderen. Maar aan de andere kant moet je wel kortaf zijn bij deze kinderen, anders luisteren ze helemaal niet!
Het is een dubbel gevoel, maar ik voel me er alleszins niet goed bij. In België vind ik het heel belangrijk dat kinderen positief benaderd worden. Ik weet niet waarom, maar hier heeft dat het omgekeerde effect! Als je iemand te veel positief benaderd wordt het een ettertje die denkt dat hij alles mag! Echt raar en frustrerend ook! Want dan kan je niet anders dan het kind soms afkraken. Met mijn in het hart uiteraard, maar slaan doe ik niet, dus blijft er enkel nog dat over… Ik ben blij dat dit nooit in België moet! Een groot verschil is wel dat de kids hier de woorden helemaal niet persoonlijk opnemen. Ze laten het over zich gaan, want ze zijn het gewend. Gelukkig maar!
Ik ben met verstomming geslagen als blijkt dat sommige kinderen helemaal niet kunnen lezen! 10 jaar en niets kunnen lezen van het bord! Ik was er echt niet goed van! Schandalig gewoon! Hoe kunnen deze kinderen slagen voor hun testen?! Omkoping waarschijnlijk… Het is overduidelijk geen waterdicht systeem!
Bij het verbeteren van de schriften viel het me ook op dat sommige kinderen helemaal niet kunnen schrijven! Ze krabbelen gewoon, zoals kleuters! Je kan er zelfs geen letters in herkennen. Slecht aangeleerd of is het dyslexie? Het zal een vraagteken blijven, vermoed ik.
Maar ik ben echt diep geschokt dat 10 jarigen niet kunnen lezen en schrijven! Waar gaat dat naartoe? Waar eindigt zo’n kind?
Woensdag werd afgesloten door een gevecht tussen twee kinderen. Een gevecht tot bloedens toe. Claire was net aangekomen. Ze keek toe met grote ogen en hielp me om die twee uit elkaar te trekken. Wat een dag! Claire en ik hebben behoorlijk onze gal gespuugd bij elkaar. Man, dat deed goed! Zij begrijpt perfect al mijn ergernissen! Ik was ZO gefrustreerd. Ik denk dat ik een kwartier heb lopen klagen!
De volgende dag laat ik alles over mij gaan. Gisteren ergerde ik mij als ze niet werkten of te veel praten. Nu zeg ik: het is hun keuze! Ik geef les aan diegene die geïnteresseerd zijn.
En zo mijn lieve lezers heb ik me door deze week proberen te worstelen. Ik had te veel verwacht van deze week, waardoor ik een beetje teleurgesteld was. Ik wilde vol enthousiasme aan de projecten beginnen, maar ik vrees dat het begeleidingsproject niet meer zal uitgevoerd worden… Ik ga wel nog didactisch materiaal ontwikkelen dat ik dan uitleg aan de leerkrachten.
Vandaag (vrijdag) heb ik een halve dag les gegeven en het ging eigenlijk echt heel goed en dat ZONDER leerkracht! Wie had dat ooit verwacht. Ik was heel streng. Als ze niet werkten of te veel aan het praten waren vlogen ze buiten. Ik heb de indruk dat ze die straf veel erger vinden dan geslagen worden. Raar maar waar... Dus, ik heb de ideale manier gevonden om de klas in bedwang te houden.
Mon grand visiteur (= de muis op mijn kamer) liep net langs om te vragen of het licht uit kan. Hij wil graag gaan slapen. Dat lijkt me een goed idee. Ik ga dat ook doen. Deze week geen nieuwe foto’s, want veel nieuwe zijn er niet en ik heb niet voldoende tijd om ze te formatteren. Volgende keer krijgen jullie nog een paar extra foto’s van onze reis naar het Noorden (de foto’s van Claire).
Liefs!
Hou jullie goed!
Tot binnenkort!
Dikke zoen!
Giga knuffel!
Heimwee is voortvluchtig – Gery Florizoone
Heimwee is voortvluchtig,
Werpt op het strand
Wat meeuwen uit zijn kim
Als pijnlijk voer
En trekt met boten
Strepen door mijn rekening.
Hoog op de duin
Sluipt hij vóór mij uit
Naar de witte schuur,
Het epos van mijn polder.
Dan keer ik om,
Hevig aanwezig in
Geschonden refreinen.
Zo stevig, zelfbewust
Dat ik niet wil zitten
Alleen maar kijk en denk:
Die stoel zou ik wel willen wezen
En houtig denken aan de man
Die hier of daar niet wil zitten
Alleen maar om een stoel te zijn.
Gedicht van Remco Ekkers
Zozo, lieve lezers. We zijn weer eens een weekje verder. Een nieuw blogbericht komt eraan. Niet zo lang als het vorige bericht, gelukkig. De opbouw kennen jullie inmiddels ongetwijfeld al! Laten we dan maar meteen van start gaan.
Woensdag 7 april 2010
André moest voor controle terug naar het ziekenhuis. Hij is gelukkig terug thuis als ik terug kom van Bafoussam. Ze weten eigenlijk helemaal niets nieuws. Ze hebben geen idee wat hij heeft en de dokter zegt ook helemaal niets. Hoe frustrerend moet dat niet zijn! Emilienne kreeg twee baxters mee, die ze hem nog moet geven.
Gisterenavond werd het allemaal een beetje te veel voor mijn zusjes. Ze zijn echt bang en moesten veel huilen. Ik probeer er te zijn voor de meisjes, maar het is moeilijk. Iemand troost bieden in je eigen taal is al moeilijk. Ik ken de juiste woorden niet in het Frans. Maar een knuffel biedt hen misschien ook een vorm van steun…
’s Avonds zeg ik tegen Emilienne dat ik vind dat ze een sterke vrouw is. Ze krijgt tranen in haar ogen en zegt dat het heel moeilijk en vermoeiend is. Ze heeft het gevoel dat ze niets meer kan doen. Alles ligt nu in de handen van God… Nu krijg ik tranen in mijn ogen.
Donderdag 8 april 2010
Gelukkige verjaardag Anne! Vandaag wordt Anne 23 jaar. Claire had het fantastische idee om een survivalpakket te maken voor haar terugkeer naar Nederland! Nog twee weken en ze is weg! Hoe bizar! Ik zal haar wel missen, die gekke meid.
Ik heb de hele voormiddag (5 uur lang) aan het Fantastisch Unieke en Complete Survivalkitzak gewerkt. Om 15 uur gaan we bij Anne thuis en geven het pakje. Ze is heel blij en verrast. Daarna gaan we iets drinken in Foumbot. Wendelijn is er dan ook bij. Heel lang rekken we het eigenlijk niet.
Vrijdag volgde deel twee van Anne’s verjaardag. Dan hebben we cake/taart gebakken en een lekkere maaltijd gegeten.
Zaterdag 10 april 2010
Om 8 uur sta ik in Foumbot. Om 9.15 uur zitten we pas in een auto richting Foumban. Vandaag is het de dag van het huwelijk. We zitten met 7 dames in de auto, allemaal met dezelfde lelijke outfit! We vragen ons echt af wie deze stof gekozen heeft! (Ik verdenk de bruid)
De ceremonie begint pas om 12 uur. De bruid komt aan en zet zich neer. Dan zie we er nog één, en nog één en nog één,… We snappen er helemaal niets van! Er zitten nu koppels voor onze neus. Dankzij het lawaai dat Bernadette en Co maken kunnen we afleiden welk koppel wij nu eigenlijk vertegenwoordigen.
Onze bruid draagt een blauwe jurk. Niet meteen onze smaak… Maar ook de andere jurken zien eruit alsof het oude afdankertjes zijn vanuit het Westen. Minstens 20 jaar oud, vol kant en broderie. Bah! Echt niet mooi!
Deze ceremonie is niet zo speciaal. De namen worden afgeroepen, de huwelijkswetten worden afgerateld, er wordt nog eens nagevraagd of ze zeker zijn dat ze willen trouwen, de ringen worden overhandigd, papieren ondertekend, trouwboekje uitgedeeld en gekust… Vrij gelijklopend dus met huwelijken bij ons!
Rond 13.15 uur is de ceremonie in het gemeentehuis afgelopen en volgt er nog een fotoshoot in de tuin.
Hierna gaan we richting het ouderlijke huis waar we een middagmaal krijgen voorgeschoteld. (couscous, kip en vieze bittere groenten)
Rond 15.30 uur begeven we ons naar het plaatselijke kerkje. Rond 16 uur begint de misviering. Ook dit is echt heel gelijklopend aan de huwelijken bij ons. Ik vind wel dat de priester een beetje TE negatief praat over het huwelijk. Ik weet wel dat een huwelijk niet alleen rozengeur en maneschijn is en ergens is het goed dat hij waarschuwt dat het niet makkelijk zal zijn. Maar ik ben blij dat ik niet moest trouwen, want ik kreeg al schrik!
Rond 18 uur is de mis gedaan. Ik ben verbaasd dat ook dit deel zo snel ging! We stappen in stoet terug naar het huis. Ondertussen wordt er gezongen, gedanst en muziek gemaakt. Claire, Anne en ik amuseren ons met de (gerecycleerde!!!) confetti. Zoals gewoonlijk hebben wij niet veel nodig om ons bezig te houden. We doen meer dan een half uur over een stukje weg dat we daarnet in nog geen 10 minuten hebben afgelegd!
Tijdens het volgende deel hebben we vooral veel gezeten en gewacht op het eten. Achter ons was het jeugdkoortje aan het zingen. Ik kon me niet houden en ik heb daar een danske geplaceerd. Ik ben er ook in geslaagd om Anne, Claire en Therèse (de vriendin van Joshua) te laten dansen!
Rond 21.30 zijn we terug in het hotel, om het cadeau op te halen. We worden opgewacht door twee gasten. Twee vuile kakkerlakken! We schreeuwen mooi in koor! Claire was heel dapper en ondernam een poging om de beesten buiten te zetten. Ze slaagde helaas niet in haar opzet.
Anne beweerd dat die beesten ook op bed kruipen. Dat geloofde ik niet echt…
We hebben trouwens ook geen stromend water en moeten ons tevreden stellen met een emmer water. Geen hotel om naar huis te schrijven dus, maar het was goedkoop en we wilden er niet veel geld aan uitgeven.
Het is ondertussen 22 uur en ik besluit om in het hotel te blijven. Mijn rug laat het niet toe om nog te dansen en ik heb geen zin om daar dan gewoon een hele nacht te zitten… Ik kruip in bed. Claire en Anne keren terug naar het feest.
We hebben besloten om het licht te laten branden in de redenering dat kakkerlakken minder actief zijn als er licht is… Ik kan vredig inslapen. Heel vast slaap je niet want je hoort constant enkele vrouwen luid janken door een microfoon. Daar wordt ook een huwelijk gevierd. Fun! Bovendien ben je niet helemaal op je gemak met die kakkerlakken onder je bed.
Het spreekt voor zich dat je van het minste wakker wordt en gelukkig maar! Plots voel ik iets kruipen aan mijn voeten. En jawel hoor, daar kruipt een kakkerlak over het laken! Ik schop hem uit bed en val hem aan met mijn fles water. Maar ook hij weet helaas te ontsnappen en hij kruipt terug over bed. Echt slapen doe ik hierna niet meer…
Rond 2 uur ’s nachts zijn de meiden terug. Veel had ik blijkbaar niet gemist. Ik vertelde in gebarentaal aan Claire dat er een kakkerlak op mij zat. Het lijkt me het best om dat niet aan Anne te vertellen, omdat zij zoveel schrik had. Maar even later verspreken we ons en weet ze het toch. We durven het aan en gaan slapen. Nu zijn we met drie om het bed te verdedigen, dat komt wel goed…
Ik hoor nog enkele vieze geluidjes, maar ik heb gelukkig nies meer op mij gevoeld! Wat een avontuur… Het wordt me nog eens bevestigd wat voor luxebeesten wij toch zijn! “Waarom hebben wij eigenlijk zoveel schrik van kakkerlakken, die doen op zich niets!?” Daar filosoferen we een beetje over en vallen in slaap.
Zondag 11 april 2010
We hebben de nacht overleefd zonder kakkerlakkenaanval! Ik heb die ene kakkerlak getraumatiseerd en nu durfde hij niet meer terug te komen.
Rond 10 uur verlaten we het hotel. We zoeken een restaurantje om te ontbijten. Dit is zonder twijfel ons goedkoopste ontbijt! 830F voor een lekker omelet met brood. Nu zijn we helemaal klaar voor de artisanale markt! We springen op de moto.
Jawel hoor, ik heb het afbieden al beter onder knie! In eerste instantie was ik niet van plan om iets voor mezelf te kopen, want ik heb geen plaats meer in mijn valies! Maar deze maskers zijn ZO mooi en de prijzen zijn echt niet duur! Ik koop 3 maskers… Hoe ik ze moet meenemen naar België is een zorg voor later!
We komen langs een huisje waar deze zaken gemaakt worden. Het maken (en dan vooral het versieren) van een stoel neemt twee weken in beslag! Alles met de hand natuurlijk. Ze gaan al volgt te werk: eerst tekenen ze de tekening met potlood op het hout. Het overbodige hout rond de prent wordt weggestoken waardoor al een 3D-effect ontstaat. Daarna steekt men alle potloodlijnen uit, maar veel minder diep. En dan volgt de afwerking waarbij de randjes worden afgerond. Nog even vernissen en het kunstwerk ik klaar. Ik ben blij dat ik dit proces niet gezien heb VOOR we spulletjes gingen kopen, want anders had ik nooit zoveel durven afbieden.
De artisanale markt van Foumban is veel minder toeristisch dan deze van Maroua. Dat speelt in ons voordeel want de prijzen zijn ook veel minder toeristisch.
Rond 16 uur ben ik terug thuis. Ik bewonder mijn maskers, slaap een beetje en schrijf in mijn boekje…
André ziet er echt niet goed uit. Guineviève (mijn zus uit Douala) is op bezoek. Al mijn zussen huilen. Zelfs Cédric huilt! Ik heb er echt geen goed oog in. Hopelijk kan Anne me meer vertellen, nadat ze hem morgen bezocht heeft in het ziekenhuis.
Ik heb nood om Oma te horen. Tante en nonkel zijn ook op bezoek. Ik slaag er niet in om vrolijk over te komen het telefoontje kruip ik in bed. Ook bij mij staan de tranen in de ogen. Als alles maar goed komt! Ik slaag erg onrustig.
Woensdag 14 april 2010
Gisteren ben ik na school naar Foumbot gegaan. Ik ben –eindelijk- mijn kaartjes gaan posten. Op mijn vraag wanneer de kaartjes zullen aankomen kreeg ik als antwoord: ‘Dans quelques semaines…’ Een algemener en ontwijkender antwoord kan ik niet krijgen! Dus ik hoop echt dat ze voor mij zullen aankomen!
Ik heb André bezocht in het ziekenhuis. Hij ziet er echt slecht uit! Hij had rode ogen, grote wallen en een getrokken gezicht. Hij was wel (relatief) actief. Zijn ogen waren open en hij probeerde af en toe te praten. Daarvoor gebruikt hij vooral gebaren. Hij eet ook terug een beetje. Maar hij gedraagt zich echt als een dement persoon. En een dement persoon gedraagt zich als een klein kindje… Hij speelt en prutst met zijn kleding, hij lacht heel dwaas zonder enige reden, hij kan zich niet rechthouden, doet erg koppig en hij kwijlt…
Waar is die oude, stoere en norse André naartoe?! Wat mis ik hem! Gek he…
De diagnose van André luidt als volgt: hij heeft de kattenkrabziekte. Op zich is dat niet gevaarlijk. Deze ziekte wordt pas actief (en dus gevaarlijk) als je weerstand héél erg daalt. Voor één of andere tot nog toe onverklaarbare reden is de weerstand van André heel plots fel gedaald. Toen werd hij snel en zwaar ziek. Hij werd in het ziekenhuis opgenomen, voor de eerste keer. Stel dat men vanaf toen zijn medicatie had toegediend zoals het hoort, dan was hij waarschijnlijk niet zo zwaar ziek geweest! Maar om één of andere reden (geld? Slechte voorlichting door de dokter?) werd de medicatie niet correct gegeven. Anne vermoed dat Emilienne gewoon niet wist wat ze moest doen. Hoeveel medicatie? Wanneer? Hoe lang? De dokter legt dit amper uit.
En Emilienne is dan nog verpleegster geweest! Je kan je wel voorstellen hoe andere families er helemaal niets van zullen begrijpen!
Op vlak van geneeskunde en dan vooral voorlichting heeft Afrika nog veel werk! Maar goed, ondertussen blijft André wel heel ziek. Het kan makkelijk nog een maand duren voor hij genezen is.. Mijn oudere broers en zussen zijn erg bezorgt. Ze hebben een soort aflossysteem bedacht. Daardoor is er altijd een andere broer of zus hier bij ons. Op die manier zal ik dan toch al mijn broers en zussen gezien hebben! Een geluk bij een ongeluk zeker?
Afrika… nog maar twee maanden ben ik hier… En toch… reeds … nu al…
Afrika… het heeft me veranderd. Het heeft me rustiger gemaakt vanbinnen. Alsof ik hier in harmonie kan zijn… Hopelijk lukt het me om dit vol te houden in onze gejaagde, stressvolle en veeleisende wereld…
donderdag 15 april 2010
Nog precies 1 maand en ik zit op het vliegtuig terug richting België! Wat gaat het snel! Maar ergens ben ik ook wel blij dat het einde in zicht is… Ik heb een dipje wat betreft de stage en dat beïnvloed toch veel van je algemene beleving. André is ziek. Ik zie Emilienne amper. Het is niet meer zo gezellig thuis, we lachen minder. Ik heb veel werk voor school, dus geen tijd om spelletjes te spelen. En zo stapelt alles zich maar op. Normaal gezien belt papa vanavond, ik kijk er al naar uit. Zoals elk telefoontje uit België doet ook deze heel goed! Het is eens leuk om over dingen te praten die zich bij jullie afspelen, in plaats van constant Afrika als gespreksonderwerp te hebben…
Volgende week gaan Claire en ik mee naar Douala om Anne uit te zwaaien! Ik heb daar eigenlijk echt geen geld meer voor… maar ze klonk echt enorm teleurgesteld toen ik zei dat ik twijfelde. En Claire twijfelde ook… Het is niet enkel het geld, maar ik heb mijn buik vol van het reizen hier! Weer zo lang op die domme bus zitten… Al kunnen Claire en ik die tijd wel zinvol invullen door te brainstormen en te werken aan ons eindwerk.
STAGE
“Kleine” ergernis; de directeur is mijn project waarbij ik kinderen ga begeleiden in kleine groepjes helemaal vergeten! Hij herinnert er zich niets van… Ik wilde er maandagnamiddag aan beginnen, maar hij heeft liever dat ik een les Engels geef in CM1. Morgen mag ik ermee beginnen zegt hij. Maar we zien morgen wel hoe het loopt!
Ik zou me kunnen heel hard kunnen ergeren of zorgen maken rond mijn stage, maar dat probeer ik niet te veel te doen. Di IS nu eenmaal stage in Afrika. Zo werkt het. Dit IS de manier waarop alles loopt… Ik ben te gast, dus ik moet me aanpassen. Komt dat project er nu niet, dan is het morgen of misschien zelfs niet…
De leerkracht van CE2 is –weer- ziek. Hij ligt in het ziekenhuis. Malaria. Het lijkt me een goed idee om hier dan maar les te geven. De hele week probeer ik ze zinvol bezig te houden. Het begeleidingsproject zal nog niet voor deze week zijn…
De kinderen van deze klas reageren amper, slapen half en praten enorm veel en luid. Je komt amper boven hun lawaai uit. Het is zo moeilijk om de kinderen stil te houden! Dat komt omdat ze echt met véél op één bankje zitten. Het is heel vermoeiend. Ik betrap mezelf erop dat dit echt veel energie vergt, waardoor ik minder geduld heb met de kinderen. Maar aan de andere kant moet je wel kortaf zijn bij deze kinderen, anders luisteren ze helemaal niet!
Het is een dubbel gevoel, maar ik voel me er alleszins niet goed bij. In België vind ik het heel belangrijk dat kinderen positief benaderd worden. Ik weet niet waarom, maar hier heeft dat het omgekeerde effect! Als je iemand te veel positief benaderd wordt het een ettertje die denkt dat hij alles mag! Echt raar en frustrerend ook! Want dan kan je niet anders dan het kind soms afkraken. Met mijn in het hart uiteraard, maar slaan doe ik niet, dus blijft er enkel nog dat over… Ik ben blij dat dit nooit in België moet! Een groot verschil is wel dat de kids hier de woorden helemaal niet persoonlijk opnemen. Ze laten het over zich gaan, want ze zijn het gewend. Gelukkig maar!
Ik ben met verstomming geslagen als blijkt dat sommige kinderen helemaal niet kunnen lezen! 10 jaar en niets kunnen lezen van het bord! Ik was er echt niet goed van! Schandalig gewoon! Hoe kunnen deze kinderen slagen voor hun testen?! Omkoping waarschijnlijk… Het is overduidelijk geen waterdicht systeem!
Bij het verbeteren van de schriften viel het me ook op dat sommige kinderen helemaal niet kunnen schrijven! Ze krabbelen gewoon, zoals kleuters! Je kan er zelfs geen letters in herkennen. Slecht aangeleerd of is het dyslexie? Het zal een vraagteken blijven, vermoed ik.
Maar ik ben echt diep geschokt dat 10 jarigen niet kunnen lezen en schrijven! Waar gaat dat naartoe? Waar eindigt zo’n kind?
Woensdag werd afgesloten door een gevecht tussen twee kinderen. Een gevecht tot bloedens toe. Claire was net aangekomen. Ze keek toe met grote ogen en hielp me om die twee uit elkaar te trekken. Wat een dag! Claire en ik hebben behoorlijk onze gal gespuugd bij elkaar. Man, dat deed goed! Zij begrijpt perfect al mijn ergernissen! Ik was ZO gefrustreerd. Ik denk dat ik een kwartier heb lopen klagen!
De volgende dag laat ik alles over mij gaan. Gisteren ergerde ik mij als ze niet werkten of te veel praten. Nu zeg ik: het is hun keuze! Ik geef les aan diegene die geïnteresseerd zijn.
En zo mijn lieve lezers heb ik me door deze week proberen te worstelen. Ik had te veel verwacht van deze week, waardoor ik een beetje teleurgesteld was. Ik wilde vol enthousiasme aan de projecten beginnen, maar ik vrees dat het begeleidingsproject niet meer zal uitgevoerd worden… Ik ga wel nog didactisch materiaal ontwikkelen dat ik dan uitleg aan de leerkrachten.
Vandaag (vrijdag) heb ik een halve dag les gegeven en het ging eigenlijk echt heel goed en dat ZONDER leerkracht! Wie had dat ooit verwacht. Ik was heel streng. Als ze niet werkten of te veel aan het praten waren vlogen ze buiten. Ik heb de indruk dat ze die straf veel erger vinden dan geslagen worden. Raar maar waar... Dus, ik heb de ideale manier gevonden om de klas in bedwang te houden.
Mon grand visiteur (= de muis op mijn kamer) liep net langs om te vragen of het licht uit kan. Hij wil graag gaan slapen. Dat lijkt me een goed idee. Ik ga dat ook doen. Deze week geen nieuwe foto’s, want veel nieuwe zijn er niet en ik heb niet voldoende tijd om ze te formatteren. Volgende keer krijgen jullie nog een paar extra foto’s van onze reis naar het Noorden (de foto’s van Claire).
Liefs!
Hou jullie goed!
Tot binnenkort!
Dikke zoen!
Giga knuffel!
Heimwee is voortvluchtig – Gery Florizoone
Heimwee is voortvluchtig,
Werpt op het strand
Wat meeuwen uit zijn kim
Als pijnlijk voer
En trekt met boten
Strepen door mijn rekening.
Hoog op de duin
Sluipt hij vóór mij uit
Naar de witte schuur,
Het epos van mijn polder.
Dan keer ik om,
Hevig aanwezig in
Geschonden refreinen.
woensdag 7 april 2010
Het is een reis, die je normaal alleen op een blog leest
Stel dat je hieronder een heel lang bericht te zien krijgt, dan heb ik de problemen met mijn stick kunnen oplossen... Anders, dan vrees ik dat jullie nog een beetje langer zullen moeten wachten! Duimen maar... HET IS GELUKT!! HIP HOI
Het volgende stukje tekst moet je meezingen op de melodie van volgend liedje : Het is een nacht – Guus Meeuwis.
Je vraagt of ik moe ben
Ik knik ja
’t Is twee uur ’s nachts
We zitten op de trein
In een land, in een stad
Waar niemand ons verstaat
Waar niemand ons kent
En iedereen naar ons staart
Nu zit ik hier echt al heel erg lang
Mijn kont doet pijn en ik voel me vuil
Een groot insect, vliegt om ons heen
Ja deze reis is alles, wat in ervan had verwacht!
Refrein:
Het is een reis
Die je normaal alleen op een blog leest
Het is een reis
Die je bijblijft heel je leven lang
Het is een reis
Waarvan ik hoopte dat ik hem ooit beleven zou
Ja, deze drie maanden zijn fantastisch!
Who-ooh
‘k Lig onder mijn klamboe
En ik staar naar het plafond
Denk terug aan hoe de reis een maand geleden begon
Er zomaar vandoor gaan met jou
Niet goed wetend waar de reis ons heen brengen zou
Nu liggen we hier in een wildvreemde stad
En hebben net een hel van een busrit gehad
Maar het is zalig!
Ja, we genieten er echt van!
Hoeveel het lijkt dat de tijd voorbij vliegt en echt véél te snel!
REFREIN
Deze reis blijft niet alleen bij woorden,
Het wordt ook mooi in beeld gezet.
Ja, deze reis met jullie is gewoon prachtig!
REFREIN
En ik weet dat dit me altijd bij blijft!
Dit heb ik geschreven maandagnacht 22 maart 2010. Het begin van onze reis. Dat lijkt nu al een eeuwigheid geleden… We hebben zoveel fantastische momenten beleefd! Ik heb er zin in om het neer te schrijven en jullie zo goed en zo kwaad als het kan alles mee te laten beleven! Geniet ervan!!! Je kan je wel inbeelden dat dit een lang bericht wordt, aangezien ik twee weken moet beschrijven!
Vrijdag 19 maart 2010
Ik ben er nu echt zeker van: ik ben vervloekt! Internet wil maar niet lukken, terwijl de computer van Claire het wel doet! Echt frustrerend! Gelukkig mag ik op de vaste computer werken, die gaat echt VEEL sneller! De vloek is doorbroken! Hopelijk heb ik er nu geen last meer van.
Ik heb mijn jurkje, topje en rok vandaag afgehaald. Het is echt SUPER mooi! Ik ben echt GEK van het jurkje! Daar ga ik echt nog veel geniet van hebben! Mijn kleding voor het huwelijk was nog niet klaar, omdat ze het model vergeten waren. Als ik het resultaat van Claire en Anne bekeek, kon ik me maar één ding bedenken: “Dit doe ik maar 1 keer aan!” Op het huwelijk dus. De stof is echt zo lelijk – niet door ons gekozen- waardoor het nooit echt mooi kan zijn. Ik heb dus voor een lange rok gekozen. Dat vind ik typisch Afrikaans. Een ideaal kledingsstuk voor mijn verkleedkoffer!
Zaterdag 20 maart 2010
Tot 7.30 uur geslapen. Ik ben echt ZO verkouden! Voel me heel ziek. Echt niet aangenaam. Ik heb ook constant de idee dat ik koorts heb, maar dat is gelukkig niet zo. Ik heb wel keelpijn, hoofdpijn, verstopte en toch loopneus,… Doodmoe!
’s Avonds kruip ik heel vroeg in mijn bed. Ik zou nog naar een huwelijk gaan, maar ik was te lang blijven plakken in Foumbot. De viering was al gedaan. Maar dat vond ik niet zo erg want ik wilde enkel mijn bed en slapen!
Mijn zusjes, Ma’tje en Erna vinden mijn nieuwe schoentjes echt heel mooi. Ma’tje zei: ‘Jij hebt echt een heel goede smaak! We gaaan samen eens de markt doen!’ Dat lijkt me een leuk idee, als het maar niet te lang duurt want ik shop echt niet graag!
Zondag 21 maart 2010
Claire en Anne zouden om 8 uur het ticket voor de bus gaan kopen. Rond 9.30 à 10 uur zou de bus vertrekken, dus ik heb rustig de tijd om me klaar te maken. De tweede dag op rij was ik me met warm water. Echt mijn nieuwe verslaving! Ik ben verslaafd aan warm water! Wie kan me dat kwalijk nemen?! De kans is toch groot dat ik snel zal moeten afkicken, want ik hoop dat ik niet te lang ziek meer zal zijn.
Om 8.23 uur kreeg ik een sms van Claire: “De bus vertrekt om 9 uur!” Je moet weten, ik ben een half uur onderweg naar Foumbot, dus ik had nog welgeteld 5 minuten om mijn zak te maken! Ik heb me dus heel hard moeten haasten, ben uiteraard veel vergeten mee te nemen én ik stond nat in het zweet. Z dan de brommer op – een brommer vinden was al een hele klus -, maar dus bezweet op een brommer is niet bevorderlijk voor de verkoudheid. Ik kwam om 9.15uur eindelijk aan waar ik moest zijn, helemaal gefrustreerd. Ik kan er niet goed tegen om me zo onnodig te moeten haasten. Enfin, dat werd al gauw goed gemaakt door een heerlijk ontbijt (mijn tweede van de dag).
Om 11.30 uur vertrok de bus pas! Het zou minder ver zijn dan Douala, dus minder dan 5 uur rijden. Ook dat bleek niet waar te zijn, we komen pas aan in Yanoundé om 18 uur, door de ontelbare keren dat we gestopt zijn onderweg.
Yaoundé, de hoofdstad van Kameroen. Stelt eigenlijk niet veel meer voor dan Douala. Er was wel straatverlichting! Maar dat hebben ze in Douala ook… Er was zelfs een vuilniswagen! We tuimelen van de ene verbazing in de andere! Yaoundé zag er dus helemaal niet meer ontwikkeld uit dan sommige andere steden. Ook hier overal wegenwerken zodat je zit te dansen op je stoel van de bus/auto zonder dat je er zelf energie aan verspilt.
Het station van Yaoundé viel we op. Niet omdat het groot was, want vergeleken met onze station was dit maar een kleintje. Maar er stonden echt VEEL mensen te wachten voor het station. Het was een gek zicht.
De treinreis samengevat:
- De tweede klasse viel echt heel goed mee! Het was helemaal niet gevaarlijk! In de eerste klasse was er wel meer beenruimte, dus we twijfelen wat we zullen doen voor de terugreis.
- In het begin (het eerste half uur) reden we heel traag. Slechts 30 km/u , schat ik. Even later waren we op topsnelheid en doorkruisten we het land met de volle 80 km/u.
- Rond 19 uur begaven we ons richting het restaurant van de trein. We waren met drie, dus er bleef telkens iemand op de zakken passen terwijl de anderen aan het eten waren. Zo losten we elkaar af.
- De avondmaaltijd was verbazend lekker als je de levende insecten en vliegen even wegdenk uit je bord. Mijn maaltijd bestond uit sla, worteltjes, ajuin en vinaigrette als voorgerecht. Het hoofdgerecht was rijst met kip en saus. Als dessert krijg ik een klein stukje papaja. Dat alles ging vlotjes naar binnen!
- De nacht was vermoeiend. Echt vast slapen lukt me niet. Telkens als je indommelt val je omver. Mijn kont deed echt zoveel pijn! Naar de ochtend toe kan je je geen pijnloze houding meer bedenken.
- Rond 7 uur gingen we nieuwsgierig ons ontbijt halen. Ik bleef eerst bij de valiezen. Claire kwam terug en was heel enthousiast over het ontbijt! Ik begon meteen te watertanden.
- In theorie zouden we rond 6 uur ’s ochtends aankomen. We kwamen aan om 10 uur.
- Op de trein werd ik heel goed verzorgd! Ik kreeg een –pijnlijke- voetmassage van Marcel. Een jonge Kameroenees die z’n voeten niet kon thuishouden! (Hij was constant mijn z’n voet over mijn arm en been aan het wrijven.) Meermaals zuchten, boos kijken, arm wegtrekken en uiteindelijk ook kwaad zeggen dat hij moet stoppen, hielden hem niet tegen. Ik was blij dat ik van hem verlost was toen we aankwamen.
Rond 11 uur vertrok de volgende bus. We hebben dus maar een uurtje moeten wachten, wat echt heel goed meeviel. Dit is de properste en modernste bus waar ik tot hiertoe ingezeten heb in Kameroen! Te veel moet je daar ook niet van verwachten. Het waren gewoon relatief nieuwe zetels die relatief goed zaten. 6 uur heeft deze rit nog geduurd. We waren het reizen ECHT beu!
We genieten van de luxe die aanwezig is op de universiteit (waar we gratis kunnen verblijven). Toilettten die je kan doorspoelen, kranen met lauw water, douches met iets frisser water,… Deze frisse douche kwam net op tijd! Want we voelden ons echt héél vies!
Na het wassen (jezelf en kleding) en het installeren op de kamer, gingen we uit eten. Porte Mayo werd ons aangeraden. Porte Mayo werd het dus en WAUW wat een luxe! We werden ook omringd door heel veel blanken. Dat vonden we eigenlijk een raar gevoel! Een beetje ongemakkelijk zelfs!
Het eten was HEERLIJK! We namen alle drie een andere pizza die we dan onder elkaar verdeelden. Als dessert namen we een Banana Split!!! Wauw, wat mis ik al onze heerlijke gerechten en desserten!
Doodmoe kropen we rond 22.30 uur in ons bed. We hadden echt uitgekeken naar een bed om in te slapen!
Dinsdag 23 maart 2010
Rond 10 uur komen Ralf en Barbara aan. Zij zijn de docenten die hier de projecten begeleiden van de biologiestudenten van de universiteit van Leiden. We gaan ze even groeten. Het was een aangenaam gesprek met veel anekdotes en grappige (en soms minder grappige) verhalen.
Enkele tips die we meekregen:
- Als je in een park bent, stap dan nooit uit de auto. Anders jaag je de dieren weg. Voor sommige dieren kom je over als een bedreiging als je gewoon rondloopt, waardoor je aangevallen kan worden.
- Let altijd op of er geen gifslangen zijn als je je haren aan het kammen bent. Anders kan het gebeuren dat je gif in je ogen krijgt, zoals onze voorgangster. Zij had geluk dat er maar een beetje gif in haar ogen terecht was gekomen, waardoor ze slechts drie dagen niets meer zag.
- Ga nooit zonder licht ’s nachts tussen de bosjes wandelen, anders word je gebeten door een schorpioen, zoals een andere voorganger.
Ik denk dat dit de voornaamste tips waren. Het was wel lachen bij sommige verhalen. Grappig hoe dom sommige studenten kunnen zijn! Zeker als het dan nog biologiestudenten zijn… Zij zouden de gevaren toch moeten kennen, denk je dan.
In de namiddag bezoeken we de artisanale markt, waar ik echt VEEL te VEEL geld heb uitgegeven! Aan het geld te zien dat ik op één dag uitgegeven heb, valt het op dat ik echt niet goed ben in afbieden! Anne is hier zoveel beter in! Volgende keer (in Foumban) ga ik haar tactiek ook toepassen. Nu had ik te laat door hoe het moest…
Ook vanavond op restaurant, zoals elke avond hier op reis! Dit keer een Afrikaans restaurantje, goedkoop en heel lekker!
Zoals elke avond kijk ik naar de maan, ik weet dat Oma dat ook doet! Vanavond heb ik haar ook even gebeld. Wat zal ik blij zijn als ik haar terug zie!
Woensdag 24 maart 2010
Rond 9 uur komen we aan in het Wazapark. We regelen alle kosten en rond 9.30 uur gaan we het park in. Na 10 minuten zie ik de eerste giraf! Ik ben blij dat ik hem als eerste heb kunnen bespeuren. Ervoor hadden we ook al schattige aapjes gezien.
Het was echt indrukwekkend. We zagen: aapjes, heel veel giraffen, struisvogels, heel veel verschillende soorten vogels met heel veel verschillende kleuren, antilopen, nog een andere soort antiloopversie, een coyote (soort hond), drie wrattenzwijnen en dat zal het ongeveer zijn.
De beste tactiek is lang wachten aan een waterpoel en in de auto blijven zitten. Dan durven de dieren te komen. Wij hebben echt geluk gehad dat we zoveel dieren gezien hebben!
De Amerikanen (15 jongeren die we op de bus richting Maroua hebben leren kennen) hebben een leeuwin met 3 welpjes gezien. Helaas, wij hebben er ook nog naar gezocht maar niet gevonden. Misschien komen we ze tegen in het andere park!?
Donderdag 25 maart 2010
Na alweer een korte nachtrust (9 uur slapen is hier echt weinig voor mij), vertrekken we rond 6 uur ’s ochtends terug het park in. Eerst langs de waterpoel op leeuwenjacht. Helaas ook vandaag helemaal geen leeuw te bespeuren…
Dan maar naar de andere kant van het park, op olifantenjacht. De gids vermoed dat de olifanten zich bij de bossen bevinden. Op de weg naar deze bossen laat de gids de auto heel plots stoppen. We stappen uit en klimmen achterop de jeep. Daar zie je heel vaag een paar olifanten. Ze vallen wonder boven wonder echt niet op tussen het hoge gras. We kunnen dichterbij komen en naderen tot op nog geen 50 meter van een immense kudde olifanten. De gids zegt dat het er 50 zijn, maar ik tel er minstens 70!!! Er lopen enkele mini-olifantjes tussen, erg schattig! Maar ook enorm impressionante en best wel angstaanjagende mannetjes. Je staat bijna oog in oog met een gigantisch dier dat bovendien nog erg agressief kan zijn. Zeker als er kleintjes bij zijn!
We rijden nog een stukje dichterbij. Nu staan we op slechts 30 meter afstand, schat ik. ZO ENORM INDRUKWEKKEND! Dit gevoel zal je nooit voelen als je in een dierentuin bent. Echt onvergelijkbaar.
’s Avonds in je bed denk je nog even terug aan die prachtige momenten in het wazapark! Echt een prachtig park. Niet zo groot: 40 km bij 40 km, dus een oppervlakte van 1600 km². Voor mij, als leek, lijkt aan dit park echter geen eind te komen. Het leuke om met biologen te spreken is dat je ook meer te weten komt over het park. Dingen die niet in je Travel Guide beschreven staan en die ook niet verteld worden aan de toeristen.
Zoals de volgende weetjes:
- Blijkbaar is dit park, dat in de Bradtgids beschreven wordt als één van de mooiste parken dankzij de gevarieerde fauna, aan het leeglopen. De dieren verlaten dus langzaamaan het park.
- Dit kan mogelijks te wijten zijn aan het feit dat er te veel menselijke ingrepen plaatsvinden. Enkele jaren terug hebben ze één of andere ingreep gedaan om het water, aanwezig in het park, te beïnvloeden. In eerste instantie was dit goed bedoeld, maar nu loopt het een beetje fout waardoor de dieren wegtrekken.
- Ik vind het ook erg spijtig dat ze het lange gras telkens afbranden. Dit zodat de toeristen de dieren beter kunnen zien. Maar het beïnvloed wel de beschutting van de zwakkere dieren.
- De giraffen hier hebben een gemiddelde lengte van 3 à 4 meter hoog. Blijkbaar zijn de donkergekleurde giraffen de mannetjes en de lichtgekleurde de vrouwtjes.
- Er zouden slechts drie leeuwengroepen meer zijn in het park, maar daar hebben we helaas niet van kunnen zien.
Vrijdag 26 maart 2010
Onze tocht naar Boubandjida, het andere nationaal park waar we Hermen gaan helpen met zijn onderzoek. Vandaag moeten we een grote afstand afleggen, maar het belooft het paradijs te zijn!
De chauffeur schat dat het 2 à 2.30 uur rijden is naar Garoua, daar maken we dus 4 à 4.30 uur van… Dat betekent dat we rond 10 uur in Garoua zouden zijn. Dan zijn we in de helft, dus rond 14 uur komen we aan in het park. Dit was al ruw geschat, dus er was een kans dat het zou kunnen kloppen. Ik ben allesbehalve een thrillerschrijver, dus je voelt me waarschijnlijk al van ver aankomen. Inderdaad, deze uren werden niet echt gerespecteerd…
Om 6.10 uur vertrekken we, slechts 10 minuten vertraging, dat valt heel goed mee!
En dan, om 8 uur, zoals ik al een half uur aan het vermoeden was, omdat de auto onnodig veel aan het bibberen en het shaken was; onze eerste panne…
Krik onder de auto, wiel er af. De chauffeur zegt: “Oei, we zijn enkele bouten verloren onderweg.” Dat klinkt niet echt veilig… Zijn remschijf ziet er ook allesbehalve veilig uit! Vol deuken en hobbels. Dat lijkt me niet echt bevorderlijk voor de remafstand. MAAR GOED, we zullen er niet te ver bij nadenken… ‘Het komt goed, het komt goed,…’ een mantra die ik mezelf steeds toefluister… Misschien helpt het…
Rond 10 uur de tweede panne. Dit keer bleek de oorzaak zich ergens onder de motorkap te bevinden. We verliezen ook één of andere vloeistof en nog vrij veel ook. Dit ziet er niet zo goed uit! Blijkbaar zit er een barst in één of andere schroef. Dat moet gelast worden (dat mogen wij uiteraard betalen). “Ik ben binnen 5 minuten terug” zegt de chauffeur en weg is hij.
Slechts een uur en half later is hij –eindelijk- terug.
Rond 13.30 uur komen we eindelijk aan in Garoua. Leuk weetje: we zitten blijkbaar nog niet in de helft! Enkele uren later, een 200-tal kilometer verder e we zijn nog steeds aan het rijden… Het gaat goed: geen panne meer gehad!
Inmiddels hebben we de geasfalteerde wereld verlaten en zijn we op weg naar het park, op een enorm hobbelige zandweg. Dat de chauffeur het ook beu is kunnen we merken aan zijn rijgedrag. Hij wil er zo snel mogelijk zijn en duwt de gaspedaal extra in. We schommelen en botsen van voor naar achter, van links naar rechts en van boven naar onder… Na herhaaldelijk roepen ‘DOUCEMENT’ van mijn kant uit, blijkt het geen zin te hebben. Dus ik zwijg.
Rond 19.30 uur komen we EINDELIJK aan in het hotel! WELKOM IN HET PARADIJS!!!! Een 10-tal prachtige bourakou’s vormen het hotel. Alles is prachtig ingericht. Sfeervolle verlichting. Rustige sfeer. Stromend, warm water. Zalige –krakende- bedden inclusief klambou! We moeten dus geen
acrobatie meer uithalen om onze klamboe omhoog te hangen.
Om 20 uur is het etenstijd en krijgen we een FANTASTISCH drie gangenmenu voorgeschoteld. WAUW,WAUW, WAUW!!! Het ellendig lang reizen was dit echt wel waard!
Net voor het eten ontmoeten we Hermen. Hij viel volledig uit de lucht toen bleek dat wij voor hem kwamen. Het was Ralf en Barbara dus duidelijk niet gelukt om Hermen op te bellen via de satelliettelefoon. We laten Anne het volledige verhaal doen. Hij ziet het zitten dat we hem gaan helpen met zijn project. Wat een opluchting!
We gaan vroeg slapen. Helemaal uitgeput. Fioew, veel indrukken te verwerken vannacht!
Zaterdag 27 maart 2010
We lopen in een opgedroogde rivier. Er zijn dagen dat Hermen helemaal geen leeuwenpoep vindt, maar vandaag is zijn Lucky dag! In de voormiddag alleen al vinden we 10 drollen!
Hoe ga je te werk?!
1. Je wandelt in de rivier en bekijkt alle poep. (Inmiddels weten we al welke poep bij welk dier hoort. Net als welke voetsporen van welk dier zijn)
Als je een leeuwenpoep vindt, komt Hermen kijken of het wel écht van een leeuw is. Voor alle zekerheid natuurlijk.
2. Je legt een latje naast de drol en neemt een foto.
3. Je zet de gps aan en zoekt je gps-punt. Of beter het gps-punt van de drol.
4. Je doet een handschoen aan. In je andere hand neem je het kleine buisje waar je een staaltje in zal steken.
5. Je draait de drol om en trekt een stukje korst van de drol. (Aan de onderkant komt geen zonlicht. Aangezien UV-stralen DNA afbreken, is de kans dus groter dat je meer DNA terugvindt aan de onderkant van de drol. Hermen prefereert een stukje van de korst omdat daar meer slijmen van de darmwand aan zitten, wat ook de kans op DNA verhoogt.)
6. Je propt dit stukje drol in het buisje. Een takje kan je hier goed bij helpen. Zorg ervoor dat de drol volledig onder de vloeistof zit. (Deze vloeistof zorgt er voor dat het DNA niet verder afgebroken wordt, DNA-afremmers dus.)
7. Hermen noteert alles zorgvuldig in zijn boekje. Hij geeft de drol een nummer, hij schat hoe oud de drol is, noteert het gps-punt en de naam van de rivier.
8. Je trekt de handschoen uit, realiseert dat je hand (soms fel) stinkt naar leeuwenpoep, je trekt een vies gezicht en je gaat op zoek naar de volgende drol!
Het klinkt gek, maar het was leuk om te doen. Op een bepaald moment waren de handschoenen op en moest het dan maar zonder… Lang leve ontsmettingsalcohol! Het is zoveel leuker om te wandelen in het park, te helpen, mee te onderzoeken,… Zoveel boeiender dan enkel maar toeristje spelen!
Welke dieren zagen we allemaal? , kuddes olifanten, krokodillen, cheval antiloppe, Hartenbeest, schattige grote hertjes, door ons omgedoopt tot ‘pluchkes’, singe-verte (aap), bavianen, vogels, buffels, soort das-achtigen, 2 giraffen (deze heb ik niet gezien omdat ik ziek was), wrattenzwijnen, nog andere hert-achtigen waarvan ik de nam niet kan onthouden (een soort iets met ‘kop’ en het andere soort iets met ‘harnas’),…
Dat is het ongeveer. Alleszins een veel uitgebreidere fauna dan in het wazapark! Ook de flora is veel gevarieerder! Het is hier veel groener. Het ene moment zie je enkel droog riet, even later zit je tussen de bomen, nog even later sta je in een uitgedroogde rivier met enkel zand en nog even later bevind je je op een terrein dat DE IDEALE omgeving is om een groot spel te spelen om kamp!
Als je meer te weten wil komen over de leeuw, dan moet je zeker mijn reisdagboekje eens lezen! (Ik heb namelijk geen zin om dat allemaal over te schrijven ;-) )
Zondag 28 maart 2010
Deze morgen werden we aan de ontbijttafel omringd door een vijftal bavianen! Ze komen echt dichtbij! Dat geeft toch een speciaal gevoel hoor, wilde dieren waar je dichter bij kan dan in de dierentuin…
Het gevoel dat je nu voelt in je buik kan je onmogelijk neerschrijven op papier. Zelfs woorden bestaan niet om dit fantastische avontuur je beschrijven. Et is één van die momenten in je leven dat je niet kan overbrengen aan iemand die het niet meegemaakt heeft. Dat is wel een beetje frustrerend, want we willen dit zo graag met iedereen delen. Aan de andere kant hebben Claire, Anne en ik nu iets wat ons verbind. We hebben geen woorden nodig om te begrijpen wat de andere voelt. Dat is toch ook best speciaal. Ik ben blij dat ik deze reis met hen kan maken!
Rond 16 uur gaan treken we terug ‘de jungle’ in. We gaan leeuwen roepen! De gidsen hebben een grote toeter mee, waarop ze het gebrul nadoen van een leeuw. Als het goed gaat, dan antwoordt de leeuw en komt hij je opzoeken. Dit omdat hij denkt dat er een andere leeuw op zijn territorium is en dat mag uiteraard niet.
Wij hebben helaas geen geluk. De leeuwen komen niet. Heel spijtig!
Aan de andere kant, wie kan er zeggen dat hij in Afrika, in een nationaal park, op leeuwen geroepen heeft?! Niet zoveel mensen, dacht ik zo… Weer een moment om in te kaderen!
Nog zo een uniek moment: ik heb stenen beschilderd in dit nationaal park! Deze stenen geven weer op welke weg je je bevindt. Op die manier is het makkelijker –voor de toeristen- om hun weg terug te vinden. Zo speciaal is het niet hoor, het nummer 201 en 202 op een steen schilderen… Maar toch! Wie kan er zeggen dat hij in Afrika, in een nationaal park, stenen heeft beschilderd die er bovendien nog jaren en jaren zullen staan?! Niet zoveel mensen, dacht ik zo…
Maar deze dag is niet alleen rozengeur en maneschijn. Neenee, vandaag is het ook de tragische dag dat mijn fototoestel, of beter het scherm ervan, gesneuveld is! SORRY PAPA! Dit toestel was blijkbaar niet echt opgewassen tegen de schokken van de auto… Ik kan gelukkig nog foto’s nemen, maar ik zie niet wat ik getrokken heb. Ik kan ook niet meer van menu veranderen… Stom, Spijtig,… Maar eigenlijk maar een luxe-probleem! Er zijn ergere dingen…
’s Avonds bleef ik nog napraten met Hermen, Dominique en Pauline. Gezellig op het terras, verlicht door het maanlicht! Het is volle maan… Dit moment zou perfect romantisch kunnen zijn… Maar bij dit gezelschap is het gewoon zalig gezellig!
Maandag 29 maart 2010
Over vandaag valt er niet zoveel te vertellen. We zitten weer een hele dag in de auto. Dit keer geraken we in Maroua zonder pauze te moeten nemen! Pauze om de auto te herstellen bedoel ik dan. Plas- en bidpauzes zijn noodzakelijke uiteraard!
Waar houden we ons gedurende die 11 uur dan allemaal mee bezig? We lossen gekke raadsels op, spelen spelletjes zoals ‘ik ben een banaan’ of woordslang, we lezen, we slapen, we zingen, we luisteren muziek, kijken naar het landschap en we maken de meest bizarre filmpjes die heel duidelijk weergeven in welke staat je je bevindt na zo lang in de auto te zitten. Als je braaf bent en het héél vriendelijk vraagt, dan laat ik dat filmpje misschien ooit wel eens zien…
Dinsdag 30 maart 2010
EEN ZWEMBAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAD!!!! Eindelijk!!!! Het eerste waar we in kunnen zwemmen sinds we in Kameroen zijn!!! Bij deze temperaturen is dit zéér welkom! Claire en ik zijn altijd jaloers als we de verhalen van Lies lezen. Zij zit precies elke dag aan het zwembad! Nu is het onze beurt! Super!!! We spelen frisbi met één of andere metalen plaat die heel veel pijn doet als je het tegen je enkel krijgt…
Om even te tonen dat ik nog altijd even lomp ben, ook in Afrika: ik ben daarnet gevallen aan het zwembad toen we achter Anne liepen om haar nat te maken. Plots was er een gat! Dat had ik niet gezien. Toen lag ik op de grond… Mijn knie gewond. Een schaafwonde, dat is lang geleden! Grappig… Geen nood, mijn been hangt er nog aan en alles is in orde! Nu hebben Anne en ik allebei een litteken. Nu Claire nog! ;-)
’s Avonds gaan we op restaurant met Barbara, Ralf en Hermen. Een gezellige avond met boeiende verhalen over de wantoestanden, chantage en geprofiteer in dit land. Heel boeiend!
Woensdag 31 maart 2010
Vandaag hebben we NIETS gedaan! Geslapen, geschreven,… ieder op zijn eigen kamer. Claire en ik zijn ENORM hard verbrand en zijn constant après-soleil aan het smeren!
’s Avonds kijken we naar een film waar een stukje in voorkomt waarbij twee mannen op een jeep door een safaripark rijden. Hilarisch! Dat zijn wij precies! Bovendien zingen ze ook nog het liedje ‘In the jungle’, wat ik hier al 2 maanden constant aan het zingen ben! Grappig…
Donderdag 1 april 2010
Je preut staat open! Mopje!!! 1 april… Jaja, ook in Afrika houden we ons bezig met deze domme mopjes!
Om 9 uur vertrekt de bus al, richting Mokolo. We hebben maar 3 kwartier moeten wachten! Wat een wonder! Na een dik uurtje zijn we al in Mokolo. We zoeken een moto, waar we 39 km mee zullen afleggen! Een dik uur rijden dus!
Welkom in mijn grootste nachtmerrie… De schrik van mijn leven… De hatelijkste en langste rit ever!
Je kan je amper vasthouden op deze moto. De chauffeur scheurt over de bulten en putten! Vriendelijk vragen om trager te rijden… Roepen om trager te rijden… Het helpt niet! Je vliegt omhoog, je voeten en kont in de lucht. Enkel je handen proberen de moto vast te houden. Genieten van het landschap kan ik echt niet!
Trillend op de benen en met tranen in de ogen komen we aan. Wat een hel! Anne en Claire vonden het heerlijk… Volgens mij hebben we dan toch een andere weg genomen hoor!
Mooi hotel. Prijs is doenbaar. Zwembad. Geen bikini! Stromend, warm water. Gevolgd door een interessante rondleiding in het dorpje van RUMSIKI. Het animisme krijgt nu wat meer vorm in onze hoofden. Wat zeer interessant is voor onze opdracht van Godsdienst!
We bezoeken de ‘Crab Sorcerer’ of de ‘krab waarzegger’! We stellen allemaal dezelfde vraag: “Zullen we kinderen hebben later?”
Claire zal 4 kinderen hebben! 2 jongens en 2 meisjes. Het eerste kind zal een meisje zijn. Bovendien zal Claire heel oud worden en met een stokje rondlopen.
Anne zal een tweeling krijgen en zal samen met de man beslissen hoeveel kinderen ze zullen hebben.
Ik weet enkel dat mijn eerste kind een jongen zal zijn. Meer had de krab blijkbaar niet te vertellen over mij…
Hilarische antwoorden want Claire is al de hele reis aan het zeggen dat ze geen kinderen wilt en nu krijgt ze er 4! Echt super veel! En Anne heeft echt al miljoenen keren herhaald dat ze GEEN tweeling wilt! Je kan je inbeelden dat we dus goed hebben moeten lachen om deze antwoorden! Mijn eerste zal dus een jongen zijn… Allemaal goed voor mij… Ik hoop dat er daarop wel een meisje volgt! J
Vrijdag 2 april 2010
In de voormiddag maken we een mooie wandeling in de vallei. We staan zelfs even in Nigeria! En dat zonder paspoort en visum! Stoer he?!
Het was een mooie wandeling. Het is eens leuk om rond te stappen i.p.v. altijd te zitten en rondgereden te worden.
Rond de middag kruip ik met een héél, héél, héél klein hardt terug op de moto. Deze chauffeur rijdt al iets beter en ik kan af en toe eens genieten van het landschap. In Mokolo aangekomen hebben we meteen een bus. Hij vertrekt terwijl er maar 4 mensen in zitten! We geloven onze ogen niet!!! Gek-gekker-gekst! De wonderen zijn de wereld nog niet uit! Dit is de eerste bus die vertrekt terwijl hij nog niet vol zit! Fantastisch gewoon! Wat een luxe!
Zaterdag 3 april 2010
Om 8 uur zijn we aan het busstation. Om 9.30 uur vertrekt de bus. Om 17.30 komen we pas aan in Ngaoundere.
Het is BALEN als blijkt dat de treintickets allemaal uitverkocht zijn! Echt stom!
We zoeken een hotel. Slecht hotel! De kok is er niet, dus geen maaltijd, ik krijg een warme FRISdrank, veel te veel lawaai, onbeleefde bediening, we slapen met drie in een tweepersoonsbed, enz, enz… Wat ben ik een luxekind geworden door deze reis!
Zondag 4 april 2010
We slapen uit tot 9 uur, maken ons rustig klaar en gaan onze treintickets kopen. Het is enkel omdat we blank zijn dat we nog een ticket krijgen. De mensen rond ons krijgen ten vroegste een ticket voor dinsdag! We zijn blij dat wij wel een ticket krijgen maar we schamen ons en vinden dit echt niet eerlijk! Hier discrimineren ze het eigen volk. Dat gaat toch te ver! Wij blanken zijn niet beter of specialer dan jullie! Waarom willen ze dat niet begrijpen, inzien?!
Om 17.15 uur bel ik naar Oma. Ik weet dat de familie daar nu zit! Het is leuk om iedereen te horen op de achtergrond! Spijtig dat ik niet veel krediet meer had, anders had ik langer kunnen bellen en iedereen dag zeggen!
Om 17.45 uur zitten we op de trein. Om 20 uur vertrekt hij eindelijk! 16 uren heeft deze rit geduurd(zonder het wachten inbegrepen). De rit lijkt sneller te gaan, maar tegelijkertijd ook niet. Ik heb buikkrampen en diarree. Het wc-papier is op. Echt gezellig was het dus niet! Ook de zakdoekjes waren op. Gelukkig passeert er een jongens die zakdoekjes verkoopt! Oef!
Maandag 5 april 2010
Pas om 11.30 uur komen we aan in Yaoundé. Mohamed komt ons ophalen. Wat is het handig om in mannetjes te hebben in steden als deze! We haasten ons naar de bushalte voor de bus richting Foumbot. Ik heb stiekem de moed opgegeven dat we deze nog zullen halen. Maar je blijft natuurlijk hopen…
We hebben geluk! De bus staat klaar en er zijn nog 2 plaatsen vrij. Claire gaat op een houten krukje zitten.
Om 12 uur vertrekken we. Ik moet naar het toilet…
Om 17 uur zijn we in Foumbot. Ik ben zo blij als ik een kwartier later het toilet zie thuis! Ik ben natuurlijk ook heel blij dat ik ma’tje en de zusjes terug zie!
Er is veel bezoek. André is ziek. Hij heeft net vier dagen in het ziekenhuis gelegen. De diagnose is me niet helemaal duidelijk… Hij heeft veel hoofdpijn, blijkbaar ook koorts en hij zou de mensen niet meer herkennen… Hij ligt en bed, slaapt en woelt veel. Hopelijk is hij snel de oude! Ma’tje is er duidelijk niet gerust op! ‘Hij is nu in Gods handen’… Wat een mooie uitspraak… Ik begin toch ook ongerust te worden… Hopelijk houdt God zijn handen goed gesloten…
De medicatie blijkt niet te helpen… André opent zijn ogen niet, hij slaapt constant, hij ijlt en heeft precies stuiptrekkingen. Ik heb net met Anne gebeld, ze liet iets vallen van hersenvliesontsteking. In dit land vrees ik dat dat erg is… Mijn zusjes wenen. Emilienne houdt zich sterk. Ik probeer een steun te zijn. Eenvoudig is het niet. De juiste woorden vinden in je eigen taal is al zo moeilijk. Ik ben constant woorden aan het zoeken die ongeveer uitdrukken wat ik graag zou willen zeggen.
Woensdag 7 april 2010
Vandaag hebben ze André terug naar het ziekenhuis gebracht. Toen ik wakker werd zag ik blije gezichten, het ging blijkbaar al veel beter met André. Hij was eindelijk, na 3 dagen, wakker geworden en hij kon duidelijk praten. Hij vroeg achter mij. Hoe lief! Ik hoop dat hij vanavond terug thuis zal zijn en dat alles in orde komt!
Het internet in Foumbot is stuk. Ik ga deze namiddag naar Bafoussam waar ik dit bericht dan zal plaatsen.
Zo, trouwe lezers! Dat was het dan voor deze keer!
Dit was zonder twijfel mijn langste bericht, hopelijk heb je het einde gehaald!
Ik neem het normale ritme van mijn Afrikaans leven terug op! Volgende week eindelijk terug les geven! Ik kijk er al heel hard naar uit!
Nog vijf weken en ik ben terug thuis! Ik ben dus al over de helft… Want gaat het snel!!! Ik wil hier nog zoveel doen en ik wil nog niet weg! Maar ik mis zoveel mensen en ik mis zoveel dingen en plaatsen in België, dat ik ook wel terug wil komen!
Ik sluit terug af in schoonheid, met een schoon gedichtje!
Dikke zoen!
Grote knuffel!
Heimwee – Liselore Gerritsen
Een blaadje van de bloesem van de meidoorn in mei
Een sneeuwvlok verdwaald in een sneeuwstorm, zijn wij
Een flard van een liedje, een woord uit een gedicht
Een glimpje van de waarheid, een deeltje van licht
Een korreltje strand, een druppeltje zee
Een vonkje uit het vuur, en net zo alleen
Als een pluisje van een paardenbloem
Dat niet meer weet
Dat het een losgeraakt deeltje is van het geheel.
Een stukje van een ster
Dat op drift is geraakt
En zijn weg in ’t heelal kwijt is geraakt
Zich door de tijd heen voortbeweegt
Vergeten naar wat het heimwee heeft.
Het volgende stukje tekst moet je meezingen op de melodie van volgend liedje : Het is een nacht – Guus Meeuwis.
Je vraagt of ik moe ben
Ik knik ja
’t Is twee uur ’s nachts
We zitten op de trein
In een land, in een stad
Waar niemand ons verstaat
Waar niemand ons kent
En iedereen naar ons staart
Nu zit ik hier echt al heel erg lang
Mijn kont doet pijn en ik voel me vuil
Een groot insect, vliegt om ons heen
Ja deze reis is alles, wat in ervan had verwacht!
Refrein:
Het is een reis
Die je normaal alleen op een blog leest
Het is een reis
Die je bijblijft heel je leven lang
Het is een reis
Waarvan ik hoopte dat ik hem ooit beleven zou
Ja, deze drie maanden zijn fantastisch!
Who-ooh
‘k Lig onder mijn klamboe
En ik staar naar het plafond
Denk terug aan hoe de reis een maand geleden begon
Er zomaar vandoor gaan met jou
Niet goed wetend waar de reis ons heen brengen zou
Nu liggen we hier in een wildvreemde stad
En hebben net een hel van een busrit gehad
Maar het is zalig!
Ja, we genieten er echt van!
Hoeveel het lijkt dat de tijd voorbij vliegt en echt véél te snel!
REFREIN
Deze reis blijft niet alleen bij woorden,
Het wordt ook mooi in beeld gezet.
Ja, deze reis met jullie is gewoon prachtig!
REFREIN
En ik weet dat dit me altijd bij blijft!
Dit heb ik geschreven maandagnacht 22 maart 2010. Het begin van onze reis. Dat lijkt nu al een eeuwigheid geleden… We hebben zoveel fantastische momenten beleefd! Ik heb er zin in om het neer te schrijven en jullie zo goed en zo kwaad als het kan alles mee te laten beleven! Geniet ervan!!! Je kan je wel inbeelden dat dit een lang bericht wordt, aangezien ik twee weken moet beschrijven!
Vrijdag 19 maart 2010
Ik ben er nu echt zeker van: ik ben vervloekt! Internet wil maar niet lukken, terwijl de computer van Claire het wel doet! Echt frustrerend! Gelukkig mag ik op de vaste computer werken, die gaat echt VEEL sneller! De vloek is doorbroken! Hopelijk heb ik er nu geen last meer van.
Ik heb mijn jurkje, topje en rok vandaag afgehaald. Het is echt SUPER mooi! Ik ben echt GEK van het jurkje! Daar ga ik echt nog veel geniet van hebben! Mijn kleding voor het huwelijk was nog niet klaar, omdat ze het model vergeten waren. Als ik het resultaat van Claire en Anne bekeek, kon ik me maar één ding bedenken: “Dit doe ik maar 1 keer aan!” Op het huwelijk dus. De stof is echt zo lelijk – niet door ons gekozen- waardoor het nooit echt mooi kan zijn. Ik heb dus voor een lange rok gekozen. Dat vind ik typisch Afrikaans. Een ideaal kledingsstuk voor mijn verkleedkoffer!
Zaterdag 20 maart 2010
Tot 7.30 uur geslapen. Ik ben echt ZO verkouden! Voel me heel ziek. Echt niet aangenaam. Ik heb ook constant de idee dat ik koorts heb, maar dat is gelukkig niet zo. Ik heb wel keelpijn, hoofdpijn, verstopte en toch loopneus,… Doodmoe!
’s Avonds kruip ik heel vroeg in mijn bed. Ik zou nog naar een huwelijk gaan, maar ik was te lang blijven plakken in Foumbot. De viering was al gedaan. Maar dat vond ik niet zo erg want ik wilde enkel mijn bed en slapen!
Mijn zusjes, Ma’tje en Erna vinden mijn nieuwe schoentjes echt heel mooi. Ma’tje zei: ‘Jij hebt echt een heel goede smaak! We gaaan samen eens de markt doen!’ Dat lijkt me een leuk idee, als het maar niet te lang duurt want ik shop echt niet graag!
Zondag 21 maart 2010
Claire en Anne zouden om 8 uur het ticket voor de bus gaan kopen. Rond 9.30 à 10 uur zou de bus vertrekken, dus ik heb rustig de tijd om me klaar te maken. De tweede dag op rij was ik me met warm water. Echt mijn nieuwe verslaving! Ik ben verslaafd aan warm water! Wie kan me dat kwalijk nemen?! De kans is toch groot dat ik snel zal moeten afkicken, want ik hoop dat ik niet te lang ziek meer zal zijn.
Om 8.23 uur kreeg ik een sms van Claire: “De bus vertrekt om 9 uur!” Je moet weten, ik ben een half uur onderweg naar Foumbot, dus ik had nog welgeteld 5 minuten om mijn zak te maken! Ik heb me dus heel hard moeten haasten, ben uiteraard veel vergeten mee te nemen én ik stond nat in het zweet. Z dan de brommer op – een brommer vinden was al een hele klus -, maar dus bezweet op een brommer is niet bevorderlijk voor de verkoudheid. Ik kwam om 9.15uur eindelijk aan waar ik moest zijn, helemaal gefrustreerd. Ik kan er niet goed tegen om me zo onnodig te moeten haasten. Enfin, dat werd al gauw goed gemaakt door een heerlijk ontbijt (mijn tweede van de dag).
Om 11.30 uur vertrok de bus pas! Het zou minder ver zijn dan Douala, dus minder dan 5 uur rijden. Ook dat bleek niet waar te zijn, we komen pas aan in Yanoundé om 18 uur, door de ontelbare keren dat we gestopt zijn onderweg.
Yaoundé, de hoofdstad van Kameroen. Stelt eigenlijk niet veel meer voor dan Douala. Er was wel straatverlichting! Maar dat hebben ze in Douala ook… Er was zelfs een vuilniswagen! We tuimelen van de ene verbazing in de andere! Yaoundé zag er dus helemaal niet meer ontwikkeld uit dan sommige andere steden. Ook hier overal wegenwerken zodat je zit te dansen op je stoel van de bus/auto zonder dat je er zelf energie aan verspilt.
Het station van Yaoundé viel we op. Niet omdat het groot was, want vergeleken met onze station was dit maar een kleintje. Maar er stonden echt VEEL mensen te wachten voor het station. Het was een gek zicht.
De treinreis samengevat:
- De tweede klasse viel echt heel goed mee! Het was helemaal niet gevaarlijk! In de eerste klasse was er wel meer beenruimte, dus we twijfelen wat we zullen doen voor de terugreis.
- In het begin (het eerste half uur) reden we heel traag. Slechts 30 km/u , schat ik. Even later waren we op topsnelheid en doorkruisten we het land met de volle 80 km/u.
- Rond 19 uur begaven we ons richting het restaurant van de trein. We waren met drie, dus er bleef telkens iemand op de zakken passen terwijl de anderen aan het eten waren. Zo losten we elkaar af.
- De avondmaaltijd was verbazend lekker als je de levende insecten en vliegen even wegdenk uit je bord. Mijn maaltijd bestond uit sla, worteltjes, ajuin en vinaigrette als voorgerecht. Het hoofdgerecht was rijst met kip en saus. Als dessert krijg ik een klein stukje papaja. Dat alles ging vlotjes naar binnen!
- De nacht was vermoeiend. Echt vast slapen lukt me niet. Telkens als je indommelt val je omver. Mijn kont deed echt zoveel pijn! Naar de ochtend toe kan je je geen pijnloze houding meer bedenken.
- Rond 7 uur gingen we nieuwsgierig ons ontbijt halen. Ik bleef eerst bij de valiezen. Claire kwam terug en was heel enthousiast over het ontbijt! Ik begon meteen te watertanden.
- In theorie zouden we rond 6 uur ’s ochtends aankomen. We kwamen aan om 10 uur.
- Op de trein werd ik heel goed verzorgd! Ik kreeg een –pijnlijke- voetmassage van Marcel. Een jonge Kameroenees die z’n voeten niet kon thuishouden! (Hij was constant mijn z’n voet over mijn arm en been aan het wrijven.) Meermaals zuchten, boos kijken, arm wegtrekken en uiteindelijk ook kwaad zeggen dat hij moet stoppen, hielden hem niet tegen. Ik was blij dat ik van hem verlost was toen we aankwamen.
Rond 11 uur vertrok de volgende bus. We hebben dus maar een uurtje moeten wachten, wat echt heel goed meeviel. Dit is de properste en modernste bus waar ik tot hiertoe ingezeten heb in Kameroen! Te veel moet je daar ook niet van verwachten. Het waren gewoon relatief nieuwe zetels die relatief goed zaten. 6 uur heeft deze rit nog geduurd. We waren het reizen ECHT beu!
We genieten van de luxe die aanwezig is op de universiteit (waar we gratis kunnen verblijven). Toilettten die je kan doorspoelen, kranen met lauw water, douches met iets frisser water,… Deze frisse douche kwam net op tijd! Want we voelden ons echt héél vies!
Na het wassen (jezelf en kleding) en het installeren op de kamer, gingen we uit eten. Porte Mayo werd ons aangeraden. Porte Mayo werd het dus en WAUW wat een luxe! We werden ook omringd door heel veel blanken. Dat vonden we eigenlijk een raar gevoel! Een beetje ongemakkelijk zelfs!
Het eten was HEERLIJK! We namen alle drie een andere pizza die we dan onder elkaar verdeelden. Als dessert namen we een Banana Split!!! Wauw, wat mis ik al onze heerlijke gerechten en desserten!
Doodmoe kropen we rond 22.30 uur in ons bed. We hadden echt uitgekeken naar een bed om in te slapen!
Dinsdag 23 maart 2010
Rond 10 uur komen Ralf en Barbara aan. Zij zijn de docenten die hier de projecten begeleiden van de biologiestudenten van de universiteit van Leiden. We gaan ze even groeten. Het was een aangenaam gesprek met veel anekdotes en grappige (en soms minder grappige) verhalen.
Enkele tips die we meekregen:
- Als je in een park bent, stap dan nooit uit de auto. Anders jaag je de dieren weg. Voor sommige dieren kom je over als een bedreiging als je gewoon rondloopt, waardoor je aangevallen kan worden.
- Let altijd op of er geen gifslangen zijn als je je haren aan het kammen bent. Anders kan het gebeuren dat je gif in je ogen krijgt, zoals onze voorgangster. Zij had geluk dat er maar een beetje gif in haar ogen terecht was gekomen, waardoor ze slechts drie dagen niets meer zag.
- Ga nooit zonder licht ’s nachts tussen de bosjes wandelen, anders word je gebeten door een schorpioen, zoals een andere voorganger.
Ik denk dat dit de voornaamste tips waren. Het was wel lachen bij sommige verhalen. Grappig hoe dom sommige studenten kunnen zijn! Zeker als het dan nog biologiestudenten zijn… Zij zouden de gevaren toch moeten kennen, denk je dan.
In de namiddag bezoeken we de artisanale markt, waar ik echt VEEL te VEEL geld heb uitgegeven! Aan het geld te zien dat ik op één dag uitgegeven heb, valt het op dat ik echt niet goed ben in afbieden! Anne is hier zoveel beter in! Volgende keer (in Foumban) ga ik haar tactiek ook toepassen. Nu had ik te laat door hoe het moest…
Ook vanavond op restaurant, zoals elke avond hier op reis! Dit keer een Afrikaans restaurantje, goedkoop en heel lekker!
Zoals elke avond kijk ik naar de maan, ik weet dat Oma dat ook doet! Vanavond heb ik haar ook even gebeld. Wat zal ik blij zijn als ik haar terug zie!
Woensdag 24 maart 2010
Rond 9 uur komen we aan in het Wazapark. We regelen alle kosten en rond 9.30 uur gaan we het park in. Na 10 minuten zie ik de eerste giraf! Ik ben blij dat ik hem als eerste heb kunnen bespeuren. Ervoor hadden we ook al schattige aapjes gezien.
Het was echt indrukwekkend. We zagen: aapjes, heel veel giraffen, struisvogels, heel veel verschillende soorten vogels met heel veel verschillende kleuren, antilopen, nog een andere soort antiloopversie, een coyote (soort hond), drie wrattenzwijnen en dat zal het ongeveer zijn.
De beste tactiek is lang wachten aan een waterpoel en in de auto blijven zitten. Dan durven de dieren te komen. Wij hebben echt geluk gehad dat we zoveel dieren gezien hebben!
De Amerikanen (15 jongeren die we op de bus richting Maroua hebben leren kennen) hebben een leeuwin met 3 welpjes gezien. Helaas, wij hebben er ook nog naar gezocht maar niet gevonden. Misschien komen we ze tegen in het andere park!?
Donderdag 25 maart 2010
Na alweer een korte nachtrust (9 uur slapen is hier echt weinig voor mij), vertrekken we rond 6 uur ’s ochtends terug het park in. Eerst langs de waterpoel op leeuwenjacht. Helaas ook vandaag helemaal geen leeuw te bespeuren…
Dan maar naar de andere kant van het park, op olifantenjacht. De gids vermoed dat de olifanten zich bij de bossen bevinden. Op de weg naar deze bossen laat de gids de auto heel plots stoppen. We stappen uit en klimmen achterop de jeep. Daar zie je heel vaag een paar olifanten. Ze vallen wonder boven wonder echt niet op tussen het hoge gras. We kunnen dichterbij komen en naderen tot op nog geen 50 meter van een immense kudde olifanten. De gids zegt dat het er 50 zijn, maar ik tel er minstens 70!!! Er lopen enkele mini-olifantjes tussen, erg schattig! Maar ook enorm impressionante en best wel angstaanjagende mannetjes. Je staat bijna oog in oog met een gigantisch dier dat bovendien nog erg agressief kan zijn. Zeker als er kleintjes bij zijn!
We rijden nog een stukje dichterbij. Nu staan we op slechts 30 meter afstand, schat ik. ZO ENORM INDRUKWEKKEND! Dit gevoel zal je nooit voelen als je in een dierentuin bent. Echt onvergelijkbaar.
’s Avonds in je bed denk je nog even terug aan die prachtige momenten in het wazapark! Echt een prachtig park. Niet zo groot: 40 km bij 40 km, dus een oppervlakte van 1600 km². Voor mij, als leek, lijkt aan dit park echter geen eind te komen. Het leuke om met biologen te spreken is dat je ook meer te weten komt over het park. Dingen die niet in je Travel Guide beschreven staan en die ook niet verteld worden aan de toeristen.
Zoals de volgende weetjes:
- Blijkbaar is dit park, dat in de Bradtgids beschreven wordt als één van de mooiste parken dankzij de gevarieerde fauna, aan het leeglopen. De dieren verlaten dus langzaamaan het park.
- Dit kan mogelijks te wijten zijn aan het feit dat er te veel menselijke ingrepen plaatsvinden. Enkele jaren terug hebben ze één of andere ingreep gedaan om het water, aanwezig in het park, te beïnvloeden. In eerste instantie was dit goed bedoeld, maar nu loopt het een beetje fout waardoor de dieren wegtrekken.
- Ik vind het ook erg spijtig dat ze het lange gras telkens afbranden. Dit zodat de toeristen de dieren beter kunnen zien. Maar het beïnvloed wel de beschutting van de zwakkere dieren.
- De giraffen hier hebben een gemiddelde lengte van 3 à 4 meter hoog. Blijkbaar zijn de donkergekleurde giraffen de mannetjes en de lichtgekleurde de vrouwtjes.
- Er zouden slechts drie leeuwengroepen meer zijn in het park, maar daar hebben we helaas niet van kunnen zien.
Vrijdag 26 maart 2010
Onze tocht naar Boubandjida, het andere nationaal park waar we Hermen gaan helpen met zijn onderzoek. Vandaag moeten we een grote afstand afleggen, maar het belooft het paradijs te zijn!
De chauffeur schat dat het 2 à 2.30 uur rijden is naar Garoua, daar maken we dus 4 à 4.30 uur van… Dat betekent dat we rond 10 uur in Garoua zouden zijn. Dan zijn we in de helft, dus rond 14 uur komen we aan in het park. Dit was al ruw geschat, dus er was een kans dat het zou kunnen kloppen. Ik ben allesbehalve een thrillerschrijver, dus je voelt me waarschijnlijk al van ver aankomen. Inderdaad, deze uren werden niet echt gerespecteerd…
Om 6.10 uur vertrekken we, slechts 10 minuten vertraging, dat valt heel goed mee!
En dan, om 8 uur, zoals ik al een half uur aan het vermoeden was, omdat de auto onnodig veel aan het bibberen en het shaken was; onze eerste panne…
Krik onder de auto, wiel er af. De chauffeur zegt: “Oei, we zijn enkele bouten verloren onderweg.” Dat klinkt niet echt veilig… Zijn remschijf ziet er ook allesbehalve veilig uit! Vol deuken en hobbels. Dat lijkt me niet echt bevorderlijk voor de remafstand. MAAR GOED, we zullen er niet te ver bij nadenken… ‘Het komt goed, het komt goed,…’ een mantra die ik mezelf steeds toefluister… Misschien helpt het…
Rond 10 uur de tweede panne. Dit keer bleek de oorzaak zich ergens onder de motorkap te bevinden. We verliezen ook één of andere vloeistof en nog vrij veel ook. Dit ziet er niet zo goed uit! Blijkbaar zit er een barst in één of andere schroef. Dat moet gelast worden (dat mogen wij uiteraard betalen). “Ik ben binnen 5 minuten terug” zegt de chauffeur en weg is hij.
Slechts een uur en half later is hij –eindelijk- terug.
Rond 13.30 uur komen we eindelijk aan in Garoua. Leuk weetje: we zitten blijkbaar nog niet in de helft! Enkele uren later, een 200-tal kilometer verder e we zijn nog steeds aan het rijden… Het gaat goed: geen panne meer gehad!
Inmiddels hebben we de geasfalteerde wereld verlaten en zijn we op weg naar het park, op een enorm hobbelige zandweg. Dat de chauffeur het ook beu is kunnen we merken aan zijn rijgedrag. Hij wil er zo snel mogelijk zijn en duwt de gaspedaal extra in. We schommelen en botsen van voor naar achter, van links naar rechts en van boven naar onder… Na herhaaldelijk roepen ‘DOUCEMENT’ van mijn kant uit, blijkt het geen zin te hebben. Dus ik zwijg.
Rond 19.30 uur komen we EINDELIJK aan in het hotel! WELKOM IN HET PARADIJS!!!! Een 10-tal prachtige bourakou’s vormen het hotel. Alles is prachtig ingericht. Sfeervolle verlichting. Rustige sfeer. Stromend, warm water. Zalige –krakende- bedden inclusief klambou! We moeten dus geen
acrobatie meer uithalen om onze klamboe omhoog te hangen.
Om 20 uur is het etenstijd en krijgen we een FANTASTISCH drie gangenmenu voorgeschoteld. WAUW,WAUW, WAUW!!! Het ellendig lang reizen was dit echt wel waard!
Net voor het eten ontmoeten we Hermen. Hij viel volledig uit de lucht toen bleek dat wij voor hem kwamen. Het was Ralf en Barbara dus duidelijk niet gelukt om Hermen op te bellen via de satelliettelefoon. We laten Anne het volledige verhaal doen. Hij ziet het zitten dat we hem gaan helpen met zijn project. Wat een opluchting!
We gaan vroeg slapen. Helemaal uitgeput. Fioew, veel indrukken te verwerken vannacht!
Zaterdag 27 maart 2010
We lopen in een opgedroogde rivier. Er zijn dagen dat Hermen helemaal geen leeuwenpoep vindt, maar vandaag is zijn Lucky dag! In de voormiddag alleen al vinden we 10 drollen!
Hoe ga je te werk?!
1. Je wandelt in de rivier en bekijkt alle poep. (Inmiddels weten we al welke poep bij welk dier hoort. Net als welke voetsporen van welk dier zijn)
Als je een leeuwenpoep vindt, komt Hermen kijken of het wel écht van een leeuw is. Voor alle zekerheid natuurlijk.
2. Je legt een latje naast de drol en neemt een foto.
3. Je zet de gps aan en zoekt je gps-punt. Of beter het gps-punt van de drol.
4. Je doet een handschoen aan. In je andere hand neem je het kleine buisje waar je een staaltje in zal steken.
5. Je draait de drol om en trekt een stukje korst van de drol. (Aan de onderkant komt geen zonlicht. Aangezien UV-stralen DNA afbreken, is de kans dus groter dat je meer DNA terugvindt aan de onderkant van de drol. Hermen prefereert een stukje van de korst omdat daar meer slijmen van de darmwand aan zitten, wat ook de kans op DNA verhoogt.)
6. Je propt dit stukje drol in het buisje. Een takje kan je hier goed bij helpen. Zorg ervoor dat de drol volledig onder de vloeistof zit. (Deze vloeistof zorgt er voor dat het DNA niet verder afgebroken wordt, DNA-afremmers dus.)
7. Hermen noteert alles zorgvuldig in zijn boekje. Hij geeft de drol een nummer, hij schat hoe oud de drol is, noteert het gps-punt en de naam van de rivier.
8. Je trekt de handschoen uit, realiseert dat je hand (soms fel) stinkt naar leeuwenpoep, je trekt een vies gezicht en je gaat op zoek naar de volgende drol!
Het klinkt gek, maar het was leuk om te doen. Op een bepaald moment waren de handschoenen op en moest het dan maar zonder… Lang leve ontsmettingsalcohol! Het is zoveel leuker om te wandelen in het park, te helpen, mee te onderzoeken,… Zoveel boeiender dan enkel maar toeristje spelen!
Welke dieren zagen we allemaal? , kuddes olifanten, krokodillen, cheval antiloppe, Hartenbeest, schattige grote hertjes, door ons omgedoopt tot ‘pluchkes’, singe-verte (aap), bavianen, vogels, buffels, soort das-achtigen, 2 giraffen (deze heb ik niet gezien omdat ik ziek was), wrattenzwijnen, nog andere hert-achtigen waarvan ik de nam niet kan onthouden (een soort iets met ‘kop’ en het andere soort iets met ‘harnas’),…
Dat is het ongeveer. Alleszins een veel uitgebreidere fauna dan in het wazapark! Ook de flora is veel gevarieerder! Het is hier veel groener. Het ene moment zie je enkel droog riet, even later zit je tussen de bomen, nog even later sta je in een uitgedroogde rivier met enkel zand en nog even later bevind je je op een terrein dat DE IDEALE omgeving is om een groot spel te spelen om kamp!
Als je meer te weten wil komen over de leeuw, dan moet je zeker mijn reisdagboekje eens lezen! (Ik heb namelijk geen zin om dat allemaal over te schrijven ;-) )
Zondag 28 maart 2010
Deze morgen werden we aan de ontbijttafel omringd door een vijftal bavianen! Ze komen echt dichtbij! Dat geeft toch een speciaal gevoel hoor, wilde dieren waar je dichter bij kan dan in de dierentuin…
Het gevoel dat je nu voelt in je buik kan je onmogelijk neerschrijven op papier. Zelfs woorden bestaan niet om dit fantastische avontuur je beschrijven. Et is één van die momenten in je leven dat je niet kan overbrengen aan iemand die het niet meegemaakt heeft. Dat is wel een beetje frustrerend, want we willen dit zo graag met iedereen delen. Aan de andere kant hebben Claire, Anne en ik nu iets wat ons verbind. We hebben geen woorden nodig om te begrijpen wat de andere voelt. Dat is toch ook best speciaal. Ik ben blij dat ik deze reis met hen kan maken!
Rond 16 uur gaan treken we terug ‘de jungle’ in. We gaan leeuwen roepen! De gidsen hebben een grote toeter mee, waarop ze het gebrul nadoen van een leeuw. Als het goed gaat, dan antwoordt de leeuw en komt hij je opzoeken. Dit omdat hij denkt dat er een andere leeuw op zijn territorium is en dat mag uiteraard niet.
Wij hebben helaas geen geluk. De leeuwen komen niet. Heel spijtig!
Aan de andere kant, wie kan er zeggen dat hij in Afrika, in een nationaal park, op leeuwen geroepen heeft?! Niet zoveel mensen, dacht ik zo… Weer een moment om in te kaderen!
Nog zo een uniek moment: ik heb stenen beschilderd in dit nationaal park! Deze stenen geven weer op welke weg je je bevindt. Op die manier is het makkelijker –voor de toeristen- om hun weg terug te vinden. Zo speciaal is het niet hoor, het nummer 201 en 202 op een steen schilderen… Maar toch! Wie kan er zeggen dat hij in Afrika, in een nationaal park, stenen heeft beschilderd die er bovendien nog jaren en jaren zullen staan?! Niet zoveel mensen, dacht ik zo…
Maar deze dag is niet alleen rozengeur en maneschijn. Neenee, vandaag is het ook de tragische dag dat mijn fototoestel, of beter het scherm ervan, gesneuveld is! SORRY PAPA! Dit toestel was blijkbaar niet echt opgewassen tegen de schokken van de auto… Ik kan gelukkig nog foto’s nemen, maar ik zie niet wat ik getrokken heb. Ik kan ook niet meer van menu veranderen… Stom, Spijtig,… Maar eigenlijk maar een luxe-probleem! Er zijn ergere dingen…
’s Avonds bleef ik nog napraten met Hermen, Dominique en Pauline. Gezellig op het terras, verlicht door het maanlicht! Het is volle maan… Dit moment zou perfect romantisch kunnen zijn… Maar bij dit gezelschap is het gewoon zalig gezellig!
Maandag 29 maart 2010
Over vandaag valt er niet zoveel te vertellen. We zitten weer een hele dag in de auto. Dit keer geraken we in Maroua zonder pauze te moeten nemen! Pauze om de auto te herstellen bedoel ik dan. Plas- en bidpauzes zijn noodzakelijke uiteraard!
Waar houden we ons gedurende die 11 uur dan allemaal mee bezig? We lossen gekke raadsels op, spelen spelletjes zoals ‘ik ben een banaan’ of woordslang, we lezen, we slapen, we zingen, we luisteren muziek, kijken naar het landschap en we maken de meest bizarre filmpjes die heel duidelijk weergeven in welke staat je je bevindt na zo lang in de auto te zitten. Als je braaf bent en het héél vriendelijk vraagt, dan laat ik dat filmpje misschien ooit wel eens zien…
Dinsdag 30 maart 2010
EEN ZWEMBAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAD!!!! Eindelijk!!!! Het eerste waar we in kunnen zwemmen sinds we in Kameroen zijn!!! Bij deze temperaturen is dit zéér welkom! Claire en ik zijn altijd jaloers als we de verhalen van Lies lezen. Zij zit precies elke dag aan het zwembad! Nu is het onze beurt! Super!!! We spelen frisbi met één of andere metalen plaat die heel veel pijn doet als je het tegen je enkel krijgt…
Om even te tonen dat ik nog altijd even lomp ben, ook in Afrika: ik ben daarnet gevallen aan het zwembad toen we achter Anne liepen om haar nat te maken. Plots was er een gat! Dat had ik niet gezien. Toen lag ik op de grond… Mijn knie gewond. Een schaafwonde, dat is lang geleden! Grappig… Geen nood, mijn been hangt er nog aan en alles is in orde! Nu hebben Anne en ik allebei een litteken. Nu Claire nog! ;-)
’s Avonds gaan we op restaurant met Barbara, Ralf en Hermen. Een gezellige avond met boeiende verhalen over de wantoestanden, chantage en geprofiteer in dit land. Heel boeiend!
Woensdag 31 maart 2010
Vandaag hebben we NIETS gedaan! Geslapen, geschreven,… ieder op zijn eigen kamer. Claire en ik zijn ENORM hard verbrand en zijn constant après-soleil aan het smeren!
’s Avonds kijken we naar een film waar een stukje in voorkomt waarbij twee mannen op een jeep door een safaripark rijden. Hilarisch! Dat zijn wij precies! Bovendien zingen ze ook nog het liedje ‘In the jungle’, wat ik hier al 2 maanden constant aan het zingen ben! Grappig…
Donderdag 1 april 2010
Je preut staat open! Mopje!!! 1 april… Jaja, ook in Afrika houden we ons bezig met deze domme mopjes!
Om 9 uur vertrekt de bus al, richting Mokolo. We hebben maar 3 kwartier moeten wachten! Wat een wonder! Na een dik uurtje zijn we al in Mokolo. We zoeken een moto, waar we 39 km mee zullen afleggen! Een dik uur rijden dus!
Welkom in mijn grootste nachtmerrie… De schrik van mijn leven… De hatelijkste en langste rit ever!
Je kan je amper vasthouden op deze moto. De chauffeur scheurt over de bulten en putten! Vriendelijk vragen om trager te rijden… Roepen om trager te rijden… Het helpt niet! Je vliegt omhoog, je voeten en kont in de lucht. Enkel je handen proberen de moto vast te houden. Genieten van het landschap kan ik echt niet!
Trillend op de benen en met tranen in de ogen komen we aan. Wat een hel! Anne en Claire vonden het heerlijk… Volgens mij hebben we dan toch een andere weg genomen hoor!
Mooi hotel. Prijs is doenbaar. Zwembad. Geen bikini! Stromend, warm water. Gevolgd door een interessante rondleiding in het dorpje van RUMSIKI. Het animisme krijgt nu wat meer vorm in onze hoofden. Wat zeer interessant is voor onze opdracht van Godsdienst!
We bezoeken de ‘Crab Sorcerer’ of de ‘krab waarzegger’! We stellen allemaal dezelfde vraag: “Zullen we kinderen hebben later?”
Claire zal 4 kinderen hebben! 2 jongens en 2 meisjes. Het eerste kind zal een meisje zijn. Bovendien zal Claire heel oud worden en met een stokje rondlopen.
Anne zal een tweeling krijgen en zal samen met de man beslissen hoeveel kinderen ze zullen hebben.
Ik weet enkel dat mijn eerste kind een jongen zal zijn. Meer had de krab blijkbaar niet te vertellen over mij…
Hilarische antwoorden want Claire is al de hele reis aan het zeggen dat ze geen kinderen wilt en nu krijgt ze er 4! Echt super veel! En Anne heeft echt al miljoenen keren herhaald dat ze GEEN tweeling wilt! Je kan je inbeelden dat we dus goed hebben moeten lachen om deze antwoorden! Mijn eerste zal dus een jongen zijn… Allemaal goed voor mij… Ik hoop dat er daarop wel een meisje volgt! J
Vrijdag 2 april 2010
In de voormiddag maken we een mooie wandeling in de vallei. We staan zelfs even in Nigeria! En dat zonder paspoort en visum! Stoer he?!
Het was een mooie wandeling. Het is eens leuk om rond te stappen i.p.v. altijd te zitten en rondgereden te worden.
Rond de middag kruip ik met een héél, héél, héél klein hardt terug op de moto. Deze chauffeur rijdt al iets beter en ik kan af en toe eens genieten van het landschap. In Mokolo aangekomen hebben we meteen een bus. Hij vertrekt terwijl er maar 4 mensen in zitten! We geloven onze ogen niet!!! Gek-gekker-gekst! De wonderen zijn de wereld nog niet uit! Dit is de eerste bus die vertrekt terwijl hij nog niet vol zit! Fantastisch gewoon! Wat een luxe!
Zaterdag 3 april 2010
Om 8 uur zijn we aan het busstation. Om 9.30 uur vertrekt de bus. Om 17.30 komen we pas aan in Ngaoundere.
Het is BALEN als blijkt dat de treintickets allemaal uitverkocht zijn! Echt stom!
We zoeken een hotel. Slecht hotel! De kok is er niet, dus geen maaltijd, ik krijg een warme FRISdrank, veel te veel lawaai, onbeleefde bediening, we slapen met drie in een tweepersoonsbed, enz, enz… Wat ben ik een luxekind geworden door deze reis!
Zondag 4 april 2010
We slapen uit tot 9 uur, maken ons rustig klaar en gaan onze treintickets kopen. Het is enkel omdat we blank zijn dat we nog een ticket krijgen. De mensen rond ons krijgen ten vroegste een ticket voor dinsdag! We zijn blij dat wij wel een ticket krijgen maar we schamen ons en vinden dit echt niet eerlijk! Hier discrimineren ze het eigen volk. Dat gaat toch te ver! Wij blanken zijn niet beter of specialer dan jullie! Waarom willen ze dat niet begrijpen, inzien?!
Om 17.15 uur bel ik naar Oma. Ik weet dat de familie daar nu zit! Het is leuk om iedereen te horen op de achtergrond! Spijtig dat ik niet veel krediet meer had, anders had ik langer kunnen bellen en iedereen dag zeggen!
Om 17.45 uur zitten we op de trein. Om 20 uur vertrekt hij eindelijk! 16 uren heeft deze rit geduurd(zonder het wachten inbegrepen). De rit lijkt sneller te gaan, maar tegelijkertijd ook niet. Ik heb buikkrampen en diarree. Het wc-papier is op. Echt gezellig was het dus niet! Ook de zakdoekjes waren op. Gelukkig passeert er een jongens die zakdoekjes verkoopt! Oef!
Maandag 5 april 2010
Pas om 11.30 uur komen we aan in Yaoundé. Mohamed komt ons ophalen. Wat is het handig om in mannetjes te hebben in steden als deze! We haasten ons naar de bushalte voor de bus richting Foumbot. Ik heb stiekem de moed opgegeven dat we deze nog zullen halen. Maar je blijft natuurlijk hopen…
We hebben geluk! De bus staat klaar en er zijn nog 2 plaatsen vrij. Claire gaat op een houten krukje zitten.
Om 12 uur vertrekken we. Ik moet naar het toilet…
Om 17 uur zijn we in Foumbot. Ik ben zo blij als ik een kwartier later het toilet zie thuis! Ik ben natuurlijk ook heel blij dat ik ma’tje en de zusjes terug zie!
Er is veel bezoek. André is ziek. Hij heeft net vier dagen in het ziekenhuis gelegen. De diagnose is me niet helemaal duidelijk… Hij heeft veel hoofdpijn, blijkbaar ook koorts en hij zou de mensen niet meer herkennen… Hij ligt en bed, slaapt en woelt veel. Hopelijk is hij snel de oude! Ma’tje is er duidelijk niet gerust op! ‘Hij is nu in Gods handen’… Wat een mooie uitspraak… Ik begin toch ook ongerust te worden… Hopelijk houdt God zijn handen goed gesloten…
De medicatie blijkt niet te helpen… André opent zijn ogen niet, hij slaapt constant, hij ijlt en heeft precies stuiptrekkingen. Ik heb net met Anne gebeld, ze liet iets vallen van hersenvliesontsteking. In dit land vrees ik dat dat erg is… Mijn zusjes wenen. Emilienne houdt zich sterk. Ik probeer een steun te zijn. Eenvoudig is het niet. De juiste woorden vinden in je eigen taal is al zo moeilijk. Ik ben constant woorden aan het zoeken die ongeveer uitdrukken wat ik graag zou willen zeggen.
Woensdag 7 april 2010
Vandaag hebben ze André terug naar het ziekenhuis gebracht. Toen ik wakker werd zag ik blije gezichten, het ging blijkbaar al veel beter met André. Hij was eindelijk, na 3 dagen, wakker geworden en hij kon duidelijk praten. Hij vroeg achter mij. Hoe lief! Ik hoop dat hij vanavond terug thuis zal zijn en dat alles in orde komt!
Het internet in Foumbot is stuk. Ik ga deze namiddag naar Bafoussam waar ik dit bericht dan zal plaatsen.
Zo, trouwe lezers! Dat was het dan voor deze keer!
Dit was zonder twijfel mijn langste bericht, hopelijk heb je het einde gehaald!
Ik neem het normale ritme van mijn Afrikaans leven terug op! Volgende week eindelijk terug les geven! Ik kijk er al heel hard naar uit!
Nog vijf weken en ik ben terug thuis! Ik ben dus al over de helft… Want gaat het snel!!! Ik wil hier nog zoveel doen en ik wil nog niet weg! Maar ik mis zoveel mensen en ik mis zoveel dingen en plaatsen in België, dat ik ook wel terug wil komen!
Ik sluit terug af in schoonheid, met een schoon gedichtje!
Dikke zoen!
Grote knuffel!
Heimwee – Liselore Gerritsen
Een blaadje van de bloesem van de meidoorn in mei
Een sneeuwvlok verdwaald in een sneeuwstorm, zijn wij
Een flard van een liedje, een woord uit een gedicht
Een glimpje van de waarheid, een deeltje van licht
Een korreltje strand, een druppeltje zee
Een vonkje uit het vuur, en net zo alleen
Als een pluisje van een paardenbloem
Dat niet meer weet
Dat het een losgeraakt deeltje is van het geheel.
Een stukje van een ster
Dat op drift is geraakt
En zijn weg in ’t heelal kwijt is geraakt
Zich door de tijd heen voortbeweegt
Vergeten naar wat het heimwee heeft.
dinsdag 30 maart 2010
Met een jeep door de savane, met een stoet giraffen om ons heen!
Ik weet het, enkele dagen te laat!
Nog meer teleurstelling : ik heb nog maar een kwartierte de tijd op internet, dus ik zal niet veel kunnen schrijven.
MAAR deze vakantie is zalig!
Woensdag en donderdag hebben we het Wazapark bezocht. Super mooi. Gigantisch veel giraffen. Een mooiere beschrijving en foto's volgen later, als ik terug in Baigom ben.
Vrijdagavond, na een ellendig vermoeiende autorit van 13 uren, kwamen we aan in Boubandjida een ander nationaal park. Na deze lange rit leek dit echt paradijs!
In dit park hebben we Hermen geholpen met zijn onderzoek naar leeuwenpoep. Heel veel bijgeleerd! Helaas geen leeuwen gezien, maar Hermen heeft ze ook nog niet gezien dus dat is een goede troost. We hebben wel op leeuwen geroepen, helaas zonder succes! Maar toch, wie kan er navertellen dat hij in een opgedroogde rivier leeuwen heeft zitten roepen. Niet zoveel mensen, dachten we zo... Het was best wel spannend!
We hebben ook prachtige dieren gezien. We hebben weer een stukje paradijs op aarde ontdekt. Dit is en blijft een fantastisch schitterend land!
Maandag (gisteren) dezelfde lange rit terug naar Maroua. Normaal gezien zouden we gisteren de trein naar huis nemen, maar we zouden die trein waarschijnlijk missen. Het paradijs in Boubandjida was een beetje héél duur uitgevallen, waardoor we geen centjes meer hebben om naar het Korup-park te gaan. Daarom hebben we besloten om enkele dagen langer in het Noorden te blijven en het hier verder te verkennen.
Momenteel zijn Anne en Claire met de frisbi in het zwembad aan het spelen! Zalig weertje, we zijn alle heel mooi rood... Zonnecrème factor 50 blijkt nog niet voldoende resistant te zijn tegen deze zon. Maar ZO erg vinden we dat niet, want OOIT wordt dat lekker bruin! ;-)
We moeten jullie toch jaloers kunnen maken bij thuiskomst he!
Goed, mijn tijd zit erop en het zwembad lonkt!
Ergens volgende week komt er een nieuw bericht. Ik beloof dat het uitgebreider zal zijn! En natuurlijk prachtige foto's van de fauna en flora hier uit het Noorden!
Dikke zoen!
Grote knuffel!
Els
Nog meer teleurstelling : ik heb nog maar een kwartierte de tijd op internet, dus ik zal niet veel kunnen schrijven.
MAAR deze vakantie is zalig!
Woensdag en donderdag hebben we het Wazapark bezocht. Super mooi. Gigantisch veel giraffen. Een mooiere beschrijving en foto's volgen later, als ik terug in Baigom ben.
Vrijdagavond, na een ellendig vermoeiende autorit van 13 uren, kwamen we aan in Boubandjida een ander nationaal park. Na deze lange rit leek dit echt paradijs!
In dit park hebben we Hermen geholpen met zijn onderzoek naar leeuwenpoep. Heel veel bijgeleerd! Helaas geen leeuwen gezien, maar Hermen heeft ze ook nog niet gezien dus dat is een goede troost. We hebben wel op leeuwen geroepen, helaas zonder succes! Maar toch, wie kan er navertellen dat hij in een opgedroogde rivier leeuwen heeft zitten roepen. Niet zoveel mensen, dachten we zo... Het was best wel spannend!
We hebben ook prachtige dieren gezien. We hebben weer een stukje paradijs op aarde ontdekt. Dit is en blijft een fantastisch schitterend land!
Maandag (gisteren) dezelfde lange rit terug naar Maroua. Normaal gezien zouden we gisteren de trein naar huis nemen, maar we zouden die trein waarschijnlijk missen. Het paradijs in Boubandjida was een beetje héél duur uitgevallen, waardoor we geen centjes meer hebben om naar het Korup-park te gaan. Daarom hebben we besloten om enkele dagen langer in het Noorden te blijven en het hier verder te verkennen.
Momenteel zijn Anne en Claire met de frisbi in het zwembad aan het spelen! Zalig weertje, we zijn alle heel mooi rood... Zonnecrème factor 50 blijkt nog niet voldoende resistant te zijn tegen deze zon. Maar ZO erg vinden we dat niet, want OOIT wordt dat lekker bruin! ;-)
We moeten jullie toch jaloers kunnen maken bij thuiskomst he!
Goed, mijn tijd zit erop en het zwembad lonkt!
Ergens volgende week komt er een nieuw bericht. Ik beloof dat het uitgebreider zal zijn! En natuurlijk prachtige foto's van de fauna en flora hier uit het Noorden!
Dikke zoen!
Grote knuffel!
Els
vrijdag 19 maart 2010
Kirikou est tout petit comme ça, mais il est fort!
Welkom in de Afrikaanse hitparade! Kirikou staat zonder twijfel op nummer één! Echt een heel leuk liedje. Wees maar zeker dat ik de cd meebreng naar België! Dat wordt sjansen, dansen en shaken met de kont! Ik krijg trouwens danslessen van mijn zusjes, ik zal met plezier deze kennis doorgeven aan al wie geïnteresseerd is! En ja, dat geldt ook voor de mannen onder jullie; want mannen shaken hier minstens even hard met de kont! Olléé
Wat heb ik vandaag voor jullie in de aanbieding:
- Zoals altijd zal ik over sommige dagen iets vertellen.
- De –voorlopige- planning van onze reis
- En vandaag een relatief lang stuk over de stage.
- Een afsluitend gedicht.
Inderdaad goed opgemerkt, de vertrouwde opbouw van altijd. Ik durf al niet meer te zeggen dat het eerste deel waarschijnlijk niet zo lang zal zijn. Jullie geloven mij toch niet meer als ik dat schrijf… Toegegeven, de tekst is altijd veel langer dan ik eerst verwacht had!
Maandag 15 maart 2010
Vannacht heeft het de hele nacht geregend! Ik vind het een heerlijk geluid, de regen op het golfplatendak! Toen ik opstond was het nog een beetje aan het druppelen. Ik was benieuwd of we wel naar school moesten. Blijkbaar is het enkel als het echt heel hard regent dat men niet buiten komt. Logisch, anders ben je doorweekt…
En ja hoor, doorweekt ben ik al geweest! Toen ik zondag, na het internetten, rond 16 uur de moto naar huis nam werd ik verrast door een fikse stortbui. Onderweg moesten we even halt houden, omdat de chauffeur niets meer zag. We stonden met 80 onder een klein afdakje. Ik vond het echt een grappig zicht. Helaas was er ook héél veel wind waardoor het echt heel koud was! Ik had kippenvel! Bovendien had ik een witte broek aan, al leek hij op dat moment vooral doorschijnend. Chantal moest heel hard lachen toen ik thuis kwam! Het moet inderdaad een grappig zicht geweest zijn!
Ik vind het verbazend hoe stipt het regenseizoen is! Die laat zich blijkbaar niet beïnvloeden door de Affrikaanse als-het-vandaag-niet-is,-is-het-morgen – cultuur. Zondagnacht was de eerste flinke regenbui daar. Vanaf nu zal het elke nacht regenen en ook meer en meer overdag. Het leuke aan het regenseizoen is dat je soms niet naar school moet! Haha, niet waar, want dan verveel ik me echt! Neen, het leuke aan het regenseizoen is dat de natuur echt super mooi is nu! De tropische bloemen komen in bloei te staan de bergen die mijn dorpje omringen zijn prachtig groen! Twee weken terug waren deze bergen nog droog en stofferig. Nu zijn ze echt prachtig! Vele foto’s en wandelingen zullen zeker volgen!
Ik herinner mij dat ik het fijn vond dat we de twee seizoenen zouden meemaken. Nu ben ik toch al minder enthousiast! Ik heb liever zon! Stiekem hoop ik dat het regenseizoen nog niet begonnen is in het Noorden! Maar ik vrees ervoor…
Nu, het regenseizoen is niet alleen kommer en kwel. Elke dag ben ik aangenaam verrast door de prachtige natuur. Er komen ook meer en meer vlinders! Echt super mooi. Helaas zijn er ook wel meer insecten… Dat went echt niet!
Daarnet stond er een leerling voor de klas met een voetbalshirt van Anderlecht aan. Elke dag kom je herkenbare T-shirts tegen met soms erg grappige opschriften! Maar ik vind het heel erg dat deze kledingsstukken hier verkocht worden! Wij geven deze kleding mee in de hoop dat ze gratis uitgedeeld worden onder de mensen die het nodig hebben. Maar dat is helemaal niet het geval! Het wordt hier gewoon verkocht en nog relatief duur ook. En zo zijn het altijd dezelfden die rijker worden en dezelfden die arm blijven… Lang leve de op-winst-gerichte-wezens die men ‘mens’ noemt…
Maandagavond stond me nog een verrassing te wachten. Chantal kwam me roepen, ze had een grote grijns op haar gezicht! Ik wist dat het om een dier zou gaan. Met een klein hartje volgde ik haar, want ik verwachte de grootste spin die ik ooit ontmoet had! Dat was het gelukkig niet. Het bleek een pasgeboren muisje te zijn! Enorm schattig! Ik heb er veel foto’s van genomen. Even later gooide Ma’tje het muisje koudbloedig buiten. Om te zeveren zei ik dat ik nu een deuil zou organiseren. Dat vond Ma’tje blijkbaar enorm grappig want ze blijft het maar herhalen. Dinsdagochtend was het muisje verdwenen. Waarschijnlijk opgegeten door een kip of verdronken door de regen… Maar kom, het is maar een muis. Die zijn ze hier liever kwijt dan rijk. Begrijpelijk! Dat is bij ons ook het geval!
Dinsdag 16 maart 2010
Tijdens de pauze op school heb ik even mijn leerkracht-functie vergeten en heb ik mee gesprongen met de meisjes. Geen touwtje springen, maar hoogspringen over een rekker. Ik wilde altijd al meespelen, nu heb ik het gewoon eens gedaan! Drie keer heb ik gesprongen, totdat het touw tot aan de navel kwam. Hoger durfde ik niet! Broekschijter dat ik ben. Ik troost me met de idee dat ik niet geoefend ben én ik heb geen zin om mijn benen te breken uiteraard. Maar ik vind het wel een heel leuk spelletje. De kids vonden het ook leuk dat ik meespeelde. Telkens als ik erover geraakte werd er luid gejuicht en geapplaudisseerd. Achteraf kwamen alle leerkrachten naar me toe. Ook zij vonden het grappig dat ik gesprongen had en ze zagen dat ik een beetje schrik had. Zo heb ik toch weer voor het nodige vertier gezorgd, voor zowel jong als oud! Op die manier heb ik toch een beetje beweging. Ik heb echt veel zin om na school een beetje te joggen, maar helaas laat mijn lieve rug dat niet toe…
Woensdag 17 maart 2010
Zo, dit is de laatste dag die beschreven staat in mijn reisdagboek(1). De pagina’s zijn helaas niet eindeloos. Maar dat is niet zo erg want ik heb zin om in het tweede boekje te schrijven! Het reisdagboek² wordt het boekje dat ik van Bert en Arno heb gekregen. Dat is echt het ideale formaat om mee te reizen.
Woensdagnamiddag zijn Claire, André en ik naar Bafoussam gegaan om onze traveller cheques in te ruilen. Zoals verwacht was dit een klein avontuur. Gelukkig was André erbij, anders hadden we in de eerste plaats de bank nooit gevonden, denk ik. Aangekomen bleek iedereen in lunchpauze te zijn. Het zou maar een kwartier mee duren, maar dat verhaal kennen we al. We gaan op zoek naar brood en moeten uiteindelijk maar 5 minuten meer wachten. Tot hier niets spectaculairs (niet dat dat komt, maar kom). Alles verliep op z’n Afrikaans, dus alles onder controle.
De vrouw komt aan, ze maakt kopies en vraagt alle nodige papieren. Ook hier alles normaal… Dan verschijnt het bedrag dat ik zal ontvangen. Het is 30 500F of €50 minder dan ik berekend had! Lang leve de bijkomende kosten van Western Union! €50 weg, verdwenen, foetsjie,… Het budget voor 1 week gewoon langs mijn neus weggenomen. Vuile afzetters. Dwaas kapitalisme. Claire en ik balen echt en spuwen onze gal uit bij elkaar. De vrouw merkt natuurlijk dat we er niet mee gediend zijn. Maar wat kan zij er aan doen? “Dat is het systeem.” Veel keuze hebben we niet, we moeten dit bedrag aanvaarden. Overal vragen ze toch dezelfde kosten.
De transactie duurt 20 minuten. Dan is het nog de beurt aan Claire. Op de achtergrond merk ik dat André zijn geduld verliest, maar dat is niet erg. Al bij al is het eigenlijk super vlot verlopen. De vrouw deed niet moeilijk. Emke had blijkbaar meer last gehad om haar cheques te ruilen. Maar bij ons ging alles vlot. We zijn ook niet overvallen!
We waren alleen veel tijd verloren! Pas rond 16 uur was ik terug in Baigom! (Even kaderen: om 12 uur vertrokken; Bafoussam ligt 15km verder)
Ik had het plan om na de geldmiserie terug naar Foumbot te gaan om op internet te gaan. Ik had ook afgesproken met Blaise (Stagiair) om enkele schoolboekjes te gaan kopen. André zei dat ik nog voldoende tijd had, het zou niet regenen vanavond. Dus weg was ik. Blaise begeleidt me door de wirwar van steegjes van het foumbot-doolhof. De kans is klein dat ik dit winkeltje ooit terugvindt! Maar ik heb nu een geschiedenis-aardrijkskunde boek over Kameroen en een leesboek Engels met typische Afrikaanse verhalen en tekeningen. Ik heb wat ik wilde hebben en dit voor nog geen €8,50!
Ik vraag Blaise om mee te gaan internetten. Helaas was er helemaal geen bereik! We stappen dan maar op de moto richting Baigom. Thuis aangekomen realiseerde ik me dat ik vergeten ben water te kopen. KIEKEN! Gelukkig is het niet zo warm meer, ik kom wel toe tot vrijdag.
Ik wil nog even vermelden dat ik me echt rot amuseer met mijn zusjes! Ze zijn even zot als ik! Dat klikt dus goed. Constant proberen we elkaar van alles wijs te maken. Dat lukt telkens vrij goed tot we onze lach niet meer kunnen inhouden. Vervolgens komen we de volgende 5 minuten niet meer bij van het lachen.
Gisteren bijvoorbeeld; we zaten bij elkaar op bed en we waren mijn boekje van Engels aan het overlopen. We komen een prent tegen van de zoo. Er staan ook pinguïns getekend. Chantal zegt heel oprecht en gemeend dat ze deze beesten ook hebben in Baigom! Ik kwam niet meer bij! Hihihi. Als ik haar vertel dat deze dieren alleen op de Zuidpool leven, snapt ze waarom ik zo moest lachen. Even later vraagt Chantal aan Christel – die even weg was – “leven deze dieren in Baigom?” Ook Christel bevestigd zelfzeker. Chantal en ik moesten weer heel hard lachen. Eigenlijk mocht ik dit aan niemand vertellen, maar ik vind het echt te grappig! Nu moet ik wel toegeven dat de pinguïns heel slecht getekend zijn en ze lijken op de eksters van hier…
En zo hebben wij elke dag ons plezier! Dinsdagavond hebben we nog gezellig samen met Cedric en Blaise kerkliedjes gezongen. Ik ken het liedje bijna in het Bamoun!
In dit wonderlijke continent gebeuren echt mirakels! Gisteren bijvoorbeeld had ik het koud! Jaja, je leest het goed: IK HAD KOUD! Ik had opnieuw kiekenvel! Dwaas regenseizoen… Vandaag heb ik iets extra aangetrokken en nu het ik veel te warm. Geen wonder dat iedereen hier verkouden aan het worden is! Ik nog niet… Dat komt misschien omdat ik elke dag braaf mijn vitaminen neem. Jaja, ook dat lees je goed! Els die dagelijks –overbodige- ‘medicatie’ of beter een supplement inneemt. Zoals ik zei: de wonderen zijn de wereld nog niet uit! Toch zeker niet in Baigom…
Het is hier nu even wisselvallig als in België! Zaterdag was het nog 30°C; gisteren was het een gevoelstemperatuur van slechts 15°C! Ik heb geen thermometer, vandaag ‘gevoelstemperatuur’. Vandaag was het weer 30°C! Ik ben benieuwd wat het morgen zal zijn…
Deel 2: Vakantie
HET IS VAKANTIEEEEEEEEEEE!!!!!!!!!!!!!
Niet voor jullie, maar wel voor ons!!! Hip hoi!
En we hebben er zin in!
De voorlopige planning van onze reis ziet er als volgt uit:
Zondag vertrekken we vanuit Foumbot richting Yaounde. Hopelijk halen we diezelfde dag te trein nog, anders nemem we maandag pas de trein. Elke dag is er 1 trein, rond 18uur. En wij maar klagen over een half uur vertraging bij de nmbs! :-p
We gaan een weekje in het Noorden blijven. Daar gaan we de verschillende parken bezoeken. Vooral het waza-park is heel interessant. Daar zijn namelijk giraffen! ;-)
Maar het leuke is dat we niet alleen de toerist gaan uithangen! We mogen ook helpen in het Bénoué Nationaal Park. Dankzij kennissen van Anne mogen we meehelpen aan het genetisch onderzoek op leeuwenmest. Klinkt grappig in de oren, ik ben benieuwd hoe dat zal verlopen!
Volgende week zondag keren we op het gemakje terug naar Baigom/Foumbot. We blijven waarschijnlijk nog een dagje hangen in Yaounde, zodat we toch ook even de hoofdstad van Kameroen kunnen verkennen.
We blijven dan 2 of 3 daagjes thuis, wassen al onze kleren en vertrekken dan voor deel twee van de vakantie. Naar het Koruppark, niet ZO ver hier vandaan. Daar zullen we 1 of 2 dagen blijven. Bij terugkeer stoppen we nog even in Limbe om Solange te bezoeken.
We sluiten de vakantie af met een traditioneel huwelijk, dat twee dagen duurt!
En dan zit de vakantie er al op. Dan zijn er al bijna 2 maanden voorbij! Ik heb ook heel veel zin om na de vakantie terug les te geven! Maar dat wordt hieronder nog beschreven.
Deel 3 : Stage
Terwijl ik door een Engels werkboek van de leerkracht aan het bladeren was viel het me op dat het Engels zelfs fout in dit werkboek staat! Geen wonder dat het niveau laag blijft!
Deze week was echt een hele saaie week! Ik heb maar één les gegeven, door die toetsen. Maandag was het het mondeling deel. De kinderen moesten één voor één naar voren komen, een stuk tekst voorlezen, het volkslied zingen en een gedicht of lied naar keuze voordragen. De eerste 10 keer is nog grappig, daarna ben je het echt beu!
Dit moet een vreselijk saaie dag zijn voor de kinderen! De hebben nog niets gedaan behalve naar elkaar luisteren en elkaar uitlachen! De enige leerstof van vandaag (maandag) was mijn les Engels!
Dinsdag en woensdag waren het de hele dag toetsen. Het duurt enorm lang omdat alles eerst op bord geschreven moet worden en dan door de kinderen overgeschreven en ingevuld worden. Aangezien ze hier echt héél traag schrijven, snap je wel dat het de volle twee dagen heeft geduurd.
Donderdag heb ik een hele dag verbeterd. Uiteindelijk gaat dat nog relatief snel, omdat ik bij de oudste groep werkte. Zij verbeteren zelf hun toets en zetten het punt in de kantlijn. Dan moet jij als leerkracht gewoon dit punt in het rood overschrijven. Het is wel heel makkelijk voor de kinderen om vals te spelen en zich meer punten toe te eigenen dan ze eigenlijk verdienen. Het deel van Engels heb ik volledig nagekeken. Ik heb praktisch op elke toets minstens 2 punten moeten aftrekken, omdat ze fouten toch goed rekenen.
Morgen –vrijdag- zal ik helpen verbeteren bij de lagere klassen, want daar moet de leerkracht alles zelf nakijken. Dat duurt nog veel langer om alles na te kijken!
Deze week heb ik veel kunnen lezen en schrijven en binaire puzzels oplossen,… Allemaal enorm boeiende dingen, maar ik geef toch liever les!
Deze week heb ik mijn project gekozen! De directeur had niet echt een goed voorstel, behalve allemaal dingen waarbij ik gewoon heel veel moet betalen maar waarbij ik zelf geen werk heb. Daar doe ik niet aan mee… Dus heb ik zelf enkele dingen voorgesteld.
Na de vakantie begin ik aan mijn twee nieuwe projecten. Het ene is écht stagegericht, namelijk ik ga zorgleerkracht/taakjuf worden. In de namiddag neem ik telkens 5 kinderen voor een half uurtje apart en probeer hen de leerstof op een andere manier aan te brengen. Het spreekt voor zich dat ik hier didactisch materiaal voor zal maken. Volgende dingen heb ik momenteel al bedacht: MAB-materiaal, breukendoosjes, breukenstroken, flitskaarten, plooikaarten, letterschuif, splitsmachine,… Daar zal nog vanalles bijkomen.
Dit materiaal laat ik uiteraard hier. Op het einde van mijn verblijf zal ik op een woensdagnamiddag een workshop geven aan de leerkrachten hoe ze dit materiaal kunnen gebruiken in de klas. Op die manier hoop ik dat het materiaal nog gebruikt zal worden na mijn verblijf.
Het werken in kleine groepjes zal voor de kinderen wel een grote aanpassing zijn. Dit is echt een heel andere manier van werken. Bij mij mogen ze fouten maken en mogen ze vragen stellen. Dit zal in het begin nog niet zo vlot lopen, maar ik hoop dat de kinderen snel los zullen komen.
Blaise wist me te vertellen dat dit systeem hier ook wordt toegepast, ongeveer toch. Zwakke kinderen kunnen op zaterdag naar de klas komen. Daar wordt de leerstof opnieuw uitgelegd. Ik ben blij dat het systeem niet helemaal nieuw is dan.
De directeur was echt heel enthousiast over dit project, omdat ik de kinderen dan goed kan begeleiden voor de eindtoetsen. Die zullen plaatsvinden net als ik terug vertrek naar België.
Bij mijn tweede project kan ik mijn creativiteit een beetje de vrije loop laten gaan. Ik wilde graag iets door voor héél de school, voor alle kinderen. Iets waar alle kinderen toch een beetje van kunnen genieten. Dus ik ga de school schilderen! Ik weet het, totaal niet uniek meer, want volgens mij heeft iedere student die stage in het zuiden deed dit al gedaan. Maar ik heb gewoon heel veel zin om dit te doen! Blijkbaar zou de verf hier niet zo duur zijn. Gelukkig, want ik heb veel verf nodig! Het is een groot project! Dus uiteindelijk zal het toch nog relatief duur zijn. Ach ja, ik heb mijn plezier tijdens het schilderen en de kinderen hebben achteraf genot van de tekeningen. Win-win-situatie!
Ik heb lang nagedacht over welke tekeningen op de muren zou plaatsen. Ik wilde iets kleurrijk en toch ook leerrijk! Het heeft geen zin om een paar dieren op de muren te schilderen, daar hebben ze uiteindelijk niet zoveel aan. Dus gisteren heb ik een fantastische idee gekregen! Ik ga zes continenten uitvergroten en op de muren schilderen. Als het nieuwe gebouw tijdig klaar is, dan ga ik op die grote muur de volledige wereldkaart schilderen. Op die manier hebben de kinderen toch iets zinvols en tegelijk ook kleurrijk iets, om naar te kijken. Hierdoor gaan ze de continenten misschien sneller kennen? Dat zou mooi meegenomen zijn!
Ik ben nu alles aan het uittekenen en aan het voorbereiden. Na de vakantie gaan we aan de slag! Ik zal elke dag een paar uurtjes langer op school blijven! Het komt helemaal in orde! Waarschijnlijk zullen Claire en Anne ook wel eens komen helpen, als ze tijd hebben!
Vandaag – donderdag – hadden de kinderen tussen het verbeteren door een “praktijkles”. 10 meisjes begonnen te koken op de speelplaats en de rest moest de akker van de directeur bewerken. Ik heb er leuke foto’s van getrokken. Na het koken proeft de directeur alle gerechten en geeft punten. Echt een grappig zicht. Een andere praktijkopdracht was borstels maken. Enfin, ik vond het eigenlijk echt nog een leuke les. De kinderen vonden het ook leuk om eens iets anders te doen.
Daarna was de leerkracht van CE2 heel kwaad op de directeur. Hij vindt het niet eerlijk dat de kinderen de akker van de directeur moeten bewerken. De leerkracht heeft zelf geen grond en heeft dus niet dezelfde voordelen als de directeur. De directeur beweerde dat de winst naar de school gaat, maar dat is uiteraard niet waar. Enfin, ik vond het een terechte opmerking…
En zo gaat het leven gewoon door…
Ook in dit ander continent.
Fantastisch toch dat hier elke dag wel iets boeiends te beleven valt!
Ik groet jullie,
Ik ga slapen, ik ben moe.
Ik heb nog lang gewerkt voor mijn project en als ik eens rondom mij kijk zie ik echt hele vieze insecten. Ik kijk er naar uit om veilig onder mijn klamboe te kruipen!
Poké Ljeh!
Voor jullie beter bekend als : slaapzacht!
Dromen – Piet Brak\
Dikwijls heb ik
Als kleine meisje
Gewoond in mijn bouwdoos van dromen,
Minutenlang mensen
In mijn huis geschilderd
En op de zolder
Haastig de oude zon
Een dag zien eten
Terwijl ik in de vijver
Van haar grote oog verdwaal.
Ik wou dat mijn handen
Wolken waren
Dan kan ik ook de vissen
Die me raken
Dromen geven.
Wat heb ik vandaag voor jullie in de aanbieding:
- Zoals altijd zal ik over sommige dagen iets vertellen.
- De –voorlopige- planning van onze reis
- En vandaag een relatief lang stuk over de stage.
- Een afsluitend gedicht.
Inderdaad goed opgemerkt, de vertrouwde opbouw van altijd. Ik durf al niet meer te zeggen dat het eerste deel waarschijnlijk niet zo lang zal zijn. Jullie geloven mij toch niet meer als ik dat schrijf… Toegegeven, de tekst is altijd veel langer dan ik eerst verwacht had!
Maandag 15 maart 2010
Vannacht heeft het de hele nacht geregend! Ik vind het een heerlijk geluid, de regen op het golfplatendak! Toen ik opstond was het nog een beetje aan het druppelen. Ik was benieuwd of we wel naar school moesten. Blijkbaar is het enkel als het echt heel hard regent dat men niet buiten komt. Logisch, anders ben je doorweekt…
En ja hoor, doorweekt ben ik al geweest! Toen ik zondag, na het internetten, rond 16 uur de moto naar huis nam werd ik verrast door een fikse stortbui. Onderweg moesten we even halt houden, omdat de chauffeur niets meer zag. We stonden met 80 onder een klein afdakje. Ik vond het echt een grappig zicht. Helaas was er ook héél veel wind waardoor het echt heel koud was! Ik had kippenvel! Bovendien had ik een witte broek aan, al leek hij op dat moment vooral doorschijnend. Chantal moest heel hard lachen toen ik thuis kwam! Het moet inderdaad een grappig zicht geweest zijn!
Ik vind het verbazend hoe stipt het regenseizoen is! Die laat zich blijkbaar niet beïnvloeden door de Affrikaanse als-het-vandaag-niet-is,-is-het-morgen – cultuur. Zondagnacht was de eerste flinke regenbui daar. Vanaf nu zal het elke nacht regenen en ook meer en meer overdag. Het leuke aan het regenseizoen is dat je soms niet naar school moet! Haha, niet waar, want dan verveel ik me echt! Neen, het leuke aan het regenseizoen is dat de natuur echt super mooi is nu! De tropische bloemen komen in bloei te staan de bergen die mijn dorpje omringen zijn prachtig groen! Twee weken terug waren deze bergen nog droog en stofferig. Nu zijn ze echt prachtig! Vele foto’s en wandelingen zullen zeker volgen!
Ik herinner mij dat ik het fijn vond dat we de twee seizoenen zouden meemaken. Nu ben ik toch al minder enthousiast! Ik heb liever zon! Stiekem hoop ik dat het regenseizoen nog niet begonnen is in het Noorden! Maar ik vrees ervoor…
Nu, het regenseizoen is niet alleen kommer en kwel. Elke dag ben ik aangenaam verrast door de prachtige natuur. Er komen ook meer en meer vlinders! Echt super mooi. Helaas zijn er ook wel meer insecten… Dat went echt niet!
Daarnet stond er een leerling voor de klas met een voetbalshirt van Anderlecht aan. Elke dag kom je herkenbare T-shirts tegen met soms erg grappige opschriften! Maar ik vind het heel erg dat deze kledingsstukken hier verkocht worden! Wij geven deze kleding mee in de hoop dat ze gratis uitgedeeld worden onder de mensen die het nodig hebben. Maar dat is helemaal niet het geval! Het wordt hier gewoon verkocht en nog relatief duur ook. En zo zijn het altijd dezelfden die rijker worden en dezelfden die arm blijven… Lang leve de op-winst-gerichte-wezens die men ‘mens’ noemt…
Maandagavond stond me nog een verrassing te wachten. Chantal kwam me roepen, ze had een grote grijns op haar gezicht! Ik wist dat het om een dier zou gaan. Met een klein hartje volgde ik haar, want ik verwachte de grootste spin die ik ooit ontmoet had! Dat was het gelukkig niet. Het bleek een pasgeboren muisje te zijn! Enorm schattig! Ik heb er veel foto’s van genomen. Even later gooide Ma’tje het muisje koudbloedig buiten. Om te zeveren zei ik dat ik nu een deuil zou organiseren. Dat vond Ma’tje blijkbaar enorm grappig want ze blijft het maar herhalen. Dinsdagochtend was het muisje verdwenen. Waarschijnlijk opgegeten door een kip of verdronken door de regen… Maar kom, het is maar een muis. Die zijn ze hier liever kwijt dan rijk. Begrijpelijk! Dat is bij ons ook het geval!
Dinsdag 16 maart 2010
Tijdens de pauze op school heb ik even mijn leerkracht-functie vergeten en heb ik mee gesprongen met de meisjes. Geen touwtje springen, maar hoogspringen over een rekker. Ik wilde altijd al meespelen, nu heb ik het gewoon eens gedaan! Drie keer heb ik gesprongen, totdat het touw tot aan de navel kwam. Hoger durfde ik niet! Broekschijter dat ik ben. Ik troost me met de idee dat ik niet geoefend ben én ik heb geen zin om mijn benen te breken uiteraard. Maar ik vind het wel een heel leuk spelletje. De kids vonden het ook leuk dat ik meespeelde. Telkens als ik erover geraakte werd er luid gejuicht en geapplaudisseerd. Achteraf kwamen alle leerkrachten naar me toe. Ook zij vonden het grappig dat ik gesprongen had en ze zagen dat ik een beetje schrik had. Zo heb ik toch weer voor het nodige vertier gezorgd, voor zowel jong als oud! Op die manier heb ik toch een beetje beweging. Ik heb echt veel zin om na school een beetje te joggen, maar helaas laat mijn lieve rug dat niet toe…
Woensdag 17 maart 2010
Zo, dit is de laatste dag die beschreven staat in mijn reisdagboek(1). De pagina’s zijn helaas niet eindeloos. Maar dat is niet zo erg want ik heb zin om in het tweede boekje te schrijven! Het reisdagboek² wordt het boekje dat ik van Bert en Arno heb gekregen. Dat is echt het ideale formaat om mee te reizen.
Woensdagnamiddag zijn Claire, André en ik naar Bafoussam gegaan om onze traveller cheques in te ruilen. Zoals verwacht was dit een klein avontuur. Gelukkig was André erbij, anders hadden we in de eerste plaats de bank nooit gevonden, denk ik. Aangekomen bleek iedereen in lunchpauze te zijn. Het zou maar een kwartier mee duren, maar dat verhaal kennen we al. We gaan op zoek naar brood en moeten uiteindelijk maar 5 minuten meer wachten. Tot hier niets spectaculairs (niet dat dat komt, maar kom). Alles verliep op z’n Afrikaans, dus alles onder controle.
De vrouw komt aan, ze maakt kopies en vraagt alle nodige papieren. Ook hier alles normaal… Dan verschijnt het bedrag dat ik zal ontvangen. Het is 30 500F of €50 minder dan ik berekend had! Lang leve de bijkomende kosten van Western Union! €50 weg, verdwenen, foetsjie,… Het budget voor 1 week gewoon langs mijn neus weggenomen. Vuile afzetters. Dwaas kapitalisme. Claire en ik balen echt en spuwen onze gal uit bij elkaar. De vrouw merkt natuurlijk dat we er niet mee gediend zijn. Maar wat kan zij er aan doen? “Dat is het systeem.” Veel keuze hebben we niet, we moeten dit bedrag aanvaarden. Overal vragen ze toch dezelfde kosten.
De transactie duurt 20 minuten. Dan is het nog de beurt aan Claire. Op de achtergrond merk ik dat André zijn geduld verliest, maar dat is niet erg. Al bij al is het eigenlijk super vlot verlopen. De vrouw deed niet moeilijk. Emke had blijkbaar meer last gehad om haar cheques te ruilen. Maar bij ons ging alles vlot. We zijn ook niet overvallen!
We waren alleen veel tijd verloren! Pas rond 16 uur was ik terug in Baigom! (Even kaderen: om 12 uur vertrokken; Bafoussam ligt 15km verder)
Ik had het plan om na de geldmiserie terug naar Foumbot te gaan om op internet te gaan. Ik had ook afgesproken met Blaise (Stagiair) om enkele schoolboekjes te gaan kopen. André zei dat ik nog voldoende tijd had, het zou niet regenen vanavond. Dus weg was ik. Blaise begeleidt me door de wirwar van steegjes van het foumbot-doolhof. De kans is klein dat ik dit winkeltje ooit terugvindt! Maar ik heb nu een geschiedenis-aardrijkskunde boek over Kameroen en een leesboek Engels met typische Afrikaanse verhalen en tekeningen. Ik heb wat ik wilde hebben en dit voor nog geen €8,50!
Ik vraag Blaise om mee te gaan internetten. Helaas was er helemaal geen bereik! We stappen dan maar op de moto richting Baigom. Thuis aangekomen realiseerde ik me dat ik vergeten ben water te kopen. KIEKEN! Gelukkig is het niet zo warm meer, ik kom wel toe tot vrijdag.
Ik wil nog even vermelden dat ik me echt rot amuseer met mijn zusjes! Ze zijn even zot als ik! Dat klikt dus goed. Constant proberen we elkaar van alles wijs te maken. Dat lukt telkens vrij goed tot we onze lach niet meer kunnen inhouden. Vervolgens komen we de volgende 5 minuten niet meer bij van het lachen.
Gisteren bijvoorbeeld; we zaten bij elkaar op bed en we waren mijn boekje van Engels aan het overlopen. We komen een prent tegen van de zoo. Er staan ook pinguïns getekend. Chantal zegt heel oprecht en gemeend dat ze deze beesten ook hebben in Baigom! Ik kwam niet meer bij! Hihihi. Als ik haar vertel dat deze dieren alleen op de Zuidpool leven, snapt ze waarom ik zo moest lachen. Even later vraagt Chantal aan Christel – die even weg was – “leven deze dieren in Baigom?” Ook Christel bevestigd zelfzeker. Chantal en ik moesten weer heel hard lachen. Eigenlijk mocht ik dit aan niemand vertellen, maar ik vind het echt te grappig! Nu moet ik wel toegeven dat de pinguïns heel slecht getekend zijn en ze lijken op de eksters van hier…
En zo hebben wij elke dag ons plezier! Dinsdagavond hebben we nog gezellig samen met Cedric en Blaise kerkliedjes gezongen. Ik ken het liedje bijna in het Bamoun!
In dit wonderlijke continent gebeuren echt mirakels! Gisteren bijvoorbeeld had ik het koud! Jaja, je leest het goed: IK HAD KOUD! Ik had opnieuw kiekenvel! Dwaas regenseizoen… Vandaag heb ik iets extra aangetrokken en nu het ik veel te warm. Geen wonder dat iedereen hier verkouden aan het worden is! Ik nog niet… Dat komt misschien omdat ik elke dag braaf mijn vitaminen neem. Jaja, ook dat lees je goed! Els die dagelijks –overbodige- ‘medicatie’ of beter een supplement inneemt. Zoals ik zei: de wonderen zijn de wereld nog niet uit! Toch zeker niet in Baigom…
Het is hier nu even wisselvallig als in België! Zaterdag was het nog 30°C; gisteren was het een gevoelstemperatuur van slechts 15°C! Ik heb geen thermometer, vandaag ‘gevoelstemperatuur’. Vandaag was het weer 30°C! Ik ben benieuwd wat het morgen zal zijn…
Deel 2: Vakantie
HET IS VAKANTIEEEEEEEEEEE!!!!!!!!!!!!!
Niet voor jullie, maar wel voor ons!!! Hip hoi!
En we hebben er zin in!
De voorlopige planning van onze reis ziet er als volgt uit:
Zondag vertrekken we vanuit Foumbot richting Yaounde. Hopelijk halen we diezelfde dag te trein nog, anders nemem we maandag pas de trein. Elke dag is er 1 trein, rond 18uur. En wij maar klagen over een half uur vertraging bij de nmbs! :-p
We gaan een weekje in het Noorden blijven. Daar gaan we de verschillende parken bezoeken. Vooral het waza-park is heel interessant. Daar zijn namelijk giraffen! ;-)
Maar het leuke is dat we niet alleen de toerist gaan uithangen! We mogen ook helpen in het Bénoué Nationaal Park. Dankzij kennissen van Anne mogen we meehelpen aan het genetisch onderzoek op leeuwenmest. Klinkt grappig in de oren, ik ben benieuwd hoe dat zal verlopen!
Volgende week zondag keren we op het gemakje terug naar Baigom/Foumbot. We blijven waarschijnlijk nog een dagje hangen in Yaounde, zodat we toch ook even de hoofdstad van Kameroen kunnen verkennen.
We blijven dan 2 of 3 daagjes thuis, wassen al onze kleren en vertrekken dan voor deel twee van de vakantie. Naar het Koruppark, niet ZO ver hier vandaan. Daar zullen we 1 of 2 dagen blijven. Bij terugkeer stoppen we nog even in Limbe om Solange te bezoeken.
We sluiten de vakantie af met een traditioneel huwelijk, dat twee dagen duurt!
En dan zit de vakantie er al op. Dan zijn er al bijna 2 maanden voorbij! Ik heb ook heel veel zin om na de vakantie terug les te geven! Maar dat wordt hieronder nog beschreven.
Deel 3 : Stage
Terwijl ik door een Engels werkboek van de leerkracht aan het bladeren was viel het me op dat het Engels zelfs fout in dit werkboek staat! Geen wonder dat het niveau laag blijft!
Deze week was echt een hele saaie week! Ik heb maar één les gegeven, door die toetsen. Maandag was het het mondeling deel. De kinderen moesten één voor één naar voren komen, een stuk tekst voorlezen, het volkslied zingen en een gedicht of lied naar keuze voordragen. De eerste 10 keer is nog grappig, daarna ben je het echt beu!
Dit moet een vreselijk saaie dag zijn voor de kinderen! De hebben nog niets gedaan behalve naar elkaar luisteren en elkaar uitlachen! De enige leerstof van vandaag (maandag) was mijn les Engels!
Dinsdag en woensdag waren het de hele dag toetsen. Het duurt enorm lang omdat alles eerst op bord geschreven moet worden en dan door de kinderen overgeschreven en ingevuld worden. Aangezien ze hier echt héél traag schrijven, snap je wel dat het de volle twee dagen heeft geduurd.
Donderdag heb ik een hele dag verbeterd. Uiteindelijk gaat dat nog relatief snel, omdat ik bij de oudste groep werkte. Zij verbeteren zelf hun toets en zetten het punt in de kantlijn. Dan moet jij als leerkracht gewoon dit punt in het rood overschrijven. Het is wel heel makkelijk voor de kinderen om vals te spelen en zich meer punten toe te eigenen dan ze eigenlijk verdienen. Het deel van Engels heb ik volledig nagekeken. Ik heb praktisch op elke toets minstens 2 punten moeten aftrekken, omdat ze fouten toch goed rekenen.
Morgen –vrijdag- zal ik helpen verbeteren bij de lagere klassen, want daar moet de leerkracht alles zelf nakijken. Dat duurt nog veel langer om alles na te kijken!
Deze week heb ik veel kunnen lezen en schrijven en binaire puzzels oplossen,… Allemaal enorm boeiende dingen, maar ik geef toch liever les!
Deze week heb ik mijn project gekozen! De directeur had niet echt een goed voorstel, behalve allemaal dingen waarbij ik gewoon heel veel moet betalen maar waarbij ik zelf geen werk heb. Daar doe ik niet aan mee… Dus heb ik zelf enkele dingen voorgesteld.
Na de vakantie begin ik aan mijn twee nieuwe projecten. Het ene is écht stagegericht, namelijk ik ga zorgleerkracht/taakjuf worden. In de namiddag neem ik telkens 5 kinderen voor een half uurtje apart en probeer hen de leerstof op een andere manier aan te brengen. Het spreekt voor zich dat ik hier didactisch materiaal voor zal maken. Volgende dingen heb ik momenteel al bedacht: MAB-materiaal, breukendoosjes, breukenstroken, flitskaarten, plooikaarten, letterschuif, splitsmachine,… Daar zal nog vanalles bijkomen.
Dit materiaal laat ik uiteraard hier. Op het einde van mijn verblijf zal ik op een woensdagnamiddag een workshop geven aan de leerkrachten hoe ze dit materiaal kunnen gebruiken in de klas. Op die manier hoop ik dat het materiaal nog gebruikt zal worden na mijn verblijf.
Het werken in kleine groepjes zal voor de kinderen wel een grote aanpassing zijn. Dit is echt een heel andere manier van werken. Bij mij mogen ze fouten maken en mogen ze vragen stellen. Dit zal in het begin nog niet zo vlot lopen, maar ik hoop dat de kinderen snel los zullen komen.
Blaise wist me te vertellen dat dit systeem hier ook wordt toegepast, ongeveer toch. Zwakke kinderen kunnen op zaterdag naar de klas komen. Daar wordt de leerstof opnieuw uitgelegd. Ik ben blij dat het systeem niet helemaal nieuw is dan.
De directeur was echt heel enthousiast over dit project, omdat ik de kinderen dan goed kan begeleiden voor de eindtoetsen. Die zullen plaatsvinden net als ik terug vertrek naar België.
Bij mijn tweede project kan ik mijn creativiteit een beetje de vrije loop laten gaan. Ik wilde graag iets door voor héél de school, voor alle kinderen. Iets waar alle kinderen toch een beetje van kunnen genieten. Dus ik ga de school schilderen! Ik weet het, totaal niet uniek meer, want volgens mij heeft iedere student die stage in het zuiden deed dit al gedaan. Maar ik heb gewoon heel veel zin om dit te doen! Blijkbaar zou de verf hier niet zo duur zijn. Gelukkig, want ik heb veel verf nodig! Het is een groot project! Dus uiteindelijk zal het toch nog relatief duur zijn. Ach ja, ik heb mijn plezier tijdens het schilderen en de kinderen hebben achteraf genot van de tekeningen. Win-win-situatie!
Ik heb lang nagedacht over welke tekeningen op de muren zou plaatsen. Ik wilde iets kleurrijk en toch ook leerrijk! Het heeft geen zin om een paar dieren op de muren te schilderen, daar hebben ze uiteindelijk niet zoveel aan. Dus gisteren heb ik een fantastische idee gekregen! Ik ga zes continenten uitvergroten en op de muren schilderen. Als het nieuwe gebouw tijdig klaar is, dan ga ik op die grote muur de volledige wereldkaart schilderen. Op die manier hebben de kinderen toch iets zinvols en tegelijk ook kleurrijk iets, om naar te kijken. Hierdoor gaan ze de continenten misschien sneller kennen? Dat zou mooi meegenomen zijn!
Ik ben nu alles aan het uittekenen en aan het voorbereiden. Na de vakantie gaan we aan de slag! Ik zal elke dag een paar uurtjes langer op school blijven! Het komt helemaal in orde! Waarschijnlijk zullen Claire en Anne ook wel eens komen helpen, als ze tijd hebben!
Vandaag – donderdag – hadden de kinderen tussen het verbeteren door een “praktijkles”. 10 meisjes begonnen te koken op de speelplaats en de rest moest de akker van de directeur bewerken. Ik heb er leuke foto’s van getrokken. Na het koken proeft de directeur alle gerechten en geeft punten. Echt een grappig zicht. Een andere praktijkopdracht was borstels maken. Enfin, ik vond het eigenlijk echt nog een leuke les. De kinderen vonden het ook leuk om eens iets anders te doen.
Daarna was de leerkracht van CE2 heel kwaad op de directeur. Hij vindt het niet eerlijk dat de kinderen de akker van de directeur moeten bewerken. De leerkracht heeft zelf geen grond en heeft dus niet dezelfde voordelen als de directeur. De directeur beweerde dat de winst naar de school gaat, maar dat is uiteraard niet waar. Enfin, ik vond het een terechte opmerking…
En zo gaat het leven gewoon door…
Ook in dit ander continent.
Fantastisch toch dat hier elke dag wel iets boeiends te beleven valt!
Ik groet jullie,
Ik ga slapen, ik ben moe.
Ik heb nog lang gewerkt voor mijn project en als ik eens rondom mij kijk zie ik echt hele vieze insecten. Ik kijk er naar uit om veilig onder mijn klamboe te kruipen!
Poké Ljeh!
Voor jullie beter bekend als : slaapzacht!
Dromen – Piet Brak\
Dikwijls heb ik
Als kleine meisje
Gewoond in mijn bouwdoos van dromen,
Minutenlang mensen
In mijn huis geschilderd
En op de zolder
Haastig de oude zon
Een dag zien eten
Terwijl ik in de vijver
Van haar grote oog verdwaal.
Ik wou dat mijn handen
Wolken waren
Dan kan ik ook de vissen
Die me raken
Dromen geven.
Abonneren op:
Posts (Atom)
